Interval

Het lijkt er zo langzamerhand een beetje op dat ik iedere keer alleen maar te melden heb dat het er niet zo goed voorstaat. Wat is er nu weer?

Laat ik beginnen met de mededeling dat ik het met hardlopen niet helemaal doe zoals de boekjes het voorschrijven. Nu heeft iedereen zijn eigen aanpak, en dat is maar goed ook, maar in mijn geval is er een voor lopers belangrijk onderdeel dat ik steevast heb gemeden in mijn trainingen: intervallen (of verwante trainingsvormen, zoals steigerungen of fartlek).

Voor degenen die niet weten wat het is: bij intervallen ga je tijdens een training een aantal keer over een paar honderd meter flink versnellen om daarna een paar minuten rustig te lopen. Hiermee zou je je snelheid en je conditie verbeteren.
Nu is een snellere eindtijd eigenlijk nooit mijn primaire doel, ik wil gewoon een afstand lekker uitlopen. En als ik daarbij een PR neerzet, ben ik blij, maar ik kan ook prima zonder. En mijn conditie is ook zonder al die extra's in de tussentijd flink verbeterd.
Die intervaltraining heb ik dan ook nooit echt gemist. En dat is maar goed ook, want zonder het ooit ervaren te hebben, ik heb/had er bij voorbaat al een hekel aan. Ik wil helemaal niet versnellen en daarna weer langzamer, laat staan een paar keer achter elkaar. Laat mij lekker in een gestaag tempo door hobbelen en ik ben tevreden.

Maar, zoals dat gaat, soms sta je ineens open voor nieuwe dingen. Mijn nieuwste 10 kilometer schema, dat ik overigens grotendeels naar eigen inzicht invulling geef, kent sinds vorige week twee intervaltrainingen per week. Over slechts vijf kilometer, dus de verleiding was ineens groot om toch maar eens een poging te wagen.

Was ik geestelijk dus eindelijk zo ver om dit voor mij onbekende en tot nu toe onaantrekkelijke trainingselement toe te voegen, gooiden andere omstandigheden ineens roet in het eten. De belangrijkste spelbreker was het weer en het effect daarvan op mijn lichaam - de kou maakte dat ik een training oversloeg, maar dat ik wel een lange duurloop inlaste op het moment dat ik eigenlijk vijf kilometer (interval) moest lopen.
Datzelfde weer, of eigenlijk juist de complete omslag daarvan, belette vervolgens mijn nieuwe poging. Had ik een week eerder nog bij ijzige kou (gevoelstemperatuur - 13 °C en een snijdende wind) heerlijk en zonder problemen 9 kilometer gelopen, nu heeft de hoeveelheid vocht die op dit moment in de lucht zit, zich op mijn longen (altijd een aandachtspunt) gewroken. Kortademigheid en benauwdheid is het gevolg. Toch was ik gisteren vast van plan om mij niet te laten kennen en die versnellingen in mijn rondje te stoppen.

Tot het moment dat ik op pad ging en direct harde wind tegen kreeg, waardoor ik mijn longen al snel voelde branden. Niet het goede moment voor een intensieve training, zo leek me. Het werd dus een kort rondje in eentonig 'opbouwtempo'.
En dus weet ik nog steeds niet hoe het is, intervallen. Het maakt me wel steeds nieuwsgieriger. Wordt dus zeker vervolgd. Waarschijnlijk echter pas als de zon weer gaat schijnen!


Afstand:  6,3 km
Tijd: 42:06

Afstand: 9 km
Tijd: 56:31

Afstand: 5,3 km
Tijd: 38:00

Afstand: 10 km
Tijd: 1:05:07

Afstand: 5 km
Tijd: 32:37

Capitulatie

Tja, soms kun je het nog zo mooi bedenken, en lijkt alles op zijn plek te vallen, maar dan word je toch nog ingehaald door de werkelijkheid...

Het klinkt dramatischer dan het is, maar jammer is het wel: ik heb 'moeten' besluiten om mij in Apeldoorn over drie weken te richten op de 8 kilometer in plaats van de 18,5 die een tijd naar mij gelonkt heeft. Het leek zo goed te gaan, en dat ging het eigenlijk ook. Die 16 kilometer van ruim een week geleden was hoopgevend, zonder meer. En ik zat dan ook nog steeds op het schema voor een 18 kilometer op de bewuste dag in Apeldoorn. Tot afgelopen maandag zag ik het ook helemaal voor me - heerlijk genieten van een lange loop in de bossen, natuurlijk het liefst met een mooi winterzonnetje en een sneeuwdecor.

Maar afgelopen maandag bracht ik weer eens een bezoekje aan mijn acupuncturist en die hielp mij uit de droom. Ik had de afspraak gemaakt met het idee om mijn knie en mijn heupen weer eens even te laten prikken, op te rekken en daarmee te ontspannen. Maar eigenlijk had ik daar op dat moment geen last meer van. Ik had de afspraak laten staan omdat ik voelde dat de energie in mijn lijf niet lekker doorstroomde - er zat een blokkade ter hoogte van mijn middenrif.

