Feestdagen geen excuus

Een loper heeft nooit vrijaf. Dat klinkt dramatischer dan het is, want een loper wil ook niet altijd vrijaf. Of in elk geval wil deze loper niet altijd vrijaf. Dus ook niet tijdens de kerstdagen.
Eerlijk gezegd, vind ik het zelfs heerlijk om je even in de buitenlucht flink in te spannen voordat je een lange middag en avond binnen op-je-gat-zitten-en-eten tegemoet gaat. Het voorkomt wat mij betreft dat je aan het eind van zo'n dag moet constateren dat je toch vooral veel calorieën tot je hebt genomen, zonder dat daar een verbruik van diezelfde calorieën tegenover staat. En dat je dus met een 'plofgevoel' je bed induikt, waarna je eigenlijk 's nachts vooral bezig bent al dat eten alsnog te verteren.
Omdat ik verwacht dat hardlopen op de dag na het eten van een 3-gangen maaltijd, compleet met wijn, minder gemakkelijk zal gaan dan na een gebalanceerd en vreselijk verantwoord diner op Kerstavond, stond mijn loop gepland voor vandaag, eerste Kerstdag. En stond ik dus vanmorgen in mijn loopoutfit sushi te maken voor de avond, waarna ik mij fris en fruitig de polder in begaf.
Nee, het ging niet gemakkelijk. Ik had last van 'zware benen', een moeizame ademhaling en ook nog een groot stuk wind tegen. Even overwoog ik om te stoppen na vijf kilometer. Maar vijf werd al snel zes, zes werd zesenhalf, en uiteindelijk eindigde ik zoals gepland na zeven kilometer. Helemaal tevreden met mezelf.
Laat nu het feestmaal maar komen!

Fijne Kerst!


Afstand: 7 km
Tijd: 42:32

Kerstgedachte

Hoe leuk is het om met je hobby geld in te kunnen zamelen voor een goed doel?
Afgelopen week stond de jaarlijkse Serious Request van 3FM in het teken van moeders in oorlogsgebieden. Het Zilveren Kruis organiseerde in het kader daarvan door Nederland een estafetteloop, waarbij in zes verschillende steden om beurten 'Meters voor Mama's' konden worden gemaakt. Ik heb er niet lang over nagedacht en mij snel opgegeven voor de meters in Rotterdam. Ik zou vijf kilometer gaan lopen voor de mama's. Het werven van sponsors verliep goed, en toen ik gisterenmiddag van start ging stond de teller op ruim €90,-.
Omdat mensen de hele dag door konden starten op het moment dat het hen uitkwam, was het niet druk op het parcours. Sterker nog, als er tien mensen tegelijk aan het lopen waren, was het veel. Later las ik dat er in totaal 229 lopers waren geweest, wat mij eerlijk gezegd een beetje tegenviel voor een stad als Rotterdam.
Ook aan de kant was het opvallend leeg. Gelukkig werden deelnemers iedere doorkomst aangemoedigd door een enthousiaste, onvermoeibare vrijwilliger. Dik ingepakt tegen de kille wind, applaudiseerde hij iedereen weer een rondje verder. En mijn eigen team van supporters, bestaande uit man en kinderen, deed daar nog een schepje bovenop.
Tien keer passeerde ik de startlijn. En tien keer kwam ik ook voorbij het opbeurende beeld van de Rode Kruis tent met rolstoel en brancard voor eventuele pechvogels. Tien keer had ik flinke wind tegen en tien keer wind mee. Maar wat steeds in mijn hoofd zat was de gedachte dat ik er zeker van moest zijn die vijf kilometers vol te maken omdat de moeders anders geen cent aan mijn geloop zouden overhouden. Vandaar dat ik voor de zekerheid nog maar een extra rondje heb gedaan. En natuurlijk was ik na afloop blij dat ik het had gedaan.
Hardlopen met de kerstgedachte - een win-win situatie.


Afstand: 5,5 km
Tijd: 35:27

Meters maken

Alle begin is moeilijk. Dat geldt ook voor hardlopen, zeker als je niet de bouw hebt van de lichtgewicht Keniaanse of Ethiopische atleten. Zwaar was het, toen ik begon met een minuut hardlopen, twee minuten wandelen. En niet om blasé te klinken, maar wat kan ik me nu nog slecht voorstellen hoe moeilijk ik die eerste meters vond.
Ik werd er vorige week aan herinnerd, toen iemand mij vol trots vertelde dat ze 's morgens nog had hardgelopen, waarna al snel bleek dat het om een totaal van 6 minuten ging. Natuurlijk zei ik het niet hardop, maar ik dacht heel erg uit de hoogte dat 6 minuten toch eigenlijk niet onder de noemer 'hardlopen' kon vallen. Maar toen dacht ik terug aan mijn eigen start, toen ik me inderdaad ook niet kon voorstellen dat ik ooit 5 kilometer aan een stuk zou lopen, laat staan dat ik kon bedenken dat ik in april 2012 zou meedoen met de 10! Op het moment dat ik toe was aan de langere stukjes van meer dan vijf minuten leken die me eindeloos lang, en ik keek dan ook steeds op mijn horloge hoe lang ik nog 'moest'.
Nu is een loopje van drie kilometer voor mij een kort rondje (let op mijn automatische gebruik van verkleinwoorden), dat voorbij gaat zonder dat ik er erg in heb. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Bijna ben ik geneigd om alles onder de 4 kilometer niet mee te tellen.
Omdat ik morgen 5 gesponsorde kilometers ga lopen voor Meters voor Mama's, heb ik vanmorgen maar een kort rondje gedaan. Voordat ik het wist, zat ik alweer aan de koffie. Blij dat ik het al zover heb geschopt.


