Roparun

Een column in het pinksterweekend kan natuurlijk maar over één ding gaan, zeker als je in de buurt van Rotterdam woont, en dat is de Roparun.
Hoewel... vorig jaar had ik er totaal geen erg in dat de doorkomst van al de teams ook in ons eigen dorp zou plaatsvinden. Daardoor kon het dus gebeuren dat ik nietsvermoedend op weg ging voor mijn wekelijkse rondje hardlopen en dat ik mij vervolgens bij het einde van de wijk afvroeg waarom er toch verkeersregelaars bij de rotonde stonden. Het kwartje viel pas toen ik een paar teams voorbij zag komen, bestaande uit een loper en een aantal fietsers. Oh ja, Roparun.
Omdat het parcours vrij toegankelijk was en ik eigenlijk niet van mijn voorgenomen rondje af wilde wijken, voegde ik mij op het fietspad, alwaar ik al snel werd ingehaald door meerdere teams. Wel kreeg ik daarbij nog een enkele bemoedigende duim toegestoken - lopers onder elkaar, weet je wel. Toch voelde ik me behoorlijk nietig bij de geweldenaars die gezamenlijk al honderden kilometers hadden afgelegd. Daar liep ik dan met mijn voornemen om zo'n 5 luttele kilometers vol te maken.
Al snel bleek dat mijn eigen route voor een heel groot deel gelijk was aan dat van de Roparun renners. Ik voelde me daarbij lichtjes opgelaten, dus ik besloot toch maar af te slaan en een alternatieve weg te nemen. Voordat het zo ver was, moest ik nog even langs een plek die flink was opgetuigd met bogen, ballonnen, muziek en vooral veel publiek. Dacht ik nog even ongemerkt achterlangs te kunnen passeren, hielp een buurvrouw mij snel uit de droom - toen ze mij zag, begon ze me luid aan te moedigen, daarbij geholpen door haar gezelschap.
Natuurlijk was er ook nog de onvermijdelijke grapjas die riep dat ik de verkeerde kant opliep, maar verder kon ik mijn rondje in alle rust afmaken.
Dit pinksterweekend had ik het beter gepland en dus heb ik op zondag al gelopen. Dat de temperatuur wat aan de hoge kant was en ik daardoor mijn training flink heb ingekort mocht geen naam hebben.Vandaag heb ik staan kijken. Vol bewondering naar al die mensen die bij toerbeurt de route van Parijs naar Rotterdam al lopend volbrengen. Waarbij er heel wat lopers nog zo fris als een hoentje oogden en vele malen sneller liepen dan ik ooit voor elkaar zal krijgen.
En hoe graag ik diep in mijn hart ook zou willen dat ik het zou kunnen, zo'n prestatie neerzetten voor een goed doel, ik weet gewoon dat het voor mij niet is weggelegd. Dus rest mij niets anders dan applaudisseren en aanmoedigen. Ook dat is een bijdrage aan het goede doel.
Ondertussen maak ik mij op voor mijn eigen nieuwe uitdaging. Maar daarover later meer.


Afstand: 5 km
Tijd: 32:28


Afstand: 5,38 km
Tijd: 35:15

Genieten is een werk-woord

"Genieten hè, dames!" Ik weet niet precies hoe vaak ik woorden van deze strekking gisteren, tijdens de 10e Marikenloop, heb horen roepen. Door mensen die zelf niet deelnamen.
De eerste keer gebeurde dat al bij de warming-up waar ene Bert ons op het hart drukte dat het weer er niet naar was om PR-etjes te lopen, maar dat het vooral ging om het genieten.
Ik had er vanaf het begin al moeite mee, met dat genieten. Het begon er dus mee dat we de warming-up, weliswaar na een fantastisch optreden van een Braziliaanse drumband, en onder enthousiaste begeleiding van Annamarie Thomas, in de volle zon moesten doen. Dat zou niet zo heel erg geweest zijn, als ik niet in het groene startvak had gestaan dat, jawel, als laatste van start ging. En om aan te geven hoe lang het duurde voordat ik daadwerkelijk aan hardlopen toekwam: mijn drie mannen (echtgenoot en zoons) hebben staan wachten tot ik de start passeerde, waarna ze zich richting de finish begaven, alwaar de eerste (wedstrijd)loopsters alweer binnenkwamen - tijd: 36 minuten en een beetje.
Het voelde eigenlijk direct al niet helemaal lekker. Ik miste de euforie die ik normaal gesproken krijg als ik aan een loopevenement deelneem. Vervolgens liep ik te hannesen met mijn iPod omdat ik de goeie afspeellijst niet direct kon vinden en al voor ik het 2 kilometer punt was gepasseerd, had ik mijn flesje laten vallen en moest dus een soort pirouette uitvoeren om het weer op te pakken.
Het ging zwaar, heel zwaar. De warmte (zo'n 25 ºC) en de luchtvochtigheid (zo'n 70%) maakten dat het hard werken was. En gaat het normaal gesproken vanaf een kilometer of 5 lekkerder, omdat ik dan in mijn ritme zit, deze keer was dat anders.
Dat had zeker ook te maken met het feit dat rond dat punt de eerste loopster al langs de kant lag, verzorgd door de EHBO. Geen fijn gezicht en een reminder om toch vooral niets te forceren.
Helaas bleef het niet bij die ene loopster, langs de weg lagen op verschillende punten zeker acht loopsters voor wie het te veel was geworden - er kwamen infusen, warmtedekens en zelfs ambulances aan te pas. Niet fijn en het dempte de sfeer, dat mag duidelijk zijn. Daar konden die toeschouwers die de vrouwen aanmoedigden om toch vooral 'te genieten' niet echt tegenop.
Geheel tegen mijn natuur in, besloot ik net na de 6 kilometer om toch maar even te gaan wandelen en extra te drinken. En daarna nog maar een keer. Dat bleek een verstandige zet, want vanaf 8 kilometer ging het goed. En belangrijker: ik haalde de eindstreep, rechtop en met een tijd waarmee ik gezien de omstandigheden blij mag zijn.
De berichtgeving in de media achteraf ging vooral over de gezelligheid, vermeldde wel de warmte, maar niet de uitgevallen loopsters en de drukte bij de EHBO-ers. 'Laten we toch vooral genieten' lijkt ook daarbij nog steeds het motto. Voor mij was dat deze keer niet weggelegd.
Maar eenmaal thuis, na een lange treinreis, kwam vooral de trots. Trots dat ik hem had uitgelopen, maar vooral trots dat ik zo verstandig was geweest. En hoewel ik moest concluderen dat er qua beleving nog steeds niets kan tippen aan de marathon in Rotterdam, heb ik toch 26 mei 2013 alvast maar in mijn agenda gezet. Voor de 11e Marikenloop.