Pluimpje voor mij, ik had het goed gevoeld. Dus kreeg ik wat naaldjes her en der, en erbij liggend als een speldenkussen voelde ik mij gaandeweg ontspannen. En passant vertelde ik nog even van mijn hardloopplannen voor de komende weken. En benadrukte daarbij toch vooral hoe goed dat lopen nu ging, ook op de langere afstanden. Was ik toen al bang voor wat komen ging? Ik vermoed van wel. En ja hoor, daar was het: het advies om me de komende tijd even te richten op kortere afstanden, omdat ik mijn energie nu even wat meer voor andere dingen nodig heb. En wat was er mis met 8 kilometer lopen op een lekker ontspannen manier en daar van te genieten?

Stiekem had ik dat zelf natuurlijk ook al lang bedacht. En uiteraard hadden meerdere mensen uit mijn naaste omgeving me datzelfde in overweging gegeven. Maar pas nu het kwam van een relatief buitenstaander, die heel goed weet hoe mijn energiehuishouding er uit ziet, capituleerde ik. De volgende dag heb ik direct mijn halve marathon schema verlaten en ben ik gestart met een nieuw, 10 kilometer schema.

De verwerking gaat uitstekend, mocht je dat willen weten. Er is geen sprake geweest van een ontkenningsfase, ik ben direct doorgestoten naar acceptatie. En op dit moment durf ik zelfs al voorzichtig blij te zijn met het vooruitzicht dat ik maar zo'n korte afstand hoef te lopen. Maar het is nog broos, want tja, die bossen...


Afstand: 5 km 
Tijd: 31:32

Afstand: 8 km
Tijd: 59:34

Afstand: 8 km
Tijd: 56:19

De eerste keer

Voor alles is een eerste keer, zeggen ze. Daar is volgens mij geen speld tussen te krijgen, ook niet als het om hardlopen gaat.
Het afgelopen jaar heb ik wat dat betreft al aardig wat eerste keren gehad.

De eerste mijlpaal was mijn 10 kilometer in april, bij de Marathon Rotterdam. Die herinner ik me nog alsof het gisteren was, terwijl de volgende editie alweer in zicht is.
Andere eerste keren waren de dagen waarop ik mijn langste trainingsafstand wist te verlengen, geleidelijk aan oplopend tot 15 kilometer. Waarna de eerste 15 kilometerloop natuurlijk een logisch vervolg was: de Zevenheuvelenloop.

Zogenaamd 'kleine' eerst keertjes waren er ook in 2012. Mijn eerste keer lopen in echte heuvels, in Zuid-Limburg. En die warme zomerochtend toen ik manlief op de fiets vergezelde bij zijn rondje, dat was ook een primeur.

Vooruitzicht op eerste keren was er ook al in het nu voorbije jaar. Voor het eerst won ik een startnummer voor een loop, de Zandvoort Circuit Run in maart. En in het verlengde daarvan, want ook gratis (!), ga ik voor het eerst lopen via mijn werkgever: de 10 kilometer bij de CPC loop in Den Haag, ook al in maart.

Maar het jaar eindigde toch wel met een knal als het om eerste keren gaat, namelijk met meerdere eerste keren tegelijkertijd.
Op de laatste zondagavond van 2012 deed ik mee aan de Runners World Night Run in het Mastbos in Breda. Het parcours liep 8,5 kilometer lang over onverlichte bospaden. Om die reden werden er hoofdlampjes verstrekt en dat was al een primeur: ik had nog niet eerder met hoofdverlichting gelopen.
Manlief had zich ook ingeschreven en we hadden besloten om gezamenlijk te lopen - onze tempo's liggen nogal uiteen, dus dat is er nog nooit eerder van gekomen.
De loop ging dus over bospaden. Het had de dagen ervoor behoorlijk geregend en op veel plekken was er van zandgrond dan ook weinig over. Ik houd helemaal niet van geklieder en zal er dan ook niet snel voor kiezen om door blubber te lopen, maar nu deed ik het zowaar met plezier. Nog een eerste keer.
Tenslotte had ik er voor gekozen om mijn muziek thuis te laten. Normaal moet ik er niet aan denken, maar zelfs, of in dit geval waarschijnlijk juist, zonder muziek heb ik genoten.
De sfeer was gemoedelijk (het was dan ook geen wedstrijd), om ons heen liepen groepjes mensen gezellig bij te praten en als je achterom keek, zag je een lange sliert van lichtjes in het verder donkere bos.

Van de weeromstuit(?) heb ik de daaropvolgende zes dagen niet gelopen (nee, dat is níet voor het eerst), maar vervolgens ging ik direct goed los: mijn eerste loop van het nieuwe jaar was er direct eentje van 16 kilometer. Die afstand liep ik, jawel, voor het eerst.


Afstand: 7,5 km
Tijd: 46:29

Afstand: 12 km
Tijd: 1:27:38

Afstand: 8 km
Tijd: 51:51

Afstand: 5 km
Tijd: 40:00

Afstand: 16 km
Tijd: 1:49:59