Leontien en van Dam tot Dam - 11 en 18 september 2016

Het zal de oplettende lezer niet zijn ontgaan: de laatste weken, zelfs maanden ben ik niet in optimale conditie. Maar terwijl ik hard hard bezig ben om te werken aan een oplossing, wil dat natuurlijk niet zeggen dat ik stil blijf zitten. Al was het alleen maar omdat stilzitten me niet dichterbij die oplossing brengt, integendeel.

Met Pascale en Pascale
voor de start

Dus, misschien een beetje stijfkoppig, had ik mij op een voor mijn doen laat moment nog ingeschreven voor de Leontien Ladiesrun. Een 10 km wedstrijd, lekker dicht bij huis. Bij de inschrijving kon ik kiezen voor de recreatieloop of de wedstrijdloop. Nu ben ik niet de snelste, maar aangezien vermeld werd dat je de wedstrijd wel kon lopen als je binnen het uur de 10 km kon volbrengen, durfde ik het wel aan.

Op de bewuste zondag stond ik behoorlijk vooraan in het startvak. Tweede rij, zelfs. Dat was leuk omdat ik Leontien (van Moorsel) zo van heel dichtbij kon zien op het moment dat ze werd geïnterviewd. Dat was oppassen geblazen omdat ik nu tussen de allersnelste loopsters stond en dus geneigd zou zijn om te snel te starten. Dat laatste gebeurde natuurlijk ook. Na de eerste kilometer stond er 5:24 op mijn horloge - véél te snel! Dat zou ik nooit volhouden, al helemaal niet omdat de zon was doorgekomen en het behoorlijk warm was.

Ik weet niet hoe anderen dat doen, maar mij lukt het niet om een te snelle start te repareren. Na 4 kilometer deed ik een poging door even een wandel- en drinkpauze in te lassen, maar al snel nadat ik het hardlopen hervat had, zat mijn hartslag al weer véél te hoog. Met als uiteindelijk resultaat dat ik binnen de voor mij korte afstand van 10 kilometer vier wandelpauzes had gehad. Gelukkig lukte het me om nog ruim binnen het uur te finishen, maar een schoonheidsprijs verdiende deze loop niet.
De rest van de zondag had ik nodig om bij te komen.

De daaropvolgende loop, een week later, stond al langer in mijn agenda. Maanden geleden had Mandy mij gevraagd of ik met haar de Dam tot Damloop wilde lopen, voor de Nederlandse Cystic Fibrosis Stichting. Mandy's dochter heeft CF en hoewel ik na mijn vorige Damloop had geroepen dat ik hem nooit meer hoefde te lopen, hoefde ik uiteraard niet lang na te denken over haar vraag: ik schreef me in en probeerde het minimale sponsorbedrag bij elkaar te krijgen. Dat lukte, dus dat was extra motivatie. Zelfs op een moment dat het allemaal niet vanzelf gaat. Of misschien juist op een moment dat het allemaal niet vanzelf gaat.

Mandy en ik in onze eigen
INKnBURN hemdjes

In de week voorafgaand aan de Damloop had ik wel een voorbehoud gemaakt: als ik me echt slecht zou voelen, zou manlief voor mij invallen en 'mijn' 10 Engelse mijl lopen. Het scheelde niet veel - op zaterdag voelde ik me zo beroerd en moe dat ik amper mijn stoel uit kwam. Maar wonder boven wonder voelde ik met op zondagochtend in staat om te lopen, al zou het dan niet snel gaan.

Na een relaxte reis met de Intercity Direct naar Amsterdam (1e klas, ik wilde geen stress en gedoe
met overvolle coupés), stond Mandy al op mij te wachten bij de kledinginname. Vervolgens gingen we naar het verzamelpunt waar een groepsfoto werd gemaakt van alle lopers in het Run4Air shirt. Omdat het voor mij te warm was om in een shirt met mouwen te lopen, had ik van tevoren gevraagd of het een probleem zou zijn als ik in een hemdje zou lopen. Dat was het gelukkig niet.
Na de foto liepen we naar het startvak en voor we het wisten, kwamen we in beweging en was onze Damloop begonnen.

