Natuurlijk heb ik braaf mijn week rust gehouden. Ik kon ook weinig anders, want natuurlijk had ik weer mega spierpijn in mijn bovenbenen. Ik ging in die eerste week naar de sauna, de yoga, de masseuse en op dag 6 fietste ik een rondje van 15 kilometer, alvorens op de zevende dag (hoe symbolisch!) de loopschoenen weer aan te trekken voor een hele rustige 5 kilometer.
Het voelde prima. Daar waar ik na mijn eerste marathon last kreeg van een protesterende kuit, lijk ik dit zwaardere marathon avontuur beter te hebben doorstaan. Ik had mijzelf een kleine maand gegeven om voldoende te herstellen voor de volgende uitdaging, want vier weken ná Rotterdam zou ik de Koning van Spanje Trail lopen. Qua afstand substantieel, maar vooral vanwege de hoogtemeters een echte uitdaging te noemen.
Ik had mij van tevoren afgevraagd of het verstandig was om zo snel alweer zo diep te moeten gaan, maar na wat advies te hebben ingewonnen, leek het mogelijk. Als ik maar rustig zou opbouwen naar die trail toe en als ik tijdens het lopen daarvan de heuvels op zou wandelen. zou het helemaal goed moeten komen.
Al in oktober was ik uitgenodigd om op 23 april mee te lopen met het team van Anita Active in Antwerpen (ter verduidelijking: Anita maakt de fijnste sportbh's ever en ik draag niets anders meer). Super leuk natuurlijk, met allemaal enthousiaste meiden samen naar Antwerpen!
Aanvankelijk had ik de verleiding niet kunnen weerstaan om me op te geven voor de hoofdafstand, de 10 mijl. Maar gaandeweg bedacht ik dat het niet verstandig zou zijn, twee weken nadat ik de marathon had gelopen en was ik geswitcht naar de 5 kilometer.
Het doel was om deze 5 rustig te lopen, ik was immers nog in herstelmodus.
Samen met Nelleke, die ik zo'n kwartier vóór de start had leren kennen, stond ik gezellig in het startvak te wachten tot we weg mochten. Geen spanning, het was maar 5 kilometer en ik ging toch niet voor een tijd.
Totdat ik over de startmatten liep dan. Ik ging in hoog tempo weg, omdat het goed voelde. Maar al snel werd dat hoge tempo ingegeven door de wens om zo snel mogelijk bij de finish te zijn. Waarom? Omdat zo'n beetje 1/3 van de lopers het blijkbaar nodig/wenselijk/gewoon vond om te gaan wandelen. Zelfs in de eerste paar honderd meter!
Ik kreeg het er een beetje benauwd van, moest slalommen om al die wandelaars te ontwijken en 
ondertussen ging mijn tempo steeds verder omhoog. Niet de bedoeling, maar wat kon mij het schelen, het voelde goed, dus ik bleef snelheid maken. Het was een rare gewaarwording op dat (overigens ook heel saaie, want een recht stuk weg heen en een recht stuk weg terug) parcours.In een tijd van 27:28 kwam ik over de finish. Een officieus record (mijn recordtijd van 26:13 werd genoteerd op een parcours dat 200 meter te kort was) en mijn laatste kilometer was de snelste die ik ooit had gelopen. Goed, tot zover dus het voornemen om er een herstelloopje van te maken, maar misschien (waarschijnlijk) betekende dit ook dat ik al vrij aardig aan het herstellen was.
Afgelopen zondag, was het dan de dag van de waarheid. De laatste weken had ik weer rustig aan gedaan, met een 11 kilometer loop door de duinen van Rockanje als een soort van voorbereiding op het ongelijke terrein in de omgeving van Gulpen. Al kun je die 40 hoogtemeters natuurlijk niet vergelijken met wat mij aan Limburgse heuvels te wachten stond...
We moesten al vroeg op pad: de wekker stond op 5:30 uur. Manlief had op het laatste moment nog een startbewijs weten te bemachtigen voor de 11 kilometer en onderweg zouden we Mandy oppikken, met wie ik samen had ingeschreven voor de 22 kilometer.
Uiteraard waren we lekker op tijd op het startterrein, waar al een lekker relaxte trailsfeer hing. We parkeerden de auto op het naastgelegen grasveld (wat een luxe, zo dichtbij!) en we hadden tijd genoeg om ons startnummer op te halen en ons te verlekkeren aan al het moois wat er te koop was.
We zagen de 42 kilometer lopers van start gaan en een uur later was het onze beurt. Mandy, Babette (die de dag ervoor al de 15 kilometer had gelopen) en ik vertrokken gezamenlijk. Rustig aan, was het motto. Het begon al goed: direct na de start lag de eerste heuvel en nog voordat we op de helft daarvan waren, was het al wandelen geblazen. Dat beloofde wat.
