Het zwarte gat

Tja, dan heb je je doel bereikt. Je Zevenheuvelenloop zit erop, en dan?

Het lijkt erop dat ik in een soort interbellum ben beland nu ik voor elkaar heb gekregen wat ik aan het begin van dit jaar nog voor onmogelijk had gehouden. Mijn volgende doel ligt nog wat ver om me daar nu al volop op te gaan richten, sterker nog: ik weet nog niet zo goed wat mijn volgende doel gaat zijn. Of beter: wannéér ik mijn volgende mijlpaal wil bereiken. Want waar het toe moet leiden weet ik inmiddels wel zeker: de halve marathon. Maar wordt het Breda, Brussel of Etten-Leur? Geen idee. Wordt het eind van dit jaar, of pas 2014? Wie zal het zeggen.

Nu ik schemaloos ben, ben ik dus zoekende. Zoekende naar het antwoord op de vraag hoe ik de route naar de 21,1 kilometer ga indelen. Nog een paar keer de vijftien lopen, ondertussen de trainingsafstanden uitbreiden lijkt het meest voor de hand te liggen. Maar hoe snel bouw ik dat op?

Mijn verstand zegt dat ik het beter even rustig aan kan doen. Het is goed om even de teugels wat te laten vieren en de mogelijkheid te hebben om de trainingen wat losser in te delen. Ook een keer overslaan is veel minder erg geworden. Daarnaast kan mijn lichaam wel wat - relatieve - rust gebruiken; mijn knieën en heupen zijn best blij met een beetje vakantie. En het is best prettig om tijdens een wedstrijd weer een afstand te lopen die ik 'met beide vingers in de neus' kan volbrengen, zoals de acht kilometer bij de Midwintermarathon in Apeldoorn, begin februari.

Maar ja, verstand is ook maar verstand. Mijn gevoel laat een iets ander geluid horen. Een geluid dat zegt dat achttien kilometer óók wel een mooie afstand is. En laten ze die nu ook hebben, in Apeldoorn. Een prachtige route, voor het overgrote deel door natuurgebied.
Stiekem geef ik mijn gevoel nog maar even de ruimte - de komende weken bekijk ik tijdens de trainingen hoeveel zin mijn lijf en leden hebben in extra kilometers. Ik heb tot 14 januari om een andere afstand te gaan lopen dan waarvoor ik me heb opgegeven.
En daarmee heb ik mezelf gelijk weer een doel gegeven met een duidelijke einddatum. Weg is het zwarte gat.


Afstand: 4,5 km
Tijd: 28:32

Afstand: 5 km
Tijd 31:36

24269

Niemand gaat mij geloven als ik dit zeg, maar ik kan heel slecht tegen mensenmassa's. Als ik in een warenhuis loop met meer dan twee mensen per tien vierkante meter, ben ik al op weg naar de uitgang, ik heb ruimte om mij heen nodig.
Uitzonderingen op deze regel zijn er natuurlijk ook: popconcerten, tenniswedstrijden en, je raadt het al, hardloopwedstrijden. De gezamenlijke positieve energie die er bij deze evenementen vrijkomt, weegt voor mij op tegen het idee dat je je op een plek bevindt op hetzelfde moment als duizenden anderen.

Afgelopen zondag deed ik dus mee aan mijn grootste loopevenement tot nu toe: de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Dat ik niet de enige was, wist ik. De startnummers waren eind oktober alle 32.733 al vergeven. Wat dat in de praktijk betekende, daar kon ik mij slechts een voorstelling van maken.
Het duurde niet heel lang voor ik die dag met mijn neus op de feiten werd gedrukt: de trein van Rotterdam naar Utrecht zat zo stampvol met lopers, dat er voor mijn trouwste supporter en mij alleen nog een plekje was in het gangpad. Een staanplaats, wel te verstaan. Van de 15.000 lopers die naar schatting die dag te trein zouden nemen, kwamen er zo te zien behoorlijk wat uit mijn eigen omgeving.

De organisatie ter plekke was prima geregeld: ik mocht mij, als nummer 1029, omkleden in een parkeergarage, samen met nog 6.899 lopers (de overige startnummers hadden een andere plek toegewezen gekregen) kon ik daar hoog en droog (het regende) mijn startnummer opspelden en mij gereed maken voor het grote avontuur dat steeds dichterbij kwam.
Alle lopers waren ingedeeld naar verwachte eindtijd, en het was geen verrassing dat ik met mijn opgegeven 1:40:00 in het paarse, laatste startvak was ingedeeld. Het grote nadeel hierbij was dat wij pas van start mochten nadat alle acht voorgaande startvakken leeg waren. En dat duurde lang, heel lang. Toen we 'los' mochten, waren de wedstrijdlopers al lang en breed gefinished, hadden hun medailles al om de nek hangen en waren ze vermoedelijk zelfs al op weg richting douche. Het grote voordeel was dat het voor ons trage recreanten net op tijd droog werd en dat wij onze loop zelfs grotendeels in een prachtige herfstzon konden lopen.

