Slaapwandelen

Gisteren was het weer eens zo'n dag. Zo'n dag die volgt op een beroerde nacht - onrustig en weinig geslapen, uren wakker gelegen.
Het gevolg voor mijn conditie is meestal desastreus, zo ook deze keer. Ik zou niets liever doen dan de hele dag in bed liggen en mijn slaapschuld vereffenen. Maar... het schema! Het schema verlangde van mij een lange duurloop van 60 minuten en op de laatste dag van de week was er geen uitwijken meer aan!
De ochtend viel al meteen af: niet de beste tijd als je toch al niet in de beste staat verkeert. Bovendien nog veel regen in de lucht en daar had ik nu helemaal geen zin in (ook voor lopen tijdens slecht weer moet je blijkbaar prettig in je vel zitten). Het doel was mijn uur te volbrengen in de loop van de middag. Maar ook die tijd ging voorbij zonder dat er een stap buitenshuis werd gezet, omdat ik na het stofzuigen van de woonkamer al stond te trillen op mijn benen.
Lichte paniek maakte zich inmiddels van mij meester. De week liep al bijna ten einde en ik moest nog zo'n 9 kilometer slechten!
Op dat moment moest ik denken aan wat ik die ochtend had gelezen over mentale fitheid in een boekje over bewust hardlopen dat manlief te leen had van een collega. Het kwam erop neer dat je het plezier dat je later tijdens je loop gaat ervaren, alvast visualiseert, waardoor het gemakkelijker wordt om je tot je rondje te zetten, ook al heb je op dat moment geen puf/zin/moed etc.
Dus ik zette mezelf voor het blok door definitief te besluiten om 's avonds mijn duurloop te gaan volbrengen en in de tussentijd visualiseerde ik me gek.
Toen het moment daar was, had ik inderdaad zelfs zin gekregen en bijna fluitend ging ik op pad. Het ging lekker! Zelfs de eerste 4 kilometers met stevige tegenwind liep ik met gemak. Helaas, de klap kwam toch: vanaf de zevende kilometer daalde mijn tempo drastisch, voelde ik allemaal pijntjes opkomen en was ik alleen maar bezig met aftellen. Weg plezier. Hier kon ook visualisatie het tij niet meer keren. Ik hield vol, natuurlijk hield ik vol. Met nog net geen sterretjes voor de ogen klokte ik af bij 1 uur en 8 seconden.
Het goede nieuws is wel dat ik door mijn inspanning zo moe was dat ik mijn slaapschuld vervolgens voor een groot deel heb afgelost.


Afstand: 7 km
Tijd: 45:32

Afstand: 9,2 km
Tijd: 1:00:08

De kracht van het schema

Gelukkig heb ik een enorme stok achter de deur, anders zou het in de hitte van de afgelopen dagen zomaar hebben kunnen gebeuren dat ik een trainingsrondje hier of daar zou overslaan. Alle adviezen die je om de oren vliegen, zouden voor een weldenkend mens immers voldoende zijn om af te zien van sportieve inspanningen bij een temperatuur boven de 22 °C.
Die stok is natuurlijk de Zevenheuvelenloop, zoveel mag inmiddels wel duidelijk zijn. Het aftellen is voor mij al begonnen, omdat ik voor mijn gevoel na twee weken al middenin mijn schema zit. Het schema dat weliswaar op mijn eigen wijze wordt ingevuld - je denkt toch niet dat ik mij ga bezighouden met de vraag of ik nu tempo 1 of tempo 2 aan het lopen ben? - maar dat desalniettemin redelijk heilig is. Ik zie mezelf namelijk zonder behulp van dat overzicht niet in staat om op een voor mij prettige manier de naderende 15 kilometers uit te lopen. En dus houd ik mij trouw aan het aantal trainingen, het aantal kilometers en het aantal minuten dat ik per week geacht word te lopen.
Noodgedwongen heb ik mijn trainingstijd de laatste paar keren wel vervroegd: normaal gesproken loop ik het liefst eind van de middag, maar tijdens de bijna-hittegolf kon het dus zomaar gebeuren dat ik om 6 uur de wekker had gezet om een klein ontbijt naar binnen te werken, waarna ik om 7.15 uur al gewapend met pet en drinken op pad ging om de hitte voor te zijn.
Helaas is het me tijdens mijn laatste training niet gelukt om de ingeplande duurloop van 50 minuten vol te maken. Na ruim drie kwartier was het óp. En op dat moment werd voor mij pijnlijk zichtbaar hoezeer ik gehecht ben geraakt aan mijn schema: hoewel ik totaal in de hele week méér kilometers heb gelopen dan ik zou moeten, bleef vooral het gevoel hangen dat ik nu mijn 50 minuten niet had gehaald.
Wat een larie. Het ziet er naar uit dat het schema en ik elkaar nog eens even goed duidelijk moeten maken hoe we met elkaar om moeten gaan de komende maanden. En ik ben bang dat de aanpassingen in onze verstandhouding vooral van mij zullen moeten komen. Dan weet ik zeker dat het schema mij blijft steunen tot het moment dat ik op 18 november aan de start sta.