Met de Ladiesrun van een week eerder nog in het achterhoofd, startte ik inderdaad volgens plan op een keurig tempo. Bij het ingaan van de IJtunnel (al binnen 1 kilometer) liet ik me lekker gaan, maar eenmaal in de (lange en vooral warme) tunnel hield ik me gedeisd, ook al omdat ik daar drie jaar geleden al door mijn reserves heen raakte en dat niet nog een keer wilde laten gebeuren. Ook dat plan slaagde, waardoor ik weer iets geruster was in een goede loop.

Rond 12 km is te zien dat ik er niet
zoveel lol meer in had

Eigenlijk ging het wel aardig. Wat zeg ik: eigenlijk ging het best goed. Ik bleef goed drinken en omdat het toch weer behoorlijk warm was, bleef ik mezelf ook steeds koelen met bekertjes water of een natte spons in mijn nek.
Voor mijn gevoel was ik sneller bij de 10 kilometer dan drie jaar geleden, dus dat viel niet tegen.

Maar vanaf dat moment kreeg ik het zwaar. Nog niet eens zozeer vanwege het saaiste deel van de route dat nu voor mij lag. Ook niet vanwege de warmte. Nee, ik kreeg last van alle prikkels om mij heen. Alsof al die duizenden lopers al niet voldoende waren om mij te overprikkelen, werd de muziek langs de kant mij teveel. De ene beat was nog niet weggeëbd, of er kwam alweer een andere beat overheen. Steeds sneller volgden die punten met muziek elkaar op en ik werd er langzaamaan horendol van. Ik kreeg er een soort paniekaanvallen van en wilde nog maar één ding: zo snel mogelijk naar die eindstreep.

Trots op onze medaille!

In de grafiek bij mijn uitslag is dat terug te zien: waar de gemiddelde loper steeds langzamer ging lopen, gaat de lijn in mijn grafiek omhoog om aan te geven dat mijn tempo alleen maar toenam.
Met nog een laatste tempoversnelling op het eind, stond er uiteindelijk 1:41:10 op de klok. Een verbetering van mijn vorige Damloop tijd met ruim 1,5 minuut.

Na de finish kwamen Mandy en ik elkaar op de afgesproken plek bij de kledinguitgifte weer tegen.

We hadden het allebei zwaar gehad, maar waren toch heel blij dat we het gedaan hadden. Zo gaat dat nu eenmaal.

Zeker, ik heb een leuke en gezellige dag gehad. En ik ben heel blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen aan een heel goed doel. Ook ben ik trots dat ik het voor elkaar heb gekregen om op een redelijk vlotte manier 16,1 kilometer te lopen.
Maar nu weet ik het wel echt zeker: de Dam tot Damloop laat ik voortaan aan mij voorbij gaan...

De volgende uitdaging is de Landgoed Twente (duo)marathon. Daarvoor heb ik nog een paar weken waarin ik rustig mijn loopjes kan doen zonder mijzelf te veel te belasten. Geen tempotrainingen dus. Het wordt vooral een gezellige loop, met onderweg 10 stops waar lekkere hapjes en drankjes worden geserveerd. En dat is nu net het soort loop dat ik op dit moment nodig heb.

See you next year? Het was een belevenis,
but I don't think so Damloop... 

Wisenttrail - 4 september 2016

De pictogrammen in mijn weer-app lieten er geen misverstand over bestaan: het zou uitgerekend zondag, de dag van de Wisenttrail, nat worden. Heel erg nat. En ook was er grote kans op onweer. 

Nu zijn er omstandigheden waarbij ik liever buiten loop, maar omdat mijn ervaring is dat het meestal (oké, bij de Afsluitdijk Open ging die vlieger niet helemaal op) beter weer wordt dan voorspeld is, heb ik me er maar niet druk over gemaakt. 

Op het moment dat wij vertrokken, even na 9 uur, was er geen vuiltje aan de blauwe lucht. Anders was het een uur later, toen wij Ugchelen naderden, waar de startlocatie zich bevond. Het kwam met bakken uit de hemel en ik had te doen met de lopers van de 53 kilometer, die op dat moment gingen starten. Voordat wij de auto echter goed en wel parkeerden, was de lucht weer opgeklaard en scheen de zon. En baalde ik dat ik op het laatste moment toch mijn sportbril uit de tas had gehaald. 

Zoals bijna altijd bij een trailrun was het gezellig en gemoedelijk in het start- en finish gebied. Dat we onze startnummers moesten ophalen in een kerkje kon daarnaast niet anders dan een goed voorteken zijn. We hadden ruim de tijd om de 32 kilometer van start te zien gaan en drie kwartier later was het onze beurt voor de kortste afstand: 16 kilometer. 

