Stijf(kop)

Aan mijn spieren merk ik al een paar weken dat ik eigenlijk te veel vraag van mijn lijf. Het alsmaar toenemende aantal kilometers, gecombineerd met de verhoogde luchtvochtigheid dat nu eenmaal bij dit seizoen hoort, doet zich in alle hevigheid gelden. Tel daarbij op dat ik op nieuwe schoenen loop die mijn knieklachten doen verminderen, maar waaraan ik nog niet helemaal gewend ben, en je hebt het plaatje compleet.

Het resultaat is stijfheid, zeg maar gewoon: spierpijn. De op een na laatste training heb ik, zoals dat heet, 'op karakter' uitgelopen, maar zodra ik stopte met hardlopen gingen mijn bovenbenen op slot en moet ik er uit gezien hebben als een dronkenman die na een nacht doorzakken uit de kroeg komt. En wat erger is: die spieren doen niet alleen maar pijn als ik loop of net gelopen heb, maar eigenlijk 24 uur per dag. Ik slaap gewoon slecht omdat er geen houding te vinden is waarin ik mijn pijnlijke heupspieren niet voel.

Natúúrlijk, ik zou het even wat rustiger aan kunnen doen, en een normaal denkend mens zou daar misschien niet lang over na hoeven denken, maar ja, het schema...
Nee, er is niemand die mij dwingt om in een x-aantal weken dit halve marathonschema te kunnen volbrengen, behalve ik zelf. En daar zit hem nu juist de kneep. Niet omdat ik zo nodig die 21-en-een-beetje kilometer in februari al op mijn palmares wil hebben bijgeschreven. Wél omdat ik in mijn huidige schema precies uitkom op een 18 kilometerloop op het moment dat die afstand ook bij de Midwintermarathon wordt gelopen. En wat zich eenmaal in mijn hoofd heeft vastgezet, komt er niet zo gemakkelijk meer uit - ik kan het eigenlijk niet verkroppen als ik naar Apeldoorn afreis om daar 'maar' acht kilometer te lopen. Wat best raar is als je bedenkt dat ik me oorspronkelijk juist voor die afstand heb ingeschreven en me daar ook echt op had verheugd.

Dus trek ik nu alles uit de kast om die stijfheid de baas te worden: ik heb mijn oude schoenen weer uit de kast gehaald en wissel die af met de nieuwe. Ik ben naarstig op zoek gegaan naar oefeningen die ik kan doen om mijn onderontwikkelde spieren te versterken en ik let extra goed op mijn voeding. Hardop zeg ik dat ik me er niet op vast pin, op die 18 kilometer. Maar in mijn hoofd weet ik dat ik alleen ga buigen als het écht niet anders kan.
Stijf van leden én van geest, dus.


Afstand: 8 km 
Tijd: 52:21

Afstand: 8 km
Tijd: 53:31

Afstand: 12 km
Tijd: 1:20:42

Afstand: 8 km 
Tijd: 48:52

Afstand: 8 km
Tijd: 53:47

Afstand: 12 km
Tijd: 1:25:42

Afstand: 8 km
Tijd: 52:35

Slakkengang

Hoewel ik pas het afgelopen voorjaar voor het eerst een 10 kilometer heb gelopen en nog maar net mijn Zevenheuvelenavontuur achter de rug heb, vond ik het toch alweer tijd voor een nieuwe uitdaging.

Dus heb ik, na wat heen-en-weer-geargumenteer met mezelf, toch maar het onzalige plan opgevat om het komend jaar een halve marathon aan mijn erelijst toe te gaan voegen. En dat moest dan ook maar meteen.

Om goed beslagen ten ijs te komen, wendde ik mij tot het wereldwijde web om daar een schema vandaan te plukken. Niet zomaar een standaard huis- tuin- en keukenschema, zoals ik gebruikte voor mijn 15 kilometer, maar een dat rekening houdt met een aantal variabelen zoals leeftijd, gelopen tijden e.d.

En dat heb ik gevonden!

Dit schema heeft alles waar ik blij van word: verschillende fases in de trainingsopbouw, aangegeven door verschillende kleuren, herinneringen voor trainingen per email, een voorspelde eindtijd aan de hand van mijn snelste 10 kilometer tijd, de mogelijkheid om je gelopen tijden en afstanden in het schema op te nemen, noem het maar op.

Alleen… toen ik de gemiddelde tempo’s zag die ik de komende weken zou moeten aanhouden schoten mijn wenkbrauwen spontaan in een frons. Ik keek nog een keer goed of ik het allemaal wel goed had ingevuld, maar het klopte. Ik had écht gekozen voor een gemiddeld zwaar schema, mijn leeftijd was juist en de geschatte uiteindelijke eindtijd voor de halve marathon leek mij heel reëel.

Ter verduidelijking: in de eerste week moet ik starten met de ‘voorbereidende training’ en dat doe ik blijkbaar door in een uitzonderlijk traag tempo te lopen. Dat tempo heeft de naam ‘joggen’ gekregen.

Nu behoor ik niet tot de snelste lopers - sterker nog, als er sprake is van startvakken, start ik steevast in het laatste vak - maar een tempo van 8:26 per kilometer, twee hele minuten boven mijn normaal gemiddelde tempo, leek zelfs mij ondoenlijk.

Maar goed, onder het mom van ‘wie is hier nu de expert’ (niet ik) besloot ik het gewoon maar te gaan proberen. 

Ik heb er nu twee trainingen 'joggen' op zitten en ik kan alleen maar bevestigen dat mijn aanname klopt – het ís ondoenlijk. Voor mij dan in elk geval.

Je zou zeggen dat langzaam lopen minder moeite kost, maar dat blijkt een misvatting. Zelfs met de grootst mogelijke moeite kreeg ik mezelf niet in het gewenste tempo.

Op momenten dat ik dacht nu toch echt bijna stil te staan, gaf mijn horloge aan dat ik me toch nog voortbewoog met een pace van 6:35. Na nog veel harder mijn best doen, lukte het me uiteindelijk om uit te komen op 7:17, maar dat hield ik niet langer dan een kilometer vol.

Toch ben ik heel tevreden met deze slakkengang. Het is net of ik nu al voel dat er een stevig fundament gebouwd gaat worden door het op deze gefaseerde manier aan te pakken. Bovendien leek het onderweg of ik door het langzamere lopen meer in een soort trance kwam. Geholpen door het prachtige winterzonnetje en de mooie polder vergezichten, had ik nog meer tijd dan anders om te genieten van mijn omgeving.

De volgende training mocht ik trouwens alweer een tandje bijzetten: er stond een heus ‘comfortabel’ tempo op het programma. Nog altijd bijna een minuut trager dan wat ik gewoon ben, maar het betekende dat ik me minder hoef in te houden. Nou ja, uiteindelijk kwam ik uit op hetzelfde tempo als bij joggen...

Nu kijk ik uit naar volgende week – dan begint de fase ‘sneller lopen’. Dan mag ik mijn gewone tempo gaan aanhouden. Van slakkengang naar schildpadgang. 

Afstand: 5,5 km

Tijd: 38:11

Afstand: 8 km

Tijd: 56:31

Afstand: 8 km

Tijd: 55:22

Het zwarte gat

Tja, dan heb je je doel bereikt. Je Zevenheuvelenloop zit erop, en dan?

Het lijkt erop dat ik in een soort interbellum ben beland nu ik voor elkaar heb gekregen wat ik aan het begin van dit jaar nog voor onmogelijk had gehouden. Mijn volgende doel ligt nog wat ver om me daar nu al volop op te gaan richten, sterker nog: ik weet nog niet zo goed wat mijn volgende doel gaat zijn. Of beter: wannéér ik mijn volgende mijlpaal wil bereiken. Want waar het toe moet leiden weet ik inmiddels wel zeker: de halve marathon. Maar wordt het Breda, Brussel of Etten-Leur? Geen idee. Wordt het eind van dit jaar, of pas 2014? Wie zal het zeggen.

Nu ik schemaloos ben, ben ik dus zoekende. Zoekende naar het antwoord op de vraag hoe ik de route naar de 21,1 kilometer ga indelen. Nog een paar keer de vijftien lopen, ondertussen de trainingsafstanden uitbreiden lijkt het meest voor de hand te liggen. Maar hoe snel bouw ik dat op?

Mijn verstand zegt dat ik het beter even rustig aan kan doen. Het is goed om even de teugels wat te laten vieren en de mogelijkheid te hebben om de trainingen wat losser in te delen. Ook een keer overslaan is veel minder erg geworden. Daarnaast kan mijn lichaam wel wat - relatieve - rust gebruiken; mijn knieën en heupen zijn best blij met een beetje vakantie. En het is best prettig om tijdens een wedstrijd weer een afstand te lopen die ik 'met beide vingers in de neus' kan volbrengen, zoals de acht kilometer bij de Midwintermarathon in Apeldoorn, begin februari.

Maar ja, verstand is ook maar verstand. Mijn gevoel laat een iets ander geluid horen. Een geluid dat zegt dat achttien kilometer óók wel een mooie afstand is. En laten ze die nu ook hebben, in Apeldoorn. Een prachtige route, voor het overgrote deel door natuurgebied.
Stiekem geef ik mijn gevoel nog maar even de ruimte - de komende weken bekijk ik tijdens de trainingen hoeveel zin mijn lijf en leden hebben in extra kilometers. Ik heb tot 14 januari om een andere afstand te gaan lopen dan waarvoor ik me heb opgegeven.
En daarmee heb ik mezelf gelijk weer een doel gegeven met een duidelijke einddatum. Weg is het zwarte gat.