Afstand: 6,8 km
Tijd: 45:22

Afstand: 5,5 km
Tijd: 37:09

Afstand: 7 km
Tijd: 47:50

De Olympische Droom

Je moet wel een enorme sporthater zijn als je dezer dagen niet een klein beetje wordt aangestoken door het sportvirus. In elk geval heeft het op mij wel zijn uitwerking. In eerste instantie geniet ik er passief van (vele uren breng ik door voor de tv), maar het maakt nóg iets los: ik wil óók!
Helaas, voor de echte Olympische droom ben ik natuurlijk te laat begonnen, los van het feit dat ik nooit het nodige talent bij mezelf heb bespeurd om op hoog niveau te sporten.
Sterker nog, vroeger hebben mijn ouders mij letterlijk moeten dwingen om een sport te beoefenen. Ik had er een hekel aan. Ja, ik heb een paar jaar met plezier gezwommen, met redelijk succes, maar toen de sfeer binnen de club te wensen overliet, was het met mijn sportieve aspiraties ook meteen gedaan. Daarna was het  hapsnap met mij en de sport. Tijdens mijn studie heb ik van alles geprobeerd, van tennis tot karate - niets beklijfde.
Jaren later heb ik nog tot twee keer toe geprobeerd om een warm gevoel te krijgen van hardlopen, maar mijn pogingen strandden na een of twee keer. Fitness, dat hield ik het langste vol. Nadat ik kinderen had gekregen, kon ook dat mij echter niet langer bekoren.
Een jaar of vijf geleden bekroop mij dan toch de wens om buiten actief te zijn, en ik koos opnieuw voor tennis. En ruim twee jaar later hernieuwde ik dan eindelijk voorzichtig de kennismaking met het hardlopen. Aanvankelijk zonder enige aspiratie, méér dan 'lekker bezig' willen zijn was het niet. Na een tijdje werd ik echter al wat enthousiaster en dat werd nog sterker nadat ik eenmaal de smaak van de loopevenementen had geproefd. Mijn oorspronkelijke ambitie om de vijf kilometer uit te lopen en het daar bij te houden werd al snel bijgesteld naar de tien kilometer. En, zoals al eerder aangekondigd, is die laatste ambitie inmiddels ook al weer vervangen door de wens om vijftien kilometers uit te lopen, met als langere termijn doel de twintig van Parijs. Ik heb zelfs voor het eerst een heus schema opgesteld dat mij naar de vijftien kilometer moet leiden.
Daar moest ik allemaal aan denken, toen ik Olympisch windsurfkampioen Dorian van Rijsselberghe zijn geheim hoorde prijsgeven: "Ga je droom achterna!".  Deze week was de vakantietijd qua hardlopen voorbij.
En zo kwam het dat ik, op de ochtend nadat Epke zijn indrukwekkende gouden vlucht had gemaakt, een begin maakte met mijn schema op weg naar succes. Laat dat dan maar míjn Olympische droom zijn.


Afstand: 6 km  (week 29)
Tijd: 37:30

Afstand: 10,2 km
Tijd: 1:03:55

Afstand: 4 km (week 31)
Tijd: 24:42

Afstand: 7 km (week 32)
Tijd: 45:42

Afstand: 7,4 km
Tijd: 50:10