Afstand: 3 km
Tijd: 18:34

Apies kijken

Soms komt het er niet van om net zo vaak te lopen als je jezelf had voorgenomen. Dat gold voor mij zeker, in de afgelopen 1,5 week. De combinatie van een fikse verkoudheid en onaantrekkelijk loopweer zorgde ervoor   dat ik het voor mijzelf heel goed kon verantwoorden om het lopen éven uit te stellen.
Daarmee had ik wel weer een drempel opgeworpen - om de een of andere reden is het moeilijker je ritme weer te herpakken dan om het vast te houden.
Gelukkig kon ik mij in deze loopvrije periode wel op een andere manier met hardlopen bezig houden: als toeschouwer. Manlief liep vorige week de Bruggenloop in Rotterdam, 15 kilometer lang over een aantal - de naam van het evenement zegt het al - bruggen.
Het weer was er niet naar om met onze twee jongens op verschillende plekken langs de route te gaan staan om onze (meestal alleen de mijne) aanmoedigingen te roepen, maar bij de finish konden we niet ontbreken. Natuurlijk waren we flink op tijd, om een goed strategisch plekje te bemachtigen kort voor de eindstreep bij de Kuip. Die tijd heb ik vooral gebruikt om met enige jaloezie te kijken naar de lopers die de eindstreep naderden. Ik zag de snelste vrouw van die dag voorbij komen, te midden van een aantal relatief niet zo snelle mannen en wat me opviel was dat het zo moeiteloos oogde. Later volgde de menigte, die weliswaar ietsje moeizamer liep, maar zo te zien nog altijd gemakkelijker dan ik, toen ik 3 weken geleden over de streep kwam na mijn 5km.
Nu kan ik me niet voorstellen dat ik een dergelijke afstand zelf ook ooit zou kunnen afleggen. Het zien van al die lopers die dat wel doen maakt echter wel een licht verlangen los: wellicht na die 10...?
Mijn eega kwam ook al bijna fluitend over de finish, met het verhaal dat zelfs die bruggen niet heel veel moeite hadden gekost. Vandaag maar weer mijn ritme geprobeerd op te pakken met een korte afstand. Maar een langere termijn doel lijkt geboren...


Afstand: 5,5 km
Tijd: 34:05

De elementen

Als je, zoals ik, in de polder woont (nou ja, aan de rand ervan dan toch) ben je wel gewend aan wat tegenwind. En ook de regen heeft meer vat op je als je niet wordt beschut door de huizen binnen de bebouwde kom. Maar is dat nu zo erg?
Natuurlijk is het fijner om je in het open landschap te begeven als het zonnetje vrolijk (niet té fel!) schijnt en er hooguit een zacht briesje staat. Je hoeft minder hard te zwoegen, dat is zeker. Maar dat is niet alles. Om een of andere duistere reden is het gemakkelijker om je hardloopoutfit aan te trekken wanneer het buiten niet slechts 5 °C is, of als de regen niet met bakken naar beneden komt. Om maar niet te spreken van het donker - waarom is het toch zo veel prettiger om van de bank af te komen als er nog daglicht is?
Als je er goed over nadenkt, is het allemaal onzin, het zit allemaal tussen de oren. Regen is tenslotte alleen maar water, en daar smelt je over het algemeen toch niet van. Wind kan lastig zijn omdat je je ademhaling moet aanpassen, maar als je je route een beetje uitkient, kun je ervoor zorgen dat je op de terugweg windje mee hebt.
Lastiger zijn de elementen die zich in je eigen lichaam bevinden: last van je darmen, je blaas of je milt kunnen wat mij betreft meer in de weg zitten dan een beetje hemelwater of een windkracht 8. En als we het toch over de polder hebben: wat te denken van langs scheurende auto's die helemaal geen rekening lijken te houden met jouw kwetsbaarheid zo langs de weg?
Kortom, een beetje 'die-hard' laat zich niet ontmoedigen door de meteorologische omstandigheden van dit jaargetijde. Door het windje in de rug had ik zelfs het gevoel dat het vanzelf ging. En dat was na de nog na-ijlende effecten van mijn lange weekend Sevilla een aangename ervaring!


Afstand: 5,5 km
Tijd: 33:36 

Alleen is maar alleen?

Ik weet dat heel veel hardlopende mensen het prettig vinden om met een maatje te lopen, of in een groep. De spreekwoordelijke stok achter de deur, weet je wel. Of voor de gezelligheid. Of voor een goede trainingsopbouw.
Wat de - overigens heel valide - redenen ook zijn, mij heeft het nooit getrokken. Ik vind het namelijk heerlijk om in mijn eentje op pad te gaan, volledig zelf te bepalen wanneer ik vertrek, hoe hard ik loop en welk rondje het wordt. Bovendien ben ik graag in exclusief gezelschap met mijn eigen gedachten tijdens het lopen, daar wil ik geen vijfde wiel aan de wagen bij hebben.
Dus, als iemand mij voorstelt om samen te gaan lopen, wimpel ik dat vriendelijk doch beslist af. Ook als 'niet praten onderweg' part of the deal is.
Ik verbaasde mezelf dus door een paar weken terug wél in te stemmen met een verzoek in die richting. Nu moet ik zeggen dat de omstandigheden ook wel speciaal waren: ik zou een weekend in een appartement in Sevilla zitten, samen met vijf Amerikaanse meiden die ik nog niet eerder had ontmoet, maar waarmee ik een passie deel - we kwamen samen in Sevilla voor de finale van de Davis Cup (tennis, voor wie daarvan niet op de hoogte is). En laat nu een van hen net als ik ook wel graag een rondje langs de rivier willen lopen! Nieuwsgierig naar deze voor mij nieuwe ervaring zei ik dan ook ja.
Dus gingen bij ons beiden de loopschoenen in de koffer en afgelopen zaterdag werden we het eens over de tijd: zondagochtend om 9 uur (vanwege het drukke wedstrijdschema bleef er niet veel anders over...).
Op de afgesproken tijd stond ik klaar om te gaan ervaren hoe het is, lopen met iemand anders. Wat bleek? Mijn loopmaatje had zoveel moeite om uit bed te komen dat het voor mij uiteindelijk toch nog een solo rondje werd. Het was heerlijk, zo in de ochtendzon, samen met mijn eigen gedachten.


