Krakende wagens

Volgens de definitie zal ik er toch aan moeten geloven: ik ben een vrouw van middelbare leeftijd... En zoals dat gaat, komt die leeftijd met gebreken.
Toegegeven, ik heb nog niet echt te klagen, al doe ik dat soms natuurlijk wel. Maar om sommige dingen kan ik onmogelijk heen.
Het zit hem vooral in die spieren. Ongestraft het strekken na afloop overslaan is er niet bij - dan kom ik een paar uur later mijn stoel al bijna niet meer uit. En zelfs als ik braaf wel heb gerekt en gestrekt en alle gebruikte en zelfs ongebruikte spieren weer keurig op lengte heb gebracht, doet de inspanning zich soms nog lang voelen. Ook in de nacht na een loop word ik er dikwijls aan herinnerd dat ik geen twintig meer ben, als ik bij iedere draai de stramheid in mijn onderrug voel (daar moet bij gezegd worden dat het nog maar zeer de vraag is of ik als twintigjarige in staat zou zijn geweest te doen wat ik nu op sportief gebied doe, maar dat is een heel ander verhaal).
Op gang komen tijdens een training duurt met die middelbare spieren soms ook een eeuwigheid, althans voor het gevoel. De deur uit en vrolijk weg spurten gaat niet lukken. Als ik niet rustig wat inwandel, een beetje loshuppel of anderszins mijn benen laat wennen aan de te leveren inspanning, kan ik er gif op innemen dat die eerste vier kilometers aan gaan voelen alsof ik voor het eerst de loopschoenen heb aangetrokken.
Toch vormen die spieren niet mijn grootste zorg. Die komt namelijk voort uit een voor lopers uiterst essentieel onderdeel: de knieën. Of liever gezegd: een van de knieën. Nog beter gezegd: mijn linker knie.
Al sinds de zwangerschap van mijn jongste zoon is die knie gaan protesteren. Door de hormonen verweekte blijkbaar het weefsel in die knie - zo is mij later uitgelegd door iemand die ter zake kundig was - en met het meedragen van al het extra gewicht destijds is die knie dermate overbelast dat hij steeds een zwak punt is gebleven.
Een tijdlang heeft die knie nauwelijks van zich laten horen, dus ik had goede hoop dat het lopen mij juist van het probleem had verlost.
Helaas, de laatste weken gaat er geen loop voorbij of de pijn speelt op. Vochtig weer speelt hierbij een rol, dat is zeker, maar mijn grote schrikbeeld is dat de knie mijn huidige belasting niet zo goed aan kan. Dat zou slecht nieuws zijn, omdat die belasting nog niet is wat die zou moeten zijn. Zo ver is het niet, en ik wil er voorlopig ook niet aan.
Mijn tactiek op dit moment is dan ook het algemene devies van mijn moeder volgen: gewoon doorgaan, alles gaat vanzelf weer over. En is het niet zo dat krakende wagens juist het allerlangst piepen? Nou dan.


P.S. Om mijn gelijk te demonstreren heeft mijn nog piepjonge, 11 maanden oude horloge het afgelopen weekend ineens begeven, zonder waarschuwing of voorafgaande mankementen.