Afstand: 4,5 km
Tijd: 28:32

Afstand: 5 km
Tijd 31:36

24269

Niemand gaat mij geloven als ik dit zeg, maar ik kan heel slecht tegen mensenmassa's. Als ik in een warenhuis loop met meer dan twee mensen per tien vierkante meter, ben ik al op weg naar de uitgang, ik heb ruimte om mij heen nodig.
Uitzonderingen op deze regel zijn er natuurlijk ook: popconcerten, tenniswedstrijden en, je raadt het al, hardloopwedstrijden. De gezamenlijke positieve energie die er bij deze evenementen vrijkomt, weegt voor mij op tegen het idee dat je je op een plek bevindt op hetzelfde moment als duizenden anderen.

Afgelopen zondag deed ik dus mee aan mijn grootste loopevenement tot nu toe: de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Dat ik niet de enige was, wist ik. De startnummers waren eind oktober alle 32.733 al vergeven. Wat dat in de praktijk betekende, daar kon ik mij slechts een voorstelling van maken.
Het duurde niet heel lang voor ik die dag met mijn neus op de feiten werd gedrukt: de trein van Rotterdam naar Utrecht zat zo stampvol met lopers, dat er voor mijn trouwste supporter en mij alleen nog een plekje was in het gangpad. Een staanplaats, wel te verstaan. Van de 15.000 lopers die naar schatting die dag te trein zouden nemen, kwamen er zo te zien behoorlijk wat uit mijn eigen omgeving.

De organisatie ter plekke was prima geregeld: ik mocht mij, als nummer 1029, omkleden in een parkeergarage, samen met nog 6.899 lopers (de overige startnummers hadden een andere plek toegewezen gekregen) kon ik daar hoog en droog (het regende) mijn startnummer opspelden en mij gereed maken voor het grote avontuur dat steeds dichterbij kwam.
Alle lopers waren ingedeeld naar verwachte eindtijd, en het was geen verrassing dat ik met mijn opgegeven 1:40:00 in het paarse, laatste startvak was ingedeeld. Het grote nadeel hierbij was dat wij pas van start mochten nadat alle acht voorgaande startvakken leeg waren. En dat duurde lang, heel lang. Toen we 'los' mochten, waren de wedstrijdlopers al lang en breed gefinished, hadden hun medailles al om de nek hangen en waren ze vermoedelijk zelfs al op weg richting douche. Het grote voordeel was dat het voor ons trage recreanten net op tijd droog werd en dat wij onze loop zelfs grotendeels in een prachtige herfstzon konden lopen.

Het was een feest. Samen met 558 Peters, 133 Moniques, 40 van mijn plaatsgenoten en 4 naamgenoten (geen van allen ontmoet of zelfs maar ontwaard) heb ik alleen maar genoten. De heuvels waren pittig, maar met de juiste mentale gesteldheid uitstekend te doen. Bij iedere kilometer stond een bordje dat mij verbaasd deed staan - was ik al zó ver, wat gingen die meters snel! Het landschap was schitterend, de mensen langs de kant plezierig en het gevoel waarmee ik over de eindstreep kwam, was super. Ik was méér dan tevreden. Dat ik nummer 24269 was geworden op een deelnemersveld van uiteindelijk 26440 lopers maakt me niks uit. Dat is namelijk prettig aan een grote loop, je hebt weliswaar héél veel mensen vóór je, maar ook veel mensen achter je.
En, ondanks de overweldigend grote aantallen bij zo'n evenement, het is een geruststellende gedachte dat je er nooit meer dan 2 benen met spierpijn aan overhoudt.


Afstand: 6 km
Tijd: 36:10

Afstand: 5 km
Tijd: 32:04

Afstand: 15 km
Tijd: 1:36:30

Gespreksstof

Al weken van tevoren had ik voor afgelopen vrijdag een afspraak gepland bij mijn sinds jaren eigen vertrouwde kapper. Een paar dagen ervoor werd ik gebeld: mijn kapper was ziek, dus ik kon kiezen door welke van de kapsters ik geknipt wilde worden.
Ik hoefde niet lang na te denken - de kapster die mij belde is, naast een leuk mens, een fanatiek hardloopster. En het is altijd fijn om bij zoiets persoonlijks als een knipbeurt ook iets van een band te hebben met degene die aan je hoofd staat te frunniken.
Omdat ik ook nog weet dat ze goed kan knippen (en dat is toch mooi meegenomen), liet ik mij bij haar inplannen.

Toen de shampoo was uitgespoeld, duurde het niet lang voor het gesprek op onze gezamenlijke hobby kwam. Nog voordat ze de schaar in mijn haar zette vroeg ze me of ik nog iets leuks in het vooruitzicht had; ik meldde dat ik de Zevenheuvelenloop ging doen, en voilá! We hebben het gehad over lopen in Parijs (heeft zij al gedaan, wil ik nog gaan doen), Rotterdam (zij doet de marathon, ik de 10 kilometer), Londen (bij haar op het programma, bij mij nog maar de vraag), Breda (raadde ik haar aan), Etten-Leur (raadde zij mij aan), Apeldoorn (zij doet de 27km, ik de acht) en New York (haar wens, niet die van mij).

We spraken over eten en drinken tijdens het lopen, over al dan niet lopen op muziek, over alleen lopen of met iemand anders, over steeds langere afstanden willen lopen, en vooral over het genieten tijdens het lopen. Het bleek dat wij, hoewel onze tempo's behoorlijk uit elkaar liggen, het hardlopen beiden op eenzelfde manier beleven - net als ik is zij zich tijdens het lopen bewust van haar omgeving. Lopen op de hei: vond ze geweldig! Lopen bij de Eiffeltoren en door de straten van Brussel: wow!

Haar enthousiasme over het lopen was aanstekelijk - toen ik weer buitenstond voelde ik me opgefrist en energiek. En mijn haar was nog goed geknipt ook.


Afstand: 5 km
Tijd: 31:52

Afstand: 6,3 km
Tijd: 39:20

De gelukkige loper

Gisteren was het eindelijk weer zover: ik mocht weer hardlopen! Er was anderhalve week verstreken sinds mijn ongelukkige teen roet in het eten gooide en nu was het wachten voorbij. Ik had keurig het advies van de huisarts in acht genomen (een week niet sporten) en er voor de zekerheid nog maar een paar daagjes aan vastgeplakt, dus ik was er helemaal klaar voor.

Ik pakte het gelijk groot aan - geen gemuts met eerst een klein rondje - en ging voor de volle mep: 15 kilometer. Dit was tenslotte de laatste kans die ik kreeg om vóór de Zevenheuvelenloop de hele afstand af te leggen en te zien hoe ik er voor stond.
En ik val maar direct met de deur in huis: het ging lékker! Ik durf niet te zeggen dat hier sprake was van een runners high (want hoe voelt dat eigenlijk?), maar een soort trance was er wel. Verstand op nul, blik op oneindig en gewoon gáán. Ik was als het ware één met mijzelf en los van mijn omgeving. Mijn knie speelde me af en toe parten, maar dat bracht me niet uit mijn ritme. De tegenwind heb ik nauwelijks opgemerkt. Mijn horloge heb ik alleen geraadpleegd als ik wilde weten op hoeveel kilometer ik me bevond; geen moment kwam het bij me op om te kijken in welk tempo ik liep of hoe lang ik al onderweg was.

Ik zat gewoon in mijn loopcocon en wilde daar zelfs niet uitkomen toen ik na een kilometer of 13 een beetje werd wakker geschud. Door mijn geblesseerde teen, nota bene. Ondanks de - alleszins nog draaglijke - pijn in mijn teen en de  - soms absoluut niet draaglijke - pijn in mijn knie (die ik maar afdeed als onwennigheid na tien dagen pauze) bleef mijn trance voortduren. Tot en met de laatste meter. Mijn klokje bleek een fabelachtig vlak tempo te hebben geregistreerd over de hele afstand en de rest van de dag danste de adrenaline door mijn lijf. Ik kan nu bijna niet wachten tot ik eindelijk mijn laatste wedstrijd van dit jaar mag gaan lopen. Daarna mag mijn lijf eventjes uiteen vallen: de eerstvolgende loop staat pas over drie maanden op het programma.


Afstand: 15 km
Tijd: 1:35:52

Blessureleed

Tot nu toe heb ik mezelf altijd gelukkig geprijsd: van blessures die mij het lopen verhinderen, heb ik nauwelijks last gehad. Toegegeven, mijn knie werkt niet altijd mee, mijn algehele fitheid laat weleens te wensen over en er zijn vast nog meer ongemakjes geweest die ik inmiddels ben vergeten, die het hardlopen, of althans het plezier daarin, negatief beïnvloedden, maar ik heb welgeteld één keer een aantal weken niet kunnen lopen omdat mijn lichaam dat niet toeliet.
Tot nu toe, inderdaad. En zoals dat vaker gaat, is er een cliché dat van toepassing is: het ongeluk zat deze keer in een bijzonder klein hoekje. Een hoekje dat niet groter is dan het topje van mijn middelste teen.

Vorige week was eindelijk het Grote Moment aangebroken waarop ik mijzelf ging testen - ik zou voor het eerst een loop doen van 15 hele kilometers. Ik voelde me goed, het weer zat mee en ik had een fijne route uitgestippeld, een lang, bijna recht stuk naar huis (ik had me wederom met de auto laten afzetten). Ik werd nog even uitgezwaaid langs de polderweg waar mijn training begon en daar ging ik.

Ik liep heerlijk ontspannen, genoot van iedere kilometer die ik achter me liet, en voelde dat ik voldoende in de tank had zitten om de volle afstand zonder problemen af te leggen. Mijn tempo heb ik onderweg niet gecheckt, maar ik voelde dat het goed zat - niet te snel en al helemaal niet te langzaam. Een droomrepetitie voor het echte werk, zou je kunnen zeggen.