Afstand: 4 km
Tijd: 25:51

Boontje wil toch zijn loontje

Natuurlijk kan ik heel stoer gaan roepen dat ik alleen maar loop voor de lol. En dat klopt dan nog ook. Ook bij evenementen staat plezier voorop. Als dat niet het geval was, kon ik de naam van mijn blog ook wel veranderen, en dat ben ik niet van plan.
Maar... als ik heel eerlijk ben, speelt er bij het lopen tijdens een recreatieloop nog wel iets anders mee. Ik heb niet de illusie dat ik ooit op het podium zal belanden, dus dat is het niet. En als ik bezig ben het parcours af te leggen, houdt ook mijn eigen eindtijd mij nauwelijks bezig - dan ben ik vooral aan het genieten. Van het lopen zelf, van de omgeving, van het gevoel dat iedereen om me heen net als ik bezig is met het neerzetten van een sportieve prestatie.
Nee, het is de beloning na afloop die een rol speelt. Als ik me inschrijf voor een loop, laat ik me leiden door de vraag of er 'wat te halen valt'. En dan heb ik het dus niet over echte prijzen, maar over een minimale herinnering aan datgene dat ik zojuist heb volbracht.
Een amateuristisch (in de neutrale zin van het woord) georganiseerd evenement valt voor mij meteen af als ik zie dat er zelfs geen officiële tijdwaarneming is. Niet omdat ik snobistisch zou zijn, maar waarom dan? Omdat er dan zelfs geen startnummer wordt afgegeven. En een startnummer, dat is toch wel het minste dat ik als tastbaar bewijs thuis wil kunnen laten zien.
Gelukkig dus dat er ook vandaag weer een loop werd gehouden waarbij de deelnemers na afloop niet met lege handen stonden. Los van het feit dat ik mijn allersnelste 5km ooit heb gelopen, was daar weer een stoffelijk aandenken. Niet alleen het startnummer, maar ook een beker kregen we mee. Om uit te drinken, wel te verstaan. En omdat ik in mijn hart nog altijd 12 jaar ben gebleven, heb ik daar thuis meteen een welverdiend kopje koffie uit gedronken.

Afstand: 5km
Tijd: 29:10

Voldoende rimpels

'O jee!' Dat was mijn eerste gedachte toen ik deze week een artikel voorbij zag komen waarin ondubbelzinnig werd verkondigd dat een toegewijde loper boven de veertig meer rimpels zal krijgen.
Kregen vrouwen al hangborsten van al dat hardlopen, nu komt daar voor de veertig-plussers onder hen nog een extraatje bij!
Sporten is gezond, zegt men. Je zou dan ook eigenlijk beloond moeten worden met een strak en jong lijf, maar dat blijkt dus een fabeltje. Dat het van binnen allemaal veel beter wordt, wie zit dáár nu op te wachten?
Maar, er zit nóg een aspect aan het artikel: de rimpels werden vooral gezien bij toegewijde lopers. Dat een deel van die lopers (althans in Amerika) hun toewijding vervolgens weer laat weg-opereren, is natuurlijk onbegrijpelijk. Want wie wil zich nu niet graag profileren als toegewijd aan onze sport? Ik wel, dus onderwierp ik mijn gezicht aan een grondig onderzoek in de spiegel. Gelukkig, dat zag er niet slecht uit - rimpels duidelijk aanwezig. Hoewel... was het wel genoeg? Omdat het toch aan me bleef knagen, heb ik vanmiddag uiteindelijk maar weer mijn hardloopschoenen aangetrokken. Ik vond namelijk dat ik er best nog iets toegewijder uit mocht zien. Voor de zekerheid nog maar een rondje rennen dus.


Afstand: 5km
Tijd: 31:55

Ontmoetingen

Hoe langer je rondje is en hoe vaker je je loopschoenen aantrekt, des te meer kom je onderweg tegen. Dat is een van de leuke dingen van het hardlopen,als je het mij vraagt. Nog leuker is dat het elke keer iets anders is. Zelfs het landschap is geen twee keer hetzelfde, al is het maar omdat het seizoen anders is, of het weer, of het tijdstip.
Het plezierigst zijn de verrassingen. Zoals de keer dat ik me afvroeg wat dat geluid toch was dat dwars door de muziek in mijn koptelefoon drong. Toen ik uiteindelijk omhoog keek, vloog daar een aantal zwanen over. Qua vliegende verrassingen zit je trouwens in de polder goed. Zo ben ik ook eens opgeschrikt door een fazant die zich schuilhield in de berm en die zich, door plotsteling op te vliegen, ineens kenbaar maakte toen ik vlak bij hem was.
En wat te denken van die prachtige buizerd die ik al een aantal keren op verschillende plekken tegenkwam, of die troep eenden die verschrikt weg stoof toen ze mij al stampend als een paard naderbij zagen komen.
Met medelopers heb je ontmoetingen van heel andere aard. Die groeten, in negen van de tien gevallen. Meestal vergezeld van een blik van verstandhouding, zo van 'wat zijn wij toch goed bezig, hè'.
Wielrenners kom je ook veel tegen. Die groeten juist meestal niet. Waarschijnlijk denken zij 'wat zijn wíj goed bezig, zeg'.
Heel soms kom ik iemand tegen die ik liever niet zie als ik mijn rondje aan het lopen ben. Dat ben ik zelf. Gelukkig was dát vanmiddag niet het geval. Waarschijnlijk heb ik mijzelf weten te ontlopen door een veel leukere ontmoeting: toen ik goed een kilometer op weg was, passeerde mij in rustig tempo een man op de fiets. Dikke jas om een breed lijf, gebreide muts op het hoofd. Toen hij mij voorbij was, draaide hij zich om. Ik bereidde me al voor op een flauwe opmerking, maar ik werd blij verrast - hij stak zijn duim naar mij omhoog.


