Een fun run en een terugblik

Op de laatste dag van 2015 is voor mij het nieuw sportjaar alweer een paar dagen bezig. Dat startte namelijk met de eerste training van mijn nieuwe 100 dagen Sportrusten schema voor de halve marathon van Berlijn, op 3 april 2016. Die training liet ik samen vallen met de Runners World Night Run Rotterdam, een zogenaamde 'fun run' zonder tijdregistratie, zonder medaille, maar vooral voor de fun, dus. Deze run werd op hetzelfde moment georganiseerd door alle Runners World vestigingen door heel Nederland.
Ik had gekozen voor de snelle 5 kilometer omdat die het beste in mijn schema paste.

Wij waren er klaar voor!

Vooraf was ik wat huiverig of ik nog wel in staat was om snel te lopen, want mijn conditie had mij de laatste weken schromelijk in de steek gelaten na mijn noodgedwongen stap terug. Tijdens mijn 'laat maar waaien rondjes' in de aanloop naar mijn nieuwe schema liep mijn hartslag al stevig op als ik maar een klein beetje probeerde te versnellen.

Maar ik verbaasde mijzelf: als bij toverslag kon ik het snelle tempo van meet af aan prima volgen. En na 5,9 kilometer kwam ik tevreden weer terug bij de winkel. De kop van het schema was eraf en de manier waarop geeft vertrouwen voor het vervolg.
Dat vertrouwen werd nog versterkt door de tweede training: ik liep een van mijn snelste 4 kilometers en voelde me daardoor een dag later nog helemaal fit en sterk. Hopelijk zet deze lijn in het nieuwe jaar voort en blijft mijn knie meewerken.

Gelukkig kan ik op de laatste dag van 2015, ondanks mijn blessure, toch terugkijken op een sportief geslaagd jaar. Op de teller staan 1167,26 loopkilometers, in iets meer dan 125 uur gelopen. Hoogtepunt was toch wel de 20 kilometer van Parijs die ik in oktober liep en wat mijn eerste buitenlandse loop was.
Van alle kilometers is een deel gemaakt op onverharde paden omdat ik het trailrunnen heb ontdekt. Daarnaast was er mijn eerste triathlon en heb ik daarvoor ook nog wat fiets- en zwem meters gemaakt.

Voor het komend jaar wordt die lijn alleen maar doorgezet: de eerste evenementen die op het programma staan, zijn twee trailruns. En het plan is om in juli de 1/8 triathlon van Rotterdam te gaan doen. Over andere spannende dingen die op het programma staan, volgt binnenkort nog wel een update.

Kortom, ik zal me ook in 2016 niet vervelen. Het jaar zal in elk geval sportief beginnen: als alle kruitdampen zijn gezakt en de jaarlijkse nieuwjaarsbezoekjes zijn afgelegd, gaan bij mij de loopschoenen alweer aan.

Bruggenloop - 13 december 2015

Ik had de Zevenheuvelenloop al moeten missen vanwege die stomme knie, dus de Bruggenloop moest en zou ik lopen! Al was het wederom spannend, omdat de laatste keer dat ik meer dan 10 kilometer had gelopen al twee maanden achter mij lag (de 20 kilometer van Parijs op 11 oktober) en mijn knie nog niet zijn oude zelf is.

Maar ik ben in de tussentijd druk bezig geweest met versterkende oefeningen en rustig opbouwen, dus ik had wel vertrouwen dat ik aan de finish zou komen. En dat ik heelhuids aan de finish zou komen, verwachtte ik ook nog wel.
Grote vraag was hoe mijn race in te delen.

Bij het zien van het overzichtskaartje, bleek dat er op die 15 kilometer maar liefst drie verzorgingsposten zouden zijn, dus dat leken me mooie punten om mijn wandelpauzes in te lassen. En als ik dan rustig zou gaan lopen, kon ik een tempo van 6:20 per kilometer wel volhouden, was mijn gedachte. Mijn eindtijd zou dan 1:35 uur zijn en daar zou ik, gezien de omstandigheden, dik tevreden mee zijn.

Een uur voor de start waren wij, manlief en ik, bij De Kuip. Ik wist dat er een hoop bekenden zouden meedoen, maar het was natuurlijk maar de vraag of we die zouden zien in alle drukte.
Maar al snel kwam collega INKnBURN ambassadeur Katia aanlopen toen ik even stond te wachten. We wisten dat we hetzelfde shirt zouden dragen, en een foto kon natuurlijk niet ontbreken!

De kerstvrouwen bij elkaar

Leuk dat we elkaar nu een keer in het echt zagen, na al het facebook contact van het afgelopen jaar!
Vlak daarna ontmoette ik in de kleedruimte ook collega INKnBURN ambassadeur Jacomijne - ook haar zag  ik voor het eerst in levende lijve.
(Dat is een van de vele voordelen van het dragen van INKnBURN kleding: je bent niet over het hoofd te zien! ;-) )

Natuurlijk moest ik nog even plassen voordat ik het startvak in ging, maar laten nu velen met mij precies hetzelfde denken! De rij voor de Dixies was lang. Heel lang. En traag. Door dat oponthoud zag ik mijn wederhelft pas weer toen ons startvak in beweging ging. Met de belofte dat ik rustig aan zou doen, ging ik van start. In een naar mijn idee rustig tempo.

Al in de eerste kilometer hoorde ik iemand zeggen dat hij op dat moment op een tempo van 6:00 liep. Zelf kon ik het op mijn horloge niet lezen (mijn lenzen hebben geen leesgedeelte) maar dat betekende dat ik ongeveer hetzelfde tempo had, en dat was dus sneller dan gepland (what's new?). Maar ach, het voelde goed, dus ik ging door. Zolang de knie het goed vond, vond ik dat ook.

Het weer was prima, weinig wind en goede temperatuur. Voordat ik het wist was ik al bij de eerste verzorgingspost aangeland en ik pakte een bekertje water terwijl ik mijn eerste wandelpauze inlaste. Jammer dat de meneer achter mij zijn bekertje zo enthousiast over zijn hoofd goot, dat een groot deel van de inhoud op mijn rug terecht kwam. Niet teveel bij stil staan, er moesten nog meer dan tien kilometers gelopen worden.

De wandelpauze was korter dan ik mij had voorgenomen. Je gaat nu eenmaal niet wandelen als iedereen om je heen weer aanzet en je zelf eigenlijk geen belemmeringen voelt om datzelfde te doen. Dus zette ik ook weer aan. Met mijn beperkte zicht kon ik de melding na iedere kilometer net genoeg ontcijferen om te zien dat mijn tempo inmiddels grotendeels onder de 6 minuten lag, dus stiekem ging ik toch weer denken aan mijn eindtijd. Loslaten Myra, die gedachte! Denk vooral aan De Knie.
Maar het is lastig aan iets te denken als je het niet voelt. En ik voelde hem niet, de knie. Jippie dus!

Vlak voor de - voor Bruggenlopers - beruchte van Brienenoordbrug was de volgende verzorgingspost. Ik was blij verrast te merken dat de organisatie zijn belofte had gehouden en na mijn mailwisseling van vorig jaar nu thee zonder suiker aanbood. Wel kreeg ik hier ook weer de inhoud van een beker over me heen: een meneer die thee (met suiker) nam, botste tegen mij aan (beetje ons beider schuld) en ik kreeg de gelukkig niet meer zo hete thee over mijn been. Niet mijn beste dag qua verzorgingsposten, zullen we maar zeggen. Dat bleek toen ik direct daarna van iemand anders nog een deel van zijn theebeker over mijn arm heen kreeg.

Toen was het tijd om de één kilometer lange stijging op de brug aan te gaan. Het blijft altijd een prachtig moment om de hele sliert lopers met hun groene lampjes hier langs te zien trekken, vooral omdat het op dat moment al donker aan het worden is. En hoewel velen roepen dat die brug zo zwaar is, vind ik hem altijd prima te doen. Ook nu kwam ik zonder problemen op het hoogste punt, om me daarna in volle vaart te laten afdalen.

Vanaf de laatste verzorgingspost op 12,5 kilometer was het nog maar een klein stukje. Toen hield ik er al rekening mee dat ik veel sneller zou finishen dan ik voor mogelijk had gehouden. Al die tijd had ik weer ouderwets genoten van het lopen en na het bereiken van de finish kwam de vertrouwde voldoening: ik had het weer geflikt! Mijn eindtijd kon ik niet goed lezen, maar ik zag wel dat ik onder de 1:30 uur had gelopen (gemiddeld tempo: 5:59!). Medaille weer dik verdiend dus.

De welverdiende plak

Mijn grootste beloning was echter dat mijn knie zich van zijn beste kant had laten zien. Nu, een dag later, voelt hij wel wat stijf aan, maar dat is met een beetje rustig aan doen zo weer verdwenen, weet ik inmiddels uit ervaring.
Om verstandig te doen, sla ik de volgende loop wel over. Ik zou komende zaterdag meedoen met de Meeuwen Makrelenloop in Scheveningen, maar het lijkt mij even beter als ik NIET 10 mijl over het strand ga rennen. Ik heb mijn startplek daarom afgestaan aan mijn wederhelft.
Ik wil tenslotte op Tweede Kerstdag zonder mankementen starten met mijn schema voor Berlijn!