Maar ik had buiten de waard gerekend. Of beter gezegd, buiten mijn middelste teen. Op de een of andere manier kon die teen deze dag niet goed overweg met mijn schoen. Wat nog niet eerder was gebeurd, gebeurde nu: schoen en teen zaten elkaar danig in de weg, en ze maakten mij deelgenoot van hun onmin rond de elfde kilometer. Hier was sprake van een blaar in wording. Het ging van ongemakkelijk naar lastig, van lastig naar pijnlijk. Maar, hoewel ik niet van het mannelijk geslacht ben, is enige eigenwijsheid mij niet vreemd en ik besloot gewoon door te gaan. Het lukte.

Eenmaal thuis bekeek ik de schade: een prachtige bloedblaar sierde de bewuste teen. En wat erger was: het deed in rust nog steeds pijn. Zoveel, dat ik twee dagen later toch maar besloot naar de huisarts te gaan; ik kon er niet goed mee lopen, laat staan hardlopen.
Het oordeel was niet schokkend, maar wel duidelijk: een week niet sporten, anders zou ik de schade groter maken en dat zou weer gevolgen kunnen hebben voor mijn deelname in Nijmegen.

Ergo: al mijn sportactiviteiten belandden in de ijskast. Mijn teen is nu verkleurd naar donkerrood en de pijn is  voor een groot deel verdwenen. Die week rust moet dus voldoende zijn.
Wat mij nu vooral bezighoudt is de vraag hoe het kan dat ik uitgerekend nu deze blessure krijg, terwijl ik al bijna 700 kilometers blaarvrij heb afgelegd. Komend weekend staat er daarom opnieuw een 15 kilometer op het programma. Kijken of mijn teen en schoen zich dan beter verhouden. Anders zal ik een van beiden op 18 november thuis moeten laten. En aangezien ik (nog) niet klaar ben voor barefoot running...


Afstand: 5,2 km
Tijd: 34:48

Afstand: 15 km
Tijd: 1:34:55

Drempel

       

Blijkbaar overkomt het zelfs een (redelijk) fanatiek hardloper als ik: ineens is er een afstand ontstaan tussen mijzelf en het hardlopen. Er is geen sprake van een langdurige toestand, en daarmee ook niet van drama, maar ik vind het zelf op zijn minst opmerkelijk. 

Afgelopen week heb ik door verschillende omstandigheden mijn loopschema danig omgegooid. Andere bezigheden en een nog steeds protesterende knie waren de belangrijkste redenen. Het resultaat was slechts één korte training en één lange duurloop en een weekend waarin de hardloopschoenen nu eens bij wijze van hoge uitzondering in de hoek bleven liggen. 

Het voelde aanvankelijk best lekker, zeker omdat ik op dinsdag een geweldige heuvel/tunneltraining had volbracht en omdat ik donderdag toch weer mijn afstandsrecord én mijn duurrecord had verbeterd en daar niet eens kapot van thuis kwam. Het doel van 15 kilometer is bijna bereikt! De rust voelde dan ook welverdiend en ik bespeurde niet eens een greintje schuldgevoel.

Maar vandaag, op maandag en dus de eerste dag van mijn nieuwe loopweek, is er iets raars aan de hand. Het lijkt alsof het hardlopen even uit mijn systeem is verdwenen. Ik stond vanmorgen op met het gevoel 'er is iets vandaag, maar wat ook al weer?'. Het antwoord is: er staat een korte duurloop op het programma. Je zou verwachten dat blijdschap zich van mij meester maakte toen ik het juiste antwoord had gevonden, zeker omdat het vandaag prachtig loopweer belooft te worden. Maar nee. Eigenlijk zit mijn systeem (lees: hoofd) zó vol met andere, minstens zo boeiende zaken, dat er bijna geen ruimte meer lijkt te zijn voor mijn meestal zo geliefde rondje. Het voelt alsof het vijfde wiel zojuist van de wagen is gevallen. En dat is, met nog geen vier weken voor de Zevenheuvelenloop, opmerkelijk, en een kwestie van onlogische timing. 

Gelukkig ken ik mezelf - vanmiddag besluit ik op enig moment mijn loopoutfit uit de kast te trekken en zet ik mij over die drempel en aan mijn opdracht. En ik weet ook dat ik daar blij van thuis kom, dus er is misschien wel een wiel, maar absoluut geen man overboord. 

Afstand: 5,8 km

Tijd: 36:57

Afstand: 14,4 km

Tijd: 1:32:01

Over de grens

Het is een gegeven: als je verder wilt komen, met wat dan ook, zul je stappen moeten zetten die je steeds een andere grens over brengen. En als het om hardlopen gaat, ben ik met die stappen zelfs serieuzer bezig dan ik bijvoorbeeld altijd met mijn loopbaan heb gedaan. Nog steeds heb ik twijfels over wat ik wil worden als ik later groot ben, maar met hardlopen weet ik precies wat ik de komende jaren wil bereiken en wanneer: alle stappen leiden naar één doel: 20 kilometer lopen in Parijs, oktober 2014, samen met mijn lief. De weg erheen is opgedeeld in deelprojecten - zo ben ik al bezig met een grove planning voor het komende jaar en heb ik me alweer ingeschreven voor mijn eerste loop van 2013. 

Met nog vijf weken te gaan nadert mijn huidige deelproject inmiddels zijn einde. Over twee weken moet ik in staat zijn de afstand van 15 kilometer te lopen zodat ik in Nijmegen vol vertrouwen aan de start kom te staan. Nadat ik vorige week mijn vertrouwde afstand van 10 kilometer (oh, hoe blasé) met groot gemak liep, was het dit weekend tijd om te ontdekken wat zich aan de andere kant van de 13 kilometergrens bevindt. 

Het was een kwelling, laat ik maar met de deur in huis vallen. De eerste kilometers voelde het nog redelijk, maar vanaf kilometer zeven slopen de ongemakken er in. De wind begon me dwars te zitten (altijd maar weer die wind...), maar dat was niet het ergste. Langzamerhand dienden zich allemaal pijntjes en ongemakken aan: mijn knie, hoewel flink ingetaped, liet zich voelen. Ik had zelfs pijn aan de kant van mijn knie die zich normaal rustig houdt. Een pees van mijn rechterbeen ging zich erin mengen, even later volgde zijn evenbeeld aan de linkerkant. Mijn benen waren pijnlijk stijf en ik had het idee dat ik me maar even hoefde te verstappen en ik zou struikelen over mijn eigen voeten. Mijn heupen werkten evenmin mee, ook daar zat het niet lekker en allerminst soepel.

Ik had natuurlijk heel verstandig naar mijn lichaam kunnen luisteren en kunnen stoppen om de kortste weg naar huis te wandelen, maar ik koos ervoor net te doen alsof ik doof was. 

Om een bijna anderhalf uur lang verhaal kort te maken: ik vocht mij naar die nieuwe grens. Thuis aangekomen ontdekte ik direct wat er achter schuil ging - ik werd misselijk, kon geen spier meer bewegen en voelde me de rest van de dag alsof ik de Mount Everest had beklommen. Het plan om in februari een 18 kilometerloop te gaan doen, heb ik terstond laten varen. 

Afstand: 4,5 km

Tijd: 27:56

Afstand: 4 km

Tijd: 27:08

Afstand: 13,5 km

Tijd: 1:27:54

Beslagen ten ijs

Je zou denken dat hardlopen slechts een kwestie is van schoenen aantrekken en gáán. Niets is minder waar. Dat besef ik maar weer al te goed als ik me, samen met mijn rennende wederhelft, voorbereid op onze deelname aan de Bredase Singelloop, afgelopen weekend.
Het begint bij ons al meer dan een week van tevoren: geen uitspattingen wat eten en drinken betreft en goed uitstippelen wat er op het menu komt te staan. Er wordt ook ruim van tevoren nagedacht over het eten op de dag zelf - waaruit gaat het ontbijt bestaan, wat nemen we mee om te nuttigen vóór, tijdens en na de loop. Omdat wij zo natuurlijk mogelijk eten, komen de gangbare energierepen, -drankjes en -gelletjes er bij ons niet in. Dat betekent bijna automatisch alles zelf klaarmaken. Voor Breda was dat een granensmoothie met banaan, zeewier en rijststroop als energieleverancier, groene thee met diksap en shoyu als dorstlesser en een tempeh/aarbeien/rijstmelk-shake voor het herstel na de inspanning. Iets meer werk dan even een reep uit de kast trekken.
Alleen op eten en drinken kan ik niet lopen, dus muziek gaat steevast mee. De iPod dient dus te worden opgeladen, de afspeellijsten dienen te worden vervolmaakt. Ook dit is bepaald geen sinecure, want tijdens elke kilometer wil je precies de muziek horen die je op dat moment nodig hebt.
Maar hiermee zijn we er nog niet. Want wat trek je aan? Als je trainingsrondje direct buiten je voordeur begint, kun je op het laatste moment bepalen of het lange mouwen moeten worden, of besluiten toch maar een jackje aan te trekken tegen de regen. Ga je wat verder weg om je kilometers te maken en moet je navenant eerder van huis, dan moet je iets meer vooruit kijken. Gelukkig was het vooruitzicht voor deze keer behoorlijk eenduidig: perfect loopweer, niet al te warm en weinig wind. Dat werd dus korte mouwen en dito broek.
Toch waren we er nog steeds niet. Er moesten droge kleren mee om het bezwete lijf na afloop in te wikkelen. Mijn loop vond een paar uur plaats voor de slotafstand waar manlief van start zou gaan, dus ik moest mijn spieren goed warm houden als ik de volgende dag nog de trap op en af wilde komen. Datzelfde gold andersom: manlief stond een tijd langs de kant om mij aan te moedigen en hij moest zijn spieren op temperatuur houden in de aanloop naar zijn afstand.
Tenslotte, omdat ik naast hardlopen nog een enkele hobby heb, ging natuurlijk mijn fotocamera mee.
Al met al hadden we dan ook als resultaat van al deze voorbereidingen een flink zware tas, die we om de beurt meesjouwden naar de verschillende punten langs de route.
Niets 'schoenen aantrekken en gáán', dus; alleen al de voorbereiding is topsport!
Maar gelukkig, deze keer betaalde de geïnvesteerde energie zich bij beiden ruimschoots terug: allebei liepen we een dik PR.