Afstand: 4,6 km
Tijd: 30:21

Afstand: 4,85 km
Tijd: 30:03

Afstand: 8,3 km
Tijd: 51:46 

Pieken en dalen

Al mijn trainingen staan nu natuurlijk in het teken van de Zevenheuvelenloop. Niet alleen moet ik leren die extra kilometers te overbruggen, maar ik moet ook nog eens leren hoogteverschillen te overwinnen - het woord HEUVELEN in de naam van het evenement baart mij grotere zorgen dan de afstand.
In het polderlandschap waarin ik loop, lijkt dat een haast onmogelijke klus. Gelukkig woon ik op een eiland en ben ik dus omringd door water. En dus zijn er tunnels waarin ik mijn kuiten kan laten wennen aan een stijgingspercentage dat hopelijk in de buurt ligt van dat van de Nijmeegse heuvels.
Inmiddels heb ik al een aantal van dergelijke 'tunneltrainingen' achter de rug. Zowel met de conditie als met de kuitspieren heb ik nog geen problemen ervaren, dus dat stemt hoopvol.
Maar het fysieke gedeelte is niet alles: er zit ook nog een mentaal aspect aan het omhoog lopen.
Gisteren liep ik mijn lange duurloop weer gewoon in de polder en ik ontdekte dat die helemaal niet zo stereotiep vlak is. Ik telde twee viaducten, een vals plat en drie dijken.
De eerste echte verhoging was een viaduct, dat mij al van verre aanstaarde op zo'n rechte, open weg. Langzaam kwam ik dichterbij en al die tijd kon ik alleen maar denken aan de moeite die het mij zou kosten om het gevaarte te bedwingen, compleet met tegenwind (natuurlijk!).
Door de tweede verhoging, het vals plat, werd ik verrast. Het lag daar ineens, onverwacht - de keren dat ik dezelfde weg de andere kant op liep had ik niet gemerkt dat het daar omlaag ging, maar omhoog laat zich toch moeilijk negeren. Deze verrassing kwam ook nog eens op een moment dat ik het zwaar had, maar gelukkig wist ik ook dit knelpunt te overleven.
Er volgden nog een viaduct en een dijk voor ik bij de meest verraderlijke hindernis kwam - een dijk op het laatste stuk van de route. Deze dijk zit in veel van mijn trainingen en vormt altijd een kwelgeest. Op het moment dat ik met mijn gedachten al bij het eindpunt ben moet ik dan nog even diep in mijn reserves tasten om nog met een beetje tempo de dijk op te komen.
Maar nadat ik ook dit onderdeel achter de rug had en ik mijn training kon afsluiten met de langste afstand op zak die ik ooit heb gelopen, was ik trots op mezelf. Geestelijk en lichamelijk kom ik steeds dichterbij die conditie die ik denk nodig te hebben. Dacht ik. Tot ik een filmpje bekeek van de route op 18 november. Het parcours lijkt in de verste verte niet op 'mijn' polder. Volgens mij moet ik op fysiek én mentaal vlak nog wel even aan de bak.
Help, waar ben ik aan begonnen?!?


Afstand: 7 km
Tijd: 45:26

Afstand: 5 km
Tijd: 33:58

Afstand: 11,5 km
Tijd: 1:15:02

Lekker swingend?

Het kan niet anders, of het is een man geweest die de term heeft bedacht voor iets wat veel gezelliger en onschuldiger klinkt dan het is: hormoonschommelingen. 

Want wat mij betreft is er meer sprake van een rollercoaster als het gaat om de constant veranderende hormoonspiegel. Afhankelijk van het moment in mijn cyclus, loop ik sterk als een paard, of slap als een lappenpop. Voel ik me alsof ik de hele wereld, inclusief die luttele kilometers, aan kan of voer ik een landurig gevecht om aan die eindstreep te komen. Ook heb ik in de ene fase meer last van lichamelijke ongemakken, zoals mijn knieën, mijn longen of slecht slapen, dan in de andere. 

Ik heb me, als tennisliefhebber, vaak afgevraagd of deze schommelingen ten grondslag liggen aan het zo befaamde wisselen van de wacht in  het vrouwentennis. Daar waar de top bij de mannen zomaar een aantal jaren vrijwel gelijk blijft, zie je bij de vrouwen de ene nummer één na de andere tevoorschijn komen, om na een meestal korte periode weer uit de schijnwerpers te verdwijnen. 

Het is overigens niet iets dat ik zomaar uit mijn duim zuig als excuus voor wisselende prestaties: in de Runner's Coach Hardloopgids voor Vrouwen lees ik dat ik een paar dagen voor en tijdens mijn menstruatie op mijn best loop, en dat ik een week na de ovulatie eerder naar adem hap tijdens het lopen, wat het lopen zwaarder maakt dan normaal. 

