Afgelopen weekend bestond de wereld voor mij uit bijna niets meer dan 50 vrouwen. Uit 50 Stoere Vrouwen, om precies te zijn. Die gezamenlijk, achtereenvolgend 420 kilometer hebben hardgelopen. Van Den Helder naar Maastricht.
De eerste startte zaterdag middernacht en de laatste liep tegen half 10 zondagavond door het finishlint. En ik mocht één van die 50 zijn.
Het begon allemaal met een spontaan idee. Een oproep op Facebook, in de Stoere Vrouwen Sporten groep. "Zeg vrouwen, zullen we hieraan meedoen?", was de spontane vraag van Rose, de motor achter Stoere Vrouwen Sporten, vergezeld van een link naar de website van de Den Helder - Maastrichtloop. Al even spontaan kwamen er heel snel zoveel reacties dat we de 420 kilometer konden volmaken. Ook ik hoefde niet lang na te denken. Ik denk dat ik binnen 10 minuten na het zien van de oproep al had gereageerd met een volmondig 'ja!'.
Klein detail was dat (bijna) geen van al die enthousiaste vrouwen elkaar persoonlijk kende. Wat deze vrouwen tot dat moment bond, was dat ze lid zijn van die ene Facebookgroep.
Dus... hoe gingen we dat doen dan? Hoe organiseer je zoiets eigenlijk?
Meteen wierpen twee zussen zich op om een ingenieus schema in elkaar te draaien. Er gingen heel veel uren in zitten, maar nadat iedereen haar eigen maximale te lopen afstand had doorgegeven, plus het tempo waarin gelopen zou worden, stond er een schema, stevig als een huis.
Tot de laatste week was het echter nog steeds onzeker of alles wel zou doorgaan. Er waren afmeldingen, vragen over hoe we de begeleiding moesten regelen en o ja, er moest ook nog worden betaald.
Een paar dagen van tevoren kwam dan eindelijk het verlossende woord: het gaat door, we zijn ingeschreven!
Vanaf dat moment maakte de spanning zich meester van alle vrouwen die meededen. En ook van alle vrouwen die mee hadden willen doen, maar om een of andere reden niet in de gelegenheid waren. De apart aangelegde groep voor deze loop, 50 Stoere Vrouwen, ontplofte bijna.
Vanaf het moment dat de eerste loopster van start was gegaan, werd Facebook een lifeline, die continu werd geraadpleegd voor updates, foto's en filmpjes. Er was ook een excelbestand aangemaakt waarin iedereen de werkelijke gelopen tijden kon volgen. Zodat je wist op welke tijd je op je eigen wisselpunt moest zijn.
Ik had een afstand toebedeeld gekregen van 13,4 km. Start bij Den Bosch, finish bij Kasteel Heeswijk. Om 3 uur 's nachts.
Spannend, ik had nog nooit eerder 's nachts gelopen. Nog spannender om dat te gaan doen in een volkomen onbekende omgeving.
Rond 1 uur 's nachts togen manlief en ik op weg, om natuurlijk véél te vroeg in een uitgestorven woonwijk te wachten op wat komen ging.
En toen was daar ineens het busje. Met slaperige, maar desalniettemin uitgelaten dames en één heer. Daar sta je dan, in het holst van de nacht, met mensen die je nog nooit hebt gezien, maar met het gevoel dat je elkaar toch kent.
En daar ga je dan, het avontuur tegemoet. Want zo voelde het wel. Lopend door donkere woonwijken, over een stille randweg, door slapende dorpjes. Pijlen volgend die op het wegdek zijn aangebracht om aan te geven welke richting je op moet.
Echtgenoot reed naast/achter mij en het busje ging steeds vooruit, om op de lastige punten te wachten en de weg te wijzen. Daarbij waren de aanmoedigingen niet van de lucht. Door de stille nacht klonk steeds het motiverende gejoel waardoor het lopen makkelijker ging dan verwacht.
Natuurlijk merkte ik dat mijn lichaam protesteerde. Het wilde niet hardlopen op dit tijdstip, maar rustig in bed liggen. Toch zat ik zo vol adrenaline dat mijn tempo lekker hoog lag.
De laatste 3 kilometer waren pittig. Mijn benen gingen tegenwerken en ik was af en toe bang dat ik in het donker over een tegel zou struikelen. Dat gebeurde niet, dus heelhuids kwam ik over de geïmproviseerde finish. Ik kreeg een prachtige medaille omgehangen, en nadat de volgende het stokje (in de vorm van een GPS horloge) had overgenomen, zat het er voor mij op.
Om kwart voor 6 lag ik in mijn bed. Om er na 2,5 uur weer uit te komen - het was nog niet helemaal gedaan. Ik vertrok met de trein richting Maastricht, om daar 's avonds met nog 12 andere loopsters de laatste kilometer tot de finish te lopen.
Alsof we elkaar al jaren kenden, gingen we als één vrouw al joelend op de eindstreep af. Het was gelukt! We hadden met zijn allen een spontaan idee tot leven gebracht en met succes uitgevoerd.
Het was zo bijzonder om deel te hebben uitgemaakt van dit avontuur dat ik de volgende ochtend in de trein terug naar huis echt moest afkicken. En ik niet alleen, zo bleek al snel uit alle berichtjes die op Facebook verschenen.
Daarom is het heel fijn dat er al gesproken wordt over de volgende editie. Ik heb de datum al in mijn agenda genoteerd. Volgend jaar in het derde weekend van mei duik ik, als het goed is, weer in mijn cocon met stoere vrouwen!