Afstand: 6,2 km
Tijd: 40:09

Afstand: 5,5 km
Tijd: 33:25

Afstand: 10 km
Tijd: 1:00:21

Wind in de rug

Vandaag ga ik eens lekker op zijn Hollands zeuren over het weer. Er moet heel wat gebeuren wil je mij betrappen op weerpraatjes bij de bushalte, de kassa in de supermarkt of met de buren, maar nu ben ik het toch wel een beetje zat: waarom toch steeds die wind?!?
Natuurlijk, het is geweldig wonen in de polder, en het is er ook heerlijk lopen, zeker. Maar altijd maar die windkracht 5 of meer is soms een beetje te veel van het goede. Zoals nu dus.
Ik moet erbij zeggen dat ik verre van fit was toen ik afgelopen week in mijn heuveltraining een viaduct had opgenomen dat ik vier keer zou lopen, althans dat was het plan. Ik had eerder in de week al een training geschrapt, voor het eerst sinds ik met dit schema ben begonnen, dus ik kon nu niet met een excuus aankomen - ik lag immers niet met 40 graden koorts in bed, dus ik móest. Van wie? Van mezelf.
Direct de eerste kilometer was het al duidelijk: de wind was weer stevig, stond pal op kop en zou dat ook nog staan op het punt waar ik, omgeven door niets dan kale akkers, het viaduct over zou gaan. Dat punt lag drie kilometer van mijn startpunt en al die tijd er naartoe heb ik zo lopen vechten en worstelen met de wind, en misschien nog meer met mezelf, dat het viaduct uiteindelijk - oh, verrassing! - een peulenschil bleek te zijn. Toch ben ik laf geweest, of misschien was het verstandig, en heb ik het viaduct na de tweede beklimming snel achter me gelaten. Ik kon het niet opbrengen om opnieuw onbeschut tegen de wind in te moeten lopen. Als de wiedeweerga (dat kon omdat ik nu windje mee had) ben ik teruggekeerd naar huis, uiteindelijk toch met het aantal voorgenomen kilometers op zak.
Gisteren was het tijd voor een grensverleggende duurloop: ik ging voor het eerst de grens van twaalf kilometer passeren. Maar dan toch zonder gevecht met de wind, daar was ik mentaal niet klaar voor.
En dus heb ik me heel prinsesselijk met de auto af laten zetten op een dijkje twaalf kilometer van huis, vanwaar ik uitsluitend wind mee had. Het was een verademing. Een slimme meid...


Afstand: 6,3 km 
Tijd: 40:37


Afstand: 12,7 km
Tijd: 1:20:04

Krakende wagens

Volgens de definitie zal ik er toch aan moeten geloven: ik ben een vrouw van middelbare leeftijd... En zoals dat gaat, komt die leeftijd met gebreken.
Toegegeven, ik heb nog niet echt te klagen, al doe ik dat soms natuurlijk wel. Maar om sommige dingen kan ik onmogelijk heen.
Het zit hem vooral in die spieren. Ongestraft het strekken na afloop overslaan is er niet bij - dan kom ik een paar uur later mijn stoel al bijna niet meer uit. En zelfs als ik braaf wel heb gerekt en gestrekt en alle gebruikte en zelfs ongebruikte spieren weer keurig op lengte heb gebracht, doet de inspanning zich soms nog lang voelen. Ook in de nacht na een loop word ik er dikwijls aan herinnerd dat ik geen twintig meer ben, als ik bij iedere draai de stramheid in mijn onderrug voel (daar moet bij gezegd worden dat het nog maar zeer de vraag is of ik als twintigjarige in staat zou zijn geweest te doen wat ik nu op sportief gebied doe, maar dat is een heel ander verhaal).
Op gang komen tijdens een training duurt met die middelbare spieren soms ook een eeuwigheid, althans voor het gevoel. De deur uit en vrolijk weg spurten gaat niet lukken. Als ik niet rustig wat inwandel, een beetje loshuppel of anderszins mijn benen laat wennen aan de te leveren inspanning, kan ik er gif op innemen dat die eerste vier kilometers aan gaan voelen alsof ik voor het eerst de loopschoenen heb aangetrokken.
Toch vormen die spieren niet mijn grootste zorg. Die komt namelijk voort uit een voor lopers uiterst essentieel onderdeel: de knieën. Of liever gezegd: een van de knieën. Nog beter gezegd: mijn linker knie.
Al sinds de zwangerschap van mijn jongste zoon is die knie gaan protesteren. Door de hormonen verweekte blijkbaar het weefsel in die knie - zo is mij later uitgelegd door iemand die ter zake kundig was - en met het meedragen van al het extra gewicht destijds is die knie dermate overbelast dat hij steeds een zwak punt is gebleven.
Een tijdlang heeft die knie nauwelijks van zich laten horen, dus ik had goede hoop dat het lopen mij juist van het probleem had verlost.
Helaas, de laatste weken gaat er geen loop voorbij of de pijn speelt op. Vochtig weer speelt hierbij een rol, dat is zeker, maar mijn grote schrikbeeld is dat de knie mijn huidige belasting niet zo goed aan kan. Dat zou slecht nieuws zijn, omdat die belasting nog niet is wat die zou moeten zijn. Zo ver is het niet, en ik wil er voorlopig ook niet aan.
Mijn tactiek op dit moment is dan ook het algemene devies van mijn moeder volgen: gewoon doorgaan, alles gaat vanzelf weer over. En is het niet zo dat krakende wagens juist het allerlangst piepen? Nou dan.


P.S. Om mijn gelijk te demonstreren heeft mijn nog piepjonge, 11 maanden oude horloge het afgelopen weekend ineens begeven, zonder waarschuwing of voorafgaande mankementen.



Afstand: 4,6 km
Tijd: 30:21

Afstand: 4,85 km
Tijd: 30:03

Afstand: 8,3 km
Tijd: 51:46 

Pieken en dalen

Al mijn trainingen staan nu natuurlijk in het teken van de Zevenheuvelenloop. Niet alleen moet ik leren die extra kilometers te overbruggen, maar ik moet ook nog eens leren hoogteverschillen te overwinnen - het woord HEUVELEN in de naam van het evenement baart mij grotere zorgen dan de afstand.
In het polderlandschap waarin ik loop, lijkt dat een haast onmogelijke klus. Gelukkig woon ik op een eiland en ben ik dus omringd door water. En dus zijn er tunnels waarin ik mijn kuiten kan laten wennen aan een stijgingspercentage dat hopelijk in de buurt ligt van dat van de Nijmeegse heuvels.
Inmiddels heb ik al een aantal van dergelijke 'tunneltrainingen' achter de rug. Zowel met de conditie als met de kuitspieren heb ik nog geen problemen ervaren, dus dat stemt hoopvol.
Maar het fysieke gedeelte is niet alles: er zit ook nog een mentaal aspect aan het omhoog lopen.
Gisteren liep ik mijn lange duurloop weer gewoon in de polder en ik ontdekte dat die helemaal niet zo stereotiep vlak is. Ik telde twee viaducten, een vals plat en drie dijken.
De eerste echte verhoging was een viaduct, dat mij al van verre aanstaarde op zo'n rechte, open weg. Langzaam kwam ik dichterbij en al die tijd kon ik alleen maar denken aan de moeite die het mij zou kosten om het gevaarte te bedwingen, compleet met tegenwind (natuurlijk!).
Door de tweede verhoging, het vals plat, werd ik verrast. Het lag daar ineens, onverwacht - de keren dat ik dezelfde weg de andere kant op liep had ik niet gemerkt dat het daar omlaag ging, maar omhoog laat zich toch moeilijk negeren. Deze verrassing kwam ook nog eens op een moment dat ik het zwaar had, maar gelukkig wist ik ook dit knelpunt te overleven.
Er volgden nog een viaduct en een dijk voor ik bij de meest verraderlijke hindernis kwam - een dijk op het laatste stuk van de route. Deze dijk zit in veel van mijn trainingen en vormt altijd een kwelgeest. Op het moment dat ik met mijn gedachten al bij het eindpunt ben moet ik dan nog even diep in mijn reserves tasten om nog met een beetje tempo de dijk op te komen.
Maar nadat ik ook dit onderdeel achter de rug had en ik mijn training kon afsluiten met de langste afstand op zak die ik ooit heb gelopen, was ik trots op mezelf. Geestelijk en lichamelijk kom ik steeds dichterbij die conditie die ik denk nodig te hebben. Dacht ik. Tot ik een filmpje bekeek van de route op 18 november. Het parcours lijkt in de verste verte niet op 'mijn' polder. Volgens mij moet ik op fysiek én mentaal vlak nog wel even aan de bak.
Help, waar ben ik aan begonnen?!?


Afstand: 7 km
Tijd: 45:26

Afstand: 5 km
Tijd: 33:58

Afstand: 11,5 km
Tijd: 1:15:02

Lekker swingend?

Het kan niet anders, of het is een man geweest die de term heeft bedacht voor iets wat veel gezelliger en onschuldiger klinkt dan het is: hormoonschommelingen. 

Want wat mij betreft is er meer sprake van een rollercoaster als het gaat om de constant veranderende hormoonspiegel. Afhankelijk van het moment in mijn cyclus, loop ik sterk als een paard, of slap als een lappenpop. Voel ik me alsof ik de hele wereld, inclusief die luttele kilometers, aan kan of voer ik een landurig gevecht om aan die eindstreep te komen. Ook heb ik in de ene fase meer last van lichamelijke ongemakken, zoals mijn knieën, mijn longen of slecht slapen, dan in de andere. 

