Ik zou het natuurlijk kunnen hebben over het wonderlijke verschijnsel dat je in dit tochtige landje de wind zo vaak tegen hebt, zelfs vanuit drie verschillende looprichtingen op een en dezelfde ronde. Maar dat doe ik niet.
Of ik kan vertellen dat ik ineens een 'boost' kreeg toen ik onverwacht op een achterafweggetje vroegere buren tegenkwam, die enthousiast en, zo zag ik het althans, bewonderend vanuit hun auto naar mij zwaaiden. Daar ga ik het echter ook niet over hebben.
Derde mogelijkheid is dat ik uitweid over hoe ik deze week baalde dat het er maar niet van kwam om te gaan lopen, en dat ik mijn drie keer dientengevolge drastisch zag dalen, naar slechts één keer in de week. En hoe ik dat baalgevoel vervolgens gewoon opzij kon zetten, omdat ik er toch niets meer aan kon veranderen. Toch ga ik ook daar niet op in.
Dan is er nog het gelukzalige gevoel dat mij bekroop toen ik besefte dat ik uitgerekend was gaan lopen op de enige middag in de hele afgelopen zeven dagen dat de zon volop scheen en de temperatuur aangenaam was. Alsof deze middag speciaal op mij had gewacht. Maar nee, ook daar ga ik het niet over hebben.
Ook een mogelijk onderwerp is de vraag hoe het toch komt dat je op mijn leeftijd zo ontzettend last kan hebben van stijve spieren en dan vooral in de benen. Onhandig als je een sport kiest waarbij juist die benen een cruciale rol spelen. Maar, je raadt het al: ook dat ga ik niet aansnijden.
Ik ga het zeker niet hebben over hoe ik vanmiddag op mijn tandvlees en verzuurde benen toch volhield tot de denkbeeldige 10 kilometer streep bereikt was, omdat manlief met zijn even verzuurde benen 's morgens niet verder was gekomen dan 9.
Tenslotte zou ook vermeldenswaard zijn hoe het in je hoofd werkt, als je tijdens het lopen nergens aan denkt. Bij mij lukt dat namelijk niet, nergens aan denken. Desalniettemin laat ik ook dit verschijnsel onaangeroerd.
Nee, vandaag houd ik het gewoon bij niks. Blanco, dus.
Afstand: 10 km
Tijd: 1:04:02