Afstand: 5km
Tijd: 32:01


Afstand: 10 km
Tijd: 1:07:56

Liever lui dan moe

Er zijn van die weken waarin het gewoon even tegen zit. Mijn conditie liet de afgelopen week behoorlijk te wensen over (gevalletje 'teveel chocola gegeten'...), en dat vertaalde zich natuurlijk direct in mijn loopprestaties.
Of liever gezegd: in het achterwege blijven daarvan.
Ik begon hevige uitstelverschijnselen te vertonen en dat beviel me maar niets. Over zes dagen staat de Marikenloop op het programma en omdat ik in mijn enthousiasme bij inschrijving heb doorgegeven dat ik verwacht rond 1 uur en 3 minuten nodig te hebben om binnen te komen, ben ik in het groene startvak geplaatst, zichtbaar aan een groene stip op mijn startnummer. Wat zoveel lijkt te betekenen als dat je met loopsters van start gaat die een vergelijkbare tijd verwachten neer  te zetten. En dat in de meeste gevallen wel zullen doen ook, is mijn vermoeden.
Dus... ik kan het natuurlijk niet laten gebeuren dat ik in de eerste kilometer al aan alle kanten wordt ingehaald en de adem in mijn nek ga voelen van de loopsters die in plaats van een groene, een oranje stip op hun buik dragen!
Toch duurde het donderdag nog tot de avond voor het mij lukte om de stoute loopschoenen aan te trekken. Manlief ging tunneltraining doen en zou mij 5 kilometer verderop met de auto afzetten van waar ik terug naar huis zou lopen. En alsof de duvel ermee speelde, kwam er, toen wij al onderweg waren, een uitzonderlijk dreigende lucht opzetten. Ik ben niet zo dol op onweer op een open weg in de polder, en laat onweer nu net zijn wat bij het weerbericht was voorspeld.
Ik was dan ook bijna blij toen het al snel begon te hozen. De bliksem volgde niet lang daarna. Het leek erop dat het voorlopig niet zou ophouden en gezamenlijk besloten we onze training uit te stellen tot een dag later. Het betekende wel dat ik me een dag later opnieuw moest opladen - iets wat de hele dag in beslag nam, tot ik 's avonds eindelijk zo ver was. Het resulteerde in een heerlijke 5 kilometer, in de vrijdagavondzon.
Op zondag zou ik nog 'even' een 10 kilometer training doen, als laatste oefening voor volgende week. Ik kan er kort over zijn: het lukte me niet. Ik was zo moe dat ik in het geheel niet vooruit te branden was, laat staan in staat om een rondje te gaan rennen. Helaas, ik moest capituleren.
Vandaag ging ik in de herkansing. Het uitgangspunt beloofde niet heel veel goeds, want met mijn conditie was het nog steeds droevig gesteld. Nu ben ik overtuigd van het sturen van je conditie door middel van voeding, dus had ik de laatste dagen met mijn maaltijden rekening gehouden met mijn slapte. Vlak voor ik vandaag op pad ging, deed ik een poging mijn algehele malaise nog wat verder af te zwakken door het nemen van een macrobiotische energiereep voor ik aan mijn zware taak begon.
En hoewel het niet mee viel, kan ik toch voorzichtig concluderen dat de maaltijden en de reep hun werk deden: hoewel ik behoorlijk moest werken, heb ik mijn plek in het groene startvak vandaag in elk geval verdiend!


