Dorset Invader Half Marathon(ish) - 30 juli 2017

Ja, het is alweer bijna 3 maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef.
En nee, ik ga niet uitgebreid beschrijven wat ik in de tussentijd allemaal heb gedaan. Dus in vogelvlucht noem ik een op-een-na-snelste maar hele natte 10 kilometer (10 van Katendrecht op 20 mei), 56 kilometer met mijn broer(tje) op de racefiets in de heuvels rondom Heerlen (Limburgs Mooiste op 10 juni), en een trail die 25 kilometer had moeten zijn, maar waar ik mijn dag niet had zodat ik de short-cut nam en na 19 kilometer over de finish kwam (Veluwezoomtrail op 17 juni).

Maar het hoogtepunt van deze zomer moest onze trail in Engeland worden, de Dorset Invader Half Marathon. Rondom deze trailrun hadden wij onze vakantie gepland.

Afgelopen donderdag kwamen wij aan in Salisbury, Engeland. We hadden voor deze plaats gekozen vanwege de ligging ten opzichte van de start van de Dorset Invader, in Winterborne Whitechurch.
De dagen voor de trail was het wisselvallig weer, maar gelukkig scheen de zon toen we op zondagochtend rond 7:30 uur vertrokken.

Zodra we arriveerden op de start- en finishlocatie, waren we al blij dat we deze run hadden gekozen. Het terrein hoorde bij een boerderij, en we parkeerden op een grasveld, grenzend aan een wei met koeien, die nieuwsgierig over de heg keken wat al die mensen kwamen doen.

We moesten het erf over om op een ander grasveld uit te komen, waar we onze startnummers ophaalden en waar de hooibalen als finishboog stonden opgesteld.
Omdat de run in het teken stond van de Romeinse invasie, waren er veel toga's te zien. Niet alleen de

vrijwilligers, maar ook veel lopers hadden zich voor de gelegenheid uitgedost.

We werden met zijn allen (een kleine 500 lopers) de heuvel op geleid, vanwaar we na het startsein (een klein Romeintje te paard stak zijn zwaard omhoog) heuvelaf mochten beginnen.
We gingen lekker - ondanks het feit dat ik altijd even nodig heb om er in te komen, ging de eerste heuvel omhoog eigenlijk best goed.
Wat was het een goed idee geweest om tijdens onze vakantie een trailrun te lopen!

Na een kilometer of 2 kregen we een verrassing voorgeschoteld: de pittige regen van de afgelopen dagen had dit deel van het parcours veranderd in een modderpoel. Een beetje modder kan ik hebben, maar zodra ik geen stap normaal kan zetten zonder weg te slippen, ben ik er al snel klaar mee.

Zo ook nu. Mijn goede humeur was als bij donderslag verdwenen en mijn duivelse ik kwam op bezoek. Ik liep te schelden en had geen zin meer. Het feit dat ik al een week slecht had geslapen en ook deze ochtend doodmoe was opgestaan, maakte dat ik het gevoel had dat ik alle reserves al had gebruikt en geen energie meer over had om door deze glibberboel te ploeteren. Tot overmaat van ramp ging ik met mijn hand langs de brandnetels omdat ik de plassen wilde vermijden door aan de zijkant van het pad te lopen.
Wat was het een slecht idee geweest om tijdens onze vakantie een trailrun te lopen!

Maar hoewel ik hard riep dat ik ermee ging kappen, deed ik dat natuurlijk niet. Ik was niet naar Engeland gekomen voor een DNF, zeker niet na die paar luttele kilometers.

Dus ploeterde ik voort, en was blij met de verlossing aan het eind van dit pad. We staken een weg over en kwamen op een 'gewoon'  bospaadje terecht. Aan het eind moest er over een hekje worden geklommen en daarachter lag een grasveld, waarop aan het einde de eerste verzorgingspost was te zien.
Na een bekertje water kon ik er weer tegen en beter gemutst vervolgden wij onze weg.

Nu de wolken rondom mijn hoofd waren verdwenen, kon ik weer genieten van het specaculair mooie landschap. Wat een afwisseling van golvende, goudgele korenvelden en groene bosachtige stukken. Het weer was perfect (een zonnetje, niet te warm en een verkoelende bries), dus er was niets meer dat mijn humeur aan het wankelen bracht. Voordat ik het wist, zaten de eerste 7 kilometers er al op.

Een lang, prachtig bospad volgde, waarna we een pittig heuveltje beklommen richting nieuwe korenvelden. Het begon nu toch weer zwaar te voelen. Ik had mijn eerste gelletje al op en probeerde steeds te drinken om mijn energie op peil te houden. Dat hielp maar ten dele. Sommige stukken omhoog moest ik gewoon even wandelen. Mijn slaaptekort begon zich nu echt te wreken.