Ik heb me, als tennisliefhebber, vaak afgevraagd of deze schommelingen ten grondslag liggen aan het zo befaamde wisselen van de wacht in  het vrouwentennis. Daar waar de top bij de mannen zomaar een aantal jaren vrijwel gelijk blijft, zie je bij de vrouwen de ene nummer één na de andere tevoorschijn komen, om na een meestal korte periode weer uit de schijnwerpers te verdwijnen. 

Het is overigens niet iets dat ik zomaar uit mijn duim zuig als excuus voor wisselende prestaties: in de Runner's Coach Hardloopgids voor Vrouwen lees ik dat ik een paar dagen voor en tijdens mijn menstruatie op mijn best loop, en dat ik een week na de ovulatie eerder naar adem hap tijdens het lopen, wat het lopen zwaarder maakt dan normaal. 

Jammer dus dat de organisatoren van loopevenementen geen rekening houden met mijn eigen hormonale kalender - past de Bredase Singelloop nog precies in de week dat mijn schommel gunstig swingt, met angst en beven zie ik in mijn eigen agenda dat de Zevenheuvelenloop juist in een neerwaartse beweging van diezelfde schommel valt. Daar gaat mijn hoop op een snelle tijd op mijn eerste 15 kilometer! Trainingsschema of niet, op een op en neergaande hormoonspiegel valt lastig te oefenen, anders dan de trainingen aanpassen op het moment dat er even niet méér in zit. Er rest mij  niets anders dan accepteren dat ik als vrouwelijke loper op dit punt in het nadeel ben. 

En mannen, kom nu niet aanzetten met het argument dat jullie ook zo je problemen hebben omdat jullie je 'elke dag moeten scheren'. Van baardgroei is bij mijn weten nog geen enkele man aan het schommelen geslagen. 

Afstand:  6,9 km

Tijd: 45:24

Afstand: 11 km

Tijd: 1:12:01

Echte helden

Een van de vele leuke dingen aan loopevenementen vind ik het observeren van andere lopers. Als je tussen die vele medelopers goed om je heen kijkt, zie je pas goed hoeveel verschillen er zijn - lopers zijn net mensen!
Gisteren heb ik in Tilburg heel wat observaties kunnen doen. Eerst liep ik zelf de 10 km (nou ja, +200m door een omlegging van het parcours), daarna stond ik een paar uur langs de kant om al die lopers op de 10EM langs te zien komen.
En natuurlijk is het indrukwekkend om die groep toppers zo lichtvoetig en snel te zien passeren. Knap hoe ze met ogenschijnlijk gemak een tijd neerzetten onder de drie kwartier. En qua frisheid oogden ze vlak voor de finish nog hetzelfde als bij de eerste doorkomst op zo'n 3 kilometer.
Maar wat ik misschien nog wel boeiender vindt, zijn al die mensen die het lopen, net als ik, als liefhebber doen. De mensen die, ook net als ik, niet allemaal even talentvol zijn, maar die het door hard werken en doorzetten toch maar mooi klaren, die 10.000 of 16.100 meter vol te maken.
Daarbij vallen veel uiteenlopende zaken op. Zo zag ik mensen in opvallende outfits - wat te denken van een knalrood 'morphsuit'? En volgens de laatste trend van het barefoot running zag ik ook een aantal lopers op zgn. five fingers schoenen, en zelfs twee op echt blote voeten.
Als het op techniek aankomt, zijn er eveneens veel, soms aparte, variaties. Een jongen bij wie de voeten nauwelijks van de grond leken te komen en die daardoor vlak boven het asfalt leek te zweven. Een man met het hoofd voortdurend in de nek - mogelijk heeft hij het algemeen geldende advies ter harte genomen om vooral niet naar de grond te kijken tijdens het hardlopen? Armen die allerlei rare zwaai- of molenbewegingen maken komen ook met enige regelmaat voorbij. En één loper presteerde het om, als vorm van reclame, al jonglerend met drie ballen te lopen.
Maar ik kijk met de meeste bewondering naar diegenen die er écht voor moeten knokken. Naar de lopers die bij voorbaat al weten dat ze in de achterhoede belanden. Vaak mensen die niet meer zo piep zijn, die in de meeste gevallen wat meer kilo's mee sjouwen en die - zo stel ik me voor - besloten hebben om hun levensstijl te veranderen en daarom zijn gaan hardlopen. Zij weten dat alle duizenden ogen langs de kant op hen gericht zijn en gaan toch van start. Zij weten dat het zwaar gaat zijn, dat de bezemwagen hen op de hielen gaat zitten en desalniettemin hebben ze de kracht om te lópen. Gelukkig krijgen deze mensen ook veel steun van het publiek, dat luid aanmoedigend en applaudiserend blijkbaar net als ik beseft dat hier de werkelijke helden van het evenement lopen.


Afstand: 6,7 km
Tijd: 45:09

Afstand: 4,6 km
Tijd: 30:33

Afstand: 10,2 km
Tijd: 1:04:19

Slaapwandelen

Gisteren was het weer eens zo'n dag. Zo'n dag die volgt op een beroerde nacht - onrustig en weinig geslapen, uren wakker gelegen.
Het gevolg voor mijn conditie is meestal desastreus, zo ook deze keer. Ik zou niets liever doen dan de hele dag in bed liggen en mijn slaapschuld vereffenen. Maar... het schema! Het schema verlangde van mij een lange duurloop van 60 minuten en op de laatste dag van de week was er geen uitwijken meer aan!
De ochtend viel al meteen af: niet de beste tijd als je toch al niet in de beste staat verkeert. Bovendien nog veel regen in de lucht en daar had ik nu helemaal geen zin in (ook voor lopen tijdens slecht weer moet je blijkbaar prettig in je vel zitten). Het doel was mijn uur te volbrengen in de loop van de middag. Maar ook die tijd ging voorbij zonder dat er een stap buitenshuis werd gezet, omdat ik na het stofzuigen van de woonkamer al stond te trillen op mijn benen.
Lichte paniek maakte zich inmiddels van mij meester. De week liep al bijna ten einde en ik moest nog zo'n 9 kilometer slechten!
Op dat moment moest ik denken aan wat ik die ochtend had gelezen over mentale fitheid in een boekje over bewust hardlopen dat manlief te leen had van een collega. Het kwam erop neer dat je het plezier dat je later tijdens je loop gaat ervaren, alvast visualiseert, waardoor het gemakkelijker wordt om je tot je rondje te zetten, ook al heb je op dat moment geen puf/zin/moed etc.
Dus ik zette mezelf voor het blok door definitief te besluiten om 's avonds mijn duurloop te gaan volbrengen en in de tussentijd visualiseerde ik me gek.
Toen het moment daar was, had ik inderdaad zelfs zin gekregen en bijna fluitend ging ik op pad. Het ging lekker! Zelfs de eerste 4 kilometers met stevige tegenwind liep ik met gemak. Helaas, de klap kwam toch: vanaf de zevende kilometer daalde mijn tempo drastisch, voelde ik allemaal pijntjes opkomen en was ik alleen maar bezig met aftellen. Weg plezier. Hier kon ook visualisatie het tij niet meer keren. Ik hield vol, natuurlijk hield ik vol. Met nog net geen sterretjes voor de ogen klokte ik af bij 1 uur en 8 seconden.
Het goede nieuws is wel dat ik door mijn inspanning zo moe was dat ik mijn slaapschuld vervolgens voor een groot deel heb afgelost.


Afstand: 7 km
Tijd: 45:32

Afstand: 9,2 km
Tijd: 1:00:08

De kracht van het schema

Gelukkig heb ik een enorme stok achter de deur, anders zou het in de hitte van de afgelopen dagen zomaar hebben kunnen gebeuren dat ik een trainingsrondje hier of daar zou overslaan. Alle adviezen die je om de oren vliegen, zouden voor een weldenkend mens immers voldoende zijn om af te zien van sportieve inspanningen bij een temperatuur boven de 22 °C.
Die stok is natuurlijk de Zevenheuvelenloop, zoveel mag inmiddels wel duidelijk zijn. Het aftellen is voor mij al begonnen, omdat ik voor mijn gevoel na twee weken al middenin mijn schema zit. Het schema dat weliswaar op mijn eigen wijze wordt ingevuld - je denkt toch niet dat ik mij ga bezighouden met de vraag of ik nu tempo 1 of tempo 2 aan het lopen ben? - maar dat desalniettemin redelijk heilig is. Ik zie mezelf namelijk zonder behulp van dat overzicht niet in staat om op een voor mij prettige manier de naderende 15 kilometers uit te lopen. En dus houd ik mij trouw aan het aantal trainingen, het aantal kilometers en het aantal minuten dat ik per week geacht word te lopen.
Noodgedwongen heb ik mijn trainingstijd de laatste paar keren wel vervroegd: normaal gesproken loop ik het liefst eind van de middag, maar tijdens de bijna-hittegolf kon het dus zomaar gebeuren dat ik om 6 uur de wekker had gezet om een klein ontbijt naar binnen te werken, waarna ik om 7.15 uur al gewapend met pet en drinken op pad ging om de hitte voor te zijn.
Helaas is het me tijdens mijn laatste training niet gelukt om de ingeplande duurloop van 50 minuten vol te maken. Na ruim drie kwartier was het óp. En op dat moment werd voor mij pijnlijk zichtbaar hoezeer ik gehecht ben geraakt aan mijn schema: hoewel ik totaal in de hele week méér kilometers heb gelopen dan ik zou moeten, bleef vooral het gevoel hangen dat ik nu mijn 50 minuten niet had gehaald.
Wat een larie. Het ziet er naar uit dat het schema en ik elkaar nog eens even goed duidelijk moeten maken hoe we met elkaar om moeten gaan de komende maanden. En ik ben bang dat de aanpassingen in onze verstandhouding vooral van mij zullen moeten komen. Dan weet ik zeker dat het schema mij blijft steunen tot het moment dat ik op 18 november aan de start sta.