Direct vanaf het begin voelde ik dat het een zware dobber ging worden. Het was benauwd warm, en dan ben ik nooit op mijn best. Tel daarbij op dat mijn horloge de route niet wilde pakken, en je kunt je misschien voorstellen dat ik een onrustig begin van deze trail had. 

Manlief en ik hadden afgesproken dat hij met mij mee zou lopen, dus hij kon me onderweg van mentale steun voorzien. Dat bleek ik af en toe echt nodig te hebben - ik heb nog nooit een loop gedaan waarbij ik zoveel heb moeten wandelen tussendoor als nu. 

Maar... tegelijkertijd dringt zich de gedachte op dat ik toch beter af ben als ik alleen loop. Als ik terugdenk aan alle loopjes die ik met iemand anders heb gelopen, kan ik alleen maar concluderen dat die stuk voor stuk niet lekker gingen. Er waren altijd ook andere omstandigheden die daaraan bijdroegen, maar zeker als het zwaar is, vind ik het blijkbaar fijn om in mijn eigen cocon te kruipen en daar te kunnen blijven tot ik de eindstreep ben gepasseerd. En die cocon blijft op slot als er iemand met me meeloopt. Overigens is er natuurlijk nog steeds geen garantie dat het niet zwaar is als ik alleen loop... 

De route was overigens geweldig. We liepen over prachtige heide, door glooiend bos en op smalle paadjes (single tracks) langs afgrondjes. De eerder gevallen regen had ervoor gezorgd dat de zanderige stukken niet al te mul waren, dus wat dat betreft kon het bijna niet beter. 

Maar doordat zo liep te ploeteren, leek het een bijna onoverbrugbare afstand tot de finish. Op een gegeven moment verzuchtte ik dan ook dat ik het zelfs in mijn marathon niet zo zwaar had gehad. 

Het was dus lastig om in mijn ritme te komen dan wel te blijven. Er werd dus een flinke aanslag gepleegd op mijn spieren. Ik wist al dat ik de volgende dag spierpijn zou hebben. Rond de 12 kilometer had mijn linkerkuit er een beetje genoeg van en zei "knap". Althans, zo voelde het. Mijn wederhelft wilde dat ik bij de EHBO langs ging, maar ik beloofde hem dat ik rustig aan zou doen als dat nodig was. Na een stukje wandelen en een beetje rekken kon ik weer verder. Dit herhaalde zich nog een paar keer (knap, wandelen, rekken en weer lopen), tot mijn kuit zich vanaf de laatste kilometer tot de finish rustig hield. Na een paar kronkelige paadjes, waarop het geluid van de speaker al was te horen, kwamen we weer aan op het punt waar we ruim 2 uur eerder waren gestart. 

Hèhè, het zat erop. 

Na het nuttigen van twee overheerlijke sinaasappelpartjes, een stukje banaan en een handjevol chips, was daar echter alweer het voldane gevoel van een uitgelopen trail. Zeker wil ik deze trail volgend jaar nog een keer lopen! Dan hoop ik revanche te kunnen nemen voor het gevoel dat het deze keer allemaal niet lekker liep. 

Mijn kuit heeft niet meer van zich laten horen. Mijn bovenbenen wel. Die zijn nu, twee dagen later, nog altijd enorm stijf. De trap afkomen is dan ook nog steeds een uitdaging en ik heb nog niet kunnen hardlopen. Ook verder ben ik er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen: mede door het alcoholvrije biertje na afloop (waar achteraf heel veel suiker in bleek te zitten) en een ietwat verkeerde maaltijd (ook met veel suiker) in een restaurant later die dag hebben ervoor gezorgd dat deze zondag er behoorlijk heeft ingehakt. 

Gaat het mij lukken om a.s. zondag een snelle 10 kilometer te lopen? Ik heb geen idee. Op dit moment voel ik me verre van fit. Maar feit is dat ik aan de start zal staan bij de Leontien Ladiesrun en dat ik mij in een overmoedige bui zelfs heb ingeschreven voor de wedstrijdloop. Tel daarbij op dat ik een dag van tevoren 12 uur moet werken en je hebt nu niet bepaald een recept voor een succesverhaal. 

Wordt vervolgd dus.