Boontje wil toch zijn loontje

Natuurlijk kan ik heel stoer gaan roepen dat ik alleen maar loop voor de lol. En dat klopt dan nog ook. Ook bij evenementen staat plezier voorop. Als dat niet het geval was, kon ik de naam van mijn blog ook wel veranderen, en dat ben ik niet van plan.
Maar... als ik heel eerlijk ben, speelt er bij het lopen tijdens een recreatieloop nog wel iets anders mee. Ik heb niet de illusie dat ik ooit op het podium zal belanden, dus dat is het niet. En als ik bezig ben het parcours af te leggen, houdt ook mijn eigen eindtijd mij nauwelijks bezig - dan ben ik vooral aan het genieten. Van het lopen zelf, van de omgeving, van het gevoel dat iedereen om me heen net als ik bezig is met het neerzetten van een sportieve prestatie.
Nee, het is de beloning na afloop die een rol speelt. Als ik me inschrijf voor een loop, laat ik me leiden door de vraag of er 'wat te halen valt'. En dan heb ik het dus niet over echte prijzen, maar over een minimale herinnering aan datgene dat ik zojuist heb volbracht.
Een amateuristisch (in de neutrale zin van het woord) georganiseerd evenement valt voor mij meteen af als ik zie dat er zelfs geen officiële tijdwaarneming is. Niet omdat ik snobistisch zou zijn, maar waarom dan? Omdat er dan zelfs geen startnummer wordt afgegeven. En een startnummer, dat is toch wel het minste dat ik als tastbaar bewijs thuis wil kunnen laten zien.
Gelukkig dus dat er ook vandaag weer een loop werd gehouden waarbij de deelnemers na afloop niet met lege handen stonden. Los van het feit dat ik mijn allersnelste 5km ooit heb gelopen, was daar weer een stoffelijk aandenken. Niet alleen het startnummer, maar ook een beker kregen we mee. Om uit te drinken, wel te verstaan. En omdat ik in mijn hart nog altijd 12 jaar ben gebleven, heb ik daar thuis meteen een welverdiend kopje koffie uit gedronken.

Afstand: 5km
Tijd: 29:10

Voldoende rimpels

'O jee!' Dat was mijn eerste gedachte toen ik deze week een artikel voorbij zag komen waarin ondubbelzinnig werd verkondigd dat een toegewijde loper boven de veertig meer rimpels zal krijgen.
Kregen vrouwen al hangborsten van al dat hardlopen, nu komt daar voor de veertig-plussers onder hen nog een extraatje bij!
Sporten is gezond, zegt men. Je zou dan ook eigenlijk beloond moeten worden met een strak en jong lijf, maar dat blijkt dus een fabeltje. Dat het van binnen allemaal veel beter wordt, wie zit dáár nu op te wachten?
Maar, er zit nóg een aspect aan het artikel: de rimpels werden vooral gezien bij toegewijde lopers. Dat een deel van die lopers (althans in Amerika) hun toewijding vervolgens weer laat weg-opereren, is natuurlijk onbegrijpelijk. Want wie wil zich nu niet graag profileren als toegewijd aan onze sport? Ik wel, dus onderwierp ik mijn gezicht aan een grondig onderzoek in de spiegel. Gelukkig, dat zag er niet slecht uit - rimpels duidelijk aanwezig. Hoewel... was het wel genoeg? Omdat het toch aan me bleef knagen, heb ik vanmiddag uiteindelijk maar weer mijn hardloopschoenen aangetrokken. Ik vond namelijk dat ik er best nog iets toegewijder uit mocht zien. Voor de zekerheid nog maar een rondje rennen dus.