Lommeltrail - 28 november 2015

Het was best spannend: na eerst twee weken helemaal niet lopen en daarna een paar keer hele korte stukjes lopen en wandelen, ineens een trail lopen van 9 kilometer.
Maar omdat ik me hier zo op had verheugd, en omdat ik me had voorgenomen te gaan wandelen als dat nodig bleek te zijn, ging ik toch naar Lommel (België).

Toen ik me voor deze trail inschreef, was er nog geen vuiltje aan de lucht. Dus had ik mij opgegeven voor de 15 kilometer. Dat zou met die knie van mij gekkenwerk zijn, dus ik was al zo verstandig geweest om dat om te laten zetten naar de kortste afstand.

Zoals bij de andere trails die ik dit jaar heb gelopen, ging het er hier ook weer gemoedelijk aan toe. De start was direct buiten de ruimte waar de startnummers konden worden opgehaald (Centerparcs Vossemeren was de startlocatie), dus 5 minuten van tevoren kon er nog geplast worden en op ons gemak liepen we naar de startboog.
Het plan was om de eerste kilometer voorzichtig hard te lopen en dan al een stukje te gaan wandelen. Maar na een stuk verhard door het park, liepen we al snel over een single track waardoor ik het lastig vond om al zo snel de boel te gaan ophouden met mijn gewandel. Ik liep dus door.

Mijn knie voelde ik wel, maar ik bedacht dat het de onwennigheid kon zijn en het was dus geen reden voor alarm. Wel was ik heel voorzichtig met het neerzetten van mijn voet, omdat ik niet het risico wilde lopen een schuiver te maken, waardoor mijn knie ineens opzij geduwd zou worden. Omdat de ondergrond vrij blubberig was (het had de hele nacht onafgebroken geregend), was het voortdurend opletten geblazen. Gelukkig is het me gelukt om niet een keer uit te glijden.

Het parcours was prachtig, heel afwisselend met een stuk weiland, veel bos, een kanaal waar we overheen moesten en de Lommelse Sahara (de naam zegt het al: zand dus).
Het weer was ons ook gunstig gezind: de zon scheen en achteraf bleek dit de enige mooie dag te midden van allemaal regendagen. Ook de temperatuur was perfect met een graad of 8. Ik liep dan ook weer volop te genieten.

Na 5 kilometer was een verzorgingspost, waar niet alleen water te krijgen was
(in een zelf meegenomen beker, omdat dit, als zoveel trails, een bekervrije loop
was), maar ook winegums, stukjes krentenbrood en chips. De post was gelegen op een punt met prachtig uitzicht, dus ik nam even de tijd om mijn water te drinken en een paar chipjes te nuttigen.

Na een stuk zand langs een meer (inderdaad, de Sahara) kwam op 6 kilometer een uitkijktoren. Ik wist dat die langs het parcours stond, maar wat niet van tevoren gezegd was, was dat iedereen die toren op moest alvorens de weg vervolgd kon worden.

Niet zo fijn voor de mevrouw met hoogtevrees (die toch dapper een poging waagde), maar ik was er blij mee. Bovenop, na 144 treden beklommen te hebben, was het uitzicht schitterend.
Na een paar foto's te hebben gemaakt, ging het weer verder, nog maar een kleine 3 kilometer te gaan. Dacht ik.

Op 8 kilometer moesten we nog even een klimmetje maken, omdat we opnieuw een brug over moesten. Daar stond een enthousiaste vrijwilliger ons moed in te schreeuwen. 'Nog even aanzetten! De laatste kilometer!' klonk het aan één stuk door.
Na een laatste stuk bos kwamen we aan bij het park. Mijn horloge liet toen al een afstand zien die iets langer was dan de beloofde 9 kilometer. En van hier tot de finish was het alleen nog maar asfalt. Als dat maar goed ging met mijn knie. Die had zich kranig gehouden, maar voelen deed ik hem wel. En met mijn trailschoenen op de harde ondergrond was het een stuk minder comfortabel lopen.

Terwijl de afstand op mijn horloge alleen maar opliep, was de finish nog niet in zicht. Om mij heen zuchtende lopers, en ik moet zeggen dat die paar honderd meter extra mij ook niet konden bekoren. Al was het alleen maar omdat ik iedere klap in mijn knie voelde doordreunen. Ik besloot dan ook nog een extra wandelpauze in te lassen.

Eindelijk hoorde ik de speaker. Ik maakte weer wat tempo en eindelijk was de eindstreep daar. Met uiteindelijk 10,5 kilometer op de teller was het me toch maar mooi gelukt!
En wat nog veel belangrijker was: mijn knie heeft het uiteindelijk overleefd. De volgende dag was ie wat stijf en gevoelig, maar in de week die volgde kon ik weer voorzichtig verder gaan met lopen.

De stukjes hardlopen worden steeds iets langer en de wandelpauzes nemen af. Er zit dus duidelijk progressie in. Volgende uitdaging: de Bruggenloop op 13 december. 15 Kilometer onverhard. Mijn knie en ik zijn er klaar voor, al zal ik in een rustig tempo moeten lopen en een aantal wandelpauzes moeten inlassen.

Zevenheuvelenloop - 15 november 2015

'Dat gaat pijn doen' zei mijn fysio, terwijl hij de keiharde spieren in mijn knieholte onderhanden nam. Hij doelde daarmee echter niet op de behandeling, maar op mijn mededeling dat ik toch naar Nijmegen zou gaan, terwijl ik de Zevenheuvelenloop niet zou lopen.

Tja, dat had ik natuurlijk zelf ook al bedacht. Alleen, ik had collega INKnBURN ambassadeur Mandy beloofd dat ik zou komen supporteren nu ik zelf niet kon meedoen, dus dat was wat ik ging doen. En als ik daar dan toch was, kon ik net zo goed een stuk langs het parcours gaan wandelen, zodat ik meteen mijn knie in beweging kon zetten. Ik zou, omdat ik toch een startnummer had, meegaan het startvak in, waardoor het voor ons allebei een stuk gezelliger zou zijn. Na de start, die ik heel rustig zou houden, zou ik zo snel mogelijk uitstappen en verder gaan in wandeltempo. Ik had gezien waar ik het parcours kon verlaten, om zo een verkort lusje zou kunnen lopen richting de eindstreep.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar niet zonder slag of stoot. De NS bleek namelijk last te hebben van het weer, en van een losgebroken panda uit Blijdorp. Met een vertraging van bijna een uur arriveerde ik uiteindelijk op het station in Nijmegen, waar ik ondanks alle drukte Mandy al snel zag staan.

Druk kletsend liepen wij naar het startgebied, in wat nu niet

direct het ideale loopweer was. Het was grijs en winderig, maar gelukkig nog wel droog. Grappig was dat mensen aan mij natuurlijk niet konden zien dat ik helemaal niet van plan was om die 15 kilometer uit te lopen. Dus vroeg een meneer achter ons hoe het met de vorm van de dag was gesteld. Ik heb hem maar niet verteld dat ik nu al wist dat ik ging wandelen.

Toen we eenmaal van start gingen, liep ik dus heel voorzichtig de eerste meters. Ik ben nog nooit zoveel gepasseerd als in dat eerste stukje. Het duurde zeker 500 meter voordat de dranghekken ophielden, en omdat ik mijn knie niet meteen te veel wilde belasten, besloot ik na 300 meter al te stoppen met mijn dribbeltempo. Op een gegeven moment hoorde ik iemand in het publiek zeggen: 'die moet nu al wandelen!'.

Zodra daar ruimte voor was, stapte ik van het parcours en liep door naar het punt waar ik de lus naar de laatste kilometer zou maken. Daar stuitte ik op mensen die ver voor mij waren gestart. Ik wandelde tot het punt waarop de laatste 500 meter begon en besloot dat ik net zo goed via de finish terug zou kunnen gaan.

Dus om en om hobbelend en wandelend ging ik tussen de snelle lopers naar de eindstreep. Tijdens de wandelpauzes werd ik veelvuldig aangemoedigd en werd mij toegeroepen dat het nog maar een klein stukje was. Al die mensen moesten eens weten!

Na de finish heb ik toch ook maar de medaille in ontvangst genomen. Ik vond dat ik die wel had verdiend. Niet door 15 kilometer te lopen, maar door toch naar Nijmegen te komen en mij keurig in te houden met hardlopen. Mijn knie, die in het begin even wat onwennig aanvoelde (wat wil je, ik had hem 2 weken behoorlijk ontzien), voelde na afloop zelfs soepeler dan daarvoor.

Saillant detail:ik had verwacht dat mijn eindtijd niet geregistreerd zou worden, omdat ik niet over alle matten was geweest. Maar van het thuisfront kreeg ik de vraag of ik een PR had gelopen. Manlief had een sms-je ontvangen met de melding dat ik zojuist gefinisht was in een tijd van 45:21! Oeps. Daarmee zou ik dus sneller zijn geweest dan de winnares! Gelukkig bleek later dat ik niet was opgenomen in de uitslagen, anders was ik vast op een zwarte lijst gezet wegens poging tot fraude.

Nadat Mandy ook binnen was, ging het weer richting het station. Na een kop koffie stapten we weer in de trein huiswaarts, waar ik opnieuw met vertraging arriveerde. Ik was al met al 11 uur van huis geweest voor een wandelrondje van 3 kwartier. Maar ik had wel een hele gezellige dag gehad.

