Gapend gat

Als ik er over nadenk, ben ik al vanaf eind vorig jaar bezig om toe te werken naar de halve marathon. Het wil alleen nog niet zo erg lukken.
Eind november startte ik met een schema dat mij moest leiden naar de 21 kilometer en een beetje. Het was me destijds niet gegeven om het schema af te maken: in januari was ik al een eindje op weg, toen ik besloot een tandje lager te gaan, en mijn voorbereidingen te staken bij het bereiken van de 16 kilometer grens.

Vanaf die tijd is het er niet meer van gekomen. Verder dan een enkele 15 kilometer ben ik niet meer gegaan. En hoewel ik me in de tussentijd heb opgegeven voor de Halve Marathon van Amsterdam, voelde het alsof er een onoverbrugbare kloof restte tussen mij en die 21 kilometer. Eind mei ben ik opnieuw gestart met een halve marathon schema, en het doel was om half juli de hele halve afstand een keer te hebben gelopen. Maar ook deze keer moest ik mijn doelen voortijdig bijstellen.

Ik kan er de vinger niet precies op leggen, maar ik merkte dat de tijd te kort was om mijn langste afstand voldoende uit te breiden. Nog geen man over boord, ik vond het ook prima als ik op een trainingsloop van 18 kilometer zou uitkomen. De resterende 3 kilometer zouden dan in elk geval geen probleem meer moeten zijn.

De afgelopen weken zag ik echter ook dat doel steeds minder realistisch worden - om de een of andere reden wilde het me maar niet lukken om mijn schema helemaal te volgen en ik sloeg ook ineens zomaar twee trainingen over. Toen ik nog maar zes dagen geleden 15 kilometer aflegde, begonnen mijn bovenbenen halverwege ineens hevig te protesteren, en voor mijn gevoel houterig en zo'n beetje strompelend legde ik de tweede helft af. Frustrerend, omdat er met mijn conditie niets mis was: ik had ruim voldoende energie om er nog zeker een kilometer aan vast te plakken. Ook frustrerend, omdat ik in de dagen erna nog steeds last bleef houden van mijn spierpijn. De twee volgende trainingen liep ik nog steeds met stijve bovenbenen - iets wat ik in deze mate nog niet eerder heb gehad.

Voor vandaag stond er 17 kilometer op het programma. Bijna onbegonnen werk, gezien de omstandigheden. Toch wilde ik proberen er 16 vol te maken. Of eigenlijk: 16 en een beetje, zodat ik in elk geval een grens over was en ik dan toch tenminste 10 Engelse Mijl op mijn conto kon bijschrijven (dan was die vast binnen als repetitie voor de Dam tot Damloop).

Vanaf de allereerste meters voelden mijn benen weer stijf aan, maar het lopen ging aanvankelijk desondanks best aardig. De beste manier om de volle afstand uit te lopen was het verstand op nul zetten, en dat kostte me geen enkele moeite. Lekker hersenloos liep ik mijn rondje, en wachtte op wat ging komen.
Het laat zich raden: ook deze keer had ik halverwege alweer houten staken in plaats van soepele spieren en het kostte me dus ook moeite om het ene been voor het andere te zetten. Als ik op dat moment had moeten stoppen voor het oversteken, was ik waarschijnlijk niet meer vooruit gekomen. Aan opgeven dacht ik echter geen moment, en dus bleef mijn verstand uit en stuurde ik mijn benen in de goede richting.

Was ik blij toen ik uiteindelijk het 16 kilometerpunt bereikte? Ja zeker. Maar omdat mijn benen tegen de verwachting in tóch nog iets aan reserve bleken te hebben, en die 16 toch wat onbevredigend aanvoelde omdat ik daar al eens geweest was, ben ik maar doorgelopen tot ik ook de 17e kilometer er op had zitten.
Wat nou, onoverbrugbare kloof? Als ik met spierpijn deze grens over kan, moeten die laatste 4 kilometers bij nader inzien geen probleem meer zijn.


