zondag 14 juli 2013

Drempel - part 2

Meestal ben je zelf degene die er een opwerpt: de drempel. En inderdaad, ook in dit geval kan ik alleen maar een beschuldigende vinger op mezelf richten.
Want hoe gek ik ook ben op hardlopen, en hoe veel er mij ook aan gelegen is om tenminste drie keer in de week een rondje te rennen, de drempel is ook bij mij een vaak voorkomend fenomeen. Hij ligt dan pontificaal tussen mij en mijn kilometers. Geen zin, geen puf, te warm, te veel wind; vul het maar in.

Vanmorgen was ie er weer - meteen toen ik mijn ogen opendeed zag ik hem al liggen. Groot en stevig deze keer. O jee, moest ik dáár overheen?
Ik deed maar gewoon of ik hem niet zag, en begon aan mijn dag. Op mijn gemak zette ik mij aan mijn ontbijt. De drempel probeerde in mijn gezichtsveld te komen, maar ik negeerde hem nog steeds. Wist hij dat ik me futloos voelde, traag, en zelfs een beetje down? En dat het dus mogelijk een peulenschil was om mij te doen besluiten om maar niet te gaan lopen?

Maar, de drempel had dus buiten de waard(in) gerekend. Ik liet mij toch zeker niet de kans ontlopen om met het prachtige zomerweer buiten sportief bezig te zijn?! Dan maar een tandje lager, maar lopen zou ik!
En dus ging ik verder met mijn voorbereidingen, alsof er niets aan de hand was. Ik maakte mijn flesjes met drinken klaar en mijn hersteldrank. Ik trok mijn hardloop kleren aan en tapete mijn tenen in. Smeerde me in met zonnebrand en legde mijn pet, zonnebril en iPod klaar.

Uit mijn ooghoeken zag ik dat de drempel het wist: deze keer zou hij bakzeil halen. Al had hij tien van zijn soortgenoten bij zich gehad, ik zou mij niet laten weerhouden van mijn lange duurloop. Hij kromp al een beetje ineen, en ik wist dat hij het veld zou ruimen op het moment dat ik mijn schoenen aan had.
Dat was ook zo. Ik hoorde de deur achter hem dichtslaan op het moment dat ik mijn veters had gestrikt.

Mooi zo. Ik ging op pad, en het kostte inderdaad moeite. Het duurde dan ook even voordat mijn ritme goed aanvoelde en mijn passen een beetje soepel gingen. Maar gaandeweg verdween mijn futloosheid en mijn humeur knapte met de kilometer op. Mijn traagheid verdween niet, maar ook in mijn langzame tempo genoot ik er van om te lopen.
Die drempel zie ik de komende weken niet meer terug. En als ie weer op de stoep staat, lees ik gewoon deze column nog een keer.


Afstand: 5 km
Tijd: 35:38

Afstand: 5,5 km
Tijd: 36:32

Afstand: 16,1 km (10 EM)
Tijd: 1:49:03

Afstand: 5 km
Tijd: 30:04

Afstand: 6,5 km
Tijd: 39:39

Afstand: 14 km
Tijd: 1:33:43