En het goede nieuws is dat mijn knie geen problemen heeft gegeven, waardoor ik vandaag weer een start heb gemaakt met een opbouwschema. Ik mocht 5 keer een minuut lopen, afgewisseld met wandelpauzes. Het stelde niks voor, maar wat was ik blij dat het begin er weer is!

Duinentrail Schoorl - 1 november 2015

Tot aan de start had ik er een hard hoofd in. Mijn knie wilde maar niet wat ik wilde en ik had de afgelopen weken dan ook flink veel pijn gehad en nauwelijks gelopen (die korte heuveltraining in Barcelona was achteraf bezien misschien ook niet zo'n goed idee).
De fysio had gezegd dat het waarschijnlijk een geïrriteerde meniscus was. En of ik maar rustig aan wilde doen met lopen, geen benen over elkaar doen, geen diepe kniebuigingen maken en meer van dat soort beperkingen.

Goed, die start dus. Ik had manlief beloofd dat ik écht, écht voorzichtig zou doen en zou stoppen als het niet ging. 'Denk aan Parijs' was nu vervangen door 'Denk aan Berlijn', maar het idee was hetzelfde: op de lange termijn had ik er meer aan om nu een loopje te moeten overslaan.
Ik had mij er dan ook al mentaal op voorbereid dat ik deze trail misschien wel zou starten, maar niet zou finishen.

Het inlopen voelde echter goed. Ik had niet alleen tape op mijn knie, maar ook voor de zekerheid nog een bandage en dat hielp. Toch in elk geval starten, dus.
We keken even naar de start van de 35 km - die vertrok na de klanken van het Wilhelmus (het was het eerste NK Trailrunning, dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben) en toen waren wij aan de beurt voor de 10,4 km.

Ik ging rustig van start en het voelde goed. Eigenlijk wist ik direct al dat ik de finish zou halen. In het begin blokkeerde de boel een paar keer, bijvoorbeeld bij een lange trap omhoog, maar dat vond ik deze keer niet zo erg. Zo kon ik mijn knie een beetje ontzien.
Het parcours was prachtig. Het was mistig, en het bos kreeg daardoor een mysterieuze sluier.

Heuvelop ging boven verwachting beter dan ik had verwacht. Ik kon zelfs een aantal heuvels in een soort van drafje oplopen. Naar beneden was daarentegen lastiger dan ik had gedacht. Ik merkte al snel dat ik geforceerd omlaag ging, om niet te veel kracht op mijn knie te zetten. Maar het ging nog steeds en de knie deed eigenlijk geen pijn.

Het decor veranderde steeds: van naaldbos naar zandvlaktes, langs een prachtig in nevel gehuld meertje en over de hei. Het was volop genieten en ik nam ook geregeld de tijd om stil te staan voor een foto. Toen ik bij het meertje een selfie wilde maken, schoot een andere loopster mij te hulp: 'ik heb toch geen haast' zei ze, en dat is nu juist een van de dingen waarom trails zo anders zijn dan wegwedstrijden.

Jammer was dat er tussen de deelnemers een paar groepjes zaten die het nodig vonden om voortdurend te laten horen dat ze er waren. Een groepje bestond uit een paar dames die blijkbaar voor het eerst een trail liepen. Leuk dat ze zo enthousiast waren natuurlijk, maar om die reden aan één stuk door te kakelen als kippen, gaat wat te ver. Ik probeerde aan ze te ontkomen door steeds ietsje sneller te lopen, maar ze waren op grote afstand nog steeds te horen.

En juist toen ik dacht dat ik het lawaai van me had afgeschud, op een paar honderd meter voor de finish, hoorde ik een tweede groepje lawaaipapegaaien achter me. Deze mensen vonden het nodig om iedereen te laten merken dat ze uit Rotterdam kwamen. Jammer.

Vlak voor de finish kwam ik aan bovenop het Klimduin. Vanaf daar gaapt een steile zandheuvel naar beneden tot de finishboog. Ik had me al voorgenomen om daar niet rennend vanaf te gaan, uit angst voor de gevolgen voor mijn meniscus. Dus liep ik in een halve wandelpas (het zag er ongetwijfeld raar uit, maar wat kon mij dat schelen) richting de eindstreep, waar een koud alcoholvrij biertje op mij wachtte. Ik had het gehaald, en de knie had het overleefd!

En wat een prachtige trail was het. Ook nu nog, 2 dagen later, heb ik nog de voldoening van het lopen in zo'n mooie omgeving. Ik vind het trailen zo leuk, dat er de komende periode nog een aantal in de planning staan.
Op 28 november hoop ik de Lommeltrail te kunnen lopen (België) en inmiddels staan manlief en ik ook ingeschreven voor de Meerdaalwoudtrail in januari (eveneens in België) en de Gelrejutbergtrail in februari (Dieren).

Eerstvolgende evenement is echter de Zevenheuvelenloop. Ik ben op dit moment hard aan het duimen dat ik daar gewoon kan gaan starten. De knie heeft namelijk na zondag nogal van zich laten spreken. De fysio heeft mij eerder vandaag laten weten dat ik in elk geval de komende week beter niet kan gaan lopen. Dus stap ik straks maar op de fiets om toch van het mooie herfstweer te kunnen genieten. Want een loper die met dit weer niet kan lopen, zou anders maar flink chagrijnig worden!

20 Kilomètres de Paris d.d. 11 oktober 2015

Ik had de strubbelingen in de laatste week vóór 'Parijs' overleefd, dus nu kon er niets meer in de weg staan. Toch?
Toch.

Het begon al toen wij - ruimschoots op tijd - op Rotterdam CS aankwamen. Er was een storing in de tunnel bij Barendrecht. Er reed geen enkele trein die kant op, dus ook niet onze Thalys.
Lang was onduidelijk wat de vertraging zou zijn, tot de Thalys ineens van de borden verdween en wij een sms-alert ontvingen: verwachte vertraging 120 minuten (!).

Gelukkig bleek deze inschatting wat overdreven en al snel hoorden we dat de vertraging 'slechts' 50 minuten zou zijn.
Een klein uur later dan gepland, arriveerden wij dan ook op Gare du Nord, vanwaar wij al snel bij appartement nr. 1 aankwamen. Een fijn appartement, dat we gelukkig op het laatste moment nog hadden gevonden voor de ene extra nacht die wij door de Belgische stakingen op vrijdag in de schoot geworpen hadden gekregen.

De volgende dag togen we naar appartement nr. 2, waar we de resterende 3 nachten zouden doorbrengen. Het was geen liefde op het eerste gezicht, sterker nog: het werd helemaal geen liefde tussen ons en dit appartement. Het was somber en vooral het slapen was er geen feest. Het matras was te hard en iedere nacht werden wij geplaagd door militant zoemende muggen. Die van geen wijken wisten, ook niet nadat ik mij helemaal had gedrenkt in anti-muggen spul.

Maar goed, lopen zouden we, en lopen deden we. Op zondagochtend vroeg wandelden we (wat een luxe!) van ons appartement naar de start aan de voet van de Eiffeltoren. Op het laatste moment had ik nog besloten om een shirt aan te doen in plaats van een hemdje (het was behoorlijk fris), waardoor mijn nagellak niet meer bij mijn outfit paste. Oh, help. Weer een slecht voorteken. Net als de pijnlijke rug en dito bil- en heupspieren die het matras mij had bezorgd. Tot overmaat van ramp kreeg ik ineens ook ineens pijn in mijn rechtervoet en kon ik niet ontspannen wandelen.

Bij het sportcomplex gaven wij onze tassen af bij het bagagedepot en wurmden ons in de rij voor het startvak. De controle was streng, iedereen moest zijn startnummer goed laten zien en als je er met de verkeerde kleur stond, werd je onverbiddelijk naar je eigen startvak verwezen. Eenmaal binnen moesten wij nog lang wachten voordat we in beweging  kwamen. De koude wind deed onze toch al getergde spieren geen goed. Gelukkig hadden we eraan gedacht om over onze hardloopkleding een oud shirt aan te trekken, dat we zouden weggooien als we gingen lopen.

Toch was ik aan het genieten. De wetenschap dat ik eindelijk hier stond, terwijl ik deze loop al een aantal jaar op mijn to-do list had staan, maakte dat ik er heel veel zin in had. Ik dacht niet aan hoe dat zou zijn om ineens twee keer zo ver te lopen als de langste duurloop in mijn training. Natuurlijk maakte het uit dat ik al vier keer een halve marathon had gelopen, zodat ik in elk geval wist wat ik kon verwachten.
Daarbij voelde ik me conditioneel goed. De afgelopen 99 dagen met het Sportrusten schema hadden me sterker gemaakt, dat voelde ik duidelijk. Ik keek nog een keer naar de Eiffeltoren schuin voor me en realiseerde me dat het straks eindelijk ging gebeuren!

Eindelijk kwam dan de meute in beweging. We liepen langs de Eiffeltoren, linksaf de Pont d'Iena over. Na de brug lag de startboog. Op de brug zelf overal plassende mannen langs de kant. Verdorie, ik moest ook! Maar helaas ben ik geen man en had ik ook geen plastuit op zak (niet dat ik die ooit op zak heb). Maar toen ik ineens een vrouw zag zitten die ook op die brug haar blaas aan het legen was, was mijn besluit snel gemaakt: wat kon mij het schelen, ik wilde lekker lopen! Dus ben ik ook door de hurken gegaan en heb haar voorbeeld gevolgd. Dat luchtte op. Die 20 kilometer konden wat mij betreft beginnen.

