Blessureleed

Tot nu toe heb ik mezelf altijd gelukkig geprijsd: van blessures die mij het lopen verhinderen, heb ik nauwelijks last gehad. Toegegeven, mijn knie werkt niet altijd mee, mijn algehele fitheid laat weleens te wensen over en er zijn vast nog meer ongemakjes geweest die ik inmiddels ben vergeten, die het hardlopen, of althans het plezier daarin, negatief beïnvloedden, maar ik heb welgeteld één keer een aantal weken niet kunnen lopen omdat mijn lichaam dat niet toeliet.
Tot nu toe, inderdaad. En zoals dat vaker gaat, is er een cliché dat van toepassing is: het ongeluk zat deze keer in een bijzonder klein hoekje. Een hoekje dat niet groter is dan het topje van mijn middelste teen.

Vorige week was eindelijk het Grote Moment aangebroken waarop ik mijzelf ging testen - ik zou voor het eerst een loop doen van 15 hele kilometers. Ik voelde me goed, het weer zat mee en ik had een fijne route uitgestippeld, een lang, bijna recht stuk naar huis (ik had me wederom met de auto laten afzetten). Ik werd nog even uitgezwaaid langs de polderweg waar mijn training begon en daar ging ik.

Ik liep heerlijk ontspannen, genoot van iedere kilometer die ik achter me liet, en voelde dat ik voldoende in de tank had zitten om de volle afstand zonder problemen af te leggen. Mijn tempo heb ik onderweg niet gecheckt, maar ik voelde dat het goed zat - niet te snel en al helemaal niet te langzaam. Een droomrepetitie voor het echte werk, zou je kunnen zeggen.

Maar ik had buiten de waard gerekend. Of beter gezegd, buiten mijn middelste teen. Op de een of andere manier kon die teen deze dag niet goed overweg met mijn schoen. Wat nog niet eerder was gebeurd, gebeurde nu: schoen en teen zaten elkaar danig in de weg, en ze maakten mij deelgenoot van hun onmin rond de elfde kilometer. Hier was sprake van een blaar in wording. Het ging van ongemakkelijk naar lastig, van lastig naar pijnlijk. Maar, hoewel ik niet van het mannelijk geslacht ben, is enige eigenwijsheid mij niet vreemd en ik besloot gewoon door te gaan. Het lukte.

Eenmaal thuis bekeek ik de schade: een prachtige bloedblaar sierde de bewuste teen. En wat erger was: het deed in rust nog steeds pijn. Zoveel, dat ik twee dagen later toch maar besloot naar de huisarts te gaan; ik kon er niet goed mee lopen, laat staan hardlopen.
Het oordeel was niet schokkend, maar wel duidelijk: een week niet sporten, anders zou ik de schade groter maken en dat zou weer gevolgen kunnen hebben voor mijn deelname in Nijmegen.

Ergo: al mijn sportactiviteiten belandden in de ijskast. Mijn teen is nu verkleurd naar donkerrood en de pijn is  voor een groot deel verdwenen. Die week rust moet dus voldoende zijn.
Wat mij nu vooral bezighoudt is de vraag hoe het kan dat ik uitgerekend nu deze blessure krijg, terwijl ik al bijna 700 kilometers blaarvrij heb afgelegd. Komend weekend staat er daarom opnieuw een 15 kilometer op het programma. Kijken of mijn teen en schoen zich dan beter verhouden. Anders zal ik een van beiden op 18 november thuis moeten laten. En aangezien ik (nog) niet klaar ben voor barefoot running...


Afstand: 5,2 km
Tijd: 34:48

Afstand: 15 km
Tijd: 1:34:55

Drempel

       

Blijkbaar overkomt het zelfs een (redelijk) fanatiek hardloper als ik: ineens is er een afstand ontstaan tussen mijzelf en het hardlopen. Er is geen sprake van een langdurige toestand, en daarmee ook niet van drama, maar ik vind het zelf op zijn minst opmerkelijk. 

Afgelopen week heb ik door verschillende omstandigheden mijn loopschema danig omgegooid. Andere bezigheden en een nog steeds protesterende knie waren de belangrijkste redenen. Het resultaat was slechts één korte training en één lange duurloop en een weekend waarin de hardloopschoenen nu eens bij wijze van hoge uitzondering in de hoek bleven liggen. 

Het voelde aanvankelijk best lekker, zeker omdat ik op dinsdag een geweldige heuvel/tunneltraining had volbracht en omdat ik donderdag toch weer mijn afstandsrecord én mijn duurrecord had verbeterd en daar niet eens kapot van thuis kwam. Het doel van 15 kilometer is bijna bereikt! De rust voelde dan ook welverdiend en ik bespeurde niet eens een greintje schuldgevoel.

