Blauwe maand(ag)

Het feit dat er ruim twee weken is verstreken sinds mijn laatste blog geeft al aan hoe toepasselijk de titel is. Tel daarbij op dat ik afgelopen week al wel heb gelopen, maar niet geblogd en je ziet dat de maand januari voor mij niet de beste maand is.
Steeds opnieuw ervaar ik in de eerste maand van het jaar een passiviteit die verder gaat dan alleen die beruchte derde maandag van januari. Het lijkt erop dat ik samen met het nieuwe jaar opnieuw op gang moet komen en dat ik de juiste knop nog moet vinden die bij dit jaar past. En dat heeft dus ook gevolgen voor mijn motivatie om te sporten. Ze zeggen dat het juist goed is om in de buitenlucht te sporten als je last hebt van depressieve gevoelens. Dat is ontegenzeggelijk waar, alleen: als je zo passief bent, is het juist moeilijk om die spreekwoordelijke drempel over te stappen, althans voor mij. Het lukt me nog wel om mijn tennislessen te volgen (omdat ik daar nu eenmaal voor betaald heb, zo Nederlands ben ik dan ook wel weer), maar het hardlopen lijkt in deze periode een beetje een sluitpost te worden.
Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als een schop onder je kont die je jezelf kunt geven in een dergelijke situatie en dat deed ik een paar dagen geleden dan ook. Het gevolg van mijn lagere loopfrequentie is wel dat ik steeds begin met een kort rondje, maar dat zij dan maar even zo.
Het was maar goed dat mijn 4 kilometer zo goed ging - dankzij mijn onvolprezen acupuncturist waren mijn ledematen soepel en vloog ik bijna op huis aan. Dat, mogelijk in combinatie met de naderende februarimaand,  maakte dat ik gisteren alweer minder moeite had om op pad te gaan. Ik was vastbesloten om 9 kilometer te slechten, maar mijn longen piepten al twee dagen zo hard, dat mij dat niet was gegund. Toch kwam ik thuis met een heel goed gevoel, waardoor deze blauwe maand toch nog afstevent op een iets groenere afsluiting...


Afstand: 4 km
Tijd: 23:24


Afstand: 7 km
Tijd: 44:01

Beste vriendjes

Tijdens het lopen kan het geen kwaad als je een goede verstandhouding hebt met je lijf. Daarnaast is het handig om op goede voet te staan met je uitrusting - het loopt niet lekker als je schoenen te weinig demping hebben en kleding die in de weg zit is ook niet bevorderlijk voor een fijne loopbeleving.
Maar vandaag wil ik mijn beste loopvriendje in het zonnetje zetten, en dat is mijn iPod.
Ik ben een van die lopers die - geheel tegen mijn eigen verwachting in, overigens - niet kan lopen zonder muziek. Althans, dat denk ik, want ik heb nog nooit hardgelopen zonder het ondersteunende ritme van mijn zelf samengestelde afspeellijst.
De verschillende nummers hebben allemaal hun eigen functie. Er zit muziek tussen die mij oppept als ik even een dipje heb, en muziek die mij net het duwtje geeft om de laatste kilometer vol te maken.
Het opvallende is, dat ik altijd kies voor de shuffle, zodat ik zelf ook niet weet welke song mijn vriendje mij voor gaat schotelen, terwijl hij toch altijd feilloos lijkt aan te voelen waaraan ik behoefte heb.
Het begint altijd voorspelbaar, met Politik van Coldplay. Dit nummer zorgt ervoor dat ik direct mijn goede tempo te pakken heb.
Daarna is het dus afwachten. Er zijn nummers bij die mij vooral laten genieten van het lopen, zoals ' Rosie' van Claw Boys Claw of 'Empire State of Mind' van Jay-Z en Alicia Keys.
Heel vaak kreeg ik Prince met 'Mountains' op precies het moment dat ik dacht dat ik het niet zou redden, zodat ik weer even uit het dalletje kon kruipen. Of kon ik finishen op een passend ritme van (opnieuw) Coldplay - Life in Technicolor.
Ook vandaag was mijn maatje mij weer goed gezind. Dat had ik ook nodig, omdat ik de psychologische grens van 9 kilometer wilde slechten. Hij voorzag mij van precies de juiste nummers op het juiste moment. En net toen ik aan de laatste kilometer begon, besloot hij dat het tijd was voor nog zo'n heerlijke duw in de rug: Chelsea Rogers, van Prince. Ik heb hem dan ook netjes bedankt, want dat doen vrienden. Daarna juichten we samen omdat het me gelukt was.