Afstand: 5km
Tijd: 31:55

Ontmoetingen

Hoe langer je rondje is en hoe vaker je je loopschoenen aantrekt, des te meer kom je onderweg tegen. Dat is een van de leuke dingen van het hardlopen,als je het mij vraagt. Nog leuker is dat het elke keer iets anders is. Zelfs het landschap is geen twee keer hetzelfde, al is het maar omdat het seizoen anders is, of het weer, of het tijdstip.
Het plezierigst zijn de verrassingen. Zoals de keer dat ik me afvroeg wat dat geluid toch was dat dwars door de muziek in mijn koptelefoon drong. Toen ik uiteindelijk omhoog keek, vloog daar een aantal zwanen over. Qua vliegende verrassingen zit je trouwens in de polder goed. Zo ben ik ook eens opgeschrikt door een fazant die zich schuilhield in de berm en die zich, door plotsteling op te vliegen, ineens kenbaar maakte toen ik vlak bij hem was.
En wat te denken van die prachtige buizerd die ik al een aantal keren op verschillende plekken tegenkwam, of die troep eenden die verschrikt weg stoof toen ze mij al stampend als een paard naderbij zagen komen.
Met medelopers heb je ontmoetingen van heel andere aard. Die groeten, in negen van de tien gevallen. Meestal vergezeld van een blik van verstandhouding, zo van 'wat zijn wij toch goed bezig, hè'.
Wielrenners kom je ook veel tegen. Die groeten juist meestal niet. Waarschijnlijk denken zij 'wat zijn wíj goed bezig, zeg'.
Heel soms kom ik iemand tegen die ik liever niet zie als ik mijn rondje aan het lopen ben. Dat ben ik zelf. Gelukkig was dát vanmiddag niet het geval. Waarschijnlijk heb ik mijzelf weten te ontlopen door een veel leukere ontmoeting: toen ik goed een kilometer op weg was, passeerde mij in rustig tempo een man op de fiets. Dikke jas om een breed lijf, gebreide muts op het hoofd. Toen hij mij voorbij was, draaide hij zich om. Ik bereidde me al voor op een flauwe opmerking, maar ik werd blij verrast - hij stak zijn duim naar mij omhoog.


Afstand: 5 km
Tijd: 30:38

Brandstof

Het lijkt een open deur: je functioneert alleen goed als je de juiste brandstof in je tank gooit. Toch zal niet iedereen zich bewust zijn van welke voeding het beste is als je goed wil presteren bij het hardlopen.
Ik ben zelf door schade en schande wijs geworden en weet in elk geval welk eten en drinken er voor zorgt dat ik met benen als een elastiek loop te ploeteren om mijn rondje te volbrengen.
Soms heb je echter niet helemaal in de hand wat er op het menu staat en dat was bij mij gisteren ook het geval: een gezellig etentje met vriendinnen was de setting waarin ik een aantal voor mij ongebruikelijke dingen nuttigde, waaronder alcohol (het was écht maar één glas!) en een suikerrijk ijsje. En laten alcohol en suiker nu net op mijn zwarte lijstje staan - resultaat verzekerd, maar helaas niet positief. Ik voel me gewoonlijk de dag erna slap en moe en niet echt tot iets in staat.
Gelukkig viel het vandaag mee en leek de schade beperkt. Maar zo'n twee uur voordat ik mijn voorgenomen rondje wilde lopen, zakte ik toch in. Heel verstandig nam ik me dan ook voor om een rustig tempo aan te houden, en mijn route met een kleine kilometer in te korten. Het ging lekker, super lekker. Zo lekker dat ik er bijna geen erg in had dat ik aan het lopen was. Ik was vooral aan het genieten.
Maar mijn inschatting was wel juist geweest: na 7,5 km in de tweede versnelling was de tank leeg. Gelukkig had ik zuinig gelopen. En zoals dat ook in de auto vaak het geval is: ik kwam niet eens later aan dan wanneer ik op volle snelheid was weggegaan.


Afstand: 7,5 km
Tijd: 46:57

Uit de knoop

Al eerder heb ik melding gemaakt van een aantal ongemakken die mij de laatste tijd ten deel zijn gevallen en die mij parten speelden bij het hardlopen.
Ik heb de afgelopen maanden last gehad van een hielspoor, van zere heupen en een pijn in mijn onderrug, die maar niet wilde verdwijnen. Een ding heb ik echter nog niet genoemd, en dat is mijn 'frozen shoulder'. Het woord zegt het al: de schouder bevriest en er is nauwelijks beweging mogelijk, in opwaartse, zijwaartse en achterwaartse richting.
Omdat ik al een jaar lang met deze klacht rondliep, en er naar mijn zin niet genoeg verbetering in zat, ging ik gisteren naar alweer de vierde behandelaar die mij hopelijk iets verder kon helpen.
Anders dan de vorige drie wist deze acupuncturist/fysiotherapeut - laten we hem Bas noemen - mij te vertellen dat de oorzaak niet te vinden was in mijn schouder, maar hij kwam van mijn schouder, via mijn borstspier uit bij mijn schuine buikspier. Deze boosdoener is getordeerd (gedraaid) en zou er voor zorgen dat alles in mijn lijf scheef trekt, met overbelasting op verschillende plekken als gevolg. Al mijn eerdergenoemde klachten zouden hierin hun oorsprong vinden. Wonderlijk, toch? Maar mij klonk het heel plausibel in de oren, en het verklaarde ook waarom Bas' voorgangers nauwelijks effect hadden gesorteerd.
Bas zette een paar naalden in mijn benen, buik, borst en heup en trok vervolgens aan mijn schouder. Hard aan mijn schouder. Héél hard. Zo'n gevoel waarvan je de rest van de dag nog de naweeën voelt. Bas beloofde mij echter dat ik met hardlopen waarschijnlijk nu al verschil zou voelen, dus ik vergaf het hem direct.
Natuurlijk was ik nieuwsgierig of de belofte van Bas ook zou uitkomen. En wat bleek: bij mijn korte temporondje van vanmiddag liep ik soepeler dan eerder tevoren en ik hield het hoge tempo met gemak vol. Na afloop had ik nauwelijks het idee dat ik een sportieve inspanning had geleverd.
Ik kan dus bijna niet wachten tot Bas mij volgende week weer gaat pijnigen.


