Zevenheuvelenloop - 15 november 2015

'Dat gaat pijn doen' zei mijn fysio, terwijl hij de keiharde spieren in mijn knieholte onderhanden nam. Hij doelde daarmee echter niet op de behandeling, maar op mijn mededeling dat ik toch naar Nijmegen zou gaan, terwijl ik de Zevenheuvelenloop niet zou lopen.

Tja, dat had ik natuurlijk zelf ook al bedacht. Alleen, ik had collega INKnBURN ambassadeur Mandy beloofd dat ik zou komen supporteren nu ik zelf niet kon meedoen, dus dat was wat ik ging doen. En als ik daar dan toch was, kon ik net zo goed een stuk langs het parcours gaan wandelen, zodat ik meteen mijn knie in beweging kon zetten. Ik zou, omdat ik toch een startnummer had, meegaan het startvak in, waardoor het voor ons allebei een stuk gezelliger zou zijn. Na de start, die ik heel rustig zou houden, zou ik zo snel mogelijk uitstappen en verder gaan in wandeltempo. Ik had gezien waar ik het parcours kon verlaten, om zo een verkort lusje zou kunnen lopen richting de eindstreep.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar niet zonder slag of stoot. De NS bleek namelijk last te hebben van het weer, en van een losgebroken panda uit Blijdorp. Met een vertraging van bijna een uur arriveerde ik uiteindelijk op het station in Nijmegen, waar ik ondanks alle drukte Mandy al snel zag staan.

Druk kletsend liepen wij naar het startgebied, in wat nu niet

direct het ideale loopweer was. Het was grijs en winderig, maar gelukkig nog wel droog. Grappig was dat mensen aan mij natuurlijk niet konden zien dat ik helemaal niet van plan was om die 15 kilometer uit te lopen. Dus vroeg een meneer achter ons hoe het met de vorm van de dag was gesteld. Ik heb hem maar niet verteld dat ik nu al wist dat ik ging wandelen.

Toen we eenmaal van start gingen, liep ik dus heel voorzichtig de eerste meters. Ik ben nog nooit zoveel gepasseerd als in dat eerste stukje. Het duurde zeker 500 meter voordat de dranghekken ophielden, en omdat ik mijn knie niet meteen te veel wilde belasten, besloot ik na 300 meter al te stoppen met mijn dribbeltempo. Op een gegeven moment hoorde ik iemand in het publiek zeggen: 'die moet nu al wandelen!'.

Zodra daar ruimte voor was, stapte ik van het parcours en liep door naar het punt waar ik de lus naar de laatste kilometer zou maken. Daar stuitte ik op mensen die ver voor mij waren gestart. Ik wandelde tot het punt waarop de laatste 500 meter begon en besloot dat ik net zo goed via de finish terug zou kunnen gaan.

Dus om en om hobbelend en wandelend ging ik tussen de snelle lopers naar de eindstreep. Tijdens de wandelpauzes werd ik veelvuldig aangemoedigd en werd mij toegeroepen dat het nog maar een klein stukje was. Al die mensen moesten eens weten!

Na de finish heb ik toch ook maar de medaille in ontvangst genomen. Ik vond dat ik die wel had verdiend. Niet door 15 kilometer te lopen, maar door toch naar Nijmegen te komen en mij keurig in te houden met hardlopen. Mijn knie, die in het begin even wat onwennig aanvoelde (wat wil je, ik had hem 2 weken behoorlijk ontzien), voelde na afloop zelfs soepeler dan daarvoor.

Saillant detail:ik had verwacht dat mijn eindtijd niet geregistreerd zou worden, omdat ik niet over alle matten was geweest. Maar van het thuisfront kreeg ik de vraag of ik een PR had gelopen. Manlief had een sms-je ontvangen met de melding dat ik zojuist gefinisht was in een tijd van 45:21! Oeps. Daarmee zou ik dus sneller zijn geweest dan de winnares! Gelukkig bleek later dat ik niet was opgenomen in de uitslagen, anders was ik vast op een zwarte lijst gezet wegens poging tot fraude.

Nadat Mandy ook binnen was, ging het weer richting het station. Na een kop koffie stapten we weer in de trein huiswaarts, waar ik opnieuw met vertraging arriveerde. Ik was al met al 11 uur van huis geweest voor een wandelrondje van 3 kwartier. Maar ik had wel een hele gezellige dag gehad.

En het goede nieuws is dat mijn knie geen problemen heeft gegeven, waardoor ik vandaag weer een start heb gemaakt met een opbouwschema. Ik mocht 5 keer een minuut lopen, afgewisseld met wandelpauzes. Het stelde niks voor, maar wat was ik blij dat het begin er weer is!

