Winterdipje?

Het lijkt erop dat ik een ouderwetse elpee begin te worden, waarbij de naald steeds blijft hangen in dezelfde groef, maar: help, zo wordt het nooit wat met die 10 kilometer!
Tot mijn schande moet ik beginnen met een bekentenis: ik heb de afgelopen twee weken niet alleen geen meter hardgelopen, maar ik heb mij zelfs helemaal niet beziggehouden met welke sport dan ook.
Nou ja, dat is niet helemaal waar: ik heb een week lang bijna elke dag gebivakkeerd in Ahoy Rotterdam, en daar de passieve variant van sporten beoefend: het kijken hoe anderen,  in dit geval tennissers, zich in het zweet werken. Bij mij vloeide er in die week geen druppel.
Daarnaast waren er echter ook dagen dat ik best tijd zou hebben gehad om sportief aan de slag te gaan, maar  helaas ontbrak mij gewoon de puf.
Is dit inherent aan het winterseizoen? Ik hoop van wel. Ik hoop (en verwacht eigenlijk ook wel) dat ik me weer fluitend in mijn hardloop outfit ga hijsen als de temperatuur weer ruim boven de 10 ºC komt en de zon mijn stijve stijve spieren en piepende longen weer wat verwarmt. En dat ik net zo fluitend mijn afstand elke week met een kilometer zal verlengen.
Het zal ook wel moeten, want vandaag over zeven weken precies sta ik aan de start op de Coolsingel en moet en zal ik die 10 kilometer bedwingen!
Vanmiddag merkte ik dat ik daar nog ver van verwijderd ben - ik had voor mijn gevoel een extra paar longen nodig gehad om het dubbele te lopen van mijn korte rondje.
Kortom: ik had de hele weg het gevoel dat ik, roestig en wel, afstevende op het einde van een doodlopende weg.
Gelukkig kan er in  zeven weken heel veel gebeuren.


Afstand: 4 km
Tijd: 25:35

Under construction

Helaas ben ik niet iemand die in de wieg is gelegd voor het hardlopen - daarmee bedoel ik dat  het mij soepel en als vanzelf afgaat. Daar steekt mijn lijf een stokje voor, met zijn stijve gewrichten en spieren en haperende longen. Ik moet het dus soms hebben van die schop onder mijn kont die ik mezelf toedien.
De afgelopen week had ik echter niet voldoende overwicht en protesteerden mijn longen zo hard dat ik wel naar ze móest luisteren. Geen enkele kilometer heb ik gemaakt in die zeven dagen.
Het maakte dat ik soms het idee heb dat mijn project om tot een 10 kilometer loop te komen een behoorlijke vertraging oploopt, vergelijkbaar met het vorstverlet in de bouw. Daarbij heb ik af en toe de vrees dat ik weer helemaal overnieuw moet beginnen, bij hele korte afstanden en dat ik vooral zal blijven hangen rond de 5 kilometer rondjes.
Vanmiddag zat ik mezelf behoorlijk zielig te vinden omdat ik nog steeds niet had gelopen; omdat het ineens óók nog begon te sneeuwen zag ik mijn training weer in het honderd lopen (ik heb het niet zo op lopen op een gladde ondergrond). De schop onder mijn kont kwam deze keer niet van mezelf, maar van mijn wederhelft. Hij raadde me aan om het gewoon te proberen, een rustig tempo aan te houden en een kort rondje te lopen. Omdat ik geen enkel tegenargument voorhanden had, toog ik door de sneeuw, daarbij wel de aangevroren trottoirs mijdend.
Wat bleek? Naast het feit dat ik genoot van het lopen terwijl de vlokken op me neerdaalden, is het fundament ondanks alle hindernissen die deze winter met zich meebrengt nog steeds overeind gebleven.


Afstand: 4,5 km
Tijd: 27:23

Sprookjes bestaan niet

Helaas. Wat een lofzang had moeten worden op het lopen in een wonderschoon winterlandschap, gaat uitmonden in een klaagzang. Het sprookjesachtige decor van  prachtige besneeuwde velden en schaatstaferelen ten spijt.
Mijn wederhelft kwam gisteren laaiend enthousiast terug van zijn rondje: het was zo prachtig lopen, dat móest ik zelf ook gaan ervaren! Natuurlijk, ik wilde zelf ook maar wat graag meemaken hoe heerlijk het is, in de kou, ploeterend door de sneeuw, ondertussen genietend van al dat moois onderweg.
Vanmorgen ging ik dus op pad na alle adviezen te hebben opgevolgd die er afgelopen week op internet verschenen - drie lagen bovenkleding, twee lagen over de benen, handschoenen aan en band over mijn oren en voorhoofd. Mijn oude schoenen aan vanwege de pekel en mij kon niets gebeuren.
Bij de eerste passen was ik nog wat voorzichtig, toch een beetje bang dat ik ineens zou uitglijden en hard op mijn toch al niet zo stabiele stuitje zou vallen. Dat gebeurde niet, dus ik keek al uit naar die fantastische loopervaring die mij in het vooruitzicht was gesteld.
Die kwam dus niet.
Op de schoongemaakte stukken fietspad liep ik al zwaar, maar op de nog besneeuwde paden kwam ik voor mijn gevoel amper vooruit. Ik zwoegde, had het zwaar en besloot al heel snel mijn route in te korten. Van genieten van het landschap was al helemaal geen sprake.
De Schotse Hooglanders die ik bij 3 kilometer passeerde, keken me aan met een blik van "Waar ben jij in vredesnaam mee bezig?" Dat wist ik zelf op dat moment eerlijk gezegd ook niet meer.
Ik sleepte me bijna letterlijk voort en toen ik het 4 kilometer punt had bereikt, aarzelde ik geen moment en stopte mijn horloge én mijn hardlooprondje. Het was welletjes.
Eenmaal thuis gaf ik de schuld aan mijn oude, dempingloze schoenen, aan de bronchitisachtige hoest die mij al een week parten speelt en aan de chocola die ik gisteren heb gegeten. Allemaal ongetwijfeld factoren die een rol speelden. Maar volgens mij komt het er gewoon keihard op neer dat lopen in de sneeuw niet voor mij is weggelegd.
Ik hou het maar bij wandelen, zolang er sneeuw ligt. Dan geniet ik tenminste ook nog van al het moois dat ik om me heen zie. Eind goed, al goed. Ongeveer, dan toch.


Afstand: 4 km
Tijd: 26:06