En het begon direct goed: meteen na de start ging het parcours omhoog. Stevig omhoog. Nu ben ik niet bang van een beetje heuvel, maar mijn stijve en inmiddels ook koude spieren moesten flink hun best doen. Dat was te voelen. Er was niet veel soepelheid te bekennen in de manier waarop ik liep. Toch kon ik alleen maar blij zijn. Met een grote glimlach ging ik de helling te lijf en die glimlach heb ik tot ver na de finish niet meer afgedaan.

Hardlopen in Parijs was geweldig! Na de eerste, langzame kilometer ging het tempo omhoog. Tegelijkertijd bleek ik in staat om nog gewoon een gesprek te kunnen voeren met manlief, die de eerste kilometers bij me bleef. We  hadden afgesproken dat hij bij elke drankpost, dus om de 5 kilometer, even op mij zou wachten, om daarna weer in zijn eigen tempo verder te lopen. We zouden gezamenlijk over de finish gaan.

De eerste post kwam en ik was aangenaam verrast door de verscheidenheid aan versnaperingen waaruit je kon kiezen. De bananen waren helaas op (dat heb je als je in het een-na-laatste startvak start), maar er lagen nog voldoende stukken sinaasappel, gedroogde abrikozen en vijgen, rozijnen en suikerklontjes. Ik nam een flesje water en een gedroogde vijg - heerlijk even brandstof bijtanken.
Na deze korte stop liepen we weer verder. Soms haalde ik mijn wederhelft weer bij en dan ging het gesprek verder. Ik kwam nooit adem te kort, mijn hartslag bleef keurig binnen de perken en ik bleef me maar fit voelen. Conditioneel gezien dan.
Mijn spieren daarentegen protesteerden luid, maar ik wilde er niet teveel aandacht aan schenken. Ze deden maar die spieren, ik liep hier lekker in Parijs te rennen en liet dat niet verpesten door een stel schreeuwlelijken.

Toen kwam het moment waarop ik me toch realiseerde dat ik een grens overging: het 10 kilometer punt. De laatste keer dat ik verder had gelopen, was eind mei geweest (een kleine 14 kilometer tijdens de estafetteloop Den Helder - Maastricht). En het was zelfs 8 maanden geleden dat ik voor het laatst een halve marathon had gelopen. Maar ook na het passeren van dit punt voelde ik me nog super fit.

Alleen die spieren... Gaandeweg begon ik ook mijn knie te voelen. Het was alsof het bouwwerk langzaam aan het kraken was, terwijl de motor nog vrolijk verder zoefde.
Ik bleek niet de enige te zijn die kampte met deze problemen: na ongeveer 12 kilometer, toen we het Bois de Boulogne uit waren en langs de Seine richting de Eiffeltoren liepen, haalde ik mijn man opnieuw in. Hij gaf aan dat hij last had gekregen van zijn hamstring en dat hij niet snel meer kon lopen. Ik ging hem dus voorbij - een nieuwe ervaring, omdat hij altijd sneller is dan ik.

Na de verzorgingspost op 15 kilometer wachtte ik hem op en ik zag al aan zijn gezicht dat het er niet beter op was geworden in de tussentijd. Maar op mijn vraag of hij de race wel kon uitlopen, was hij overduidelijk: dat ging ie gewoon doen. Ik moest maar vooruit gaan en op 19 kilometer op hem wachten. Als het te lang duurde, zou ik alleen verder gaan en hem pas na de finish weer treffen.

Door al die tussenstops in combinatie met die toch al stijve spieren, ging het lopen steeds iets stroever. Bovendien waren we veel tijd verloren doordat we een paar keer hadden stilgestaan.  De tijd die ik voor ogen had gehad, finishen onder de 2 uur, ging niet meer lukken. Jammer.
Misschien was het nog gelukt als ik in mijn eentje was doorgelopen, maar omdat mijn wederhelft hetzelfde voor mij zou hebben gedaan, zou ik een kilometer voor de finish ook op hem wachten.

De kilometers die volgden, werden wel wat zwaarder. Veel tunneltjes (au, mijn benen) en wat duurde het nog lang voordat we de Seine weer overgingen en we aan het laatste stuk terug naar de Eiffeltoren zouden beginnen. Het publiek ondertussen was onvermoeibaar enthousiast. Meerdere keren kreeg ik 'Allez Myra!' te horen, en zelfs een keer 'Quel bel t-shirt!'

Eindelijk, ter hoogte van het Louvre, gingen we de rivier weer over. De laatste kilometers waren aangebroken. Zoals afgesproken, stopte ik op 19 kilometer en na een korte tijd wachten haakte manlief weer aan en samen liepen we richting de finish.

Na afloop wisten we beiden niet hoe snel we moesten rekken: rug, benen, alle spieren werden even flink op lengte gebracht. Wat vervolgens overheerste, was een voldaan gevoel. We hadden allebei genoten, ondanks dat het niet vanzelf was gegaan. Wat een geweldige ervaring, die we voor geen goud hadden willen missen! Een ervaring waarop ik nog lang kan teren. Het smaakt echt naar méér.

En dat méér komt er ook. Over een half jaar zitten we, als alles goed gaat, in Berlijn voor onze volgende halve marathon.
Nu dus maar hopen dat we daar een beter bed zullen treffen...

Posbank Trail d.d. 4 oktober 2015

Bedenkelijk keek hij me aan, mijn fysiotherapeut. Zojuist had ik hem verteld dat ik een trail zou lopen als laatste duurloop voordat ik in Parijs 20 km zou gaan lopen.
Waarom niet? Het was tenslotte een afstand van slechts 7,5 km en in mijn sportrusten schema stond voor die dag een duurloop D2 gepland van 8 km. Waarom dan niet kiezen voor een mooie route in plaats van een overbekend rondje in de polder?

Omdat het niet de verstandigste invulling was, natuurlijk. Dat wist ik zelf heus ook wel. Hevige spierpijn lag immers op de loer, vooral omdat ik in mijn huidige schema nu niet echt op heuvels heb getraind (waarom zou ik, de Parijse heuvels zitten niet in het parcours van de 20 km). Het zou toch zuur zijn als ik een week voor 'de grote dag'  zware, verzuurde benen zou oplopen, waarvan ik nog dagenlang 'plezier' zou hebben.

Ik beloofde mijn fysio dat ik het rustig aan zou doen, en dat ik alle heuvels omhoog zou wandelen. Ik moest ook wel, als ik tenminste een beetje in de buurt wilde blijven van mijn D2 hartslag.

Zondagochtend vroeg vertrokken wij (manlief en ik) in zeer dichte mist naar het oosten des lands. De camping in Velp was het reisdoel, daar zou de Posbanktrail van start gaan.
Gelukkig werd het zicht beter naarmate wij dichter bij onze eindbestemming kwamen en toen we uit de auto stapten, scheen er een mooi, heiig herfstzonnetje door de bomen. Het decor was alvast prachtig!

Na het afhalen van de startnummers, het in de auto leggen van onze overtollige kleding en nog maar een keer plassen, liepen we het startvak in. Of nou ja, startvak... Een grasveld waar aan een kant de start- en de finishboog ineen was neergezet, met een paar hekken aan weerszijden. Niemand durfde/wilde vooraan gaan staan, wat een verschil met de meeste andere (weg)wedstrijden.
Na een paar laatste instructies over lintjes en pijlen die we moesten volgen ("direct na de start gaan jullie rechtsaf") werden we 'weggeschoten'. Geen startschot, gewoon de mededeling dat we van start gingen.

Nog geen 50 meter verder opeens een hoop geschreeuw: "Naar rechts! Naar rechts!". Het bleek dat de meute en masse toch rechtdoor was gelopen (en ik liep daar natuurlijk ook gewoon achteraan). Hilariteit alom dus.

Meteen kwam er en een stevige klim. Ik besloot dat het verstandiger was om deze heuvel al te gaan wandelen, vooral omdat mijn spieren nog niet helemaal waren opgewarmd. Ik had het advies van manlief in mijn hoofd: "Denk aan Parijs!", dus ik was een keer verstandig.

Eenmaal boven begon het genieten pas echt. Wat was het heerlijk om met dit prachtige weer in zo'n mooie omgeving te kunnen lopen!
Natuurlijk ging mijn hartslag wel sneller omhoog dan ik wilde, dus ik deed mijn best om rustig te blijven ademhalen. Daardoor kwam ik uiteindelijk slechts iets boven de bedoelde hartslag uit.

De klimmetjes en afdalingen wisselden elkaar af - de stevigste heuvels bleef ik wandelend omhoog gaan, om daarna in volle vaart de afdaling in te gaan. Wat is het toch heerlijk als je een beetje durft; dan kun je je lekker omlaag laten storten. Vaak haal ik tijdens een afdaling mensen in die me heuvel-op even daarvoor voorbij zijn gekomen.

Omdat 7,5 km (volgens mijn horloge was het uiteindelijk 7,77) niet zo ver is, was de finish al snel in zicht. Hoewel... ik zag nog niks, maar mijn horloge en de speaker in de verte zeiden mij dat de eindstreep niet lang meer op zich zou laten wachten.

Een kilometer voor ik daar aankwam, werd ik nog ingehaald door een uiterst soepel lopend heerschap. Natuurlijk, dat was de nr. 1 van de 15 km al, die een kwartier voor ons was vertrokken!
Voor ik het wist, was hij alweer uit het zicht verdwenen.

