Ik was er klaar voor. Waarschijnlijk ben ik nog niet eerder zo relaxed geweest vóór een wedstrijd (al kreeg ik van mijn wederhelft wel te horen dat ik best druk was geweest de laatste dagen, maar dat kwam denk ik ook omdat ik me goed voelde). Alles onder controle en zaterdag al alles klaargelegd.
Niet heel goed geslapen, maar dat is geen nieuws aangezien ik vaker niet goed slaap dan wel. De wekker ging om 5:30 uur en ik stond direct naast mijn bed - ik had er zin in!
Alle laatste voorbereidingen gedaan (drankje klaargemaakt, smoothie en broodjes ei voor na afloop) en alles in de tas gedaan. Instructies voor mijn support team (man en kinderen) voor wat ik op welk punt dacht nodig te hebben en op tijd in de auto gestapt.
Om er in de buurt van Leiden achter te komen dat de 3 flesjes met zelfgemaakte sportdrank nog op het aanrecht stonden...
Paniek? Niet echt. Wel enorm balen, omdat ik verder alles zo goed had voorbereid. Omdat ik geen andere sportdranken kan hebben, zat er niets anders op dan maar te zien hoe het zou gaan. Het was nu eenmaal niet anders.
Op tijd stonden we in de tent waar de startnummers konden worden opgehaald. Te wachten op Ilona en Marije, de andere twee Stoere Vrouwen die met mij meegetraind hadden. Marije had ervoor gekozen om toch de halve te lopen (haar eerste) en Ilona stond net als ik op het punt te beginnen aan haar allereerste marathon. Voor alledrie dus best spannend, maar gespannen was ik nog steeds niet. Wel moest er natuurlijk nog een laatste keer geplast worden, maar dit is vaste prik voor elke wedstrijd.
 |
| Stoere Sportrustende Vrouwen |
Natuurlijk lukte het me niet om direct op een lage hartslag te lopen, zoals de bedoeling was, en waarop ik met het Sportrusten schema had getraind. In een wedstrijd ga je nu eenmaal al snel te hard. Bovendien was het broeierig warm en daar kan ik ook altijd slecht tegen.
Het was dus zaak rustig te blijven, tempo terug te nemen en op mijn ademhaling te letten.
Dat deed ik, maar het leidde niet tot een lagere hartslag. Enigszins gefrustreerd liep ik die eerste paar kilometer steeds op mijn horloge te kijken - ook niet bevorderlijk natuurlijk. Rond 8 km besloot ik toch maar even te stoppen om die sok, die bij mijn teen begon te irriteren, goed te doen. Blaren zou ik toch wel krijgen, maar ik had geen zin om daar vanaf zo'n vroeg punt in de wedstrijd al mee te moeten kampen. Na deze korte stop was mijn hartslag gezakt. Niet tot mijn lage marathon hartslag, maar tot de hoogste hartslag waarop ik getraind had (en die eigenlijk bedoeld was voor het allerlaatste deel van de marathon). Ik besloot dat het voldoende was als ik dit kon volhouden, zodat ik me op het lopen zelf kon focussen. Jammer dat ik zelfs op deze hartslag een stuk langzamer liep dan in mijn trainingen, maar ook dit was niet anders. Nu niet mezelf over de kop gaan lopen omdat ik zo nodig onder de 5 uur wil finishen!
Kort na het 11 km punt was de splitsing tussen de halve en de hele marathon. De meute sloeg linksaf en ik volgde het bord waarop met niet te missen letters '42 KM' stond. Slik, nu had in ineens een hele lege weg voor me, met slechts een enkele loper (ruim) voor me. Even schakelen, verstand op nul en verder gaan met waar ik mee bezig was.
Daar was alweer het 14 km punt, zoals iedere kilometer aangeduid met een bord. Ik gaf er in het voorbijgaan een tik op - dit was de maximale afstand geweest in mijn 100 trainingsdagen (die halve marathon in Berlijn even niet meegerekend). Nu hoefde ik dit stuk nog 'maar' twee keer te lopen!
 |
| Ik heb er 20 km op zitten! |
 |
| Brandstof aanvullen |
Ik passeerde het halve marathon punt en bedacht dat ik nu verder ging lopen dan ik ooit had gedaan. Het schrok me niet af, integendeel, ik had er wel zin in. Alleen, het saaiste stuk van de route lag nu voor me. Een stuk langs de snelweg, gevolgd door een oninspirerend dorp waarvan ik de naam niet eens wil onthouden. Niets ten nadele overigens van het enthousiaste publiek dat daar aan het eind van het dorp stond. Dat gold trouwens voor de hele route: er stonden lange stukken geen mensen langs de kant, maar waar ze wel stonden waren ze bijna zonder uitzondering enthousiast. Nog nooit eerder ben ik zo vaak en uitgebreid aangemoedigd. Het scheelde natuurlijk wel dat ik achteraan liep, zonder medelopers, en dat ik dus alle aandacht kreeg, maar het was geweldig!
Ergens op dit stuk hoorde ik een vrijwilliger tegen een collega-vrijwilliger zeggen dat er nog 5 lopers aan kwamen. Vijf?! Al die tijd had ik niet achterom durven kijken, omdat ik bang was dat ik die fietser met dat bordje 'laatste loper' achter me zou krijgen. Niet dat het erg is om de laatste loper te zijn, maar ik laat die eer toch liever aan iemand anders (behalve misschien bij de marathon van Rotterdam, maar dat is een ander verhaal ;-)).
