CPC Loop - 6 maart 2016 (plus een urban training en een dwarse knie)

Ik had de vorige keer al melding gemaakt van mijn dwarse knie en mijn last-minute beslissing om de Smokkelaarstrail niet te lopen.
Een paar dagen later zat ik op de bank bij de fysio, terwijl hij zich over mijn knie boog. Hij startte een zin en maakte hem niet af. Ik durfde niet te vragen wat hij wilde zeggen, omdat ik bang was dat ik te horen zou krijgen dat ik de marathon maar uit mijn hoofd moest zetten. Gelukkig bleek dat niet de boodschap te zijn die hij mij meegaf.

Wel kon ik beter een aantal dagen niet lopen en dan op donderdag voorzichtig gaan proberen. Dan zou ik kunnen kijken of ik de CPC in het daaropvolgend weekend zou gaan lopen.
Die testloop ging goed, dus ik stond op 6 maart in Den Haag gewoon aan de start. Ik had me voorgenomen om rustig te lopen - ik had een tijd van rond de 1:04 uur in gedachten. Maar toen ik van start ging, lukte het me direct al niet om langzaam te gaan.
Omdat mijn knie zich echter goed hield (stevig ingepakt in een brace, dat wel), besloot ik dat dit dus het tempo zou zijn vandaag. Het was fantastisch loopweer (ik was veel te warm gekleed) en het was leuk om weer in de stad te lopen waar ik al bijna 3 jaar werk.

Het snelle tempo hield ik de hele weg aan en ik kwam uiteindelijk net binnen het uur over de streep. Oef, het was niet de bedoeling, maar het voelde goed!

Moest ik het de volgende dag bezuren? Dat was de grote vraag. Gelukkig, ik kon gemakkelijk uit bed komen en zelfs redelijk wandelen.
Toch had ik al in de week ervoor bedacht dat mijn huidige strategie geen zoden aan de dijk zette. Ik had dan ook een afspraak gemaakt bij mijn andere behandelaar. Iemand bij wie ik al een aantal jaar kom als het bouwwerk (mijn lijf) weer zodanig uit het gareel is geraakt dat het rechtgezet moet worden.

En dat is wat hij deed. Eerst kreeg ik op mijn kop dat ik te lang was weggebleven en dus te lang was blijven doorlopen met deze klachten. Hij vertelde mij dat ik een zware blessure riskeerde als ik was doorgegaan met mijn lijf scheef te belasten. Vervolgens strafte hij me met een uiterst pijnlijke behandeling, waarvan het rechtzetten van mijn wervels de minst vervelende was, en de hardhandige massage van mijn stijve hamstring de heftigste. Tussendoor werden er nog wat naalden her en der geprikt op spieren die daar hevig op reageerden.

Toen ik weer buiten stond, voelde ik meteen dat ik dit veel eerder had moeten doen. Ik was blij, al helemaal omdat ik zojuist had gehoord dat er geen beperkingen waren voor het hardlopen.
Twee dagen later, toen de spierpijn van de behandeling nog niet helemaal was verdwenen, pakte ik dus mijn marathon schema weer op. Wat een opluchting dat ik gewoon verder kon en Leiden in het vizier kon blijven houden!

Afgelopen zaterdag deed ik een Urban Training in Amersfoort. Met een grote groep vrouwen een kleine 5 kilometer door de stad, afgewisseld met allerlei oefeningen. Tricep dips, planken, trappen lopen en nog veel meer. Een deel daarvan kon ik vanwege knie én schouder (ja, ik zit lekker in elkaar) niet meedoen, maar ik heb genoten van het begin tot het eind. Leuk ook om Mandy weer te zien, en Martine en Inge (die de training gaf) in het echt te ontmoeten. En heerlijk om met het prachtige weer ruim 2 uur lang buiten te kunnen spelen. Mooie training om mijn 5 kilometer 'vogels kijken' in het schema mee in te vullen.

Op zondag stond er weer een training Chi Running op het programma, die ik na afloop aanvulde met 8 kilometer, om zo de 12 vol te maken. En vanmorgen heb ik weer een lekker tempoloopje van 7 kilometer mogen doen.
Het heeft er dus alle schijn van dat ik weer op het juiste spoor zit voor Leiden!
Over minder dan 3 weken komt echter de eerste tussenstop er al aan: de halve marathon in Berlijn. Dat wordt direct een mooie test om te zien hoe het bevalt om zo lang op marathon hartslag te lopen. Ik kan nu al niet wachten!

