Kwart Marathon Rotterdam - 10 april 2016

Precies een week na de halve marathon van Berlijn stond ik alweer aan de start van de volgende wedstrijd: de kwart marathon van Rotterdam.
Rotterdam is een vast gegeven voor mij sinds ik ben gaan hardlopen en een halve marathon kon mij dan ook niet tegenhouden toen de inschrijving werd geopend. Dat ik er inderdaad vroeg bij was, bewees mijn startnummer: ik had nummer 360 toebedeeld gekregen.

Hoewel ik me de voorafgaande week niet bijster goed had gevoeld vanwege het feit dat Berlijn niet echt goed was verlopen, werd mijn zin in deze kwart marathon daar helemaal niet door beïnvloed. Rotterdam is zo'n bekend terrein, en altijd zó gezellig, dat Berlijn er in die zin helemaal niet toe deed.

Wonder boven wonder sliep ik die nacht ervoor uitstekend. Meestal lukt dat niet voor een wedstrijd, niet vanwege wedstrijdzenuwen (die heb ik eigenlijk nooit), maar omdat ik altijd bang ben dat ik te laat kom, dingen vergeet mee te nemen, niet op tijd kan plassen...
Uitgerust stond ik zondagochtend dus naast mijn bed. Het weer was perfect, dus dat verhoogde de feestvreugde, en zelfs de file voor de P+R bracht me niet van mijn stuk.

Ik mocht starten in het eerste startvak, daar was ik blij mee. Dat betekende dat ik redelijk tempo zou kunnen maken. Redelijk, want het parcours kent aardig wat smalle stukken waarin het aardig kan opstropen. Op deze dag had ik mijn 10 kilometer 'voluit' gepland, dus ik hoefde niet op mijn hartslag te letten, ik mocht gewoon gáán.
Dat deed ik dan maar. Het eerste gedeelte ging ik gewoon mee met het tempo van de meute en dat voelde lekker. Maar al snel merkte ik dat ik sneller wilde, en sneller kon. Dus dat deed ik. Ik haalde steeds meer mensen in en het bleef maar lekker gaan.

Echt alles klopte, mijn techniek was goed, mijn pasfrequentie idem dito. Ik liep ontspannen, en mijn benen leken vanzelf te gaan. Het weer was bijna perfect: geen wind en 12 graden (was nét een tikkie te warm, maar dat mocht de pret geenszins drukken).
Na 6 kilometer stond de drankpost en daar nam ik heel verstandig een beker water aan, die ik deels over mijn nek goot, en deels opdronk. Daarbij wandelde ik een stukje, omdat het mij echt niet lukt om uit een bekertje te drinken tijdens het hardlopen.

En verder ging het. Ik pakte het tempo weer net zo gemakkelijk op. Voordat ik het wist, was ik bij de Kubuswoningen en kon ik de Coolsingel al ruiken. Heel even leek het erop dat ik de 10 kilometer onder de 55 minuten zou lopen, maar daarvoor duurden die meters toch nét iets te lang. Maar: wel een PR neergezet en mijn tijd met 8 seconden verbeterd.
Toen de bocht om en wat duurt het dan toch altijd weer lang voor je onder die finishboog door bent. Kort voor ik daar was, werd ik geheel onverwacht aangesproken door een medeloper, die mij zei dat ik goed bezig was. Dat vond ik zelf ook en ik bedankte hem (later kwam ik erachter dat wij elkaar 'kennen' via social media, hoe grappig is dat toch altijd - ik had hem dus niet herkend (oeps!) en hij mij wel).

Uiteindelijk kwam ik over de streep in 59:22. Ook een PR op de kwart marathon dus! Blij nam ik mijn medaille in ontvangst en blij stond ik even later langs de kant om bekenden aan te moedigen die 4 keer zo ver aan het lopen waren als ik zojuist had gedaan. Raar om te bedenken dat ik 6 weken later ook aan dat enorme eind bezig ben. En ontzettend spannend!

Had mijn vertrouwen richting de marathon na Berlijn een deuk opgelopen, dat vertrouwen was nu wel weer terug. Zie je wel, ik kan het!
Nog 40 dagen, dan weten we of die aanname klopt...

Het laatste stukje - nog steeds blij

Halve Marathon Berlijn - 3 april 2016

Het was mijn hoofddoel voor dit voorjaar: de halve marathon van Berlijn. Maar, zoals bekend, daar kwam ineens een marathon bij. Dus moest 'Berlijn' een trainingsloop worden. Langzaam, want op marathon hartslag.

Ik had er heel veel zin in. De knie gedraagt zich al een paar weken goed, dus daar zat ik niet over in. Het idee dat ik op lage hartslag mocht/moest lopen, vond ik wel aanlokkelijk - ik had wel zin om relaxed te lopen en alle tijd te hebben om de omgeving in me op te nemen.

Op vrijdag vertrokken manlief en ik met de trein naar Berlijn. We zouden op station Amersfoort overstappen. Ruim op tijd waren we op Rotterdam CS, met het plan om eerst nog een bakkie te doen. Tot ik op de borden keek en zag dat er door koperdiefstal niet gereden werd tussen Rotterdam en Utrecht! Snel naar de infobalie, waar we het advies kregen om via Schiphol naar Amersfoort te reizen. De trein zou binnen 4 minuten vertrekken, dus we waren precies op tijd. Geen bakkie, dus. Maar gelukkig wel op tijd in Amersfoort voor de aansluiting naar Berlijn...