Maar vandaag, op maandag en dus de eerste dag van mijn nieuwe loopweek, is er iets raars aan de hand. Het lijkt alsof het hardlopen even uit mijn systeem is verdwenen. Ik stond vanmorgen op met het gevoel 'er is iets vandaag, maar wat ook al weer?'. Het antwoord is: er staat een korte duurloop op het programma. Je zou verwachten dat blijdschap zich van mij meester maakte toen ik het juiste antwoord had gevonden, zeker omdat het vandaag prachtig loopweer belooft te worden. Maar nee. Eigenlijk zit mijn systeem (lees: hoofd) zó vol met andere, minstens zo boeiende zaken, dat er bijna geen ruimte meer lijkt te zijn voor mijn meestal zo geliefde rondje. Het voelt alsof het vijfde wiel zojuist van de wagen is gevallen. En dat is, met nog geen vier weken voor de Zevenheuvelenloop, opmerkelijk, en een kwestie van onlogische timing. 

Gelukkig ken ik mezelf - vanmiddag besluit ik op enig moment mijn loopoutfit uit de kast te trekken en zet ik mij over die drempel en aan mijn opdracht. En ik weet ook dat ik daar blij van thuis kom, dus er is misschien wel een wiel, maar absoluut geen man overboord. 

Afstand: 5,8 km

Tijd: 36:57

Afstand: 14,4 km

Tijd: 1:32:01

Over de grens

Het is een gegeven: als je verder wilt komen, met wat dan ook, zul je stappen moeten zetten die je steeds een andere grens over brengen. En als het om hardlopen gaat, ben ik met die stappen zelfs serieuzer bezig dan ik bijvoorbeeld altijd met mijn loopbaan heb gedaan. Nog steeds heb ik twijfels over wat ik wil worden als ik later groot ben, maar met hardlopen weet ik precies wat ik de komende jaren wil bereiken en wanneer: alle stappen leiden naar één doel: 20 kilometer lopen in Parijs, oktober 2014, samen met mijn lief. De weg erheen is opgedeeld in deelprojecten - zo ben ik al bezig met een grove planning voor het komende jaar en heb ik me alweer ingeschreven voor mijn eerste loop van 2013. 

Met nog vijf weken te gaan nadert mijn huidige deelproject inmiddels zijn einde. Over twee weken moet ik in staat zijn de afstand van 15 kilometer te lopen zodat ik in Nijmegen vol vertrouwen aan de start kom te staan. Nadat ik vorige week mijn vertrouwde afstand van 10 kilometer (oh, hoe blasé) met groot gemak liep, was het dit weekend tijd om te ontdekken wat zich aan de andere kant van de 13 kilometergrens bevindt. 

Het was een kwelling, laat ik maar met de deur in huis vallen. De eerste kilometers voelde het nog redelijk, maar vanaf kilometer zeven slopen de ongemakken er in. De wind begon me dwars te zitten (altijd maar weer die wind...), maar dat was niet het ergste. Langzamerhand dienden zich allemaal pijntjes en ongemakken aan: mijn knie, hoewel flink ingetaped, liet zich voelen. Ik had zelfs pijn aan de kant van mijn knie die zich normaal rustig houdt. Een pees van mijn rechterbeen ging zich erin mengen, even later volgde zijn evenbeeld aan de linkerkant. Mijn benen waren pijnlijk stijf en ik had het idee dat ik me maar even hoefde te verstappen en ik zou struikelen over mijn eigen voeten. Mijn heupen werkten evenmin mee, ook daar zat het niet lekker en allerminst soepel.

Ik had natuurlijk heel verstandig naar mijn lichaam kunnen luisteren en kunnen stoppen om de kortste weg naar huis te wandelen, maar ik koos ervoor net te doen alsof ik doof was. 

Om een bijna anderhalf uur lang verhaal kort te maken: ik vocht mij naar die nieuwe grens. Thuis aangekomen ontdekte ik direct wat er achter schuil ging - ik werd misselijk, kon geen spier meer bewegen en voelde me de rest van de dag alsof ik de Mount Everest had beklommen. Het plan om in februari een 18 kilometerloop te gaan doen, heb ik terstond laten varen. 