Duinentrail Schoorl - 1 november 2015

Tot aan de start had ik er een hard hoofd in. Mijn knie wilde maar niet wat ik wilde en ik had de afgelopen weken dan ook flink veel pijn gehad en nauwelijks gelopen (die korte heuveltraining in Barcelona was achteraf bezien misschien ook niet zo'n goed idee).
De fysio had gezegd dat het waarschijnlijk een geïrriteerde meniscus was. En of ik maar rustig aan wilde doen met lopen, geen benen over elkaar doen, geen diepe kniebuigingen maken en meer van dat soort beperkingen.

Goed, die start dus. Ik had manlief beloofd dat ik écht, écht voorzichtig zou doen en zou stoppen als het niet ging. 'Denk aan Parijs' was nu vervangen door 'Denk aan Berlijn', maar het idee was hetzelfde: op de lange termijn had ik er meer aan om nu een loopje te moeten overslaan.
Ik had mij er dan ook al mentaal op voorbereid dat ik deze trail misschien wel zou starten, maar niet zou finishen.

Het inlopen voelde echter goed. Ik had niet alleen tape op mijn knie, maar ook voor de zekerheid nog een bandage en dat hielp. Toch in elk geval starten, dus.
We keken even naar de start van de 35 km - die vertrok na de klanken van het Wilhelmus (het was het eerste NK Trailrunning, dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben) en toen waren wij aan de beurt voor de 10,4 km.

Ik ging rustig van start en het voelde goed. Eigenlijk wist ik direct al dat ik de finish zou halen. In het begin blokkeerde de boel een paar keer, bijvoorbeeld bij een lange trap omhoog, maar dat vond ik deze keer niet zo erg. Zo kon ik mijn knie een beetje ontzien.
Het parcours was prachtig. Het was mistig, en het bos kreeg daardoor een mysterieuze sluier.

Heuvelop ging boven verwachting beter dan ik had verwacht. Ik kon zelfs een aantal heuvels in een soort van drafje oplopen. Naar beneden was daarentegen lastiger dan ik had gedacht. Ik merkte al snel dat ik geforceerd omlaag ging, om niet te veel kracht op mijn knie te zetten. Maar het ging nog steeds en de knie deed eigenlijk geen pijn.

Het decor veranderde steeds: van naaldbos naar zandvlaktes, langs een prachtig in nevel gehuld meertje en over de hei. Het was volop genieten en ik nam ook geregeld de tijd om stil te staan voor een foto. Toen ik bij het meertje een selfie wilde maken, schoot een andere loopster mij te hulp: 'ik heb toch geen haast' zei ze, en dat is nu juist een van de dingen waarom trails zo anders zijn dan wegwedstrijden.

Jammer was dat er tussen de deelnemers een paar groepjes zaten die het nodig vonden om voortdurend te laten horen dat ze er waren. Een groepje bestond uit een paar dames die blijkbaar voor het eerst een trail liepen. Leuk dat ze zo enthousiast waren natuurlijk, maar om die reden aan één stuk door te kakelen als kippen, gaat wat te ver. Ik probeerde aan ze te ontkomen door steeds ietsje sneller te lopen, maar ze waren op grote afstand nog steeds te horen.

En juist toen ik dacht dat ik het lawaai van me had afgeschud, op een paar honderd meter voor de finish, hoorde ik een tweede groepje lawaaipapegaaien achter me. Deze mensen vonden het nodig om iedereen te laten merken dat ze uit Rotterdam kwamen. Jammer.

Vlak voor de finish kwam ik aan bovenop het Klimduin. Vanaf daar gaapt een steile zandheuvel naar beneden tot de finishboog. Ik had me al voorgenomen om daar niet rennend vanaf te gaan, uit angst voor de gevolgen voor mijn meniscus. Dus liep ik in een halve wandelpas (het zag er ongetwijfeld raar uit, maar wat kon mij dat schelen) richting de eindstreep, waar een koud alcoholvrij biertje op mij wachtte. Ik had het gehaald, en de knie had het overleefd!

En wat een prachtige trail was het. Ook nu nog, 2 dagen later, heb ik nog de voldoening van het lopen in zo'n mooie omgeving. Ik vind het trailen zo leuk, dat er de komende periode nog een aantal in de planning staan.
Op 28 november hoop ik de Lommeltrail te kunnen lopen (België) en inmiddels staan manlief en ik ook ingeschreven voor de Meerdaalwoudtrail in januari (eveneens in België) en de Gelrejutbergtrail in februari (Dieren).

Eerstvolgende evenement is echter de Zevenheuvelenloop. Ik ben op dit moment hard aan het duimen dat ik daar gewoon kan gaan starten. De knie heeft namelijk na zondag nogal van zich laten spreken. De fysio heeft mij eerder vandaag laten weten dat ik in elk geval de komende week beter niet kan gaan lopen. Dus stap ik straks maar op de fiets om toch van het mooie herfstweer te kunnen genieten. Want een loper die met dit weer niet kan lopen, zou anders maar flink chagrijnig worden!