Afstand: 5 km
Tijd: 30:38

Brandstof

Het lijkt een open deur: je functioneert alleen goed als je de juiste brandstof in je tank gooit. Toch zal niet iedereen zich bewust zijn van welke voeding het beste is als je goed wil presteren bij het hardlopen.
Ik ben zelf door schade en schande wijs geworden en weet in elk geval welk eten en drinken er voor zorgt dat ik met benen als een elastiek loop te ploeteren om mijn rondje te volbrengen.
Soms heb je echter niet helemaal in de hand wat er op het menu staat en dat was bij mij gisteren ook het geval: een gezellig etentje met vriendinnen was de setting waarin ik een aantal voor mij ongebruikelijke dingen nuttigde, waaronder alcohol (het was écht maar één glas!) en een suikerrijk ijsje. En laten alcohol en suiker nu net op mijn zwarte lijstje staan - resultaat verzekerd, maar helaas niet positief. Ik voel me gewoonlijk de dag erna slap en moe en niet echt tot iets in staat.
Gelukkig viel het vandaag mee en leek de schade beperkt. Maar zo'n twee uur voordat ik mijn voorgenomen rondje wilde lopen, zakte ik toch in. Heel verstandig nam ik me dan ook voor om een rustig tempo aan te houden, en mijn route met een kleine kilometer in te korten. Het ging lekker, super lekker. Zo lekker dat ik er bijna geen erg in had dat ik aan het lopen was. Ik was vooral aan het genieten.
Maar mijn inschatting was wel juist geweest: na 7,5 km in de tweede versnelling was de tank leeg. Gelukkig had ik zuinig gelopen. En zoals dat ook in de auto vaak het geval is: ik kwam niet eens later aan dan wanneer ik op volle snelheid was weggegaan.


Afstand: 7,5 km
Tijd: 46:57

Uit de knoop

Al eerder heb ik melding gemaakt van een aantal ongemakken die mij de laatste tijd ten deel zijn gevallen en die mij parten speelden bij het hardlopen.
Ik heb de afgelopen maanden last gehad van een hielspoor, van zere heupen en een pijn in mijn onderrug, die maar niet wilde verdwijnen. Een ding heb ik echter nog niet genoemd, en dat is mijn 'frozen shoulder'. Het woord zegt het al: de schouder bevriest en er is nauwelijks beweging mogelijk, in opwaartse, zijwaartse en achterwaartse richting.
Omdat ik al een jaar lang met deze klacht rondliep, en er naar mijn zin niet genoeg verbetering in zat, ging ik gisteren naar alweer de vierde behandelaar die mij hopelijk iets verder kon helpen.
Anders dan de vorige drie wist deze acupuncturist/fysiotherapeut - laten we hem Bas noemen - mij te vertellen dat de oorzaak niet te vinden was in mijn schouder, maar hij kwam van mijn schouder, via mijn borstspier uit bij mijn schuine buikspier. Deze boosdoener is getordeerd (gedraaid) en zou er voor zorgen dat alles in mijn lijf scheef trekt, met overbelasting op verschillende plekken als gevolg. Al mijn eerdergenoemde klachten zouden hierin hun oorsprong vinden. Wonderlijk, toch? Maar mij klonk het heel plausibel in de oren, en het verklaarde ook waarom Bas' voorgangers nauwelijks effect hadden gesorteerd.
Bas zette een paar naalden in mijn benen, buik, borst en heup en trok vervolgens aan mijn schouder. Hard aan mijn schouder. Héél hard. Zo'n gevoel waarvan je de rest van de dag nog de naweeën voelt. Bas beloofde mij echter dat ik met hardlopen waarschijnlijk nu al verschil zou voelen, dus ik vergaf het hem direct.
Natuurlijk was ik nieuwsgierig of de belofte van Bas ook zou uitkomen. En wat bleek: bij mijn korte temporondje van vanmiddag liep ik soepeler dan eerder tevoren en ik hield het hoge tempo met gemak vol. Na afloop had ik nauwelijks het idee dat ik een sportieve inspanning had geleverd.
Ik kan dus bijna niet wachten tot Bas mij volgende week weer gaat pijnigen.