Afstand: 9,2 km
Tijd: 57:36

Flexibel

Voor een hardloper is het best een voordeel als hij/zij beschikt over een flinke mate van flexibiliteit, op verschillende fronten.
Je moet flexibel zijn om tijdens het hardlopen het hoofd te kunnen bieden aan onverwachte en onbeïnvloedbare omstandigheden, zoals wachten met oversteken - niet al die voorbij razende automobilisten zijn zo aardig om te stoppen zodat jij je ritme kunt vasthouden en direct kunt oversteken.
Flexibel moet je ook zijn in relatie tot het weer, vooral de wind. Je zult je tempo toch echt moeten aanpassen als blijkt dat je op dat lange, open stuk in de polder flinke tegenwind hebt.
Met het samenstellen van de routes ben je vooral flexibel omdat je anders steeds dezelfde rondjes loopt, en dat is niet  bevorderlijk voor de motivatie. Dus maak je een keer een bocht naar links in plaats van naar rechts, of je loopt de route af en toe eens andersom.
Het tijdstip van de dag wil ook nog wel eens variëren. Je moet dus flexibel zijn ten opzichte van je biologische klok, vooral als je deelneemt aan evenementen - die houden helaas geen rekening met de tijd waarop jouw lichaam zich optimaal voelt, dus sta je net zo goed 's morgens vroeg aan de start als halverwege de middag.
De belangrijkste vorm van flexibiliteit is voor mij eigenlijk de meest letterlijke: de flexibiliteit van mijn beenspieren. En die was vandaag ver, heel ver te zoeken. Vanaf de eerste meter liep ik met hardhouten staken. Ik hoefde niet op mijn horloge te kijken om te voelen dat mijn tempo bedroevend laag lag. Gelukkig kon ik dit compenseren met andere flexibiliteit: ik paste mijn route onderweg aan om te zorgen dat ik die tegenwind in het begin had en niet aan het eind; ook veranderde ik al lopende mijn doel voor vandaag in 'gewoon ruim 5 kilometer uitlopen'.
En toen ik aan het eind mijn teleurstellende tijd zag, liet ik me niet ontmoedigen en richtte me direct op mijn volgende looprondje. Gelukkig maar dat het weer zo flexibel was om pas na mijn thuiskomst uit te pakken met een fikse regenbui.


Afstand: 5.3 km
Tijd: 34:48

Processie of progressie?

De vergelijking met een processie deed zich voor toen ik afgelopen week mijn meerdere moest erkennen in een flinke verkoudheid. Ik was weliswaar tevreden dat ik het advies had opgevolgd om het hardlopen even achterwege te laten, maar ik kon natuurlijk tegelijkertijd het gevoel niet onderdrukken dat ik nu weer een stap achteruit maakte. Als in een processie dus: twee passen vooruit, een pas achteruit.
En vooral die pas achteruit zat me niet helemaal lekker.
Want wat is nu een elementair aspect van het hardlopen? Precies: je wilt juist vooruitgang boeken. Noodgedwongen een loopvrije week inlassen is niet waar je het voor doet. Je wordt tenslotte weer een fase teruggeworpen in het traject dat je naar de 10 kilometer moet brengen. En december en januari zijn van zichzelf tóch al niet van die maanden die het hardlopen bevorderen - dat donkere, natte weer geeft niet de gezelligste omstandigheden om lekker in de gaan hardlopen. Ik kan er wel stoer over doen en zeggen dat het geen verschil maakt, maar de realiteit wijst nu eenmaal anders uit. De frequentie heeft in deze weken dus sowieso al te lijden. Ik zat dan ook niet te wachten op het overslaan van een hele week.
Maar, zoals dat vaker gaat, kan die stap terug juist betekenen dat je de zo gewenste vooruitgang boekt. Ik kan nog niet zeggen wat het effect is op een langere afstand, maar wat ik wel weet, is dat mijn korte rondje van vandaag - in donker en nat weer, dat dan weer wel - veel beter en lekkerder ging dan ik had durven hopen. Op naar 9 kilometer in de komende weken! Ofwel: op naar progressie!


Afstand: 3,6 km
Tijd: 22:27

Plankenkoorts

Een mens zit raar in elkaar. En ik ben daarop geen uitzondering. Want waarom zou ik opzien tegen een gewoon trainingsrondje? 

En toch gebeurt me dat wel eens, vooral als ik een dag of vier, vijf niet heb gelopen. Dan heb ik ineens het gevoel dat ik een prestatie moet neerzetten. En dan overvalt me wel eens een lichte vorm van wat je plankenkoorts zou kunnen noemen en ga ik met de dag meer opzien tegen die paar onbenullige kilometers die eraan zitten te komen.

Waarom eigenlijk? Wat gebeurt er met me als dat rondje niet snel gaat? Niets. En wat als ik niet lekker loop en misschien wel voortijdig moet stoppen? Opnieuw: niets.

En toch moet ik mezelf op die momenten een duwtje geven om in het gevoelsmatige diepe te duiken.

De enige verklaring die ik kan bedenken die nog enigszins hout snijdt, is dat ik door de langere pauze tussen mijn rondjes mijn ritme een beetje kwijt ben geraakt en ik het idee heb dat ik het van de grond af opnieuw moet opbouwen. Maar dat laatste is natuurlijk niet waar - al die kilometers in de afgelopen maanden zitten nog wel ergens in je benen. En ook als het niet optimaal gaat, ben je best in staat om een korte afstand zonder problemen te overbruggen. Het vreemde is, dat je dat allemaal nog wel weet ook. Maar het is alsof je er iedere keer weer aan herinnerd moet worden. 

Het gebeurde me vandaag ook. Ik liep na een onderbreking van een week rustig mijn vier en nog wat kilometers. Zonder problemen. En onderweg herinnerde ik het me weer: oh ja, ik kan dit gewoon!

Afstand: 4,2 km

Tijd: 26:10