Afstand: 6,8 km
Tijd: 45:22

Afstand: 5,5 km
Tijd: 37:09

Afstand: 7 km
Tijd: 47:50

De Olympische Droom

Je moet wel een enorme sporthater zijn als je dezer dagen niet een klein beetje wordt aangestoken door het sportvirus. In elk geval heeft het op mij wel zijn uitwerking. In eerste instantie geniet ik er passief van (vele uren breng ik door voor de tv), maar het maakt nóg iets los: ik wil óók!
Helaas, voor de echte Olympische droom ben ik natuurlijk te laat begonnen, los van het feit dat ik nooit het nodige talent bij mezelf heb bespeurd om op hoog niveau te sporten.
Sterker nog, vroeger hebben mijn ouders mij letterlijk moeten dwingen om een sport te beoefenen. Ik had er een hekel aan. Ja, ik heb een paar jaar met plezier gezwommen, met redelijk succes, maar toen de sfeer binnen de club te wensen overliet, was het met mijn sportieve aspiraties ook meteen gedaan. Daarna was het  hapsnap met mij en de sport. Tijdens mijn studie heb ik van alles geprobeerd, van tennis tot karate - niets beklijfde.
Jaren later heb ik nog tot twee keer toe geprobeerd om een warm gevoel te krijgen van hardlopen, maar mijn pogingen strandden na een of twee keer. Fitness, dat hield ik het langste vol. Nadat ik kinderen had gekregen, kon ook dat mij echter niet langer bekoren.
Een jaar of vijf geleden bekroop mij dan toch de wens om buiten actief te zijn, en ik koos opnieuw voor tennis. En ruim twee jaar later hernieuwde ik dan eindelijk voorzichtig de kennismaking met het hardlopen. Aanvankelijk zonder enige aspiratie, méér dan 'lekker bezig' willen zijn was het niet. Na een tijdje werd ik echter al wat enthousiaster en dat werd nog sterker nadat ik eenmaal de smaak van de loopevenementen had geproefd. Mijn oorspronkelijke ambitie om de vijf kilometer uit te lopen en het daar bij te houden werd al snel bijgesteld naar de tien kilometer. En, zoals al eerder aangekondigd, is die laatste ambitie inmiddels ook al weer vervangen door de wens om vijftien kilometers uit te lopen, met als langere termijn doel de twintig van Parijs. Ik heb zelfs voor het eerst een heus schema opgesteld dat mij naar de vijftien kilometer moet leiden.
Daar moest ik allemaal aan denken, toen ik Olympisch windsurfkampioen Dorian van Rijsselberghe zijn geheim hoorde prijsgeven: "Ga je droom achterna!".  Deze week was de vakantietijd qua hardlopen voorbij.
En zo kwam het dat ik, op de ochtend nadat Epke zijn indrukwekkende gouden vlucht had gemaakt, een begin maakte met mijn schema op weg naar succes. Laat dat dan maar míjn Olympische droom zijn.


Afstand: 6 km  (week 29)
Tijd: 37:30

Afstand: 10,2 km
Tijd: 1:03:55

Afstand: 4 km (week 31)
Tijd: 24:42

Afstand: 7 km (week 32)
Tijd: 45:42

Afstand: 7,4 km
Tijd: 50:10

Blanco

Er zijn tal van onderwerpen waar ik het in mijn blog over kan hebben, maar vandaag heb ik besloten om het maar eens nergens over te hebben. Omdat lopen soms gewoon alleen maar lopen is, en het lekker is als je je hoofd ook leeg kan houden.
Ik zou het natuurlijk kunnen hebben over het wonderlijke verschijnsel dat je in dit tochtige landje de wind zo vaak tegen hebt, zelfs vanuit drie verschillende looprichtingen op een en dezelfde ronde. Maar dat doe ik niet.
Of ik kan vertellen dat ik ineens een 'boost' kreeg toen ik onverwacht op een achterafweggetje vroegere buren tegenkwam, die enthousiast en, zo zag ik het althans, bewonderend vanuit hun auto naar mij zwaaiden. Daar ga ik het echter ook niet over hebben.
Derde mogelijkheid is dat ik uitweid over hoe ik deze week baalde dat het er maar niet van kwam om te gaan lopen, en dat ik mijn drie keer dientengevolge drastisch zag dalen, naar slechts één keer in de week. En hoe ik dat baalgevoel vervolgens gewoon opzij kon zetten, omdat ik er toch niets meer aan kon veranderen. Toch ga ik ook daar niet op in.
Dan is er nog het gelukzalige gevoel dat mij bekroop toen ik besefte dat ik uitgerekend was gaan lopen op de enige middag in de hele afgelopen zeven dagen dat de zon volop scheen en de temperatuur aangenaam was. Alsof deze middag speciaal op mij had gewacht. Maar nee, ook daar ga ik het niet over hebben.
Ook een mogelijk onderwerp is de vraag hoe het toch komt dat je op mijn leeftijd zo ontzettend last kan hebben van stijve spieren en dan vooral in de benen. Onhandig als je een sport kiest waarbij juist die benen een cruciale rol spelen. Maar, je raadt het al: ook dat ga ik niet aansnijden.
Ik ga het zeker niet hebben over hoe ik vanmiddag op mijn tandvlees en verzuurde benen toch volhield tot de denkbeeldige 10 kilometer streep bereikt was, omdat manlief met zijn even verzuurde benen 's morgens niet verder was gekomen dan 9.
Tenslotte zou ook vermeldenswaard zijn hoe het in je hoofd werkt, als je tijdens  het lopen nergens aan denkt. Bij mij lukt dat namelijk niet, nergens aan denken. Desalniettemin laat ik ook dit verschijnsel onaangeroerd.
Nee, vandaag houd ik het gewoon bij niks. Blanco, dus.


Afstand: 10 km
Tijd: 1:04:02

Stadse fratsen

Ik beschouw mijzelf gezegend met de omgeving waarin ik woon. Niet alleen qua woonplezier, maar zeker ook qua loopplezier. Vooral als je langere afstanden gaat lopen is er bij ons om de hoek genoeg variatie en ik hoef niet echt in de bebouwde kom te lopen, als ik dat niet wil.
Hoe anders is dat als je in de stad woont, zo stel ik mij voor. Dan ben je aangewezen op lopen in de drukte, moet je op zoek naar een park of heb je relatief vaak te maken met hindernissen als verkeerslichten.
Dat geldt ook voor wereldstad Londen, waar ik vorige week een paar dagen verbleef (een dag was gereserveerd voor een zeker tennistoernooi dat daar wordt gehouden, de andere dag zou ik 's avonds al weer terugvliegen - veel tijd had ik dus niet voor de stad).
Als ik langer was gebleven, had ik zeker meegedaan aan een sightjogging tour, dat is dan weer het voordeel van lopen in een stad. Hoewel ik eerlijk moet zeggen: Rotterdam kent dit verschijnsel ook, maar ik heb me er nog nooit toe kunnen zetten zo'n tour mee te lopen. Maar goed, zelf had ik nu ook geen loopschoenen meegenomen omdat ik dus weinig kans zag om die te gebruiken. 
Ik ging, in plaats van hard te lopen, al wandelend met mijn fotocamera op pad langs de Theems. Daar loopt het Thames Path, dat ik over een lengte van ruim 3 kilometer heb gevolgd, maar dat een totale lengte heeft die bijna honderd keer zo lang is. Ideaal dus voor stadsbewoners die hun hardloop 'rondje' willen doen zonder alle eerder genoemde hindernissen tegen te komen. En dat doen Londenaren dus ook, werkelijk en masse. Op het eerste stuk dat ik liep, vanaf de Tower Bridge, bleef het nog bij een paar lopers per tien minuten, maar meer in westelijke richting veranderde dat in een aanhoudende stroom aan rennende mensen. Niet overdreven, op het drukbevolkte pad liepen nauwelijks nog mensen die langzamer gingen dan 10 kilometer per uur.
Mooi natuurlijk, zo'n pad in de stad. Maar toch voelde ik me heerlijk en vrij toen ik vanmiddag over 'mijn' polderdijk liep, met de skyline van de Kop van Zuid in Rotterdam in de verte. Fantastisch hoor, dat uitzicht. Maar geef mij tóch maar het platteland!

Vorige week:
Afstand: 4 km
Tijd: 26:29


Deze week:
Afstand: 5 km
Tijd: 31:39


Afstand: 5 km
Tijd: 31:16


Afstand: 7,3 km
Tijd: 45:36

Rupsje Nooitgenoeg

Het begint met mij en hardlopen zo langzamerhand steeds meer te lijken op het verhaal van Rupsje Nooitgenoeg: ik heb steeds meer honger naar extra kilometers, zo lijkt het.
Althans, dat maak ik op uit mijn toch wat spontane reactie op het bericht eind mei, dat de inschrijving van de Zevenheuvelenloop geopend was. Die reactie bestond, hoe verrassend, uit een inschrijving.
Pas daarna kwam er het besef "Slik, nu moet ik gaan trainen voor 15 kilometers die ook nog het nodige hoogteverschil kennen!".
Ik heb nog de tijd, en volgens de op internet alom aanwezige schema's ook nog ruim voldoende om mij klaar te stomen, dus dat scheelt. En toch, als ik er over nadenk dat ik nog 5 kilometers moet toevoegen aan de afstand die nu als mijn langste geldt (let wel: dit is de helft extra!), dan slik ik nóg een keer.
Er moet dus actie worden ondernomen, en al dat geslik van mij gaat daarbij niet helpen.
Een van de goede voornemens is om alvast te proberen het aantal kilometers per week uit te breiden, door drie keer per week te trainen, in plaats van mijn gebruikelijke twee keer.
Afgelopen week was het zover. Twee keer een 5km en als sluitstuk een 10km stonden op het programma. Hoera, het is me gelukt ook, dat stemt hoopvol. Nog hoopvoller word ik van het gevoel waarmee ik die langere training liep, het ging redelijk gemakkelijk en ik kwam blij thuis (altijd een goede graadmeter).
Nu proberen dit nieuwe regime vast te houden, dat zal nog de grootste uitdaging zijn. Het gaat dan ook komende week alweer mis: ik zit ruim twee dagen in Londen en mis daardoor de ruimte en waarschijnlijk ook de conditie om drie keer lopen in te passen. Maar de week daarop ga ik er weer vol goede moed tegenaan, ik weet het zeker! Al was het alleen maar omdat ik me voorhoud dat ik, net als in het verhaal van het rupsje, door al dat kilometervreten zal ontpoppen tot een mooie vlinder. Eentje die uiteindelijk al dartelend haar allergrootste loopwens zal vervullen: de 20km van Parijs lopen.