Afstand: 4,01 km
Tijd: 23:43

Het oog wil ook wat

Je zou denken dat hardloopkleding vooral functioneel moet zijn. Het moet lekker zitten, het moet je zweet netjes afvoeren en het moet niet te warm of te koud zijn. Datzelfde geldt voor je schoenen, je horloge, je petje zelfs.
Nou...
Het klopt dat ik die ene leuk uitziende tight niet draag omdat de naden zo hard zijn dat ik ze de hele tijd in mijn benen voel prikken. En dat ik dat Nike shirt met die leuke tekst opdruk niet graag aan doe omdat de halslijn me net te hoog zit. Functioneel, dus.
Maar ik kijk wel degelijk naar hoe het eruit ziet wat ik draag. Ik ben blij met mijn shirts in allerlei verschillende, vooral felle kleuren en ik kijk er nu al naar uit om mijn nieuwe, paarse shirt aan te trekken als het wat kouder wordt. Afhankelijk van mijn stemming, kies ik heel bewust uit welk shirt de gelukkige gaat zijn. En als er een wedstrijd aan komt, weet ik vaak al weken van tevoren welke outfit het gaat worden, tot de sokken aan toe. De kleur van mijn petje, als het daar weer voor is, stem ik af op de kleur van mijn shirt of jack.
Wat schoenen betreft, heb ik me natuurlijk laten leiden door comfort en andere functionele eigenschappen. Maar ik baalde wel toen later bleek dat diezelfde schoenen er ook in een flitsende kleur rood waren: die had ik veel liever willen hebben!
Ga ik er beter van lopen? Ik neig ernaar om deze vraag met 'ja' te beantwoorden. Als je je lekker voelt in je outfit, krijg je toch ook meer zelfvertrouwen. Althans, zo werkt het voor deze loper. En dan begin je je race al met een voorsprong.
Maar als het onderweg een gevecht wordt, en alles zwaar gaat en je spieren onwillig zijn om mee te werken, kun je er nog zo hip uitzien, maar dat gaat je geen moer helpen. Dan blíjft het zwaar. Zoals vandaag dus.


Afstand: 8,25 km
Tijd: 52:24

De kracht van het juichen

Omdat mijn horloge deze keer na afloop juichend uitriep 'crowd goes wild' besloot ik het maar eens te hebben over het lopen voor publiek.
Publiek vind je tijdens je rondje overal: je komt altijd wel iemand tegen - een fietser, een automobilist bij het verkeerslicht, hondenuitlaters of een collega loper.
En eerlijk is eerlijk, voor publiek doe je je best. Dus als je eens een keer de neiging voelt om even iets langzamer aan te doen, omdat je steken in je zij voelt, of omdat je het gevoel hebt dat je longen wel een pauze kunnen gebruiken, dan laat je dat wel uit je hoofd op het moment dat je dat rode verkeerslicht passeert waarvoor een rijtje auto's staat te wachten. Voor medelopers wil je al helemaal niet onder doen, dus zet je nog een tandje bij als je weer wordt ingehaald door zo'n snelle atleet met soepele tred. En als je bekenden tegenkomt op de fiets laat je vooral zien hoe gemakkelijk het je afgaat. Om die reden is het lopen in de verlaten polder dan ook niet altijd gunstig voor je eindtijd.
Het 'echte' publiek tijdens een evenement geeft echter nog veel meer stimulans: als je tijdens een loop bijna de hele route lang wordt aangemoedigd krijg je toch wel een beetje vleugels. Ik vergeet nooit meer de start op de Coolsingel in Rotterdam met aan weerszijden rijen mensen die speciaal voor jou lijken te zijn gekomen en dat ook laten horen. Of de sensatie van de Ladiesrun (eveneens in Rotterdam) waar je halverwege door een hal van Ahoy loopt.  De muziek en het gejuich, die door de akoestiek een extra dimensie krijgen, maken dat je denkt dat je met gemak nog wel twee rondes kan lopen (wat natuurlijk niet waar is, maar dat terzijde).
Helaas was er vanmiddag niemand in de buurt om uitvoering te geven aan wat mijn horloge beweerde. Dus heb ik mezelf maar even toegejuicht. En dat was ook best fijn.


Afstand: 5,02 km
Tijd: 30:10

Een slimme meid

'What doesn't kill you makes you stronger'. Dat is me ongeveer met de paplepel ingegoten. Daar komt dus de overtuiging vandaan dat je altijd maar door gaat, tot je er letterlijk bij neervalt.
Toch heb ik in de loop der jaren ondervonden dat het soms beter is om naar  je lichaam te luisteren en even een stapje terug te doen. Zo is het voor mij beter om mijn sportinspanningen goed te doseren, omdat mijn lijf het anders gewoon een tijdje laat afweten.
En aangezien ik op sportgebied naast hardlopen ook nog wel eens op een tennisbaan sta, ben ik sowieso al genoodzaakt mij als een slimme meid te gedragen en af en toe een dagje over te slaan. Daarbij komen soms nog andere ongemakken die ervoor zorgen dat ik mijn twee keer per week hardlopen niet haal.
Afgelopen week had ik twee dagen achter elkaar getennist, vervolgens een spiertje in mijn lies verrekt en als klap op de vuurpijl had ik last van een migraine aanval die twee dagen duurde.
Ik kwam dus op een moment dat zelfs mijn horloge, dat redelijk zelfdenkend blijkt te zijn, zich afvroeg of er nog iets van lopen kwam: 'time to run?' stond er op het scherm toen ik het vanmiddag tevoorschijn haalde. Het was dan ook al zes dagen geleden dat ik mijn hardloopschoenen had aangehad.
Het lopen ging lekker, pijntjes en andere ongemakken lieten zich niet zien/voelen.
En behalve ikzelf, was ook mijn horloge blij dat het er vandaag weer van kwam - hij sloot mijn loop af met een virtuele high five.