Afstand: 4,5 km

Tijd: 27:56

Afstand: 4 km

Tijd: 27:08

Afstand: 13,5 km

Tijd: 1:27:54

Beslagen ten ijs

Je zou denken dat hardlopen slechts een kwestie is van schoenen aantrekken en gáán. Niets is minder waar. Dat besef ik maar weer al te goed als ik me, samen met mijn rennende wederhelft, voorbereid op onze deelname aan de Bredase Singelloop, afgelopen weekend.
Het begint bij ons al meer dan een week van tevoren: geen uitspattingen wat eten en drinken betreft en goed uitstippelen wat er op het menu komt te staan. Er wordt ook ruim van tevoren nagedacht over het eten op de dag zelf - waaruit gaat het ontbijt bestaan, wat nemen we mee om te nuttigen vóór, tijdens en na de loop. Omdat wij zo natuurlijk mogelijk eten, komen de gangbare energierepen, -drankjes en -gelletjes er bij ons niet in. Dat betekent bijna automatisch alles zelf klaarmaken. Voor Breda was dat een granensmoothie met banaan, zeewier en rijststroop als energieleverancier, groene thee met diksap en shoyu als dorstlesser en een tempeh/aarbeien/rijstmelk-shake voor het herstel na de inspanning. Iets meer werk dan even een reep uit de kast trekken.
Alleen op eten en drinken kan ik niet lopen, dus muziek gaat steevast mee. De iPod dient dus te worden opgeladen, de afspeellijsten dienen te worden vervolmaakt. Ook dit is bepaald geen sinecure, want tijdens elke kilometer wil je precies de muziek horen die je op dat moment nodig hebt.
Maar hiermee zijn we er nog niet. Want wat trek je aan? Als je trainingsrondje direct buiten je voordeur begint, kun je op het laatste moment bepalen of het lange mouwen moeten worden, of besluiten toch maar een jackje aan te trekken tegen de regen. Ga je wat verder weg om je kilometers te maken en moet je navenant eerder van huis, dan moet je iets meer vooruit kijken. Gelukkig was het vooruitzicht voor deze keer behoorlijk eenduidig: perfect loopweer, niet al te warm en weinig wind. Dat werd dus korte mouwen en dito broek.
Toch waren we er nog steeds niet. Er moesten droge kleren mee om het bezwete lijf na afloop in te wikkelen. Mijn loop vond een paar uur plaats voor de slotafstand waar manlief van start zou gaan, dus ik moest mijn spieren goed warm houden als ik de volgende dag nog de trap op en af wilde komen. Datzelfde gold andersom: manlief stond een tijd langs de kant om mij aan te moedigen en hij moest zijn spieren op temperatuur houden in de aanloop naar zijn afstand.
Tenslotte, omdat ik naast hardlopen nog een enkele hobby heb, ging natuurlijk mijn fotocamera mee.
Al met al hadden we dan ook als resultaat van al deze voorbereidingen een flink zware tas, die we om de beurt meesjouwden naar de verschillende punten langs de route.
Niets 'schoenen aantrekken en gáán', dus; alleen al de voorbereiding is topsport!
Maar gelukkig, deze keer betaalde de geïnvesteerde energie zich bij beiden ruimschoots terug: allebei liepen we een dik PR.


Afstand: 6,2 km
Tijd: 40:09

Afstand: 5,5 km
Tijd: 33:25

Afstand: 10 km
Tijd: 1:00:21

Wind in de rug

Vandaag ga ik eens lekker op zijn Hollands zeuren over het weer. Er moet heel wat gebeuren wil je mij betrappen op weerpraatjes bij de bushalte, de kassa in de supermarkt of met de buren, maar nu ben ik het toch wel een beetje zat: waarom toch steeds die wind?!?
Natuurlijk, het is geweldig wonen in de polder, en het is er ook heerlijk lopen, zeker. Maar altijd maar die windkracht 5 of meer is soms een beetje te veel van het goede. Zoals nu dus.
Ik moet erbij zeggen dat ik verre van fit was toen ik afgelopen week in mijn heuveltraining een viaduct had opgenomen dat ik vier keer zou lopen, althans dat was het plan. Ik had eerder in de week al een training geschrapt, voor het eerst sinds ik met dit schema ben begonnen, dus ik kon nu niet met een excuus aankomen - ik lag immers niet met 40 graden koorts in bed, dus ik móest. Van wie? Van mezelf.
Direct de eerste kilometer was het al duidelijk: de wind was weer stevig, stond pal op kop en zou dat ook nog staan op het punt waar ik, omgeven door niets dan kale akkers, het viaduct over zou gaan. Dat punt lag drie kilometer van mijn startpunt en al die tijd er naartoe heb ik zo lopen vechten en worstelen met de wind, en misschien nog meer met mezelf, dat het viaduct uiteindelijk - oh, verrassing! - een peulenschil bleek te zijn. Toch ben ik laf geweest, of misschien was het verstandig, en heb ik het viaduct na de tweede beklimming snel achter me gelaten. Ik kon het niet opbrengen om opnieuw onbeschut tegen de wind in te moeten lopen. Als de wiedeweerga (dat kon omdat ik nu windje mee had) ben ik teruggekeerd naar huis, uiteindelijk toch met het aantal voorgenomen kilometers op zak.
Gisteren was het tijd voor een grensverleggende duurloop: ik ging voor het eerst de grens van twaalf kilometer passeren. Maar dan toch zonder gevecht met de wind, daar was ik mentaal niet klaar voor.
En dus heb ik me heel prinsesselijk met de auto af laten zetten op een dijkje twaalf kilometer van huis, vanwaar ik uitsluitend wind mee had. Het was een verademing. Een slimme meid...


Afstand: 6,3 km 
Tijd: 40:37


Afstand: 12,7 km
Tijd: 1:20:04