Sportrusten 3½ - Voet (bij) stuk

Alweer bijna halverwege... Ik zit nu op dag 43 van de 100 dagen die mij moeten brengen naar mijn tweede marathon. En die 43 dagen zijn niet allemaal even goed verlopen, helaas.

Bos bij Beekbergen - Run Yoga Recharge

Het begon voorspoedig, dit trainingsschema. Bijna fluitend deed ik alle trainingen. Tussendoor had ik
nog een heerlijk Run Yoga Recharge weekend, waarin ik mijn kilometers in een prachtig besneeuwd bos volbracht. Maar daarna begon de ellende.

Mijn voet ging pijn doen. Zoveel pijn dat ik die niet meer kon negeren. Gewone schoenen kon ik niet meer aan, dus ik ging op hardloopschoenen naar mijn werk. De eerste trainingen liep ik nog (vraag me niet hoe), maar toen de pijn te erg werd, sloeg ik toch maar een training over. Gelukkig was daar weer mijn redder in nood: de acupuncturist/fysiotherapeut/niet in een hokje te stoppen behandelaar. Hij zag meteen waar de schoen wrong: in mijn kaak!

Huh?? Omdat mijn kaak enorm vast bleek te zitten, had dat via de keten die onze lichamen nu eenmaal zijn, zijn weerslag gekregen in een zwakke plek: mijn voet. Na wat hersengekraak kwam ik samen met hem uiteindelijk ook bij de waarschijnlijke oorzaak: een yoga oefening.
In het genoemde - verder uiterst relaxte - weekend had ik een voor mij totaal nieuwe oefening gedaan, waarbij mijn nek en zijkant van mijn gezicht in een te geforceerde houding kwamen te liggen. Gevolg: kaak (en nek) op slot. Niet meer doen dus.

Heel voorzichtig vroeg ik aan het eind van de - uiterst pijnlijke - behandeling wat dit betekende voor het hardlopen. Opluchting alom (zijn woorden: "want als Myra niet meer kan lopen...") toen ik te horen kreeg dat ik dit gewoon weer kon gaan doen.
En dus kon de Meerdaalwoudtrail, die het weekend daarop op het programma stond, gewoon doorgang vinden.

Helemaal uitgelijnd stond ik dus aan de start in het Belgische Bierbeek. Klaar voor mijn 9 km. Ik had ervoor gekozen om mijn eerste 10 km 'voluit', die ik één keer per 3 weken moet lopen, op de trails te doen. Het is de bedoeling dat je je suikervoorraden helemaal leeg trekt door op hogere hartslag te lopen dan bij je marathon. Tevens is zo'n snelle loop een prikkel waardoor je jezelf kunt verbeteren. Aangezien je bij een trail als deze, met de nodige hoogtemeters, al snel je hartslag omhoog krijgt, leek me dit een goeie invulling. Een beetje van Sportrusten, een beetje van mezelf.

Wat ging het lekker!!

En wat ging het lekker!! Doordat ik nergens op hoefde te letten, kon ik simpelweg volle bak. En dat hield ik makkelijk vol. Onderweg liep ik me voortdurend te verbazen dat het zo lekker ging en zo soepel aanvoelde. Slechts één heuvel (een venijnig hoge aan het einde van de rit) heb ik hoeven wandelen en binnen het uur kwam ik breed lachend over de streep. Met mijn snelste tempo op de trails ooit achter mijn naam.

De trainingen die volgden waren over het algemeen succesvol. Langzaamaan meen ik enige progressie te bespeuren. In vergelijking met vorig jaar zie ik voornamelijk dingen die beter gaan. Doordat ik nu niet meer zo'n dramatisch slechte nachtrust heb, gaat alles gemakkelijker. Mijn core oefeningen werpen hun vruchten af in een duidelijk betere loophouding. Ik voel dat mijn benen sterker zijn geworden, mede als gevolg van de trails die ik heb gelopen. Allemaal pluspuntjes.

Of het alleen maar over rozen gaat? Was het maar zo'n feest... Zowel de voet als de achillespees/ kuit en knie blijven zorgenkindjes. Ik verzorg ze goed, door mijn oefeningen te doen, geregeld langs mijn therapeut te gaan en massages te nemen. Maar pijnvrij loop ik nooit. Dat is geen ramp, een marathon kun je volgens mij niet lopen zonder dat het pijn doet. Het belangrijkste is dat ik heel blijf. En daar ga ik alles op inzetten de komende 8 (hoe weinig is dat!) weken.