Op de fiets naar het buitenbad, een klein half uurtje banen trekken, op de fiets weer terug en vervolgens 5 kilometer hardlopen. Daarnaast wilde ik ook nog koekjes bakken, een blog schrijven en lekker mijn boek uitlezen. En er was ook nog een afspraak met de fysio, om te kijken of dry needling mij van die hardnekkige spierpijn in mijn kuit zou kunnen afhelpen.
Het verliep anders.
Eergisteren brandde ik mijn onderarm aan de stoom die uit de fluitketel kwam op het moment dat ik de fluit eraf haalde. Zo'n handeling die je dagelijks doet en die altijd goed gaat zonder dat je erbij nadenkt. Zo niet deze keer. Op de een of andere manier nam mijn hand met daarin de fluit een route over de opening van de ketel en ja hoor: au!!
Nog niet zoveel aan de hand, snel onder de kraan en koelen maar.
Er verscheen een rode plek, die hinderlijk was en pijn deed, maar verder niet, eigenlijk. Tot de volgende middag. Ik had de hele dag gewerkt, was op mijn vouwfiets naar de metro gefietst en toen ik daarin had plaatsgenomen, viel me ineens op dat mijn arm plotseling weer pijn deed. Ik keek even goed en zag tot mijn schrik dat mijn huid was gebarsten, ook nog eens in het midden van mijn tatouage. Naast de scheur prijkte een blaar, al net zo plotseling.
Al snel sloeg de schrik me om het hart: dit was wel een heel ongelukkige timing! Nog maar 6 dagen voor de triathlon, waar ik al een paar maanden zo naar uitkeek! Maar ach, wonden genezen bij mij snel en de huid zou vast op tijd dicht zijn, stelde ik mezelf gerust.
De volgende ochtend maakte ik een afspraak bij de huisarts. De assistente keek naar mijn wond en zei gelukkig dat het meeviel. Zie je nu wel? Kwam het allemaal gewoon goed.
Maar op mijn vraag of ik ermee zou kunnen zwemmen, antwoordde ze bijna geschrokken. 'Nee, dat moet je zeker een week niet doen!' Een beetje zielig zei ik haar dat ik zondag mijn eerste triathlon zou doen, alsof ze daardoor met de hand over het hart zou kunnen strijken en zeggen dat ik in dat geval maar gewoon moest gaan. Ze liet me echter in duidelijke bewoordingen weten dat ik dat maar beter uit mijn hoofd kon zetten.
Met een vetgaasje, een verbandje en een paar tranen in mijn ogen stond ik even later weer buiten. Dag triathlon! Natuurlijk wist ik dat dit de uitkomst zou zijn, maar als het dan definitief is, komt het toch altijd net even harder aan.
Eenmaal thuis heb ik wel direct plan B in werking gesteld en mij ingeschreven voor de 1/16 vrouwentriathlon in Utrecht op 20 september. Had ik toch die trainingen niet voor niets gedaan.
Maar nu er niet gezwommen en gefietst kon worden (ik mag geen druk op de arm zetten, dus op de racefiets gaan zitten, lijkt me nu ook even geen goed plan), kwam er ook niets van die koekjes en dat boek terecht. Zelfs hardlopen heb ik voor me uitgeschoven naar de avond. Even geen zin.
In plaats daarvan mondde de dag uit in niets dan lanterfanten en op facebook laten weten dat ik zo zielig was. Waarop dan gelukkig wel weer heel veel lieve reacties kwamen.
Ach, alles is relatief, en ik weet heel goed dat er veel ergere dingen zijn, dus het komt allemaal wel weer goed. Maar vandaag heb ik toch even verdriet van die 'weg naar Beesd' die voor mij zo heel plotseling een doodlopende weg is geworden. Misschien dat de fysio mij straks nog een lichtpuntje kan bieden en ervoor kan zorgen dat ik na bijna een jaar met een pijnvrije kuit kan rondlopen...
Het verliep anders.
Eergisteren brandde ik mijn onderarm aan de stoom die uit de fluitketel kwam op het moment dat ik de fluit eraf haalde. Zo'n handeling die je dagelijks doet en die altijd goed gaat zonder dat je erbij nadenkt. Zo niet deze keer. Op de een of andere manier nam mijn hand met daarin de fluit een route over de opening van de ketel en ja hoor: au!!
Nog niet zoveel aan de hand, snel onder de kraan en koelen maar.
Er verscheen een rode plek, die hinderlijk was en pijn deed, maar verder niet, eigenlijk. Tot de volgende middag. Ik had de hele dag gewerkt, was op mijn vouwfiets naar de metro gefietst en toen ik daarin had plaatsgenomen, viel me ineens op dat mijn arm plotseling weer pijn deed. Ik keek even goed en zag tot mijn schrik dat mijn huid was gebarsten, ook nog eens in het midden van mijn tatouage. Naast de scheur prijkte een blaar, al net zo plotseling.
Al snel sloeg de schrik me om het hart: dit was wel een heel ongelukkige timing! Nog maar 6 dagen voor de triathlon, waar ik al een paar maanden zo naar uitkeek! Maar ach, wonden genezen bij mij snel en de huid zou vast op tijd dicht zijn, stelde ik mezelf gerust.
De volgende ochtend maakte ik een afspraak bij de huisarts. De assistente keek naar mijn wond en zei gelukkig dat het meeviel. Zie je nu wel? Kwam het allemaal gewoon goed.
Maar op mijn vraag of ik ermee zou kunnen zwemmen, antwoordde ze bijna geschrokken. 'Nee, dat moet je zeker een week niet doen!' Een beetje zielig zei ik haar dat ik zondag mijn eerste triathlon zou doen, alsof ze daardoor met de hand over het hart zou kunnen strijken en zeggen dat ik in dat geval maar gewoon moest gaan. Ze liet me echter in duidelijke bewoordingen weten dat ik dat maar beter uit mijn hoofd kon zetten.
Met een vetgaasje, een verbandje en een paar tranen in mijn ogen stond ik even later weer buiten. Dag triathlon! Natuurlijk wist ik dat dit de uitkomst zou zijn, maar als het dan definitief is, komt het toch altijd net even harder aan.
Eenmaal thuis heb ik wel direct plan B in werking gesteld en mij ingeschreven voor de 1/16 vrouwentriathlon in Utrecht op 20 september. Had ik toch die trainingen niet voor niets gedaan.
Maar nu er niet gezwommen en gefietst kon worden (ik mag geen druk op de arm zetten, dus op de racefiets gaan zitten, lijkt me nu ook even geen goed plan), kwam er ook niets van die koekjes en dat boek terecht. Zelfs hardlopen heb ik voor me uitgeschoven naar de avond. Even geen zin.
In plaats daarvan mondde de dag uit in niets dan lanterfanten en op facebook laten weten dat ik zo zielig was. Waarop dan gelukkig wel weer heel veel lieve reacties kwamen.
Ach, alles is relatief, en ik weet heel goed dat er veel ergere dingen zijn, dus het komt allemaal wel weer goed. Maar vandaag heb ik toch even verdriet van die 'weg naar Beesd' die voor mij zo heel plotseling een doodlopende weg is geworden. Misschien dat de fysio mij straks nog een lichtpuntje kan bieden en ervoor kan zorgen dat ik na bijna een jaar met een pijnvrije kuit kan rondlopen...