Afstand: 5,3 km
Tijd: 32:09

Girls with toys

Nog geen uur nadat ik verslag deed van mijn vorige rondje, kwam mijn wederhelft thuis met een kadootje. Voor mij. Een eigen hardloophorloge. Een tijd geleden had hij mij beloofd er een voor me te kopen op het moment dat ik me zou inschrijven voor een 10km loop, vandaar.
Natuurlijk kon ik niet wachten tot ik het horloge kon gaan inwijden, dus ik stond gisteren bijna te trappelen om te gaan rennen.
En nee, dit is geen advertentie. Evenmin ontvang ik sponsorgelden van Nike om hun product te promoten, maar wat een leuk speeltje is de Nike+ GPS watch! Onderweg is de informatie grofweg hetzelfde als op het geleende horloge waarmee ik tot nu toe liep, maar de lol begint pas goed als je hem aansluit op de computer (hoewel het ook plezierig was om 'Great first run!' op het display te zien verschijnen toen ik na mijn rondje op het stopknopje drukte). Je kunt jezelf doelen stellen, coachingsprogramma's instellen en mooie grafische weergaven van de loop terugzien.
En ja, ik houd van gadgets, dus is dit koren op mijn molen.
Wel moet ik terugdenken aan de vraag die mij vorige maand gesteld werd toen ik aan de start stond van een loop in het Kralingse Bos: "Ga je er ook sneller van lopen?" Bijna had ik de neiging om te zeggen van wel, maar ik moest toen toch eerlijk bekennen dat het voor mijn snelheid geen ene fluit uitmaakt of ik zo'n high tech dingetje draag of gewoon een goedkoop Hema horloge. Dus is het waarschijnlijk gewoon toeval dat ik, ondanks een flinke tegenwind onderweg, een snellere 8 km heb gelopen dan de vorige keer. Toch?


Afstand: 8 km
Tijd: 50:44

Als een trein

Lopers zijn er in verschillende soorten en maten. Dat is niet alleen terug te zien in hun uiterlijk, maar net zo zeer in de opbouw waarmee ze hun rondjes lopen.
Een van de onderscheidende kenmerken in die opbouw is een positieve of negatieve split.
Een positieve wát?
Tja, ik heb het ook niet zelf bedacht, maar het komt erop neer dat een negatieve split eigenlijk positief is, want in dat geval loop je de tweede helft van je rondje in een sneller tempo dan het eerste. Wat een positieve split is, laat zich wel raden.
Nu ik loop met een - geleend, dankjewel manlief - hardloophorloge, kan ik na afloop op de computer precies zien hoe mijn ronde is opgebouwd, dus ook wat voor split ik heb.
Eerlijk gezegd, kan ik er nog niet veel chocola van maken, omdat er nog niet heel veel regelmaat in mijn opbouw te vinden is. Het hangt heel erg af van de vorm van het moment, en die wisselt bij mij helaas nog al eens.
Ik heb echter het vermoeden dat ik een dieseltje ben, dat langzaam op gang komt, en dat, naarmate de afstand vordert, soepeler en ook wat sneller gaat lopen. Goed, nog niet zo snel als een TGV, maar als ik dan toch aan het vergelijken ben, als een Sprinter.
Vandaag zag ik dit patroon ook in mijn grafiek terug: ik had een duidelijk negatieve split. Marginaal, maar desalniettemin: duidelijk.
Op mijn ronde van vanmiddag was ik dus een diesel, maar wel een die volgens het TGV schema aankwam op het eindstation - ik heb een van mijn snelste 5 kilometers gelopen!


Afstand: 5,01 km
Tijd: 30:08

Onbekend maakt bemind

Lopen is lopen, zou je zeggen. Dat schijnt niet waar te zijn: lopers wordt geadviseerd hun trainingsroute regelmatig af te wisselen. Aangezien ik zelf behoorlijk van afwisseling houd, is dat niet tegen dovemansoren gezegd.
Natuurlijk is het fijn om een route te kennen als je broekzak. Je weet precies wanneer die ene bocht komt, waarna je nog maar een klein stukje hoeft tot het volgende ijkpunt, waarna je alweer bijna thuis bent. Als het een keer wat zwaarder gaat, weet je precies wanneer je op de helft bent, waarna je kunt gaan aftellen.
Tegelijkertijd is het nieuwe van een onbekende route een stimulans tijdens het lopen - heerlijk als je je kunt laten verrassen door wat er om de volgende bocht ligt, je kunt niet wachten om te zien wat het parcours verder nog voor je in petto heeft. Dat is ook een van de redenen dat een loopevenement in een onbekende omgeving zo leuk is.
Als ik op vakantie ga, stippel ik graag van tevoren een route uit via afstandmeten.nl. Ik bepaal hoe ver ik wil lopen en trek met mijn muis een leuk parcours. Denk ik, want ook al kun je de omgeving via Google Earth redelijk in kaart brengen, er daadwerkelijk lopen is altijd een compleet andere ervaring.
Afgelopen weekend zat ik in Noord-Brabant, midden in de herfstbossen. Ik liep er mijn rondje tussen de bomen, waar het zonlicht doorheen kwam, met af en toe een klein klimmetje, en ook nog een gedeelte onverhard. Dat was nog eens iets anders dan het asfalt in het open, vlakke polderlandschap van thuis!
Jammer genoeg was het zwaar - mijn longen deden hun piepende best, maar ik kwam toch adem te kort om een soepele tred te vinden. Ik had dus ietsje pietsje minder oog voor de prachtige omgeving dan ik had gewild. Overmorgen dan maar weer in de herkansing. Op een o zo bekende route van thuis.

Afstand: 4,7 km
Tijd: 30:53

Overslaan = falen (of toch niet?)