Afstand: 5 km
Tijd: 30:42


Afstand: 10 km
Tijd: 1:02:48

Op ontdekkingsreis

 Natuurlijk gingen de loopschoenen mee toen ik afgelopen week met man en kinderen voor een paar dagen naar Zuid-Limburg ging - voor mij is het immers een soort sport om op zoveel mogelijk verschillende plekken te hebben hardgelopen. 

Ik had niet kunnen vermoeden dat deze missie zich zou ontpoppen tot een ontdekkingsreis. Op microniveau weliswaar, maar daarom niet minder van waarde.

 De allereerste ontdekking was dat er in Zuid-Limburg weinig wordt hardgelopen. In de eerste dagen zag ik welgeteld één collega-loper, in Maastricht (overigens werd deze ontdekking op onze laatste vakantiedag teniet gedaan - ineens doken er overal hardlopers op en de teller kwam alsnog op een stuk of tien te staan).

 De volgende ontdekking was dat mijn kekke Nike horloge zich ontpopte tot een labiele looppartner. Is de batterij van dit klokje thuis altijd voor minstens een week aaneengesloten helemaal vol, eenmaal losgerukt van zijn veilige vaste verblijfplaats loopt diezelfde batterij in no time helemaal leeg, zo bleek op de ochtend dat ik mijn trainingsplan ten uitvoer wilde brengen . Aan deze ontdekking kleefde nog een ontdekking: dat je beter altijd je oplaadsnoer bij je kunt hebben...

 Maar deze kleine tegenslag liet ik niet op me zitten. Ik ontdekte namelijk dat ik vindingrijk genoeg ben en ik downloadde een app op mijn telefoon waarmee ik onderweg in de gaten kon houden hoeveel kilometer ik er op had zitten. Dat ik daarvoor met een telefoon in mijn hand moest lopen omdat mijn outfit daar niet op was berekend, was niet optimaal, maar ik ontdekte dat ik me daar gemakkelijk overheen kon zetten, net als over het feit dat mijn loop in den vreemde nu niet op mijn palmares werd bijgeschreven in mijn Nike+ account. 

 Ik kon op pad. Van tevoren had ik een route uitgestippeld van circa 4 kilometer, maar ik kwam er achter dat ik niet meer zo goed ben in het onthouden van straatnamen - daar waar ik rechtsaf had gemoeten, liep ik vol overtuiging rechtdoor. En kwam daardoor op een steile helling uit, die maar niet leek op te houden. Ik voegde op deze manier flink wat extra hoogte en 1,5 kilometer toe aan mijn geplande loop. 

 Tijd voor ontdekking nummer zeven: het ging mij goed af, omhoog lopen. Veel beter dan ik had kunnen dromen. Achteraf bleek zelf dat mijn tempo de hele afstand gelijkmatig was gebleven, bij een overbrugging in hoogteverschil van 65 meter! Mijn conditie is duidelijk veel beter dan ik had verwacht. Zeker als je bedenkt dat ik de voorgaande dagen nu niet volgens mijn boekje had gegeten en daar in voorgaande vakanties altijd veel meer last van had. 

 Toen kwam een moment dat ik even neigde naar lichte paniek, toen ik helemaal niet meer wist op welke weg ik me nu bevond, maar gelukkig - ontdekking! - is er met mijn richtingsgevoel niet zoveel mis. Zelfs zonder herkenningspunten in het overigens prachtige landschap liep ik de goede richting uit. Paniek bezworen dus. 

 Nu ik eenmaal de afdaling inzette, was het tijd om voluit te genieten. Van het mooie uitzicht, het lekkere gevoel van naar omlaag lopen en de muziek die mij voortstuwde. Waarbij ik tot de ontdekking kwam dat 'It's Like That' van Run DMC wel héél erg lekker loopt. Die krijgt dus een hoger plaatsje op mijn afspeellijst voor de Marikenloop, over twee weken. 

 Een andere ontdekking die mij over twee weken van pas kan komen, is dat het lekker lopen is op een onverharde ondergrond. Ik moest twee wandelpaden door de weilanden nemen en blijkbaar straalde ik mijn plezier uit - een van de wandelaars die ik tegenkwam zei 'Lekker hè?' toen wij elkaar passeerden. De draaihekjes die ik op snelheid nam (zie foto) droegen vreemd genoeg alleen maar bij aan dat plezier. 

 De allergrootste ontdekking kwam echter toen ik al lang en breed klaar was: ik had aan deze loop een geweldig goed gevoel overgehouden dat ik nog dagenlang met me meedroeg. Dit was er dus een voor de boeken.

 Maar het volgende hoofdstuk diende zich alweer snel aan: ik had niet zoveel aan al die bovengenoemde ontdekkingen toen ik vanmorgen ontdekte dat 11 kilometer wel heel lang is als je blaas al vanaf de eerste honderd meter net iets te vol zit. En dat geeft een heel ander gevoel...

Afstand: 5,5 km

Tijd: 35:15

Afstand: 11 km

Tijd: 1:10:26