Ook dit gegeven besloot ik naast me neer te leggen.
 |
| Hardlopend het bruggetje op! |
 |
| Geen idee wat ik hier gebaarde... |
Intussen was ik al 3,5 uur aan het lopen en nog steeds ging het goed. Natuurlijk was het pittig, maar ik kon het nog makkelijk volhouden en mijn hartslag bleef nu constant. Ook het verval in mijn tempo was beperkt, dus ik kon tevreden zijn.
Rond 31 km stond mijn support team weer op mij te wachten. Opnieuw even gestopt voor een update en de nodige bevoorrading. Op naar het laatste stuk, dat nog 'maar' 11 km lang was.
Ik begon al last te krijgen van mijn bovenbenen, dus ik wilde niet meer gaan wandelen omdat ik bang was dat ik daarna niet meer in beweging zou komen. Dus ik sloeg het water bij de eerstvolgende verzorgingspost af - ik had zelf nog drinken bij me, dus nodig had ik het niet.
Na de verzorgingspost (ik zat inmiddels op bijna 32 km) kwam het dorp Oud Ade. Dit dorp verdient een aparte vermelding omdat de ontvangst er hartverwarmend was. Ik werd binnengehaald alsof ik een snelle Keniaanse was. Het thema van dit dorp was 'Hemel op Aarde' en ik werd verwelkomd door dansende nonnen en ik kreeg een hand van 'meneer pastoor' voordat ik onder een hemelse boog ging. Aan het einde van het dorp stond mij nog een koor engelen op te wachten die mij aanmoedigden met een luid gescandeerd 'Myra, Myra!' en dat nog te horen was nadat ik het dorp alweer uit was. Wow!!
Alsof de hemelse ontvangst mij vleugels had gegeven, begon ik mensen in te halen. Niet dat ik zo snel was geworden, maar in deze fase begonnen mijn voorliggers vaker te wandelen. Mijn benen leken nu op slot te staan en waren behoorlijk pijnlijk, maar ik wilde niet wandelen.
Tussen 32 en 38 km heb ik uiteindelijk zeker nog 6 mensen ingehaald.
Dat ik het ging halen, stond voor mij allang vast, maar de laatste 8 kilometers leken bijna langer te duren dan alle voorliggende kilometers bij elkaar. Als die benen maar wat beter wilden meewerken! Eindelijk, kort na 38 km kwam de route van de marathon samen met die van de 10 km, die om 14:30 uur was gestart. Ik liep ineens weer in de massa. Grappig dat veel mensen aan het wandelen waren terwijl ze er zo'n 7 kilometer op hadden zitten. Ze moesten eens weten hoeveel ik al in de benen had zitten. Au, die benen! Wat konden 3 kilometers nog lang zijn. Ik had dit stuk vorig jaar gelopen tijdens de 10 km en dacht steeds dat ik nu toch echt wel vlak bij die finish was. Maar steeds kwam er nog een bocht, en nóg een. Ik probeerde nu toch ook even te wandelen, maar dat kostte me meer moeite dan hardlopen, dus daar kwam ik snel van terug.
 |
| Big smile dankzij Astrid |
Nu was het echt nog maar een klein stukje. Met mijn blik gericht op de finish boog hoorde ik ineens wéér mijn naam. Huh? Ik keek om en zag manlief staan; het was hem gelukt om op tijd in de buurt van de finish te komen! Trots en blij zwaaide ik naar hem en luttele tellen later passeerde ik dan die eindstreep. Natuurlijk kon ik mijn tranen niet bedwingen: ik had zojuist een marathon gelopen!! Wat een geweldig gevoel was dat. Temidden van de 10 km lopers moest ik zoeken naar de mevrouw die als enige nog medailles met een geel lint om haar arm had hangen - het blauwe lint hoorde bij de 10 km.
Trots als een pauw liep ik met mijn medaille om naar de plek waar ik afgesproken had met mijn
 |
| Een heuse trofee! |
Het is niet te beschrijven hoe overweldigend het is om een marathon te hebben volbracht. Niet alleen vanwege het feit dat het een behoorlijke inspanning is en iets magisch heeft, maar ook omdat iedereen zo ontzettend met je meeleeft. Na afloop kreeg ik lieve berichtjes en telefoontjes van iedereen en dat maakt deze ervaring nóg specialer.
Mijn eindtijd was 5:20:47. Niets om me voor te schamen, maar ik moet heel eerlijk bekennen dat ik wel een klein beetje baalde dat ik niet onder de 5 uur ben gebleven. Dat zou namelijk op basis van mijn trainingen ruimschoots mogelijk moeten zijn. Waarschijnlijk hebben de warmte in het begin en mijn zere benen mij genekt. Die zere benen zijn waarschijnlijk het gevolg van toch dat gelletje tew weinig (ik had er 3 moeten nemen, maar heb het na 2 voor gezien gehouden).
Maar hé, ik heb een marathon gelopen! Ik, die vroeger een hekel aan sport had in het algemeen en aan hardlopen in het bijzonder. Ik, die 6 jaar geleden dacht dat ze niet verder kon en hoefde te komen dan 5 kilometer. Die dacht dat haar lijf het niet aan zou kunnen. Mijn spierpijn de volgende dagen was enorm. Een aantal van mijn tenen zo kapot dat ik er niet niet normaal mee kon lopen.
Maar dat weerhoudt mij niet van het plannen van de volgende marathon: nog terwijl ik onderweg was, wist ik het zeker: Rotterdam 2017, here I come!!
