Run, Myra, run!

Ja, ja, ja. Ik weet het. Ondergetekende is degene die altijd om het hardst riep dat ze niet loopt voor een goede eindtijd. En oh, wat voelt diezelfde ondergetekende zich goed nu ze een super tijd heeft gelopen op de 10 kilometer! Datum: zondag 26 mei 2013. Plaats: Nijmegen. Evenement: Marikenloop.

Het was dan ook wel hoog tijd om me te revancheren, voor de slechtste tijd die ik ter plekke ooit op die afstand heb gelopen. En hoewel daar destijds alle reden voor was (bij het hete weer van vorig jaar was het al een mirakel dat ik de finish überhaupt haalde), geeft het toch bijzonder veel voldoening dat ik op hetzelfde parcours nu mijn snelste voetstappen ooit heb liggen.

Dat kan natuurlijk alleen als de omstandigheden mee zitten, en dat zaten ze.

Het weer was het belangrijkste - koel en grijs, heel anders dan de benauwde hitte in 2012. Baalde ik aanvankelijk nog toen het ging regenen, juist op het moment dat de warming-up begon, onderweg was die regen een verademing, omdat er daardoor meer zuurstof in de lucht kwam. De temperatuur was perfect (11 graden), mijn schoenen zaten lekker en ik voelde me helemaal happy in mijn outfit. Allemaal factoren die bijdragen aan een fijne loopervaring. 

Deze keer kwam daar nog een niet te onderschatten element bij: het niet-hebben van een verwachting. Ik ga nooit echt op een tijd weg, maar meestal zit er ergens in het achterhoofd wel een idee onder welke tijd ik zou willen finishen. En ik was weliswaar een startvak opgeschoven ten opzichte van vorig jaar, maar daar had ik voor mezelf niet echt een snellere tijd aan gekoppeld. 

Het maakte allemaal dat ik heerlijk ontspannen op weg ging. En heerlijk ontspannen op weg bleef. Ik werd in  de eerste kilometer weer aan alle kanten ingehaald, maar ik liet me niet gek maken en bleef mijn eigen tempo volgen. Wel merkte ik dat mijn benen als vanzelf gingen. Ik voelde ze niet, geen enkel pijntje of ongemak diende zich aan, en dat zou de gehele weg zo blijven. En nog beter: ik hoorde mijn voeten niet eens neerkomen op het wegdek, en dat is een heel goed teken. Ik zag het na afloop ook aan de modderspetters op mijn kuiten: veel minder dan bij de meeste loopsters.

Ik kon op mijn horloge niet goed zien hoe snel ik precies ging (met leesbril op lopen gaat mij wat te ver), maar ik zag wel dat het snel ging. En dat het snel blééf gaan. Ik was allang aan het inhalen geslagen en ik was inmiddels zo ver dat ik iedere 50 meter wel iemand voorbij ging. 

Om een lang verhaal kort te maken (en het eind is toch al bekend, dus de verrassing is er al af): ik kwam DIK onder het uur over de eindstreep, voor het eerst in een wedstrijd. 

Was ik toch niet voor niks helemaal naar Nijmegen afgereisd op mijn vrije zondag. De herinnering aan mijn slechtste loop ooit was hiermee direct uit mijn geheugen gewist.

Van tevoren had ik namelijk al gezegd dat ik volgend jaar geen Marikenloopster meer zou zijn - het is nogal wat om bijna tien uur van huis te zijn voor nog geen uurtje hardlopen - het was leuk om het twee keer gedaan te hebben, maar volgend jaar is het weer tijd voor een andere loop. 

Dus bij deze: ik beloof dat ik volgend jaar niet meedoe aan de Marikenloop. Denk ik.


Afstand: 5 km
Tijd: 34:42

Afstand: 5 km
Tijd: 34:43

Afstand: 7 km
Tijd: 44:04

Afstand: 7,5 km
Tijd: 47:12

Afstand: 7 km
Tijd: 45:24

Afstand: 10 km
Tijd: 57:04

Afstand: 7 km
Tijd: 47:18

Pieken

Er is zo'n heerlijk calvinistisch spreekwoord dat zo goed past bij de Nederlandse aard en dat luidt 'overdaad schaadt'. Daar moest ik aan denken toen ik de uitnodiging kreeg om op 5 mei jl. mee te lopen met het Rondje Tilburg, een loop over de ringbanen van Tilburg, 13 kilometer lang.
Ik aarzelde om de uitnodiging aan te nemen. Want hoewel inmiddels genoegzaam bekend mag zijn dat ik maar wát graag meeloop bij grote evenementen, zelfs ik denk dat genoeg soms gewoon genoeg is.

