Een fun run en een terugblik

Op de laatste dag van 2015 is voor mij het nieuw sportjaar alweer een paar dagen bezig. Dat startte namelijk met de eerste training van mijn nieuwe 100 dagen Sportrusten schema voor de halve marathon van Berlijn, op 3 april 2016. Die training liet ik samen vallen met de Runners World Night Run Rotterdam, een zogenaamde 'fun run' zonder tijdregistratie, zonder medaille, maar vooral voor de fun, dus. Deze run werd op hetzelfde moment georganiseerd door alle Runners World vestigingen door heel Nederland.
Ik had gekozen voor de snelle 5 kilometer omdat die het beste in mijn schema paste.

Wij waren er klaar voor!

Vooraf was ik wat huiverig of ik nog wel in staat was om snel te lopen, want mijn conditie had mij de laatste weken schromelijk in de steek gelaten na mijn noodgedwongen stap terug. Tijdens mijn 'laat maar waaien rondjes' in de aanloop naar mijn nieuwe schema liep mijn hartslag al stevig op als ik maar een klein beetje probeerde te versnellen.

Maar ik verbaasde mijzelf: als bij toverslag kon ik het snelle tempo van meet af aan prima volgen. En na 5,9 kilometer kwam ik tevreden weer terug bij de winkel. De kop van het schema was eraf en de manier waarop geeft vertrouwen voor het vervolg.
Dat vertrouwen werd nog versterkt door de tweede training: ik liep een van mijn snelste 4 kilometers en voelde me daardoor een dag later nog helemaal fit en sterk. Hopelijk zet deze lijn in het nieuwe jaar voort en blijft mijn knie meewerken.

Gelukkig kan ik op de laatste dag van 2015, ondanks mijn blessure, toch terugkijken op een sportief geslaagd jaar. Op de teller staan 1167,26 loopkilometers, in iets meer dan 125 uur gelopen. Hoogtepunt was toch wel de 20 kilometer van Parijs die ik in oktober liep en wat mijn eerste buitenlandse loop was.
Van alle kilometers is een deel gemaakt op onverharde paden omdat ik het trailrunnen heb ontdekt. Daarnaast was er mijn eerste triathlon en heb ik daarvoor ook nog wat fiets- en zwem meters gemaakt.

Voor het komend jaar wordt die lijn alleen maar doorgezet: de eerste evenementen die op het programma staan, zijn twee trailruns. En het plan is om in juli de 1/8 triathlon van Rotterdam te gaan doen. Over andere spannende dingen die op het programma staan, volgt binnenkort nog wel een update.

Kortom, ik zal me ook in 2016 niet vervelen. Het jaar zal in elk geval sportief beginnen: als alle kruitdampen zijn gezakt en de jaarlijkse nieuwjaarsbezoekjes zijn afgelegd, gaan bij mij de loopschoenen alweer aan.

Bruggenloop - 13 december 2015

Ik had de Zevenheuvelenloop al moeten missen vanwege die stomme knie, dus de Bruggenloop moest en zou ik lopen! Al was het wederom spannend, omdat de laatste keer dat ik meer dan 10 kilometer had gelopen al twee maanden achter mij lag (de 20 kilometer van Parijs op 11 oktober) en mijn knie nog niet zijn oude zelf is.

Maar ik ben in de tussentijd druk bezig geweest met versterkende oefeningen en rustig opbouwen, dus ik had wel vertrouwen dat ik aan de finish zou komen. En dat ik heelhuids aan de finish zou komen, verwachtte ik ook nog wel.
Grote vraag was hoe mijn race in te delen.

Bij het zien van het overzichtskaartje, bleek dat er op die 15 kilometer maar liefst drie verzorgingsposten zouden zijn, dus dat leken me mooie punten om mijn wandelpauzes in te lassen. En als ik dan rustig zou gaan lopen, kon ik een tempo van 6:20 per kilometer wel volhouden, was mijn gedachte. Mijn eindtijd zou dan 1:35 uur zijn en daar zou ik, gezien de omstandigheden, dik tevreden mee zijn.

Een uur voor de start waren wij, manlief en ik, bij De Kuip. Ik wist dat er een hoop bekenden zouden meedoen, maar het was natuurlijk maar de vraag of we die zouden zien in alle drukte.
Maar al snel kwam collega INKnBURN ambassadeur Katia aanlopen toen ik even stond te wachten. We wisten dat we hetzelfde shirt zouden dragen, en een foto kon natuurlijk niet ontbreken!