Smokkelaarstrail - 28 februari 2016

Je ziet het, ik trok geen al te vrolijk gezicht, afgelopen zondag bij de Smokkelaarstrail in Goirle. Want daar stond ik - all dressed up and no place to go...

Ik was de week voor de trail zo lekker bezig geweest. Helemaal volgens mijn marathon schema had ik op donderdag nog een hele fijne 10 kilometer gelopen op mijn hoge marathon hartslag. De hele weg was zowel mijn hartslag als mijn tempo keurig constant en ik kwam dan ook als een blij ei thuis.
Maar toen ik vrijdagochtend uit bed stapte, voelde ik al dat het mis was: mijn knie was weer pijnlijk en stijf. Ik was weer terug bij afgelopen november, toen ik vanwege dezelfde klachten een paar weken helemaal niet kon lopen en vervolgens een aantal weken nodig had om weer op te bouwen.
Dat kan ik nu helemaal niet gebruiken; over iets meer dan 80 dagen moet er een marathon gelopen worden!

Nu weet ik dat het niet erg is om een paar trainingen van het schema te moeten laten schieten, dus het kostte me niet eens zo veel moeite om mijn 5 kilometer 'vogels kijken' van die vrijdag over te slaan. een dagje rust zou mijn knie vast veel goed doen.
Dat deed het ook, ware het niet dat hij zaterdag nog niet aanvoelde alsof ik er een lang eind op zou kunnen lopen. Gelukkig hoefde dat ook nog niet, ik had nog een dag respijt.

Die middag en avond moest ik werken en ik zorgde ervoor dat ik ieder uur even een wandelingetje door het gebouw maakte, waardoor mijn knie soepel bleef. Zondagochtend voelde het goed genoeg om op tijd richtig Goirle af te reizen. Voor de zekerheid met een kniebrace om, vanwege het oneffen parcours dat mij te wachten stond.

Bij de startlocatie aangekomen, zag het er perfect uit voor een heerlijke trail van 12 kilometer. Blauwe lucht, prachtige omgeving en bovendien vlak (dat zou voor mijn knie een zegen zijn). Ik ging in de rij voor mijn startnummer en met manlief samen wachtte ik vervolgens binnen in het restaurant tussen de honderden lopers (buiten stond een koude wind, dat stilstaan er niet aangenaam op maakte) tot ik met de laatste startgroep weg mocht.
Maar ondertussen nestelde zich een stemmetje in mijn hoofd dat mij de vraag stelde of mijn knie er wel aan toe was vandaag. En, belangrijker, of ik niet mijn marathon debuut riskeerde door zo meteen 12 kilometer door de bossen te gaan rennen. Ik voelde mijn knie namelijk toch iets meer dan me lief was.

Ik deelde mijn zorgen met manlief en moest hem beloven dat ik verstandig zou zijn. Als ik na 3 kilometer ook maar een beetje twijfel had over het welslagen van deze trail, zou ik rechtsomkeert maken.
Om te testen hoe ik ervoor stond, besloot ik toch maar een stukje in te lopen (dat doe ik meestal niet...). Al na 50 meter kwam ik tot een conclusie: ik zou niet starten. Ik zou de haren uit mijn hoofd trekken als ik de volgende dag niet zou kunnen lopen omdat ik te eigenwijs zou zijn geweest om niet naar mijn lichaam te luisteren. En dus nam ik deze moeilijke beslissing - ik háát het om niet mee te kunnen doen aan een loop, zeker niet als ik me er zo heb verheugd.
Juist op dat moment riep de speaker dat het parcours vandaag zwaar was. Dat maakte dat ik bijna blij was dat ik niet van start was gegaan. In elk geval was ik trots op mezelf dat ik dit moeilijke besluit had genomen.

Was ik nu helemaal voor niks naar Goirle gegaan? Niet helemaal. Er stond een Hoka tent op het terrein, waar de schoenen van dit merk getest konden worden. Ik loop op de weg al bijna een jaar op Hoka's en ben inmiddels toe aan een paar nieuwe. Omdat er net een model uit is dat de opvolger is van mijn huidige Stinson, kon ik ter plekke een testloopje maken op die nieuwe Vanquish.
Mijn knie was gelukkig wel goed genoeg om 2 kilometer lang kennis te maken met een hele fijne schoen. Die zo fijn aanvoelde dat ik die de volgende dag meteen heb aangeschaft.

Nog een paar dagen wachten voordat ik die hopelijk kan gaan inlopen. Er moet namelijk nog steeds een marathon worden gelopen! En een week niet lopen is lang zat!