Het was een feest. Samen met 558 Peters, 133 Moniques, 40 van mijn plaatsgenoten en 4 naamgenoten (geen van allen ontmoet of zelfs maar ontwaard) heb ik alleen maar genoten. De heuvels waren pittig, maar met de juiste mentale gesteldheid uitstekend te doen. Bij iedere kilometer stond een bordje dat mij verbaasd deed staan - was ik al zó ver, wat gingen die meters snel! Het landschap was schitterend, de mensen langs de kant plezierig en het gevoel waarmee ik over de eindstreep kwam, was super. Ik was méér dan tevreden. Dat ik nummer 24269 was geworden op een deelnemersveld van uiteindelijk 26440 lopers maakt me niks uit. Dat is namelijk prettig aan een grote loop, je hebt weliswaar héél veel mensen vóór je, maar ook veel mensen achter je.
En, ondanks de overweldigend grote aantallen bij zo'n evenement, het is een geruststellende gedachte dat je er nooit meer dan 2 benen met spierpijn aan overhoudt.


Afstand: 6 km
Tijd: 36:10

Afstand: 5 km
Tijd: 32:04

Afstand: 15 km
Tijd: 1:36:30

Gespreksstof

Al weken van tevoren had ik voor afgelopen vrijdag een afspraak gepland bij mijn sinds jaren eigen vertrouwde kapper. Een paar dagen ervoor werd ik gebeld: mijn kapper was ziek, dus ik kon kiezen door welke van de kapsters ik geknipt wilde worden.
Ik hoefde niet lang na te denken - de kapster die mij belde is, naast een leuk mens, een fanatiek hardloopster. En het is altijd fijn om bij zoiets persoonlijks als een knipbeurt ook iets van een band te hebben met degene die aan je hoofd staat te frunniken.
Omdat ik ook nog weet dat ze goed kan knippen (en dat is toch mooi meegenomen), liet ik mij bij haar inplannen.

Toen de shampoo was uitgespoeld, duurde het niet lang voor het gesprek op onze gezamenlijke hobby kwam. Nog voordat ze de schaar in mijn haar zette vroeg ze me of ik nog iets leuks in het vooruitzicht had; ik meldde dat ik de Zevenheuvelenloop ging doen, en voilá! We hebben het gehad over lopen in Parijs (heeft zij al gedaan, wil ik nog gaan doen), Rotterdam (zij doet de marathon, ik de 10 kilometer), Londen (bij haar op het programma, bij mij nog maar de vraag), Breda (raadde ik haar aan), Etten-Leur (raadde zij mij aan), Apeldoorn (zij doet de 27km, ik de acht) en New York (haar wens, niet die van mij).

We spraken over eten en drinken tijdens het lopen, over al dan niet lopen op muziek, over alleen lopen of met iemand anders, over steeds langere afstanden willen lopen, en vooral over het genieten tijdens het lopen. Het bleek dat wij, hoewel onze tempo's behoorlijk uit elkaar liggen, het hardlopen beiden op eenzelfde manier beleven - net als ik is zij zich tijdens het lopen bewust van haar omgeving. Lopen op de hei: vond ze geweldig! Lopen bij de Eiffeltoren en door de straten van Brussel: wow!

Haar enthousiasme over het lopen was aanstekelijk - toen ik weer buitenstond voelde ik me opgefrist en energiek. En mijn haar was nog goed geknipt ook.


Afstand: 5 km
Tijd: 31:52

Afstand: 6,3 km
Tijd: 39:20

De gelukkige loper

Gisteren was het eindelijk weer zover: ik mocht weer hardlopen! Er was anderhalve week verstreken sinds mijn ongelukkige teen roet in het eten gooide en nu was het wachten voorbij. Ik had keurig het advies van de huisarts in acht genomen (een week niet sporten) en er voor de zekerheid nog maar een paar daagjes aan vastgeplakt, dus ik was er helemaal klaar voor.

Ik pakte het gelijk groot aan - geen gemuts met eerst een klein rondje - en ging voor de volle mep: 15 kilometer. Dit was tenslotte de laatste kans die ik kreeg om vóór de Zevenheuvelenloop de hele afstand af te leggen en te zien hoe ik er voor stond.
En ik val maar direct met de deur in huis: het ging lékker! Ik durf niet te zeggen dat hier sprake was van een runners high (want hoe voelt dat eigenlijk?), maar een soort trance was er wel. Verstand op nul, blik op oneindig en gewoon gáán. Ik was als het ware één met mijzelf en los van mijn omgeving. Mijn knie speelde me af en toe parten, maar dat bracht me niet uit mijn ritme. De tegenwind heb ik nauwelijks opgemerkt. Mijn horloge heb ik alleen geraadpleegd als ik wilde weten op hoeveel kilometer ik me bevond; geen moment kwam het bij me op om te kijken in welk tempo ik liep of hoe lang ik al onderweg was.

Ik zat gewoon in mijn loopcocon en wilde daar zelfs niet uitkomen toen ik na een kilometer of 13 een beetje werd wakker geschud. Door mijn geblesseerde teen, nota bene. Ondanks de - alleszins nog draaglijke - pijn in mijn teen en de  - soms absoluut niet draaglijke - pijn in mijn knie (die ik maar afdeed als onwennigheid na tien dagen pauze) bleef mijn trance voortduren. Tot en met de laatste meter. Mijn klokje bleek een fabelachtig vlak tempo te hebben geregistreerd over de hele afstand en de rest van de dag danste de adrenaline door mijn lijf. Ik kan nu bijna niet wachten tot ik eindelijk mijn laatste wedstrijd van dit jaar mag gaan lopen. Daarna mag mijn lijf eventjes uiteen vallen: de eerstvolgende loop staat pas over drie maanden op het programma.


Afstand: 15 km
Tijd: 1:35:52