We zaten nog niet op 5 kilometer, of we hadden al een aardige indruk van hoe zwaar het zou worden: héél zwaar! Maar ook hoe prachtig - héél prachtig dus. Op dat moment bleek dat ons tempo voor Babette toch te laag lag, en zij ging op haar eigen tempo verder. Mandy en ik bleven bij elkaar en zouden dat de rest van route doen, zonder dat we dat afgesproken hadden.
We liepen door bos, over weilanden, langs boerderijen en over bruggetjes. Het landschap was steeds anders, net als de hoogte overigens. De beklimmingen waren zo pittig dat we ook niet anders konden dan wandelen en de afdalingen waren soms zo steil dat onze benen er met ons vandoor leken te gaan. Dat was uitkijken geblazen omdat er veel losse stenen op de route lagen.
Na 5,5 kilometer had ik op een schuin stuk weiland mijn enkel stevig verzwikt (je moet ook niet al lopend je telefoon in je zak willen doen op zo'n ongelijke ondergrond). Maar na even wat gehuppel, hield die enkel zich gelukkig goed. Wel kreeg ik net over de helft al last van mijn bovenbenen. De afdalingen waren een behoorlijke belasting voor mijn quadriceps en ik wist al dat ik de volgende dag amper zou kunnen lopen.
Nu lukte het me om steeds weer op gang te komen na wéér een wandelstukje, maar bij elke keer kostte me dat net iets meer moeite.
Maar hoe zwaar het ook was, het was vooral enorm genieten. Want wat was het toch mooi onderweg. En wat was het ook relaxed om af en toe een praatje te maken met mensen die op dat moment in je buurt liepen. Bovendien was het weer uitstekend: was het de dag ervoor nog zonnig en 21 graden geweest tijdens de 15 en 32 kilometer, nu was het bewolkt en 16 graden.
Voorbij het 17 kilometerpunt volgde pas de eerste (en enige) verzorgingspost. Mandy en ik stopten ons daar vol met chips en zoute stokjes - dat ging er wel in na de zoete gelletjes. We vulden ons water bij en gingen verder voor de laatste kilometers.
We wisten al dat het parcours stiekem wat langer was dan de officiële afstand, namelijk ongeveer 800 meter. We wandelden de laatste helling op, voordat we bij de afdaling naar de finish zouden komen.
Op dat punt kwam er een loper langszij die stopte en zei dat hij met ons op de foto wilde - onze outfits waren ook bij hem niet onopgemerkt gebleven (we hadden de hele weg al complimenten in ontvangst genomen). Langs de kant stonden zijn supporters en we poseerden gewillig voordat hij er weer vandoor stoof.
De laatste paar honderd meter konden weer in vliegende vaart worden afgelegd en na 3 uur en 14 minuten kwamen we over de streep.
Waar we een heerlijk stuk Limburgse vlaai in ontvangst namen en natuurlijk direct verorberden.
Na nog een Limburgs biertje en wat napraten met Babette, gingen we weer op huis aan.
Bij het bekijken van onze resultaten, ontdekten we dat we niet alleen meer dan 22 kilometer hadden gelopen, maar de beloofde 500 hoogtemeters bleken er ook nog eens 676 te zijn geweest. Het equivalent van 192 trappen!
En nu, twee dagen later, kan ik amper 1 trap op, nauwelijks een stoepje af en zelfs gewoon wandelen is een kunst op zich. Hardlopen is er een paar dagen niet bij.
Maar... wat een geweldige ervaring was het. Eentje die mij heeft gesterkt in mijn voornemen om nog meer de trails op te gaan zoeken.
Daarom staan er voor de rest van het jaar bijna geen wegwedstrijden meer op het programma, maar vrijwel uitsluitend trails. En sta er vooral niet raar van te kijken als er ergens tussendoor nog eentje bijkomt.
Programma voor de rest van 2017, zoals het er op dit moment uit ziet, is dan ook:
20 mei: De 10 van Katendrecht (wegwedstrijd van de RRC)
10 juni: Limburgs Mooiste (toertocht op de racefiets van 56 kilometer)
17 juni: Veluwezoomtrail (25 kilometer)
30 juli: Dorset Invader Half Marathon (trailrun in de UK)
3 sept: Wisenttrail (18 kilometer)
1 okt: Devil's Trail Doorn (10 mijl)
8 okt: Terschelling Trailrun (25 kilometer)
5 nov: Alphensebergentrail (12,5 kilometer)
3 dec: Voorne's Duinentrail (15 kilometer)
Life is better at the trails!