Het laatste stuk tot de finish ging alleen maar omlaag. Fors omlaag. Maar als ik dacht dat ik mijn afdaalkwaliteiten nu ten volle kon benutten en dus met twee vingers in de neus naar beneden kon, had ik het mis.
De helling lag namelijk bezaaid met boomwortels. Daardoor was het onmogelijk om als een lichtvoetige gazelle richting de eindstreep te dartelen.

Plotseling hoorde ik achter me hoe een briesend paard mij naderde. In volle vaart kwam ie me voorbij. Het was alleen geen paard, maar de nr. 2 van de 15 km, die geen enkele moeite bleek te hebben met deze heuvel, inclusief al die wortels. Hoewel het geluid dat hij produceerde, anders deed vermoeden.

Ik vond het een stuk lastiger.
Even zag ik voor me hoe ik achter zo'n wortel zou blijven haken en voorover zou storten. Blessure als gevolg, waardoor ik Parijs wel op mijn buik kon schrijven. Dus hield ik enigszins in. Het zal er niet echt elegant uit hebben gezien, maar ik kwam tenminste heelhuids onderaan de helling.

De finish was direct om de hoek en mijn laatste duurloop voor 11 oktober zat erop. Zonder brokken. Zelfs de spierpijn, die ik toch had mogen verwachten in de dagen die volgden, bleef uit. Mijn fysio kan dus trots op me zijn - ik heb nog nooit zo verstandig gelopen.

Next stop: Parijs!
En die Posbank Trail? Die wil ik volgend jaar wel weer lopen!

Parijs: obstacle run 2.0?

Nog een week, dan is het zover: dan sta ik eindelijk aan de start bij de 20 kilometer van Parijs! Een hardloopdroom die na 3 jaar eindelijk uit gaat komen. Als alles goed gaat, tenminste...

Aan mijn trainingen ligt het niet. Vandaag 93 dagen geleden begon ik aan het 100 dagen Sportrusten schema voor een halve marathon. Dat betekende 4 trainingen per week, lopen op hartslag, duurlopen van maximaal 10 kilometer en dagelijks ademhalingsoefeningen doen. Op de site van stoerevrouwensporten.nl kun je lezen hoe mij dat is bevallen, maar ik kan alvast verklappen dat het me tot nu toe geen windeieren heeft gelegd. Ik heb mijn PR op de 10 kilometer al 2 keer verbeterd en ik kan met groter gemak sneller lopen dan voorheen. Vandaag mijn laatste duurloop gedaan, in de vorm van een trailrun van 7,5 km bij de Posbank Trail. Los van het risico op stevige spierpijn door de steile klimmetjes, ging dat lekker. De rest van de week staan er alleen nog 2 loopjes van 12 minuten op het programma. Volgende week volgt dan de proef op de som.

Gaande de rit heb ik wel last gehad van een aantal fysieke ongemakken. Die waren al eerder aanwezig, maar een aantal maanden geleden ben ik maar weer eens gaan zoeken naar een goede behandeling. Ik heb meerdere dry needling sessies achter de rug (au!) en sinds afgelopen week kan ik voorzichtig zeggen dat er verbetering is opgetreden. Maar het betekent wel dat ik voorlopig dagelijks meerdere keren rek- en versterkende oefeningen moet doen voor bilspier en achillespees. Als het goed is, zijn de pijntjes straks in Parijs in elk geval hanteerbaar. Sinds afgelopen week heb ik de ergste belemmeringen achter me gelaten. Net op tijd dus.

Maar de grootste hindernissen moesten toen nog komen. Het begon met een mail van Thalys, afgelopen woensdagavond (net toen ik helemaal zen thuiskwam van een yogales, dus dat effect was direct teniet gedaan) dat er op 9 oktober geen enkele trein rijdt tussen Nederland en Parijs. Stakingen in België...
Natuurlijk was 9 oktober de dag dat wij met de Thalys zouden reizen. In allerijl hebben we dus nagedacht over de beste oplossing en dezelfde avond hadden we onze treintickets kunnen overboeken naar een dag eerder. Zonder extra kosten, dus hulde aan NS  International. Leuk, zou je denken, een dag eerder naar Parijs. Maar nee, ik was er danig door van slag omdat ik die donderdag thuis nog van alles van plan was en ik nu mijn plannen moest aanpassen. En daar hou ik niet van, zo op het laatste moment. Maar goed, deze hobbel was tenminste genomen, en nu kunnen we onze startnummers ook nog lekker vroeg ophalen op vrijdagochtend, dus er zat toch een voordeel aan het hele gebeuren.

Omdat we echter ook die eerste nacht ergens willen overnachten, hebben we gekeken of ons appartement nog beschikbaar was. Grote vreugde toen dat inderdaad het geval bleek te zijn. De volgende middag was het geregeld en hadden wij onze overnachting ook geregeld. Dat viel dus alles mee en ik kon weer rustig slapen.

Dacht ik. Want gisteravond was daar ineens een e-mail van de eigenares van ons appartement: of wij onze boeking niet konden aanpassen, want het appartement was reeds verhuurd voor die extra nacht.
Ik zal iedereen de details van de mailwisseling die volgde besparen, maar het komt erop neer dat er aan onze kant een hoop ongenoegen zat, die uiteindelijk leidde tot een niet heel bevredigende oplossing. Gezien de korte termijn hebben we echter geen andere keus dan te accepteren wat er nu ligt: er is een hotelovernachting voor ons geregeld en wij hebben korting gekregen op de prijs. Maar zelf mijn eten bereiden is nu die eerste avond en ochtend niet mogelijk, en dat is voor mij van groot belang. Ik kan nu eenmaal niet ongestraft buiten de deur eten.

De obstakels die ik nu ervaar, zijn dus vooral mentaal. Het kost mij enige moeite om keer op keer te moeten omschakelen - de trip gaat er nu anders uitzien dan de trip waarop ik mij het afgelopen half jaar heb verheugd. Maar ik weiger tegelijkertijd om dit gedoe in de weg te laten staan van het uiteindelijke doel waarop ik het afgelopen half jaar alles heb gericht: het op een prettige en ontspannen manier die 20 kilometer door Parijs lopen. Ik heb alleen nog even nodig om zover te komen dat ik mij er weer volledig op kan verheugen. Gelukkig mag ik nog twee keer - heel kort - lopen en staat er nog een yogales op het programma de komende dagen. Nu maar hopen dat die zen toestand deze week niet meer wordt doorbroken!

Dikke streep door de rekening

Vandaag had zo'n lekker volle dag moeten worden. Ik had mij voorgenomen om een generale repetitie te houden voor mijn eerste 1/16 triathlon a.s. zondag in Beesd.

Op de fiets naar het buitenbad, een klein half uurtje banen trekken, op de fiets weer terug en vervolgens 5 kilometer hardlopen.  Daarnaast wilde ik ook nog koekjes bakken, een blog schrijven en lekker mijn boek uitlezen. En er was ook nog een afspraak met de fysio, om te kijken of dry needling mij van die hardnekkige spierpijn in mijn kuit zou kunnen afhelpen.

Het verliep anders.

Eergisteren brandde ik mijn onderarm aan de stoom die uit de fluitketel kwam op het moment dat ik de fluit eraf haalde. Zo'n handeling die je dagelijks doet en die altijd goed gaat zonder dat je erbij nadenkt. Zo niet deze keer. Op de een of andere manier nam mijn hand met daarin de fluit een route over de opening van de ketel en ja hoor: au!!
Nog niet zoveel aan de hand, snel onder de kraan en koelen maar.

Er verscheen een rode plek, die hinderlijk was en pijn deed, maar verder niet, eigenlijk. Tot de volgende middag. Ik had de hele dag gewerkt, was op mijn vouwfiets naar de metro gefietst en toen ik daarin had plaatsgenomen, viel me ineens op dat mijn arm plotseling weer pijn deed. Ik keek even goed en zag tot mijn schrik dat mijn huid was gebarsten, ook nog eens in het midden van mijn tatouage. Naast de scheur prijkte een blaar, al net zo plotseling.

Al snel sloeg de schrik me om het hart: dit was wel een heel ongelukkige timing! Nog maar 6 dagen voor de triathlon, waar ik al een paar maanden zo naar uitkeek! Maar ach, wonden genezen bij mij snel en de huid zou vast op tijd dicht zijn, stelde ik mezelf gerust.
De volgende ochtend maakte ik een afspraak bij de huisarts. De assistente keek naar mijn wond en zei gelukkig dat het meeviel. Zie je nu wel? Kwam het allemaal gewoon goed.

Maar op mijn vraag of ik ermee zou kunnen zwemmen, antwoordde ze bijna geschrokken. 'Nee, dat moet je zeker een week niet doen!'  Een beetje zielig zei ik haar dat ik zondag mijn eerste triathlon zou doen, alsof ze daardoor met de hand over het hart zou kunnen strijken en zeggen dat ik in dat geval maar gewoon moest gaan. Ze liet me echter in duidelijke bewoordingen weten dat ik dat maar beter uit mijn hoofd kon zetten.

Met een vetgaasje, een verbandje en een paar tranen in mijn ogen stond ik even later weer buiten. Dag triathlon! Natuurlijk wist ik dat dit de uitkomst zou zijn, maar als het dan definitief is, komt het toch altijd net even harder aan.
Eenmaal thuis heb ik wel direct plan B in werking gesteld en mij ingeschreven voor de 1/16 vrouwentriathlon in Utrecht op 20 september. Had ik toch die trainingen niet voor niets gedaan.