De kerstvrouwen bij elkaar

Leuk dat we elkaar nu een keer in het echt zagen, na al het facebook contact van het afgelopen jaar!
Vlak daarna ontmoette ik in de kleedruimte ook collega INKnBURN ambassadeur Jacomijne - ook haar zag  ik voor het eerst in levende lijve.
(Dat is een van de vele voordelen van het dragen van INKnBURN kleding: je bent niet over het hoofd te zien! ;-) )

Natuurlijk moest ik nog even plassen voordat ik het startvak in ging, maar laten nu velen met mij precies hetzelfde denken! De rij voor de Dixies was lang. Heel lang. En traag. Door dat oponthoud zag ik mijn wederhelft pas weer toen ons startvak in beweging ging. Met de belofte dat ik rustig aan zou doen, ging ik van start. In een naar mijn idee rustig tempo.

Al in de eerste kilometer hoorde ik iemand zeggen dat hij op dat moment op een tempo van 6:00 liep. Zelf kon ik het op mijn horloge niet lezen (mijn lenzen hebben geen leesgedeelte) maar dat betekende dat ik ongeveer hetzelfde tempo had, en dat was dus sneller dan gepland (what's new?). Maar ach, het voelde goed, dus ik ging door. Zolang de knie het goed vond, vond ik dat ook.

Het weer was prima, weinig wind en goede temperatuur. Voordat ik het wist was ik al bij de eerste verzorgingspost aangeland en ik pakte een bekertje water terwijl ik mijn eerste wandelpauze inlaste. Jammer dat de meneer achter mij zijn bekertje zo enthousiast over zijn hoofd goot, dat een groot deel van de inhoud op mijn rug terecht kwam. Niet teveel bij stil staan, er moesten nog meer dan tien kilometers gelopen worden.

De wandelpauze was korter dan ik mij had voorgenomen. Je gaat nu eenmaal niet wandelen als iedereen om je heen weer aanzet en je zelf eigenlijk geen belemmeringen voelt om datzelfde te doen. Dus zette ik ook weer aan. Met mijn beperkte zicht kon ik de melding na iedere kilometer net genoeg ontcijferen om te zien dat mijn tempo inmiddels grotendeels onder de 6 minuten lag, dus stiekem ging ik toch weer denken aan mijn eindtijd. Loslaten Myra, die gedachte! Denk vooral aan De Knie.
Maar het is lastig aan iets te denken als je het niet voelt. En ik voelde hem niet, de knie. Jippie dus!

Vlak voor de - voor Bruggenlopers - beruchte van Brienenoordbrug was de volgende verzorgingspost. Ik was blij verrast te merken dat de organisatie zijn belofte had gehouden en na mijn mailwisseling van vorig jaar nu thee zonder suiker aanbood. Wel kreeg ik hier ook weer de inhoud van een beker over me heen: een meneer die thee (met suiker) nam, botste tegen mij aan (beetje ons beider schuld) en ik kreeg de gelukkig niet meer zo hete thee over mijn been. Niet mijn beste dag qua verzorgingsposten, zullen we maar zeggen. Dat bleek toen ik direct daarna van iemand anders nog een deel van zijn theebeker over mijn arm heen kreeg.

Toen was het tijd om de één kilometer lange stijging op de brug aan te gaan. Het blijft altijd een prachtig moment om de hele sliert lopers met hun groene lampjes hier langs te zien trekken, vooral omdat het op dat moment al donker aan het worden is. En hoewel velen roepen dat die brug zo zwaar is, vind ik hem altijd prima te doen. Ook nu kwam ik zonder problemen op het hoogste punt, om me daarna in volle vaart te laten afdalen.

Vanaf de laatste verzorgingspost op 12,5 kilometer was het nog maar een klein stukje. Toen hield ik er al rekening mee dat ik veel sneller zou finishen dan ik voor mogelijk had gehouden. Al die tijd had ik weer ouderwets genoten van het lopen en na het bereiken van de finish kwam de vertrouwde voldoening: ik had het weer geflikt! Mijn eindtijd kon ik niet goed lezen, maar ik zag wel dat ik onder de 1:30 uur had gelopen (gemiddeld tempo: 5:59!). Medaille weer dik verdiend dus.

De welverdiende plak

Mijn grootste beloning was echter dat mijn knie zich van zijn beste kant had laten zien. Nu, een dag later, voelt hij wel wat stijf aan, maar dat is met een beetje rustig aan doen zo weer verdwenen, weet ik inmiddels uit ervaring.
Om verstandig te doen, sla ik de volgende loop wel over. Ik zou komende zaterdag meedoen met de Meeuwen Makrelenloop in Scheveningen, maar het lijkt mij even beter als ik NIET 10 mijl over het strand ga rennen. Ik heb mijn startplek daarom afgestaan aan mijn wederhelft.
Ik wil tenslotte op Tweede Kerstdag zonder mankementen starten met mijn schema voor Berlijn!

Lommeltrail - 28 november 2015

Het was best spannend: na eerst twee weken helemaal niet lopen en daarna een paar keer hele korte stukjes lopen en wandelen, ineens een trail lopen van 9 kilometer.
Maar omdat ik me hier zo op had verheugd, en omdat ik me had voorgenomen te gaan wandelen als dat nodig bleek te zijn, ging ik toch naar Lommel (België).