Eind van de middag waren we in ons mooie, ruime appartement in de wijk Friedrichshain. Dat voelde een stuk beter dan het mini kamertje dat we in Parijs hadden. Dus met die halve marathon op zondag zou het ook wel goed komen.

Zaterdag hadden we een rustig dagje gepland: eerst boodschappen doen, op de biologische markt die voor onze deur werd gehouden en daarna met de metro naar de expo, om onze startnummers op te halen.
Daar binnen gekomen, sloten we aan in de zigzaggende rij atleten die daar waren met hetzelfde doel.

Op dat moment vroeg mijn eega ineens of ik er aan had gedacht om mijn paspoort mee te nemen (zonder ID werd het startnummer niet afgegeven).
Eh.... nee dus. Dat lag nog in het appartement.

Omdat ik een beetje eigenwijs ben (en geen zin had om weer terug te moeten) luisterde ik niet naar mijn wederhelft die voorstelde om meteen rechtsomkeert te maken omdat we anders waarschijnlijk voor niets in de rij zouden staan. Bovendien kwam ik erachter dat ik wel mijn OV-chipkaart bij me had, dus ik wilde het er wel op wagen.
Opluchting, toen bleek dat ik mijn startnummer inderdaad meekreeg, omdat er een foto op mijn OV-chipkaart staat!

Na een kort bezoekje aan de expo, met de geijkte standjes (waar we toch weer bezweken voor een shirt met het logo van de halve marathon erop) keerden we appartementwaarts en deden de rest van de dag niets meer, behalve wat yoga oefeningen (ik dan) en het eten van een voedzaam, zelf klaargemaakt (door manlief dan) pre-race diner.

Al die tijd had ik geen last van zenuwen (dat heb ik toch al niet zo snel, maar ik was nu wel heel ontspannen). Zondag bij het opstaan had ik vooral veel zin om te gaan lopen.
Op tijd gingen we met de metro naar het startgebied, waar ik eerst heel lang in de rij moest staan voor de toiletten, alvorens we onze kledingzakken konden afgeven in een van de vele vrachtwagens die daarvoor klaar stonden.

Ik had lang getwijfeld over de vraag of ik een onderhemdje aan moest doen of niet, maar ik was voor de start al blij dat ik dat niet had gedaan. Het beloofde een warme loop te worden, althans: warmer dan we in tijden gehad hadden.

Gelukkig was mijn hartslag tot aan de start uitstekend laag, en vol goede moed begon ik dan ook aan mijn halve marathon.

Al na een paar honderd meter zat ik op de gewenste hartslag. Oh jee, dat beloofde niet veel goeds - meestal heb ik daar zo'n 1,5 kilometer voor nodig. Ik probeerde me in te houden, maar ik ging al niet zo snel, dus dat lukte niet. Mijn hartslag steeg intussen steeds verder, tot ik binnen 4 kilometer al op mijn halve marathon hartslag zat. Op deze manier zou deze marathon training in duigen vallen. Hoe kreeg ik dit nu gefixed?

Doordat ik in mijn hoofd teveel bezig was met die cijfertjes op mijn horloge, vergat ik bijna te genieten van het feit dat ik na 3 kilometer onder de Brandenburger Tor door liep. Bijna, want dat is toch een te gaaf moment om je niet bewust van te zijn.
Maar daarna ging mijn interne strijd door.
Ik bleef me maar afvragen waarom ik die marathon hartslag maar niet te pakken kon krijgen, terwijl ik helemaal niet zo snel ging. Daarbij liep ik ook niet lekker soepel. Ik probeerde de techniek toe te passen die ik bij chi running heb geleerd, en die in mijn trainingen duidelijk effect heeft, maar het lukte nu van geen kanten. Het ergste was dat mijn hartslag nog niet eens mijn grootste probleem was: dat waren mijn voeten. Omdat ik mijn voeten niet ontspannen neerzette, voelde ik al dat mijn tenen die 21 kilometer tot een beproeving zouden maken.

En een beproeving werd het. Ondanks de mooie plekjes die ik passeerde, en de vele drumbands die de lopers opzweepten (die is serieus de loop met de meeste drumbands: op iedere kilometer stond er wel een), had ik tussendoor vooral aandacht voor mijn ongemakken.

Om een lang verhaal (om precies te zijn: 21,34 kilometer - het parcours bleek ook nog eens te lang te zijn!) kort te maken: ik heb de eindstreep gehaald.

En na een overheerlijk alcoholvrije Erdinger was ik ook best blij dat ik het weer voor elkaar had.

Die eindtijd? Die was weliswaar de slechtste van al mijn halve marthons tot nu toe, maar daar had ik op gerekend. Ik had alleen niet verwacht dat ik er zoveel moeite voor zou moeten doen.

Enige opluchting maakte zich van mij meester toen ik manlief op de afgesproken plek trof: ook hij had het zwaar gehad en had zelfs een aantal keer moeten wandelen. Later las ik veel berichten van mensen die het lopen door het warme weer ook in Parijs  of in eigen land moeilijk hadden gevonden.
Waarschijnlijk moet ik dan ook maar niet al teveel waarde hechten aan de manier waarop ik deze wedstrijd heb gelopen. Al moet ik mezelf nog wel even stevig toespreken omdat het mijn vertrouwen richting de marathon toch wel even op scherp heeft gezet.
Maar laat ik eerst maar even kijken hoe ik de volgende test doorsta: binnen een week mag ik voluit tijdens de kwart marathon van Rotterdam. Tijd voor revanche?