Maar nu er niet gezwommen en gefietst kon worden (ik mag geen druk op de arm zetten, dus op de racefiets gaan zitten, lijkt me nu ook even geen goed plan), kwam er ook niets van die koekjes en dat boek terecht. Zelfs hardlopen heb ik voor me uitgeschoven naar de avond. Even geen zin.
In plaats daarvan mondde de dag uit in niets dan lanterfanten en op facebook laten weten dat ik zo zielig was. Waarop dan gelukkig wel weer heel veel lieve reacties kwamen.

Ach, alles is relatief, en ik weet heel goed dat er veel ergere dingen zijn, dus het komt allemaal wel weer goed. Maar vandaag heb ik toch even verdriet van die 'weg naar Beesd'  die voor mij zo heel plotseling een doodlopende weg is geworden. Misschien dat de fysio mij straks nog een lichtpuntje kan bieden en ervoor kan zorgen dat ik na bijna een jaar met een pijnvrije kuit kan rondlopen...

Gelegitimeerd buiten spelen

In twee weken tijd heb ik zomaar ineens twee trails gelopen. De eerste was de Veluwezoomtrail op 28 juni, de tweede de Oosterhoutse Trail op 11 juli.

Omdat ik nog maar een beginnend trailer ben, koos ik beide keren voor de kortste afstand: respectievelijk 14 en 7 kilometer. Maar na die 21 kilometer kan ik voorzichtig zeggen dat ik er een nieuwe tak van sport bij heb gevonden.
Want wat is het lopen in de natuur ontzettend leuk!

De Veluwezoom was pittig, dat zeker. Steile heuvels, die ik voornamelijk wandelend op ben gegaan en warm, benauwd weer maakten dat ik het de volgende dag wel voelde dat ik had gelopen. Maar de prachtige omgeving, gecombineerd met de afwisselende manier van inspannen voelden aan alsof hier een verslaving in de maak was. Het heuvel-af lopen was helemaal het einde - in volle vaart haalde ik mensen in die mij even daarvoor naar boven nog voorbij waren gesneld.

Na de finish stond manlief mij op te wachten - hij was ruim 10 minuten vóór mij binnen - met zijn alcoholvrije bier al in zijn handen. Ook voor hem was het de eerste trail. We keken elkaar met brede grijnzen aan: dit wilden we allebei wel vaker doen! De volgende Veluwezoomtrail staat dan ook al in onze agenda's genoteerd!

Slechts 13 dagen later mocht dus ik alweer in de herhaling in Oosterhout. Deze trail werd voor het eerst georganiseerd en dat had zijn charmes. Eén van die charmes was de aanduiding van de route. In het bos hingen op één punt zoveel linten in even zoveel verschillende richtingen dat vrijwel alle lopers op dit punt zoekende waren. En soms de verkeerde kant op gingen.
Wat erin resulteerde dat de gelopen afstanden nogal verschilden (het schijnt dat de deelnemers aan de 14 kilometer tussen de 11 en de 16 kilometer hebben gelopen). Ik kwam uiteindelijk keurig uit op de 7 kilometer waarvoor ik mij had ingeschreven. Opnieuw met heel veel plezier terugkijkend op het heuvel-op en heuvel-af rennen, tussen de bomen en over zandverstuivingen.

Het laat zich raden dat ik het niet laat bij deze twee trails dit jaar. Zowel man als ik hebben ons alweer ingeschreven voor de volgende: de Duinentrail in Schoorl, op 1 november. En ik ben zelfs nog aan het kijken naar een trail in België, waarover mogelijk later dus meer.

Waarom het trailen zo leuk is? Omdat het appelleert aan vroeger, toen je als kind vrij en zonder zorgen buiten speelde. Omdat je kunt genieten van de natuur terwijl je een sportieve prestatie aan het leveren bent. Omdat tijd geen rol speelt, maar de ervaring bovenaan staat. Omdat het meer ontspannen loopt dan een asfaltweg. Omdat de sfeer bij trailruns meer ontspannen is dan bij de meeste wegwedstrijden. Omdat... en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Natuurlijk, mijn ervaring strekt zich niet verder uit dan twee trails die ik met mooi zomers weer heb gelopen. Het zal ongetwijfeld anders zijn als de kou, of erger nog: de regen en wind, zich aandienen als ik loop te ploeteren op een zware, modderige heuvel. Toch durf ik het nu al wel hardop te zeggen: life is better on the trails! (en ja, dat shirt heb ik inmiddels ook besteld...).

Gewoon voor de lol

Tot nu toe heb ik in mijn hardloopcarrière steeds een schema gevolgd dat mij voorbereidde op een bepaald evenement. Er zat dus structuur in mijn trainingen en het enige dat ik qua sporten deed, was drie (soms twee en een hele enkele keer nul) keer per week mijn rondje hardlopen. Dat vond ik ook fijn, zo'n duidelijk rooster geeft houvast.

De laatste maanden is daar echter wat verandering in gekomen. Hoe het is begonnen, geen idee. Maar ineens liet ik 'het schema' los en raakte ik aan het freewheelen.
Misschien waren het De Stoere Vrouwen wel waardoor ik ineens ontdekte dat er nog andere leuke dingen waren die je als variant op het recht-toe-recht-aan hardlopen kunt doen.

Het startte met yoga. Al een paar maanden sta/zit/lig ik mij iedere woensdagavond met veel plezier op een matje in bochten te wringen terwijl ik mijn spieren hoor protesteren. Zij zijn door het lopen behoorlijk stijf geworden en yoga vormt dan een enorm fijne tegenhanger. En die zalige ontspanning aan het einde van de les kan ik ook iedereen aanraden. Ik ben zelfs zo enthousiast dat ik er thuis af en toe ook een yogasessie tegenaan gooi.

Een paar maanden later was daar dan de Estafetteloop Den-Helder - Maastricht. Er is geen schema (althans, ik heb het niet gevonden en eigenlijk ook niet eens gezocht) dat je voorbereidt op hardlopen in het holst van de nacht in een volledig onbekende omgeving met een volledig onbekend team. Maar leuk dat het was!

Het leek de deur te openen naar nog meer dingen die ik alleen maar selecteerde op het criterium 'leuk'. Hoewel mijn wedstrijdschema al aardig vol zat, schreef ik mij ineens spontaan in voor de Nesseloop. Gewoon, omdat ik daar een foldertje van had zien liggen in een hardloopwinkel en omdat het me wel 'leuk' leek om een rondje om de Zevenhuizerplas te lopen. Twee rondjes, want in eerste instantie had ik mij ingeschreven voor de 14 km.
Maar een week van tevoren vroeg ik mij af waarom ik zo nodig 14 km moest lopen. Vroeger zou ik er niet aan gedacht hebben om te switchen naar een andere (kortere!) afstand, maar omdat ik twee rondjes bij nader inzien toch niet zo 'leuk' vond, heb ik mij laten overschrijven naar de 7 km. En die 7 km heb ik ook weer met plezier gelopen.

En of dat allemaal nog niet genoeg is, ging het zomaar onverwacht kriebelen bij een aankondiging van een 1/8 triatlon in Rotterdam, in augustus. Op Facebook vroeg ik hoe ik voor zoiets zou kunnen trainen en vervolgens werd ik gewezen op de Vrouwentriatlon in Beesd. Een laagdrempelige, 1/16 triatlon, ideaal voor beginners zoals ik. Toen ik zag dat ik daarvoor 'slechts' 250 m moest zwemmen, 10 km fietsen en 2,5 km hardlopen, was het besluit snel genomen.
Dus schreef ik mij in, kocht een tweedehands racefietsje, en lig ik sinds 3 weken elke dinsdagochtend in het zwembad. Gewoon, omdat het me zo 'leuk' lijkt.

Een andere, redelijk spontane actie was het meedoen aan de Midzomernachtloop. Al was het alleen al omdat die op een zaterdagavond in Deventer plaatsvond, aan de andere kant van het land dus voor mij. Ook deze loop was weer geslaagd. In twee groepen (5 en 10 km) liepen we door Deventer, behangen met glow sticks. Om te eindigen op een terras. Als dat niet aan het criterium voldoet...

Dan is er nog komend weekend. Ik loop zondag mijn eerste trail (14 km), ook al iets om naar uit te kijken. Omdat het me heerlijk lijkt om helemaal niet met je eindtijd bezig te zijn, maar gewoon lekker te lopen en te genieten van de natuur. Het loopt heel anders dan op de weg en daarmee is het een fijne afwisseling. Als ik na afloop nog steeds zo enthousiast ben, staat er volgend jaar waarschijnlijk wel weer één op het programma.

'Leuk' wordt volgens mij ook de Tour de France Run, op 5 juli in Rotterdam. Met de Rotterdam Running Crew loop ik dan 6 km over het parcours waar later die dag de renners van de Tour de France overheen denderen. Ook hier is eindtijd niet belangrijk, maar telt de ervaring.

Goed, met al die extra evenementen was het wel genoeg. Mijn agenda zat wel vol. Ik riep dan ook afgelopen weekend dat ik het wel heel fijn vond dat ik tussen 5 juli en 16 augustus niets meer had staan.
Bovendien wordt het toch weer tijd voor een heus schema. Ik ga begin juli starten met een Sportrusten schema, ter voorbereiding op de 20 kilometer van Parijs, 11 oktober. Dat betekent dat ik vanaf dat moment een redelijk strak regime heb, van 4 keer lopen per week. En dat allemaal ook nog eens op een vooraf bepaalde hartslag. Geen tijd dus meer voor spontane invallen.