Toen ik me voor deze trail inschreef, was er nog geen vuiltje aan de lucht. Dus had ik mij opgegeven voor de 15 kilometer. Dat zou met die knie van mij gekkenwerk zijn, dus ik was al zo verstandig geweest om dat om te laten zetten naar de kortste afstand.

Zoals bij de andere trails die ik dit jaar heb gelopen, ging het er hier ook weer gemoedelijk aan toe. De start was direct buiten de ruimte waar de startnummers konden worden opgehaald (Centerparcs Vossemeren was de startlocatie), dus 5 minuten van tevoren kon er nog geplast worden en op ons gemak liepen we naar de startboog.
Het plan was om de eerste kilometer voorzichtig hard te lopen en dan al een stukje te gaan wandelen. Maar na een stuk verhard door het park, liepen we al snel over een single track waardoor ik het lastig vond om al zo snel de boel te gaan ophouden met mijn gewandel. Ik liep dus door.

Mijn knie voelde ik wel, maar ik bedacht dat het de onwennigheid kon zijn en het was dus geen reden voor alarm. Wel was ik heel voorzichtig met het neerzetten van mijn voet, omdat ik niet het risico wilde lopen een schuiver te maken, waardoor mijn knie ineens opzij geduwd zou worden. Omdat de ondergrond vrij blubberig was (het had de hele nacht onafgebroken geregend), was het voortdurend opletten geblazen. Gelukkig is het me gelukt om niet een keer uit te glijden.

Het parcours was prachtig, heel afwisselend met een stuk weiland, veel bos, een kanaal waar we overheen moesten en de Lommelse Sahara (de naam zegt het al: zand dus).
Het weer was ons ook gunstig gezind: de zon scheen en achteraf bleek dit de enige mooie dag te midden van allemaal regendagen. Ook de temperatuur was perfect met een graad of 8. Ik liep dan ook weer volop te genieten.

Na 5 kilometer was een verzorgingspost, waar niet alleen water te krijgen was
(in een zelf meegenomen beker, omdat dit, als zoveel trails, een bekervrije loop
was), maar ook winegums, stukjes krentenbrood en chips. De post was gelegen op een punt met prachtig uitzicht, dus ik nam even de tijd om mijn water te drinken en een paar chipjes te nuttigen.

Na een stuk zand langs een meer (inderdaad, de Sahara) kwam op 6 kilometer een uitkijktoren. Ik wist dat die langs het parcours stond, maar wat niet van tevoren gezegd was, was dat iedereen die toren op moest alvorens de weg vervolgd kon worden.

Niet zo fijn voor de mevrouw met hoogtevrees (die toch dapper een poging waagde), maar ik was er blij mee. Bovenop, na 144 treden beklommen te hebben, was het uitzicht schitterend.
Na een paar foto's te hebben gemaakt, ging het weer verder, nog maar een kleine 3 kilometer te gaan. Dacht ik.

Op 8 kilometer moesten we nog even een klimmetje maken, omdat we opnieuw een brug over moesten. Daar stond een enthousiaste vrijwilliger ons moed in te schreeuwen. 'Nog even aanzetten! De laatste kilometer!' klonk het aan één stuk door.
Na een laatste stuk bos kwamen we aan bij het park. Mijn horloge liet toen al een afstand zien die iets langer was dan de beloofde 9 kilometer. En van hier tot de finish was het alleen nog maar asfalt. Als dat maar goed ging met mijn knie. Die had zich kranig gehouden, maar voelen deed ik hem wel. En met mijn trailschoenen op de harde ondergrond was het een stuk minder comfortabel lopen.

Terwijl de afstand op mijn horloge alleen maar opliep, was de finish nog niet in zicht. Om mij heen zuchtende lopers, en ik moet zeggen dat die paar honderd meter extra mij ook niet konden bekoren. Al was het alleen maar omdat ik iedere klap in mijn knie voelde doordreunen. Ik besloot dan ook nog een extra wandelpauze in te lassen.

Eindelijk hoorde ik de speaker. Ik maakte weer wat tempo en eindelijk was de eindstreep daar. Met uiteindelijk 10,5 kilometer op de teller was het me toch maar mooi gelukt!
En wat nog veel belangrijker was: mijn knie heeft het uiteindelijk overleefd. De volgende dag was ie wat stijf en gevoelig, maar in de week die volgde kon ik weer voorzichtig verder gaan met lopen.

De stukjes hardlopen worden steeds iets langer en de wandelpauzes nemen af. Er zit dus duidelijk progressie in. Volgende uitdaging: de Bruggenloop op 13 december. 15 Kilometer onverhard. Mijn knie en ik zijn er klaar voor, al zal ik in een rustig tempo moeten lopen en een aantal wandelpauzes moeten inlassen.