Dagje buitenspelen

Nog steeds ben ik aan het worstelen met mijn nachtrust (hoewel ik voorzichtige hoop heb dat het lek nu boven is), dus veel energie heb ik niet. Toch blijf ik lopen - ondanks mijn lage energieniveau is het namelijk noodzakelijk om te blijven sporten, lekker in de buitenlucht bezig te zijn. Al was het maar omdat het alternatief (op de bank blijven hangen) nog schadelijker is.

Vanwege het te verwachten heilzame effect op lichaam en geest wilde ik het deze week een keer anders aanpakken. En dus had ik besloten om een avontuur aan te gaan. Nou ja, avontuur... Ik zou een bestaande trail route gaan lopen, een deel van de UHT op de Utrechtse Heuvelrug. Omdat het de eerste keer zou zijn dat ik dit in mijn eentje zou doen in een voor mij volledig onbekend gebied, vond ik het in elk geval best een beetje spannend. Avontuur, dus.

Met de trein toog ik naar Driebergen-Zeist, waar het beginpunt van deze trail ligt. Hoewel ik er de hele week al veel zin in had gehad en ik die nacht zowaar ietsje beter had geslapen, had ik toch even een motivatiedipje. Het weer was, in tegenstelling tot de dagen ervoor, somber en grijs en het betreffende station blinkt ook niet uit in gezelligheid. Bovendien moest ik heel nodig plassen terwijl beide toiletten in de stationshal defect bleken te zijn.

Mijn houvast!

Maar goed, ik was niet voor niets helemaal hierheen gekomen, dus het station uit en op zoek naar het
fietspad aan de overkant. Dat was snel gevonden. Ik kwam terecht in een park waar ik mijn tight en bovenshirt uitdeed en een dikke boom zocht die als openlucht w.c. kon dienen. Het was fris, met korte mouwen en blote benen, maar ik wist dat ik het tijdens het lopen al snel warm genoeg zou hebben. Na het legen van mijn blaas (oh, opluchting!) zette ik mijn Suunto aan en begon het lijntje te volgen dat in mijn schermpje verscheen. Zonder dit navigatiehorloge zou ik er überhaupt niet aan begonnen zijn - ik zou hopeloos verdwalen omdat ik als polderloper nu eenmaal niet gewend ben om in een bos te lopen.

Het eerste deel van de route was geasfalteerd, daar was ik op voorbereid.

Gelukkig kwam ik al snel op een bospad en kon het echte trailen beginnen. De route was met behulp van mijn Suunto gemakkelijk te volgen en bracht mij binnen een paar kilometer bij een mooie zandverstuiving. Daar was goed te merken dat mijn conditie te wensen overlaat en ik moest helaas overgaan op een wandeltempo. Dat maakte mij niet uit, een tijd had ik toch niet voor ogen.

Na ruim 4 kilometer ging ik onder de snelweg door en na opnieuw een stukje door het bos kwam ik uit bij een weiland. Het pad ging daar dwars doorheen, heuvel op, om uit te komen op een ruiterpad.
Het was rustig, slechts af en toe kwam ik een wandelaar tegen. Andere hardlopers lieten zich vandaag niet zien.

In mijn achterhoofd had ik een afstand in gedachten gehad van tussen de 15 en 20 kilometer, met een voorkeur voor de laatstgenoemde. Maar ik merkte al wel dat die 20 nog te hoog gegrepen was. Mijn plan was dus om tot een kilometer of 12 te lopen en dan een stukje terug te lopen tot het punt waar ik 'af kon slaan' richting het station van Maarn.

Op 11,6 kilometer vond ik het wel best. Ik laste weer een drinkstop in en begon aan de laatste paar kilometer die me terug zouden voeren naar de doorgaande weg, vanaf waar het nog ruim 2 kilometer lopen was naar het station.

Het ging nog best lekker dat laatste stuk. Ik kon nog enigszins tempo maken en ik genoot van het groen en de prachtige herfstkleuren die al zichtbaar werden. Af en toe een modderig stukje en veel boomwortels, dus het was opletten geblazen. Met nog een klein stukje te gaan, zat ik op 15 kilometer en ik besloot er nog een kilometer aan vast te plakken voordat ik het voor gezien zou houden.

Op dat moment liep ik op een mooi breed pad, bezaaid met bladeren. Hier had ik op de heenweg ook gelopen en ik liep recht op de weg af. Mooi, ik was er bijn...... BAM!!!

Voordat ik wist wat me overkwam, lag ik plat op mijn gezicht. Geen idee waar ik over gestruikeld was, waarschijnlijk een heel goed verstopte wortel. Het is me nog nooit eerder overkomen tijdens het lopen, maar deze val was direct een hele harde. Au, mijn knieën! Direct ging de Landgoed Twente Marathon door mijn hoofd: dit zou toch niet de reden worden dat ik daar niet aan mee kon doen over twee weken?

Maar goed, ik stond op en alles deed het nog min of meer. Wel ontzettend veel pijn in mijn knieën en

Schoongemaakt, maar nog steeds
geen schoonheidsprijs verdiend

ik zat onder de aarde, van gezicht tot mijn benen. Mijn horloge zette ik uit - die laatste kilometer ging nu niet meer gelopen worden. Met wat water spoelde ik alles enigszins schoon en wandelend toog ik naar het station.

Toch een blij ei

Natuurlijk zag ik de trein nét voor mijn neus vertrekken, waardoor ik een half uur moest wachten op de volgende. Dat gaf mij wel tijd om mij even om te kleden, althans om een droog shirt aan te trekken. Omdat station Maarn geen voorzieningen heeft, moest dat gebeuren in het wachthokje. De jongen die daar eveneens zat te wachten zal vast raar opgekeken hebben toen er ineens iemand in een sportbeha op het bankje naast hem zat, maar dat kon mij niet schelen.

Ik had het koud (geen zin gehad om extra gewicht mee te zeulen in de vorm van een jasje), maar voelde me uitstekend! Het was heerlijk buitenspelen geweest, ondanks het abrupte en pijnlijke einde. Het positieve effect van deze loop houdt nu al een paar dagen aan, reden voor mij om dergelijke uitstapjes vaker te plannen. Dus ben ik alweer op zoek naar een mooie route voor de volgende buitenspeeldag. Die knieën, dat komt wel goed. Dik, pijnlijk, blauw, geschaafd en stijf, maar dat is van voorbijgaande aard. Wat blijft, is het gevoel dat het lopen in de bossen mij gaf.
En ooit... loop ik deze UHT helemaal uit, van Driebergen naar Rhenen. Want 30 kilometer buitenspelen, wie wil dat nu niet?