Wat schema's betreft, ben ik altijd nogal dogmatisch: als ik eenmaal weet wat ik wanneer 'moet' doen, vind ik ook dat ik daaraan vast moet houden. Ik ben vrij streng voor mezelf als het gaat om accepteren dat je ook van een schema kunt afwijken.
Zo ook met hardlopen. Jazeker, ik heb het gehad over smoesjes om niet te lopen, en ik gebruik ze ook. Maar dat wil niet zeggen dat ik me er dan ook prettig bij voel. Integendeel.
Als het een keer voorkomt dat ik mijn voorgenomen rondje van die dag niet heb gelopen, kan ik het mezelf maar moeilijk vergeven, wat voor reden ik daar ook voor heb. Het voelt alsof ik gefaald heb, zo simpel is het. Ik heb mezelf een opdracht gegeven en die heb ik niet volbracht. En een strenge juf in mijn hoofd (zo een met een strakke knot en een stevige bril) blijft er maar op hameren dat ik iets níet heb gedaan.
Zo ook gisteren. Ik had mezelf voorgenomen een korte ronde te lopen en had er al bij het opstaan zin in. Maar die zin zakte steeds verder weg toen ik me in de loop van de dag steeds minder goed ging voelen: grieperige verschijnselen, en een enorme last van mijn longen. Tel daarbij nog de voortdurende regen op, en objectief gezien was het voor mij best verstandig om mijn rondje uit te stellen naar een dag later. Objectief gezien. Maar om redenen hierboven genoemd, had ik het nodig dat iemand anders bevestigde dat ik inderdaad maar beter een dag kon wachten. En toen die bevestiging kwam, lukte het me toch nog steeds maar moeilijk mijn 'zwakte' (want zó voelt het) te aanvaarden en over te gaan tot de orde van de dag.
Natuurlijk is dit onzin. Ik ben gemotiveerd genoeg om het hardlopen vol te houden en zal heus niet stoppen bij een keer overslaan. Die strenge dame in mij heeft er dan ook niets te zoeken.
En toch... Nadat ik vandaag alsnog het rondje had gelopen (fitter dan gisteren en bij een prachtig herfstzonnetje) was ik vooral opgelucht: ik had de juf weer stil gekregen.


Afstand: 4,4 km
Tijd: 28:16

Doelloze rondjes

Gewoon een rondje rennen is voor mij welbeschouwd eigenlijk een onzinnige bezigheid. Ik houd er normaal gesproken niet van om gewoon maar onderweg te zijn en niet ergens aan te komen. En dat is toch wel wat je doet als je hardloopt. Er zijn ongetwijfeld mensen zat die er genoeg aan hebben, maar ik, die voor een klein stukje op de fiets al iets bedenk dat zin geeft aan mijn tochtje, heb iets nodig om voor te lopen.
Dat 'iets' heb ik gevonden in de officiële lopen waar ik aan meedoe. Het geeft mij een doel om naartoe te werken. Ik kan er voor mijn gevoel niet onderuit en ik wil al helemaal niet afgaan. Dus train ik om daar een beetje behoorlijk voor de dag te komen. In eerste instantie om de afstand helemaal uit te lopen, maar stiekem ook wel voor een redelijke - en als het meezit steeds beter wordende - tijd.
Nu ik mij heb voorgenomen om van die al meerdere malen gelopen 5 kilometer 10 te maken, staan mijn rondjes in het teken van het afleggen van steeds langere afstanden.
Gisteren ontving ik, als deelnemer aan de 5km loop van dit jaar, van de ABN AMRO Marathon Rotterdam een uitnodiging om mij in te schrijven voor de editie van 2012.
Geen betere stok achter de deur dan een voldongen feit, dus heb ik direct de daad bij het woord gevoegd met als gevolg dat men mij verwacht op zondag 15 april.
Grappig genoeg werkt dat direct door in mijn motivatie bij het hardlopen nu. Dus besloot ik vandaag te kijken hoever ik zou komen, zonder onderweg te letten op tijd, tempo en afstand. En met de Coolsingel voor ogen schudde ik met groot gemak zomaar 8 kilometer uit de mouw.

Afstand: 8 km
Tijd: 51:56

Van steunzolen en andere hulpmiddelen

Als je mijn leeftijd hebt bereikt, en laten we het erop houden dat de dertig ruimschoots achter mij ligt, is de kans groot dat je van stijve gewrichten en onwillige spieren aan elkaar hangt. Althans, bij mij is dat het geval. Wil ik een beetje lekker kunnen hardlopen, dan moet ik dus mijn voeten ondersteunen, insnoeren en corrigeren. En dus loop ik met op maat gemaakte zooltjes, die mijn afwijkingen redelijk opvangen.
Jammer genoeg heb ik de laatste tijd ondanks deze voorzorgsmaatregel toch last van pijn in mijn onderrug en heupen, reden om gisteren even langs de hardloopspeciaalzaak (is dat een woord?) te gaan voor advies.
De deskundig kijkende meneer in de winkel vond mijn schoenen 'helemaal niet slecht' maar constateerde desalniettemin dat ik scheef loop en dat de demping in mijn schoenen al wat aan de harde kant was. Hij wilde mij dan ook best schoenen uit zijn winkel laten passen die mijn schokken beter zouden opvangen (en ik maar denken dat ik loop als een hinde) en die mogelijk mijn scheve landing wat zouden corrigeren.
Vervolgens zag ik mijzelf tot drie keer toe terug op video, dat wil zeggen: mijn voeten. In slow motion. Die scheve landing, dat was wel duidelijk, dat zag ik als leek ook wel. Bij het derde paar - het duurste! - was inderdaad te zien dat de landing wat horizontaler uitviel. Eigenlijk is op zo'n moment de beslissing al genomen: ik nam de schoenen in de hoop dat ze ervoor zorgen dat mijn pijntjes verdwijnen.
Gelukkig kreeg ik nog 10% korting, maar evengoed stond ik niet veel later nog een flink bedrag armer en een paar schoenen rijker weer buiten.

Natuurlijk wilde ik niet te lang wachten met uitproberen, dus ik was gemotiveerd genoeg om vanmiddag een lekker rondje te gaan lopen.
De schoenen zitten heerlijk. Ik heb ook echt het gevoel dat ik wat minder hard neerkom op de verharde ondergrond waarop ik altijd loop.
Waarschijnlijk is 5,5 km te kort om echt goed te kunnen beoordelen wat deze schoenen voor mij kunnen doen. Dus doe ik maar net of ik die scheuten in mijn rechterheup vanaf de vierde kilometer niet heb gevoeld.


