Nu was het ook wel een prettige setting: ik had er met mijn eveneens meelopende echtgenoot een weekendje Nijmegen van gemaakt. De treinervaring van vorig jaar had ons doen besluiten het deze keer op een gerieflijke manier te benaderen.
Nu eens niet extra vroeg opstaan dus, en geen uren onderweg zijn om al gesloopt ter plekke te arriveren.
Wij togen gewoon op de bewuste zondag uitgeslapen en wel vanuit onze mooie Bed & Breakfast op ons gemak wandelend naar de start.
Dit relaxte begin vertaalde zich vervolgens tijdens het hardlopen in een ontspannen, maar wel snel tempo. Hoe snel precies, dat kon ik met mijn contactlenzen zonder leesgedeelte niet goed zien, maar dat ik ruim onder mijn tijd van de eerste keer uit zou komen, werd al snel duidelijk - ik blééf maar kilometers onder de zes minuten maken. En het blééf maar goed aanvoelen. Geen moment sloegen mijn benen aan het verzuren, wat makkelijk had gekund op die steile en lange heuvels waaraan de loop zijn naam dankt. Ik ging iedere helling gestaag omhoog, en vervolgens als een sneltrein weer naar beneden.
Ondertussen vergat ik niet te genieten van het prachtige decor: de herfstkleuren kwamen mooi uit tegen de grijze, ietwat nevelige lucht. Evenmin vergat ik om een high-five te geven aan alle kinderen die met hun handen uitgestoken langs de kant stonden, of die toeschouwers te bedanken die ter aanmoediging mijn naam riepen.Kortom, ik heb er alles uitgehaald wat er in zat.
Voordat ik het wist, kwam ik, nog steeds genietend, na 15 kilometer over de finish, en het feit dat net op dat moment een van mijn favoriete hardloopnummers klonk, maakte dat ik me voelde alsof ik over de rode loper werd binnengehaald. Mijn tijd lag ruim negen minuten onder mijn tijd van vorig jaar, en drie minuten onder mijn PR op deze afstand. Ook mijn wederhelft had - een paar minuten voordat ik over de eindstreep kwam - zijn snelste tijd ooit neergezet. Als klap op de vuurpijl was daar het vooruitzicht dat ik binnen een half uur onder een warme douche zou staan. Het was dus in alle opzichten een geslaagde loop.
Op het moment dat ik mijn aandenken in ontvangst nam, realiseerde ik me echter dat ik onderweg toch wel één ding vergeten was. Het aandenken dit jaar was een replica van een beeld dat langs de Zevenheuvelenweg staat. En net als vorig jaar was ik er opnieuw straal voorbijgelopen zonder het te zien. Mijn excuus: op dat punt is het uitzicht aan de andere kant van de weg zo mooi dat mijn blik daar automatisch heen gaat.
De titel van het beeld? De rode loper...
Ondertussen vergat ik niet te genieten van het prachtige decor: de herfstkleuren kwamen mooi uit tegen de grijze, ietwat nevelige lucht. Evenmin vergat ik om een high-five te geven aan alle kinderen die met hun handen uitgestoken langs de kant stonden, of die toeschouwers te bedanken die ter aanmoediging mijn naam riepen.Kortom, ik heb er alles uitgehaald wat er in zat.
Voordat ik het wist, kwam ik, nog steeds genietend, na 15 kilometer over de finish, en het feit dat net op dat moment een van mijn favoriete hardloopnummers klonk, maakte dat ik me voelde alsof ik over de rode loper werd binnengehaald. Mijn tijd lag ruim negen minuten onder mijn tijd van vorig jaar, en drie minuten onder mijn PR op deze afstand. Ook mijn wederhelft had - een paar minuten voordat ik over de eindstreep kwam - zijn snelste tijd ooit neergezet. Als klap op de vuurpijl was daar het vooruitzicht dat ik binnen een half uur onder een warme douche zou staan. Het was dus in alle opzichten een geslaagde loop.
Op het moment dat ik mijn aandenken in ontvangst nam, realiseerde ik me echter dat ik onderweg toch wel één ding vergeten was. Het aandenken dit jaar was een replica van een beeld dat langs de Zevenheuvelenweg staat. En net als vorig jaar was ik er opnieuw straal voorbijgelopen zonder het te zien. Mijn excuus: op dat punt is het uitzicht aan de andere kant van de weg zo mooi dat mijn blik daar automatisch heen gaat.
De titel van het beeld? De rode loper...