Afstand: 10 km
Tijd: 58:55

Afstand: 11 km
Tijd: 1:11:56

Afstand: 5 km
Tijd: 35:28

Afstand: 15 km
Tijd: 1:38:20

Afstand: 5 km
Tijd: 37:03

Afstand: 8 km
Tijd: 51:25

Afstand: 17 km
Tijd: 1:52:05

Roze wolk

Afgelopen zondag was het weer zover: de jaarlijkse Ladiesrun Rotterdam vond plaats. Het Zuiderpark zag die dag traditiegetrouw weer overwegend roze.
Twee jaar geleden had ik daar, nog aan het prille begin van mijn hardloop 'carrière', mijn eerste ladiesrun ervaring - ik liep er toen 5 kilometer en weet nog dat ik enigszins teleurgesteld was in mijn eindtijd. Door de drukte op het parcours was het me niet gelukt om sneller te lopen dan tijdens de twee wedstrijden die ik ervoor had gelopen.

Vorig jaar zat ik middenin mijn 10 kilometer manie, dus was de keuze voor de afstand bij de Ladiesrun Rotterdam ook snel gemaakt. Deze keer was ik ook niet bijster snel, het was simpelweg te warm om een goede tijd te lopen, en bovendien had ik ondanks de zonnige omstandigheden - dat gebeurt me nóóit meer! - verzuimd een pet op te zetten. Ik voelde me onderweg slap, warm en moe, en was vooral blij dat ik het achter de rug had.

Dit jaar wilde ik aanvankelijk de Ladiesrun overslaan. Mijn hardloopkalender zat, zoals genoegzaam bekend, al behoorlijk vol, en ik vond het wel best. Mijn hardloopvlees bleek zwak, want nog geen week nadat de inschrijving was gestart, had ik mij met een paar drukken op de knop toch weer opgegeven. Voor de 5 kilometer, dat wel (het leek me wel weer eens leuk, een korte afstand).

Toegegeven, na zeven wedstrijden in de eerste 5 maanden van dit jaar keek ik er ook wel een beetje naar uit om even geen wedstrijden meer te doen. Dus ik zag deze loop vooral als een toetje, een mooie afsluiter van mijn voorseizoen. En omdat een toetje er ook mooi uit mag zien en vooral lekker mag smaken, wilde ik proberen een PR te lopen, zien of ik het inmiddels kon, snel lopen op een korter stuk.

Geoefend had ik niet. Mijn trainingen zijn inmiddels gericht op de halve marathon, en mijn korte duurloopjes gingen in slakkentempo. Maar ik weet in de tussentijd wel dat ik sneller kan dan ik lange tijd heb gedacht - dat hebben mijn laatste wedstrijden wel uitgewezen. Dus: ik zou lekker hard gaan, en zien wat dat mij zou brengen. Om mezelf een stok achter de deur te geven, had ik mij mijn inschrijving aangegeven dat ik in het tweede startvak thuishoorde.

Het weer was goed, geen zon, niet te warm, en de stevige wind was maar op een klein stuk een echte factor. Ik startte inderdaad lekker snel, en bleef lekker snel. Halverwege, bij de drankpost, twijfelde ik nog even of ik moest stoppen voor een aanvulling op mijn vochthuishouding, maar omdat ik ruim onder mijn streeftempo zat, nam ik het bekertje water toch maar aan, en wandelde zelfs even om genoeg naar binnen te krijgen (wel eens geprobeerd om rennend uit een bekertje te drinken?).
Voor mijn gevoel was ik in een vloek en een zucht bij de finish, en wat bleek: dat was ook zo. Ik was ruim drie minuten sneller dan mijn snelste 5 kilometer ooit. En het had me niet echt heel erg veel moeite gekost. Hoe goed mijn tijd was, drong pas tot me door toen ik de uitslagen zag: ik was negende in mijn leeftijdscategorie, en had in het totaalklassement ruim 4400 vrouwen achter mij gelaten (slechts 211 waren er sneller)!

Een uiterst geslaagd toetje was het, ik kan niet anders concluderen. Zo lekker, dat het naar méér smaakte.Stiekem begon ik al met een schuin oog te kijken naar de Meidenloop in Utrecht - zou ik???? Me opnieuw overgeven aan een roze ervaring?
Helaas, ik heb voor die bewuste dag al een afspraak staan. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik me anders had kunnen bedwingen. Roze wolken zijn immers de beste soort wolken.


Afstand: 5 km
Tijd: 35:32

Afstand: 6,5 km
Tijd: 43:42

Afstand: 7 km
Tijd: 45:35

Afstand: 14 km
Tijd: 1:31:31

Afstand: 5 km
Tijd: 26:05