Afstand: 5,5 km
Tijd: 34:16

In de wolken

Het overkomt me een héél enkele keer: dan loop ik zo gemakkelijk dat ik het gevoel heb op een wolk te lopen. Dat zijn de zeldzame keren dat ik aan het eind van mijn rondje constateer dat er nog méér in zat.
Zo was het ook de eerste (en tot nu toe enige) 7 kilometer die ik aan een stuk heb gelopen, nu alweer bijna vier maanden geleden. Ik weet nog dat ik onderweg mezelf steeds voorhield langzaam te blijven lopen - het ging er vooral om het rondje vol te houden. Aan het eind bleek ik toen zelfs sneller te hebben gelopen dan op al mijn 5 kilometers tot dan toe.
Ik hield er helaas wel een voetblessure aan over, een kleine streep door de rekening. Dus moest ik eerst rusten en na een paar weken weer voorzichtig opbouwen.
Twee weken terug was ik al bijna weer bij mijn langste afstand, toen ik de Ladiesrun van de Damloop liep (6,4 kilometer), dus vandaag vond ik het wel weer tijd om me te wagen aan die magische 7.
Vol goede moed, maar zonder verwachtingen ging ik op pad. Ik begon rustig. Omdat het nog steeds warm was wilde ik mezelf niet al na 3 kilometer uitgewrongen tegenkomen.
Was het mijn positieve 'state of mind' die er voor zorgde dat ik de volle afstand aflegde? Hoe dan ook, het ging lekker en aan het eind merkte ik dat er nog íets meer in zat. Om precies te zijn 200 meter. Die heb ik dus ook nog maar even meegepikt.
Mijn wolk ben ik vanmiddag niet tegengekomen, of hij moest verpakt zijn geweest in het grijze asfalt waarop ik liep.


Afstand: 7,2 km
Tijd: 45:55 

Smoesjes

Er zijn er genoeg. Redenen die ik aanvoer om níet te hoeven hardlopen.
Ik voel me te slap, te moe, heb teveel spierpijn, hoofdpijn. Het is te kort na het eten, of juist te kort ervóór. Het is te warm, te koud of te glad.
Een groot aantal van de genoemde redenen waren deze week op mij van toepassing. En ze waren nog stuk voor stuk waar ook.
Maar er komt altijd een punt waarop ik mezelf streng toespreek en zeg dat het nu genoeg is en dat ik me maar moet vermannen. Ik ben toch zeker geen watje?
Dus vanmiddag, toen het te warm was, ik me te slap en te moe voelde, last had van spierpijn en een beginnende hoofdpijn, vond ik dat ik het niet langer kon uitstellen en trok mijn schoenen toch maar weer aan voor een kort rondje. Ik zal tenslotte toch een keer over de maar een keer geslechte grens van 7 kilometer moeten om uiteindelijk uit te komen bij die magische 10. En dat gaat zeker niet lukken als ik iedere keer met excuses kom waarom ik deze week maar eens niet...
Natuurlijk ging het goed. Nee, ik heb niet ver gelopen, ook niet snel. Maar mijn voorgenomen afstand voor vandaag heb ik volbracht en ik liep nog redelijk soepel ook.
Fijn, zul je zeggen.
Jawel. Maar het betekent ook dat ik op zoek moet naar nieuwe smoesjes.


Afstand: 4 km
Tijd: 25:29

Op weg

Is het wel zo'n goed idee, starten met een blog over het plezier van hardlopen als je lichaam keihard protesteert? Nou ja, die pijn in je onderrug zal ook wel weer over gaan dus vooruit dan maar.
Wat is er zo leuk aan hardlopen? Tot zeker twee jaar geleden kon ik op die vraag geen enkel zinnig antwoord bedenken. Ik had het een paar keer geprobeerd, was vol goede moed begonnen te rennen, om dan aan het eind van het rondje (de eerste keer zelfs aan het eind van de straat) al hijgend en puffend tot de conclusie te komen dat het toch niks voor mij was. Schoenen in de kast dus maar weer.
Maar toen ik door een blessure genoodzaakt was tijdelijk een andere sport te zoeken, kwam uit een vergeten hoekje in mijn hoofd tóch weer dat hardlopen naar boven gefloept. Deze keer iets beter voorbereid, met iets betere schoenen en Evy Gruyaert op mijn iPod voorzichtig begonnen met opbouwen. Evy vertelde mij in haar gezellige Vlaams precies wanneer ik tempo moest maken en wanneer ik weer op adem mocht komen met een stukje wandelen. En de muziek hielp mij een goed ritme in mijn passen te vinden. 
Vond ik het toen al echt leuk? Hm, ik geloof van niet. Maar van opgeven wilde ik niet weten, ik moest en zou toewerken naar die 5 kilometer aan een stuk. En dat deed ik. Pas een week voor de loop waarvoor ik mij had opgegeven had ik mijn eerste 5000 meter volbracht, maar op de 'grote dag' zelf liep ik wonderbaarlijk sneller dan ik had verwacht. Euforie!
En daar zit hem nu voor mij de grote aantrekkingskracht van het hardlopen: het positieve gevoel achteraf. Het idee dat je grenzen aan het verleggen bent en goed bezig bent geweest. 
Het schijnt dat je ook al tijdens het lopen euforie kunt ervaren: de runners high. Maar voor het bij mij het zover is, moet ik denk ik nog wat kilometers maken. Op naar het volgende rondje dus maar. En naar de volgende grens die verlegd gaat worden: de 10 kilometer.