Jammer dus dat de organisatoren van loopevenementen geen rekening houden met mijn eigen hormonale kalender - past de Bredase Singelloop nog precies in de week dat mijn schommel gunstig swingt, met angst en beven zie ik in mijn eigen agenda dat de Zevenheuvelenloop juist in een neerwaartse beweging van diezelfde schommel valt. Daar gaat mijn hoop op een snelle tijd op mijn eerste 15 kilometer! Trainingsschema of niet, op een op en neergaande hormoonspiegel valt lastig te oefenen, anders dan de trainingen aanpassen op het moment dat er even niet méér in zit. Er rest mij  niets anders dan accepteren dat ik als vrouwelijke loper op dit punt in het nadeel ben. 

En mannen, kom nu niet aanzetten met het argument dat jullie ook zo je problemen hebben omdat jullie je 'elke dag moeten scheren'. Van baardgroei is bij mijn weten nog geen enkele man aan het schommelen geslagen. 

Afstand:  6,9 km

Tijd: 45:24

Afstand: 11 km

Tijd: 1:12:01

Echte helden

Een van de vele leuke dingen aan loopevenementen vind ik het observeren van andere lopers. Als je tussen die vele medelopers goed om je heen kijkt, zie je pas goed hoeveel verschillen er zijn - lopers zijn net mensen!
Gisteren heb ik in Tilburg heel wat observaties kunnen doen. Eerst liep ik zelf de 10 km (nou ja, +200m door een omlegging van het parcours), daarna stond ik een paar uur langs de kant om al die lopers op de 10EM langs te zien komen.
En natuurlijk is het indrukwekkend om die groep toppers zo lichtvoetig en snel te zien passeren. Knap hoe ze met ogenschijnlijk gemak een tijd neerzetten onder de drie kwartier. En qua frisheid oogden ze vlak voor de finish nog hetzelfde als bij de eerste doorkomst op zo'n 3 kilometer.
Maar wat ik misschien nog wel boeiender vindt, zijn al die mensen die het lopen, net als ik, als liefhebber doen. De mensen die, ook net als ik, niet allemaal even talentvol zijn, maar die het door hard werken en doorzetten toch maar mooi klaren, die 10.000 of 16.100 meter vol te maken.
Daarbij vallen veel uiteenlopende zaken op. Zo zag ik mensen in opvallende outfits - wat te denken van een knalrood 'morphsuit'? En volgens de laatste trend van het barefoot running zag ik ook een aantal lopers op zgn. five fingers schoenen, en zelfs twee op echt blote voeten.
Als het op techniek aankomt, zijn er eveneens veel, soms aparte, variaties. Een jongen bij wie de voeten nauwelijks van de grond leken te komen en die daardoor vlak boven het asfalt leek te zweven. Een man met het hoofd voortdurend in de nek - mogelijk heeft hij het algemeen geldende advies ter harte genomen om vooral niet naar de grond te kijken tijdens het hardlopen? Armen die allerlei rare zwaai- of molenbewegingen maken komen ook met enige regelmaat voorbij. En één loper presteerde het om, als vorm van reclame, al jonglerend met drie ballen te lopen.
Maar ik kijk met de meeste bewondering naar diegenen die er écht voor moeten knokken. Naar de lopers die bij voorbaat al weten dat ze in de achterhoede belanden. Vaak mensen die niet meer zo piep zijn, die in de meeste gevallen wat meer kilo's mee sjouwen en die - zo stel ik me voor - besloten hebben om hun levensstijl te veranderen en daarom zijn gaan hardlopen. Zij weten dat alle duizenden ogen langs de kant op hen gericht zijn en gaan toch van start. Zij weten dat het zwaar gaat zijn, dat de bezemwagen hen op de hielen gaat zitten en desalniettemin hebben ze de kracht om te lópen. Gelukkig krijgen deze mensen ook veel steun van het publiek, dat luid aanmoedigend en applaudiserend blijkbaar net als ik beseft dat hier de werkelijke helden van het evenement lopen.


Afstand: 6,7 km
Tijd: 45:09

Afstand: 4,6 km
Tijd: 30:33

Afstand: 10,2 km
Tijd: 1:04:19