Maar... nog geen dag na mijn verzuchting kwam ik erachter dat ik een korte trail, die ik had willen lopen als ik niet dat weekend had moeten werken, tóch kon doen omdat mijn rooster was veranderd. En ach, die 7 kilometer, wat maakt dat nu uit? Het is toch gewoon 'leuk'? En laat ik nu in die week volgens het nieuwe schema ook nog eens een 7 kilometer moeten lopen! Dat kon ik toch niet aan me voorbij laten gaan?
Dus ja: nog geen half uur later was mijn inschrijving een feit. Gewoon, voor de lol.

Hoe een spontaan idee een plan werd

                                                                   foto: Den Helder - Maastrichtloop

Afgelopen weekend bestond de wereld voor mij uit bijna niets meer dan 50 vrouwen. Uit 50 Stoere Vrouwen, om precies te zijn. Die gezamenlijk, achtereenvolgend 420 kilometer hebben hardgelopen. Van Den Helder naar Maastricht.
De eerste startte zaterdag middernacht en de laatste liep tegen half 10 zondagavond door het finishlint. En ik mocht één van die 50 zijn.

Het begon allemaal met een spontaan idee. Een oproep op Facebook, in de Stoere Vrouwen Sporten groep. "Zeg vrouwen, zullen we hieraan meedoen?", was de spontane vraag van Rose, de motor achter Stoere Vrouwen Sporten, vergezeld van een link naar de website van de Den Helder - Maastrichtloop. Al even spontaan kwamen er heel snel zoveel reacties dat we de 420 kilometer konden volmaken. Ook ik hoefde niet lang na te denken. Ik denk dat ik binnen 10 minuten na het zien van de oproep al had gereageerd met een volmondig 'ja!'.
Klein detail was dat (bijna) geen van al die enthousiaste vrouwen elkaar persoonlijk kende. Wat deze vrouwen tot dat moment bond, was dat ze lid zijn van die ene Facebookgroep.
Dus... hoe gingen we dat doen dan? Hoe organiseer je zoiets eigenlijk?

Meteen wierpen twee zussen zich op om een ingenieus schema in elkaar te draaien. Er gingen heel veel uren in zitten, maar nadat iedereen haar eigen maximale te lopen afstand had doorgegeven, plus het tempo waarin gelopen zou worden, stond er een schema, stevig als een huis.
Tot de laatste week was het echter nog steeds onzeker of alles wel zou doorgaan. Er waren afmeldingen, vragen over hoe we de begeleiding moesten regelen en o ja, er moest ook nog worden betaald.
Een paar dagen van tevoren kwam dan eindelijk het verlossende woord: het gaat door, we zijn ingeschreven!

Vanaf dat moment maakte de spanning zich meester van alle vrouwen die meededen. En ook van alle vrouwen die mee hadden willen doen, maar om een of andere reden niet in de gelegenheid waren. De apart aangelegde groep voor deze loop, 50 Stoere Vrouwen, ontplofte bijna.
Vanaf het moment dat de eerste loopster van start was gegaan, werd Facebook een lifeline, die continu werd geraadpleegd voor updates, foto's en filmpjes. Er was ook een excelbestand aangemaakt waarin iedereen de werkelijke gelopen tijden kon volgen. Zodat je wist op welke tijd je op je eigen wisselpunt moest zijn.

Ik had een afstand toebedeeld gekregen van 13,4 km. Start bij Den Bosch, finish bij Kasteel Heeswijk. Om 3 uur 's nachts.
Spannend, ik had nog nooit eerder 's nachts gelopen. Nog spannender om dat te gaan doen in een volkomen onbekende omgeving.

Rond 1 uur 's nachts togen manlief en ik op weg, om natuurlijk véél te vroeg in een uitgestorven woonwijk te wachten op wat komen ging.
En toen was daar ineens het busje. Met slaperige, maar desalniettemin uitgelaten dames en één heer. Daar sta je dan, in het holst van de nacht, met mensen die je nog nooit hebt gezien, maar met het gevoel dat je elkaar toch kent.
En daar ga je dan, het avontuur tegemoet. Want zo voelde het wel. Lopend door donkere woonwijken, over een stille randweg, door slapende dorpjes. Pijlen volgend die op het wegdek zijn aangebracht om aan te geven welke richting je op moet.

Echtgenoot reed naast/achter mij en het busje ging steeds vooruit, om op de lastige punten te wachten en de weg te wijzen. Daarbij waren de aanmoedigingen niet van de lucht. Door de stille nacht klonk steeds het motiverende gejoel waardoor het lopen makkelijker ging dan verwacht.
Natuurlijk merkte ik dat mijn lichaam protesteerde. Het wilde niet hardlopen op dit tijdstip, maar rustig in bed liggen. Toch zat ik zo vol adrenaline dat mijn tempo lekker hoog lag.

De laatste 3 kilometer waren pittig. Mijn benen gingen tegenwerken en ik was af en toe bang dat ik in het donker over een tegel zou struikelen. Dat gebeurde niet, dus heelhuids kwam ik over de geïmproviseerde finish. Ik kreeg een prachtige medaille omgehangen, en nadat de volgende het stokje (in de vorm van een GPS horloge) had overgenomen, zat het er voor mij op.

Om kwart voor 6 lag ik in mijn bed. Om er na 2,5 uur weer uit te komen - het was nog niet helemaal gedaan. Ik vertrok met de trein richting Maastricht, om daar 's avonds met nog 12 andere loopsters de laatste kilometer tot de finish te lopen.
Alsof we elkaar al jaren kenden, gingen we als één vrouw al joelend op de eindstreep af. Het was gelukt! We hadden met zijn allen een spontaan idee tot leven gebracht en met succes uitgevoerd.

Het was zo bijzonder om deel te hebben uitgemaakt van dit avontuur dat ik de volgende ochtend in de trein terug naar huis echt moest afkicken. En ik niet alleen, zo bleek al snel uit alle berichtjes die op Facebook verschenen.
Daarom is het heel fijn dat er al gesproken wordt over de volgende editie. Ik heb de datum al in mijn agenda genoteerd. Volgend jaar in het derde weekend van mei duik ik, als het goed is, weer in mijn cocon met stoere vrouwen!

                                           

Grootse plannen

Twee keer binnen een week je PR verbeteren op de 10 kilometer, zonder dat het moeite lijkt te kosten. Zoveel plezier beleven aan het lopen zonder een centje pijn. Dat is wat mij overkwam afgelopen week. Dus wat doe je dan? Dan maak je wilde plannen. Grootse plannen.

In maart heb ik twee keer een workshop gehad waarbij ik de beginselen heb geleerd van Chi Running. In het kort komt het er op neer dat het lopen minder inspanning kost als je let op je houding en de manier waarop je je voeten/benen gebruikt bij het hardlopen.
Tijdens mijn trainingen had ik al een paar keer geoefend en hoewel ik er nog lang niet ben, merk ik al duidelijk verschil als het me lukt om te werken aan mijn eigen aandachtspunten: de stand van mijn bekken, mijn schouders en mijn voetlanding.

Tel daarbij op dat ik pas ben overgestapt op de fijnste hardloopschoenen die ik ooit heb gehad (Hoka's, wát een verschil met al mijn eerdere schoenen) en je kunt je voorstellen dat ik met nog meer plezier loop dan voorheen.

Op tweede paasdag liep ik de kwart marathon bij De Halve van De Haar en zes dagen later dezelfde afstand in Rotterdam, bij de marathon. Beide keren wilde ik vooral lekker lopen, zonder een tijd in gedachten. En beide keren was ik veel sneller dan ik van tevoren had gedacht. En beide keren voelde ik me na afloop super en onoverwinnelijk.

Langzamerhand begon zich toch weer dat stemmetje in mijn hoofd te nestelen dat vroeg of ik dan toch niet een keer zou proberen een heuse marathon te lopen. Dat stemmetje kreeg natuurlijk bijval toen ik, zoals ieder jaar, weer genoot van die ene zondag in april waarop Rotterdam in het teken staat van het mooiste loopevenement van Nederland. Deze keer met een extra dimensie, omdat ik een aantal mensen volgde (via facebook weliswaar, maar het voelde als heel dichtbij) die deze marathon gingen lopen. En die hem ook hebben uitgelopen. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk.

Daarbij komt dat een van hen de marathon heeft gelopen volgens het Sportrusten Schema. Een schema waarbij je tijdens de trainingen nooit meer loopt dan 14 kilometer. En omdat ik vooral opzie tegen die duurlopen van 30 kilometer of meer in de voorbereiding, had dit schema mijn bijzondere aandacht. De bewuste loopster heeft inmiddels laten weten dat haar ervaring alleen maar positief is.
En toen ik dat las, wist ik het: ik ga hem lopen!

Natuurlijk wordt het Rotterdam. En nog niet volgend jaar, maar wel het jaar daarop. Zondag 9 april 2017 wordt voor mij De Dag. Eerst nog een paar halve marathons lopen (waaronder hopelijk die van Berlijn volgend jaar) en dan ga ik starten met mijn marathon training. Het zal nog een uitdaging worden om mijn geduld te bewaren, want het is nog ver weg. Maar dat is goed voor me. Geleidelijkheid is het sleutelwoord.