Wat was namelijk het geval? Enkele maanden voordat het startnummer voor Tilburg mij werd aangeboden, had ik mijn deelname al vastgelegd voor de Loop van Leidsche Rijn. En laat die laatste nu slechts vier dagen ná het Rondje Tilburg plaatsvinden! Ik vroeg mij af of ik het kon, twee lopen in vijf dagen tijd. Bij elkaar 28 kilometer in wedstrijdtempo. Zou ik voldoende hersteltijd hebben? Zou ik niet teveel spierpijn krijgen?
Heel lang duurde mijn aarzeling echter niet - de verleiding was gewoon te groot. En ik zou wel zien waar het schip (of ikzelf) zou stranden.

Om het zekere voor het onzekere te nemen - een zekere mate van calvinisme is ook mij niet vreemd - besloot ik om in Tilburg langzaam te lopen. Ik zou deze loop als training gebruiken en mij richten op een tempo dat ruim 20 seconden per kilometer lager lag dan mijn voorgenomen wedstrijdtempo voor Leidsche Rijn.
Maar zoals dat gaat, ging ik op die bewuste zondag tóch te snel van start. Het was warm en daarmee best zwaar, en ik vroeg me onderweg een paar keer af of ik de eindstreep wel zou halen. Natuurlijk lukte dat, in een tijd die ruim drie minuten sneller was dan gepland. Ondanks de warmte, ondanks mijn stijve spieren in de week ervoor, en vooral ondanks mijn voornemen. Was ik toch weer over mijn vooraf gestelde grens heen gegaan. Op zich prima natuurlijk, ware het niet dat er nog een lange(re) afstand op mij wachtte.

Ik moest mijn 15 kilometer op Hemelvaartsdag maar laten komen zoals het kwam, ik had eigenlijk geen verwachtingen. De vorm van de dag zou bepalen hoe ik zou lopen en het enige houvast dat ik had, was dat ik anderhalve minuut onder mijn Zevenheuvelentijd (1:36:30) wilde lopen, maar zelfs dat was geen heilig moeten.

De omstandigheden waren goed, in Leidsche Rijn. Temperatuur rond 16 graden, vlak parcours, zonnetje, leuk publiek (nog niet eerder heb ik mijn naam onderweg zo vaak in een aanmoediging horen roepen). Alleen de wind was wat stevig, maar daar was deze polderloopster wel op voorbereid.
Volgens afspraak ging mijn wederhelft, die ook aan de wedstrijd deelnam, er direct na de start vandoor in zijn eigen (snellere) tempo en nog voordat we de tweede bocht om waren, was ik hem uit het oog verloren. Zelf had ik meteen al een lekker tempo te pakken en dat ik aan alle kanten werd ingehaald, deerde me niets. Toen ik na de eerste drie kilometer zelf aan het inhalen sloeg, keek ik even op mijn horloge en werd verrast door mijn tempo: ruim 5 seconden sneller dan het in mijn ogen al ambitieuze tempo van mijn schema! Toch zag ik geen noodzaak gas terug te nemen, ik voelde dat ik genoeg in de tank had zitten.

Gaandeweg haalde ik steeds vaker andere lopers in, en mijn tempo voelde super. Bij de stiekeme blikken die ik tussendoor op mijn klokje wierp zag ik dat mijn gemiddelde snelheid steeds hoger werd. Op het 9-kilometerpunt werden de lopers vanaf de kant aangemoedigd om te zwaaien omdat er camera's hingen en het kostte mij geen enkele moeite om beide armen omhoog te doen, en er nog vrolijk bij te lachen ook - zó lekker ging het.
Net na de 12 kilometer had ik even een paar honderd zwaardere meters, maar richting de finish kreeg ik gaandeweg weer steeds grotere vleugels.
Ik kwam dan ook voor mijn gevoel vliegend over de eindstreep, vol emotie omdat ik me zo goed voelde. En ik was niet eens tot het gaatje gegaan!
Mijn eindtijd: ruim zes minuten onder de tijd van de Zevenheuvelenloop. Ik had dus gepiekt op het juiste moment. En die 13 kilometer van Tilburg hebben daar misschien zelfs aan bijgedragen, wie zal het zeggen?

De moraal van dit verhaal: je weet pas wat overdaad is, als je grenzen verlegt. Op naar de volgende grens: de 21,1 kilometer!


Afstand: 5km
Tijd: 35:25

Afstand: 7 km
Tijd: 46:17

Afstand: 13 km
Tijd: 1:23:31

Afstand: 5 km
Tijd: 35:57

Afstand: 15 km
Tijd: 1:30:25