Opeens was daar, beneden aan een gemaaid korenveld, de volgende waterpost. Ik vulde mijn flesje bij en nam nog een bekertje. Het kostte iedere keer een beetje meer moeite om weer op gang te komen, maar ook deze keer lukte het weer om een acceptabel tempo te maken.
Althans, tot de volgende modderpoelen zich aandienden...

We waren inmiddels te ver gevorderd om nog aan opgeven te denken, maar ik overwoog rond die 14e kilometer serieus om de rest maar te gaan wandelen. No way dat ik na weer een wandel intermezzo nog kon hardlopen!
Slippend en glippend overbrugden we, net als iedereen om ons heen overigens, al wandelend een stuk dat voor mijn gevoel meer dan een kilometer lang was. Mijn schoenen hadden al zoveel modder verzameld, dat er van profiel geen sprake meer was, en meerdere keren verzwikte ik mijn voet, wetend dat mijn manueel therapeut zich weer zou verkneukelen bij de constatering dat de nodige werveltjes recht gezet moeten worden. Dat mijn hand en been ook alweer een keer of vier in aanraking waren geweest met de brandnetels draagde ook niet bij tot de feestvreugde.

Maar, zelfs modderpaden zijn niet eindeloos en op een strategisch bijzonder fijn punt

waren we opeens aanbeland bij het fameuze 'Love Station'. Fameus bij lopers die vaker een evenement van White Star Running hebben gelopen dan.
Het betekent een uitgebreide hoevelheid eten, van diverse soorten vers gebakken koek tot fruit, van chips tot whinegums. Zelfs als je het aandurft om een wijntje te nemen, kom je aan je trekken. Ik nam een stuk sinaasappel, een stuk watermeloen, een handje chips en twee pretzels. Wat een zaligheid!
Maar een love station is zijn naam niet waard zonder 'love', dus stond er ook een dame in Romeinse kledij die knuffels uitdeelde aan iedereen die daaraan behoefte had.

Dat hoefde ik me geen twee keer te laten zeggen en ik kreeg bij mijn knuffel zelfs nog een rood gestifte zoen op mijn wang cadeau. Ook Etienne kreeg een zoen, en net als veel anderen liepen we verder met een rode mondafdruk op onze wang.
Het ging inderdaad een stuk beter. Weliswaar was het de vraag hoeveel kilometer we nog precies te gaan hadden, maar we hadden er sowieso al 2/3 opzitten, dus we konden gaan aftellen. We wisten alleen dat we meer zouden lopen dan een halve marathon, maar niet hoeveel.

Mijn magnesium shot en mijn gelletje met cafeine leken hun werk te doen, en het lukte me om de vlakkere en dalende stukken goed tempo te maken.
Zeker toen ik de omgeving herkende en me realiseerde dat we niet heel ver meer waren van de finish.
Ik probeerde me mentaal voor te bereiden op dat vreselijke modderpad dat we onvermijdelijk weer moesten lopen, maar verrassing: de zon had de modder voor een groot deel gedroogd en als een lammetje in de wei danste ik omhoog, zelfs mensen inhalend die naar boven wandelden.

Er zat nog wat venijn in de staart in de vorm van een ongekend stijle heuvel, maar zodra we die over waren, volgde alleen nog een bosrijk pad voordat we bovenaan de heuvel kwamen die we ruim 3 uur eerder nog vol goede moed waren afgelopen bij de start. In volle vaart liep ik richting de hooibalen, intussen blij verrast bij de tijd die op de klok stond. Na alle moeite die het me onderweg gekost had, kwam ik na 23,5 kilometer over de finish in een tijd die maar een paar seconden langzamer was dan de Koning van Spanje trail, terwijl die 800 meter korter was.

We kregen een prachtige, loodzware medaille omgehangen - geheel in sfeer was het een Romeins schild - en we kregen een goodiebag, vergezeld van opnieuw een knuffel.
We zegen neer op een hooibaal en al snel had ik weer praatjes voor tien en was de modder bijna vergeten. De run zelf daarentegen is er eentje om nooit te vergeten. De route was prachtig en afwisselend, de sfeer gezellig en de verzorging, aankleding en medaille top.

Volgend jaar staat er dan ook zeker weer een trailrun op het programma tijdens onze vakantie. Ik ga dan wel mijn best doen om er een te vinden met een droge ondergrond garantie.

Oh ja, dat ik bezig ben met mijn Sportrusten schema voor de marathon van Eindhoven en dat deze loop helemaal niet in dat schema past, laten we maar even buiten beschouwing.