Afstand: 4,01 km
Tijd: 23:43

Het oog wil ook wat

Je zou denken dat hardloopkleding vooral functioneel moet zijn. Het moet lekker zitten, het moet je zweet netjes afvoeren en het moet niet te warm of te koud zijn. Datzelfde geldt voor je schoenen, je horloge, je petje zelfs.
Nou...
Het klopt dat ik die ene leuk uitziende tight niet draag omdat de naden zo hard zijn dat ik ze de hele tijd in mijn benen voel prikken. En dat ik dat Nike shirt met die leuke tekst opdruk niet graag aan doe omdat de halslijn me net te hoog zit. Functioneel, dus.
Maar ik kijk wel degelijk naar hoe het eruit ziet wat ik draag. Ik ben blij met mijn shirts in allerlei verschillende, vooral felle kleuren en ik kijk er nu al naar uit om mijn nieuwe, paarse shirt aan te trekken als het wat kouder wordt. Afhankelijk van mijn stemming, kies ik heel bewust uit welk shirt de gelukkige gaat zijn. En als er een wedstrijd aan komt, weet ik vaak al weken van tevoren welke outfit het gaat worden, tot de sokken aan toe. De kleur van mijn petje, als het daar weer voor is, stem ik af op de kleur van mijn shirt of jack.
Wat schoenen betreft, heb ik me natuurlijk laten leiden door comfort en andere functionele eigenschappen. Maar ik baalde wel toen later bleek dat diezelfde schoenen er ook in een flitsende kleur rood waren: die had ik veel liever willen hebben!
Ga ik er beter van lopen? Ik neig ernaar om deze vraag met 'ja' te beantwoorden. Als je je lekker voelt in je outfit, krijg je toch ook meer zelfvertrouwen. Althans, zo werkt het voor deze loper. En dan begin je je race al met een voorsprong.
Maar als het onderweg een gevecht wordt, en alles zwaar gaat en je spieren onwillig zijn om mee te werken, kun je er nog zo hip uitzien, maar dat gaat je geen moer helpen. Dan blíjft het zwaar. Zoals vandaag dus.


Afstand: 8,25 km
Tijd: 52:24

De kracht van het juichen

Omdat mijn horloge deze keer na afloop juichend uitriep 'crowd goes wild' besloot ik het maar eens te hebben over het lopen voor publiek.
Publiek vind je tijdens je rondje overal: je komt altijd wel iemand tegen - een fietser, een automobilist bij het verkeerslicht, hondenuitlaters of een collega loper.
En eerlijk is eerlijk, voor publiek doe je je best. Dus als je eens een keer de neiging voelt om even iets langzamer aan te doen, omdat je steken in je zij voelt, of omdat je het gevoel hebt dat je longen wel een pauze kunnen gebruiken, dan laat je dat wel uit je hoofd op het moment dat je dat rode verkeerslicht passeert waarvoor een rijtje auto's staat te wachten. Voor medelopers wil je al helemaal niet onder doen, dus zet je nog een tandje bij als je weer wordt ingehaald door zo'n snelle atleet met soepele tred. En als je bekenden tegenkomt op de fiets laat je vooral zien hoe gemakkelijk het je afgaat. Om die reden is het lopen in de verlaten polder dan ook niet altijd gunstig voor je eindtijd.
Het 'echte' publiek tijdens een evenement geeft echter nog veel meer stimulans: als je tijdens een loop bijna de hele route lang wordt aangemoedigd krijg je toch wel een beetje vleugels. Ik vergeet nooit meer de start op de Coolsingel in Rotterdam met aan weerszijden rijen mensen die speciaal voor jou lijken te zijn gekomen en dat ook laten horen. Of de sensatie van de Ladiesrun (eveneens in Rotterdam) waar je halverwege door een hal van Ahoy loopt.  De muziek en het gejuich, die door de akoestiek een extra dimensie krijgen, maken dat je denkt dat je met gemak nog wel twee rondes kan lopen (wat natuurlijk niet waar is, maar dat terzijde).
Helaas was er vanmiddag niemand in de buurt om uitvoering te geven aan wat mijn horloge beweerde. Dus heb ik mezelf maar even toegejuicht. En dat was ook best fijn.


Afstand: 5,02 km
Tijd: 30:10