Afstand: 5 km
Tijd: 32:33


Afstand: 5 km
Tijd: 32:21


Afstand: 10 km
Tijd: 1:02:53

Niet lopen is ook lopen - soms

Als je de harloopbladen en -sites mag geloven, ligt overtraining altijd op de loer voor een loper. Signalen hiervoor zouden zijn vermoeidheid, stijvere spieren en het moeilijker volbrengen van je trainingen. Laten genoemde signalen nou al een paar weken op mij van toepassing zijn! En dan is die overtraining in mijn geval eerder een gevolg van de combinatie van al mijn bezigheden en mijn conditie dan alleen van het lopen. Want twee keer per week maximaal 10 km lopen zal je in het algemeen niet snel het etiket 'overtraind' opgeplakt krijgen. Ik zal er echter toch iets moeten doen om het juiste gevoel weer terug te krijgen.
Wat te doen? De tijd van de loopevenementen is even voorbij, maar de volgende uitdagingen liggen toch al op de loer. Het is tenslotte zó weer september en dan wil ik er toch weer stáán.
Advies is om rustig aan te doen, waarna het mogelijk is dat je resultaten verbeteren als je na een pauze weer van start gaat.
Doseren lijkt dus de belangrijkste remedie. Dus ben ik als een gek naar mijn lichaam aan het luisteren - en dat heeft de afgelopen week maar weinig seintjes gegeven dat ik moest gaan lopen.
Maar als op zondag mijn inlegzolen nog steeds in mijn tennisschoenen zitten en niet in mijn loopschoenen, dan is er toch werk aan de winkel, omdat dat betekent dat er een week niet is gelopen. Al is het maar een kort rondje, om het gevoel vast te houden.
Vol goede moed ging ik vanmiddag op pad. Het was lekker weer, de wind was wat gaan liggen en ik had weer zin. Stief en stram was ik. Ik hoorde mijn gewrichten bijna kraken en mijn spieren bijna piepen. Om het maar niet te hebben over de zwaarte van mijn pas - mijn voeten kwamen met teveel geluid neer om mezelf voor te kunnen houden dat ik lichtvoetig aan het lopen was.
Hoewel mijn eindtijd voor mijn doen niet slecht was, bleek uit het verloop van mijn kilometertijden dat het steeds zwaarder ging.
Dus nee, ik kan niet zeggen dat die week rust voldoende was om mijn resultaten omhoog te stuwen. Maar ik weiger vooralsnog om een langere rustperiode in te bouwen. En dus doe ik weer even oordopjes in om mijn lichaam de komende week niet te horen. Tralalalala.


Afstand: 6,7 km
Tijd: 42:05

De twaalfde man

Omdat de dresscode luidde 'roze' - hoe verrassend! - ging ik, met mijn nagels knalroze gelakt en mijn eveneens knalroze loopshirt aan vanmiddag op weg naar Rotterdam voor de Ladiesrun 2012. Even snel rekenen leert dat ik vandaag mijn vierde ladiesrun liep, en er zullen er ongetwijfeld nog meer volgen. Niet omdat ik per se alleen wil hardlopen met seksegenoten, zeker niet. Maar er hangt toch een andere sfeer.
Als je de organisatie mag geloven, ligt de nadruk vooral op de gezelligheid, lopen met vriendinnen en shoppen. Er lopen inderdaad veel vriendinnengroepjes rond, hoewel die vrouwen die iedereen links en rechts inhalen om maar vooral een snelle tijd te behalen, toch niet zullen zijn afgekomen op de leuke sieraden die je op zo'n dag kunt kopen. Datzelfde geldt dus voor mij - met uitzondering van die snelle tijd dan toch...
Het is echter zeker gezellig om al die echtgenoten en kinderen langs de kant te zien staan, sommige met zelfgemaakte spandoekjes, en allemaal hard aanmoedigend.
Het hoogtepunt van deze loop is de doorkomst halverwege: er wordt gelopen rondom Ahoy en vlak voor het 5 km punt kom je door een hal, waar het zwart ziet van de mensen en waar er keiharde, opzwepende beats klinken van (deze keer dan) DJ Miss Sunrise. Hoe stuk je ook zit, je gaat er even twee keer zo hard van lopen. Nou ja, voor je gevoel dan toch zeker.
Lekker dus, die ondersteuning langs de kant. En omdat we in deze weken toch in de ban zijn van het voetbal (...) kan de vergelijking met de twaalfde man niet uitblijven.
En toch, er was vandaag stiekem nog een dertiende man aanwezig. In de vorm van het onberekenbare Nederlandse weer. Was het gisteren eerder herfst, met grijze luchten, niet al te hoge temperaturen en een harde wind, vandaag was daar een stralende lucht, met lieflijke witte wolkjes en een zon die de temperatuur deed stijgen tot 20 ºC. Oh, en had ik al vermeld dat er amper een zuchtje wind stond?
In de afgelopen maanden was er natuurlijk amper gelegenheid om te trainen in dit weer, en er was dus ook veel geklaag na afloop - zware benen, ademnood, niet meer kunnen. Het was niet zo zwaar als de Marikenloop, drie weken geleden, maar een makkie was het zeker niet.
Gelukkig was die twaalfde man vandaag net sterker, en sterk genoeg om mij een tijd te laten lopen die onder mijn verwachting lag. Op naar de volgende ladiesrun, dus? Toevallig wel, ja.


Afstand: 7,5 km
Tijd: 38:43

Afstand: 10 km
Tijd: 1:04:41

It's in the mix

Volgende week is het weer zo ver: dan sta ik aan de start van alweer een loopevenement - de Adidas Ladiesrun in Rotterdam. Eens kijken of ik opnieuw in staat ben op de mij zo vertrouwde Rotterdamse bodem een lekkere 10km te lopen.
De aanloop naar dit gebeuren gaat niet zo lekker als ik had gehoopt, dus ik was naarstig op zoek naar oplossingen die het tij kunnen keren van pijntjes, stijfheid en vermoeidheid.
Gelukkig werd mij via de (social) media een aantal bruikbare adviezen in de schoot geworpen.
Maar, zoals dat gaat bij een alles-of-niets-type als ik ben, besloot ik niet te kiezen voor één van die adviezen. Nee, ik bracht er direct maar vier tegelijk in uitvoering.
Als eerste zette ik een download op mijn iPod van de speciaal voor deze Ladiesrun samengestelde mixtape omdat ik eens wilde proberen hoe dat is, een langere tijd lopen op dezelfde beat. En besloot ik tijdens het lopen extra te letten op mijn looptechniek, omdat ik had gelezen dat een juiste houding ervoor zorgt dat je efficiënter omgaat met je krachten en dat de kans op blessures afneemt.
Daarnaast ben ik normaal gesproken te gemakzuchtig voor een degelijke warming-up, maar in de laatste Runner's World werd de zonnegroet aanbevolen voor luie lopers, dus die wilde ik wel een kans geven, om te zien of mijn spieren zo beter opgewarmd werden voor hun inspanning.
Tenslotte 'ben ik van de voeding' en al helemaal van de granen, dus een advies op dit gebied kan ik niet in de wind slaan. Het bericht dat quinoa een supergraan is, dat het uithoudingsvermogen van de Inca's in stand hield, kwam dan ook als geroepen. Dus maakte ik een quinoa maaltijd die eigenlijk bedoeld was voor mijn wederhelft die de volgende ochtend een halve marathon ging lopen, maar ik besloot er ook maar mijn voordeel mee te doen en erna te gaan hardlopen.
Het ging lekker. De beats op de tape hadden precies het goede ritme - hoewel ik na 5,5 km wel behoefte kreeg aan wat afwisseling. De granen deden volgens mij ook hun werk, mijn uithoudingsvermogen was prima. De zonnegroet zorgde er volgens mij voor dat het lopen deze keer vrijwel pijnvrij ging en datzelfde gold voor mijn loophouding.
Gedegen onderzoek is dit natuurlijk niet. Want wie zegt wat nu welk effect teweegbracht? En hoe weet ik nu  welk van die adviezen daadwerkelijk bijdraagt aan mijn loopplezier?
Mij maakt het eerlijk gezegd niet zo uit. Als deze combinatie werkt, doe ik het toch gewoon allemaal nog een keer?