In de tussenliggende periode kan ik mooi verder gaan werken aan mijn Chi Running techniek. Verder oefenen met mijn houding (want daar valt zeker nog veel aan te verbeteren) en mijn ademhaling.
Zodat ik over twee jaar, als alles goed gaat, optimaal voorbereid aan de start sta om die magische afstand te gaan lopen. Ik kan het al bijna voor me zien. Nog 726 nachtjes slapen...

Zo vrolijk

De temperatuur mag dan een beetje achterblijven, maar de lente is onmiskenbaar in aantocht. Ik zie het, ik ruik het, ik voel het. En ook al zit ik dit stukje met koude handen te tikken, ik laat me daardoor niet van de wijs brengen: de tijd van het lopen met blote benen en dito armen is bijna aangebroken. Sterker nog: tijdens mijn halve marathon bij de 3bergenLOOP op 7 maart héb ik al met blote benen gelopen. En ja, daar word ik vrolijk van!

Dat blije gevoel heeft echter ook alles te maken met een aantal hele plezierige berichten die ik de afgelopen week heb gekregen.

Schreef ik vorige keer nog dat ik van de sportarts groen licht had gekregen voor de 20 kilometer van Parijs, nog geen week later belde hij mij om te vertellen dat de cardioloog toch mijn afwijkende hartritme nader wilde onderzoeken. De uitkomst van dat onderzoek zou consequenties kunnen hebben voor Parijs. Voor de zekerheid mocht ik in de tussentijd alleen rustige duurlopen doen.

Tja, wat doe je dan? De eerste paar keer dat ik ging lopen, voelde ik van alles. Ik verwachtte soms bijna dat mijn hart het ter plekke zou begeven en dat ik al hardlopend ten onder zou gaan. Tegelijkertijd was ik eigenwijs genoeg om wel te blijven hardlopen. Zelf had ik namelijk het sterke vermoeden dat die onrustige hartslag die ik al een paar weken voelde, het gevolg was van een stevige verdoving bij de tandarts.En dat het blijkbaar verontrustende hartritme daarmee te maken had.Mijn lijf reageert nu eenmaal nogal sterk op rotzooi die het binnenkrijgt.
Dat vermoeden werd bevestigd toen die onrust in mijn borst steeds minder werd en uiteindelijk helemaal verdween.

Natuurlijk heb ik me afgevraagd of die halve marathon door een heuvelachtig natuurgebied misschien niet te zwaar zou zijn, maar omdat mijn onderbuikgevoel (dat zelden tegen mij liegt) zei dat het goed zat, ben ik zonder aarzelingen naar Driebergen afgereisd en heb tijdens die 21,1 km geen moment gedacht dat ik de eindstreep niet zou halen. Sterker nog: ik was nog meer overtuigd van mijn gelijk toen ik die hele zware heuvel in het parcours voor de tweede keer had overwonnen.

Op 12 maart moest ik dan eindelijk voor een echo naar het ziekenhuis, om een aantal dagen later de uitslag te horen van de cardioloog. Hij begon met de inleiding dat ik een sportieve vrouw was die marathons liep. Ook al was dat een beetje bezijden de waarheid, ik ging er wel rechter van zitten. En ja hoor, daar was het verlossende woord: ik mankeerde niks. Ook mijn hartfilmpje gaf nu geen afwijkingen meer. Ik mocht dus naar Parijs!!

Thuisgekomen hebben manlief en ik ons direct ingeschreven, en de medische certificaten opgestuurd. Ook het appartement is inmiddels geregeld, dus het aftellen kan nu echt gaan beginnen: over ruim een half jaar staan wij in onze loopoutfit aan de voet van de Eifeltoren!

En als ik het dan toch over outfit heb, vormt dat een mooi bruggetje naar het tweede goede nieuws van de afgelopen week: ik ben sinds zaterdag een van de 10 ambassadeurs in Nederland en België voor INKnBURN.
Ook daar ben ik super blij mee. Het betekent dat ik mijn enthousiasme voor deze mooie en fijne kleding mag proberen over te brengen op anderen. En als je die kleuren en prints ziet op de foto hierboven, kun je toch ook niet anders dan vrolijk worden?

Over 13 dagen sta ik dan ook als een blij mens aan de start van mijn volgende wedstrijd: De Halve van de Haar. Ik loop daar de kwart marathon. In mijn INKnBURN outfit, natuurlijk.

Waar gaan we het over hebben?

Het nieuwe jaar is nog geen twee weken oud, dus ik vind dat ik deze plek nog mag gebruiken om een vooruitblik te werpen op mijn loopplannen voor 2015.

Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat er op loopgebied veranderingen aan zitten te komen voor mij. Ik voel een soort wens om het roer om te gooien. Niet drastisch 180 graden de andere kant op, maar voorzichtigjes naar links of rechts om net een ander paadje in te slaan.
Wat die koerswijziging gaat inhouden, daarvan heb ik nog geen goed beeld.
Hoewel?

Een van de veranderingen die in 2014 al is ingezet, is het lopen op ander schoeisel. Ik ben nu zo'n twee maanden bezig om mijn afstand op mijn fivefingers op te bouwen en ik hoop in juni mijn eerste wedstrijd te kunnen lopen - 7,5 kilometer bij de Ladiesrun in Rotterdam.
Het valt echter niet mee  om mijn onderbenen te laten wennen aan het lopen op bijna niks. Voortdurend heb ik last van gevoelige kuiten en opspelende achillespezen. Ook mijn linkervoet protesteert geregeld. Afgelopen zaterdag liep ik 4 keer 8 minuten, dus ik ben op de goede weg.
Ik ben dan ook vastbesloten om door te zetten, gewoon omdat ik overtuigd ben van de grote voordelen van deze manier van lopen. Bovendien word ik echt blij als ik op mijn fivefingers loop, het geeft een vrij gevoel. Het is alleen een kwestie van een lange adem.

Een andere verschuiving (verandering is een te groot woord) is te vinden in mijn kleding. Eind vorig jaar heb ik het Amerikaanse merk INKnBURN ontdekt en ik was direct verkocht. Inmiddels heb ik al een aantal shirts en rokjes van het merk in mijn kast liggen en oh, wat voel ik me lekker als ik het aanheb! De kleuren en de designs maken dat ik me vrij als een vogeltje voel. Als het aan mij ligt, loop ik al mijn wedstrijden in deze kleding, maar het is helaas een beetje prijzig. Dat kan echter niet voorkomen dat ik enorm uitkijk naar de nieuwe voorjaarscollectie. Ik ben alvast aan het sparen!

En natuurlijk wordt dit het jaar dat ik eindelijk mijn loopdroom in vervulling hoop te zien gaan: in oktober gaan manlief en ik de 20 kilometer van Parijs lopen. Ik heb al een sportkeuring achter de rug en de vereiste goedkeuring is al binnen (de arts had mij overigens telefonisch laten weten dat hij geen bezwaar zag voor het lopen van de marathon van Parijs... Wat weet hij dat ik niet weet?). Begin maart kunnen we inschrijven en op zoek gaan naar een gunstig gelegen appartementje. Yay!!

Daarmee is het nog niet afgelopen wat betreft de koerswijzigingen. Omdat het idee ooit (lees: over 1 of 2 jaar) de marathon van Rotterdam te lopen nog steeds in mijn hoofd ronddwaalt, heb ik besloten alvast een voorschotje te nemen door vaker langere afstanden te lopen in mijn trainingen. Nu ga ik niet verder dan 20 kilometer in aanloop naar een halve marathon. Aangezien ik er daarvan maar twee per jaar loop, kun je uitrekenen dat ik dus maar weinig écht lange rondjes maak. Na mijn halve marathon op 7 maart ga ik daarom starten met een marathonschema, dat ik wil volgen tot een afstand van ongeveer 25 kilometer. Vanaf daar zie ik wel hoe het verder gaat. Ik vind het spannend, maar wel heel leuk om naar uit te kijken. Deze nieuwe uitdaging had ik echt nodig - ik merk dat het me prikkelt en motiveert om mijn trainingslopen te doen.

Tegelijkertijd wil ik wat meer variatie in mijn trainingen aanbrengen door daarin wat vaker stevig traplopen te verwerken. Ik dacht altijd dat traplopen voor mij niet was weggelegd (als ik op mijn werk 6 verdiepingen omhoog gelopen heb, sta ik nog steeds hijgend boven aan de trap, tot verbazing van mijn collega's), maar toen ik afgelopen weekend een paar trappen in mijn duurloop tegenkwam, merkte ik dat ik het leuk vond om ze heel snel te nemen. Dat voelde goed, en smaakte dus naar meer.

Tot slot heb ik informatie ingewonnen bij de atletiekvereniging omdat ik me afvraag wat het lopen onder begeleiding mij nu zou opleveren. Ik ben met lopen een solist, maar ik kan me voorstellen dat een trainer mij andere dingen kan bijbrengen dan wat ik mezelf tot nu toe heb eigen gemaakt. Jammer genoeg heeft de vereniging tot twee keer toe nog niets laten horen op een mail die ik heb gestuurd, dus ik moet nog even geduld hebben.

Als ik het zo op een rijtje zie staan, maakt het dat ik met plezier uitkijk naar het komende loopjaar. Maar eerst maar eens zorgen dat ik me een beetje lekker voorbereid op die halve marathon over 7,5 week.