Afstand: 3,4 km
Tijd: 21:51


Afstand: 7,5 km
Tijd: 46:21

Roparun

Een column in het pinksterweekend kan natuurlijk maar over één ding gaan, zeker als je in de buurt van Rotterdam woont, en dat is de Roparun.
Hoewel... vorig jaar had ik er totaal geen erg in dat de doorkomst van al de teams ook in ons eigen dorp zou plaatsvinden. Daardoor kon het dus gebeuren dat ik nietsvermoedend op weg ging voor mijn wekelijkse rondje hardlopen en dat ik mij vervolgens bij het einde van de wijk afvroeg waarom er toch verkeersregelaars bij de rotonde stonden. Het kwartje viel pas toen ik een paar teams voorbij zag komen, bestaande uit een loper en een aantal fietsers. Oh ja, Roparun.
Omdat het parcours vrij toegankelijk was en ik eigenlijk niet van mijn voorgenomen rondje af wilde wijken, voegde ik mij op het fietspad, alwaar ik al snel werd ingehaald door meerdere teams. Wel kreeg ik daarbij nog een enkele bemoedigende duim toegestoken - lopers onder elkaar, weet je wel. Toch voelde ik me behoorlijk nietig bij de geweldenaars die gezamenlijk al honderden kilometers hadden afgelegd. Daar liep ik dan met mijn voornemen om zo'n 5 luttele kilometers vol te maken.
Al snel bleek dat mijn eigen route voor een heel groot deel gelijk was aan dat van de Roparun renners. Ik voelde me daarbij lichtjes opgelaten, dus ik besloot toch maar af te slaan en een alternatieve weg te nemen. Voordat het zo ver was, moest ik nog even langs een plek die flink was opgetuigd met bogen, ballonnen, muziek en vooral veel publiek. Dacht ik nog even ongemerkt achterlangs te kunnen passeren, hielp een buurvrouw mij snel uit de droom - toen ze mij zag, begon ze me luid aan te moedigen, daarbij geholpen door haar gezelschap.
Natuurlijk was er ook nog de onvermijdelijke grapjas die riep dat ik de verkeerde kant opliep, maar verder kon ik mijn rondje in alle rust afmaken.
Dit pinksterweekend had ik het beter gepland en dus heb ik op zondag al gelopen. Dat de temperatuur wat aan de hoge kant was en ik daardoor mijn training flink heb ingekort mocht geen naam hebben.Vandaag heb ik staan kijken. Vol bewondering naar al die mensen die bij toerbeurt de route van Parijs naar Rotterdam al lopend volbrengen. Waarbij er heel wat lopers nog zo fris als een hoentje oogden en vele malen sneller liepen dan ik ooit voor elkaar zal krijgen.
En hoe graag ik diep in mijn hart ook zou willen dat ik het zou kunnen, zo'n prestatie neerzetten voor een goed doel, ik weet gewoon dat het voor mij niet is weggelegd. Dus rest mij niets anders dan applaudisseren en aanmoedigen. Ook dat is een bijdrage aan het goede doel.
Ondertussen maak ik mij op voor mijn eigen nieuwe uitdaging. Maar daarover later meer.


Afstand: 5 km
Tijd: 32:28


Afstand: 5,38 km
Tijd: 35:15

Genieten is een werk-woord

"Genieten hè, dames!" Ik weet niet precies hoe vaak ik woorden van deze strekking gisteren, tijdens de 10e Marikenloop, heb horen roepen. Door mensen die zelf niet deelnamen.
De eerste keer gebeurde dat al bij de warming-up waar ene Bert ons op het hart drukte dat het weer er niet naar was om PR-etjes te lopen, maar dat het vooral ging om het genieten.
Ik had er vanaf het begin al moeite mee, met dat genieten. Het begon er dus mee dat we de warming-up, weliswaar na een fantastisch optreden van een Braziliaanse drumband, en onder enthousiaste begeleiding van Annamarie Thomas, in de volle zon moesten doen. Dat zou niet zo heel erg geweest zijn, als ik niet in het groene startvak had gestaan dat, jawel, als laatste van start ging. En om aan te geven hoe lang het duurde voordat ik daadwerkelijk aan hardlopen toekwam: mijn drie mannen (echtgenoot en zoons) hebben staan wachten tot ik de start passeerde, waarna ze zich richting de finish begaven, alwaar de eerste (wedstrijd)loopsters alweer binnenkwamen - tijd: 36 minuten en een beetje.
Het voelde eigenlijk direct al niet helemaal lekker. Ik miste de euforie die ik normaal gesproken krijg als ik aan een loopevenement deelneem. Vervolgens liep ik te hannesen met mijn iPod omdat ik de goeie afspeellijst niet direct kon vinden en al voor ik het 2 kilometer punt was gepasseerd, had ik mijn flesje laten vallen en moest dus een soort pirouette uitvoeren om het weer op te pakken.
Het ging zwaar, heel zwaar. De warmte (zo'n 25 ºC) en de luchtvochtigheid (zo'n 70%) maakten dat het hard werken was. En gaat het normaal gesproken vanaf een kilometer of 5 lekkerder, omdat ik dan in mijn ritme zit, deze keer was dat anders.
Dat had zeker ook te maken met het feit dat rond dat punt de eerste loopster al langs de kant lag, verzorgd door de EHBO. Geen fijn gezicht en een reminder om toch vooral niets te forceren.
Helaas bleef het niet bij die ene loopster, langs de weg lagen op verschillende punten zeker acht loopsters voor wie het te veel was geworden - er kwamen infusen, warmtedekens en zelfs ambulances aan te pas. Niet fijn en het dempte de sfeer, dat mag duidelijk zijn. Daar konden die toeschouwers die de vrouwen aanmoedigden om toch vooral 'te genieten' niet echt tegenop.
Geheel tegen mijn natuur in, besloot ik net na de 6 kilometer om toch maar even te gaan wandelen en extra te drinken. En daarna nog maar een keer. Dat bleek een verstandige zet, want vanaf 8 kilometer ging het goed. En belangrijker: ik haalde de eindstreep, rechtop en met een tijd waarmee ik gezien de omstandigheden blij mag zijn.
De berichtgeving in de media achteraf ging vooral over de gezelligheid, vermeldde wel de warmte, maar niet de uitgevallen loopsters en de drukte bij de EHBO-ers. 'Laten we toch vooral genieten' lijkt ook daarbij nog steeds het motto. Voor mij was dat deze keer niet weggelegd.
Maar eenmaal thuis, na een lange treinreis, kwam vooral de trots. Trots dat ik hem had uitgelopen, maar vooral trots dat ik zo verstandig was geweest. En hoewel ik moest concluderen dat er qua beleving nog steeds niets kan tippen aan de marathon in Rotterdam, heb ik toch 26 mei 2013 alvast maar in mijn agenda gezet. Voor de 11e Marikenloop.


Afstand: 5km
Tijd: 32:01


Afstand: 10 km
Tijd: 1:07:56

Liever lui dan moe

Er zijn van die weken waarin het gewoon even tegen zit. Mijn conditie liet de afgelopen week behoorlijk te wensen over (gevalletje 'teveel chocola gegeten'...), en dat vertaalde zich natuurlijk direct in mijn loopprestaties.
Of liever gezegd: in het achterwege blijven daarvan.
Ik begon hevige uitstelverschijnselen te vertonen en dat beviel me maar niets. Over zes dagen staat de Marikenloop op het programma en omdat ik in mijn enthousiasme bij inschrijving heb doorgegeven dat ik verwacht rond 1 uur en 3 minuten nodig te hebben om binnen te komen, ben ik in het groene startvak geplaatst, zichtbaar aan een groene stip op mijn startnummer. Wat zoveel lijkt te betekenen als dat je met loopsters van start gaat die een vergelijkbare tijd verwachten neer  te zetten. En dat in de meeste gevallen wel zullen doen ook, is mijn vermoeden.
Dus... ik kan het natuurlijk niet laten gebeuren dat ik in de eerste kilometer al aan alle kanten wordt ingehaald en de adem in mijn nek ga voelen van de loopsters die in plaats van een groene, een oranje stip op hun buik dragen!
Toch duurde het donderdag nog tot de avond voor het mij lukte om de stoute loopschoenen aan te trekken. Manlief ging tunneltraining doen en zou mij 5 kilometer verderop met de auto afzetten van waar ik terug naar huis zou lopen. En alsof de duvel ermee speelde, kwam er, toen wij al onderweg waren, een uitzonderlijk dreigende lucht opzetten. Ik ben niet zo dol op onweer op een open weg in de polder, en laat onweer nu net zijn wat bij het weerbericht was voorspeld.
Ik was dan ook bijna blij toen het al snel begon te hozen. De bliksem volgde niet lang daarna. Het leek erop dat het voorlopig niet zou ophouden en gezamenlijk besloten we onze training uit te stellen tot een dag later. Het betekende wel dat ik me een dag later opnieuw moest opladen - iets wat de hele dag in beslag nam, tot ik 's avonds eindelijk zo ver was. Het resulteerde in een heerlijke 5 kilometer, in de vrijdagavondzon.
Op zondag zou ik nog 'even' een 10 kilometer training doen, als laatste oefening voor volgende week. Ik kan er kort over zijn: het lukte me niet. Ik was zo moe dat ik in het geheel niet vooruit te branden was, laat staan in staat om een rondje te gaan rennen. Helaas, ik moest capituleren.
Vandaag ging ik in de herkansing. Het uitgangspunt beloofde niet heel veel goeds, want met mijn conditie was het nog steeds droevig gesteld. Nu ben ik overtuigd van het sturen van je conditie door middel van voeding, dus had ik de laatste dagen met mijn maaltijden rekening gehouden met mijn slapte. Vlak voor ik vandaag op pad ging, deed ik een poging mijn algehele malaise nog wat verder af te zwakken door het nemen van een macrobiotische energiereep voor ik aan mijn zware taak begon.
En hoewel het niet mee viel, kan ik toch voorzichtig concluderen dat de maaltijden en de reep hun werk deden: hoewel ik behoorlijk moest werken, heb ik mijn plek in het groene startvak vandaag in elk geval verdiend!


Afstand: 5 km
Tijd: 30:42


Afstand: 10 km
Tijd: 1:02:48