20 Kilomètres de Paris d.d. 11 oktober 2015

Ik had de strubbelingen in de laatste week vóór 'Parijs' overleefd, dus nu kon er niets meer in de weg staan. Toch?
Toch.

Het begon al toen wij - ruimschoots op tijd - op Rotterdam CS aankwamen. Er was een storing in de tunnel bij Barendrecht. Er reed geen enkele trein die kant op, dus ook niet onze Thalys.
Lang was onduidelijk wat de vertraging zou zijn, tot de Thalys ineens van de borden verdween en wij een sms-alert ontvingen: verwachte vertraging 120 minuten (!).

Gelukkig bleek deze inschatting wat overdreven en al snel hoorden we dat de vertraging 'slechts' 50 minuten zou zijn.
Een klein uur later dan gepland, arriveerden wij dan ook op Gare du Nord, vanwaar wij al snel bij appartement nr. 1 aankwamen. Een fijn appartement, dat we gelukkig op het laatste moment nog hadden gevonden voor de ene extra nacht die wij door de Belgische stakingen op vrijdag in de schoot geworpen hadden gekregen.

De volgende dag togen we naar appartement nr. 2, waar we de resterende 3 nachten zouden doorbrengen. Het was geen liefde op het eerste gezicht, sterker nog: het werd helemaal geen liefde tussen ons en dit appartement. Het was somber en vooral het slapen was er geen feest. Het matras was te hard en iedere nacht werden wij geplaagd door militant zoemende muggen. Die van geen wijken wisten, ook niet nadat ik mij helemaal had gedrenkt in anti-muggen spul.

Maar goed, lopen zouden we, en lopen deden we. Op zondagochtend vroeg wandelden we (wat een luxe!) van ons appartement naar de start aan de voet van de Eiffeltoren. Op het laatste moment had ik nog besloten om een shirt aan te doen in plaats van een hemdje (het was behoorlijk fris), waardoor mijn nagellak niet meer bij mijn outfit paste. Oh, help. Weer een slecht voorteken. Net als de pijnlijke rug en dito bil- en heupspieren die het matras mij had bezorgd. Tot overmaat van ramp kreeg ik ineens ook ineens pijn in mijn rechtervoet en kon ik niet ontspannen wandelen.

Bij het sportcomplex gaven wij onze tassen af bij het bagagedepot en wurmden ons in de rij voor het startvak. De controle was streng, iedereen moest zijn startnummer goed laten zien en als je er met de verkeerde kleur stond, werd je onverbiddelijk naar je eigen startvak verwezen. Eenmaal binnen moesten wij nog lang wachten voordat we in beweging  kwamen. De koude wind deed onze toch al getergde spieren geen goed. Gelukkig hadden we eraan gedacht om over onze hardloopkleding een oud shirt aan te trekken, dat we zouden weggooien als we gingen lopen.

Toch was ik aan het genieten. De wetenschap dat ik eindelijk hier stond, terwijl ik deze loop al een aantal jaar op mijn to-do list had staan, maakte dat ik er heel veel zin in had. Ik dacht niet aan hoe dat zou zijn om ineens twee keer zo ver te lopen als de langste duurloop in mijn training. Natuurlijk maakte het uit dat ik al vier keer een halve marathon had gelopen, zodat ik in elk geval wist wat ik kon verwachten.
Daarbij voelde ik me conditioneel goed. De afgelopen 99 dagen met het Sportrusten schema hadden me sterker gemaakt, dat voelde ik duidelijk. Ik keek nog een keer naar de Eiffeltoren schuin voor me en realiseerde me dat het straks eindelijk ging gebeuren!

Eindelijk kwam dan de meute in beweging. We liepen langs de Eiffeltoren, linksaf de Pont d'Iena over. Na de brug lag de startboog. Op de brug zelf overal plassende mannen langs de kant. Verdorie, ik moest ook! Maar helaas ben ik geen man en had ik ook geen plastuit op zak (niet dat ik die ooit op zak heb). Maar toen ik ineens een vrouw zag zitten die ook op die brug haar blaas aan het legen was, was mijn besluit snel gemaakt: wat kon mij het schelen, ik wilde lekker lopen! Dus ben ik ook door de hurken gegaan en heb haar voorbeeld gevolgd. Dat luchtte op. Die 20 kilometer konden wat mij betreft beginnen.

En het begon direct goed: meteen na de start ging het parcours omhoog. Stevig omhoog. Nu ben ik niet bang van een beetje heuvel, maar mijn stijve en inmiddels ook koude spieren moesten flink hun best doen. Dat was te voelen. Er was niet veel soepelheid te bekennen in de manier waarop ik liep. Toch kon ik alleen maar blij zijn. Met een grote glimlach ging ik de helling te lijf en die glimlach heb ik tot ver na de finish niet meer afgedaan.

Hardlopen in Parijs was geweldig! Na de eerste, langzame kilometer ging het tempo omhoog. Tegelijkertijd bleek ik in staat om nog gewoon een gesprek te kunnen voeren met manlief, die de eerste kilometers bij me bleef. We  hadden afgesproken dat hij bij elke drankpost, dus om de 5 kilometer, even op mij zou wachten, om daarna weer in zijn eigen tempo verder te lopen. We zouden gezamenlijk over de finish gaan.

De eerste post kwam en ik was aangenaam verrast door de verscheidenheid aan versnaperingen waaruit je kon kiezen. De bananen waren helaas op (dat heb je als je in het een-na-laatste startvak start), maar er lagen nog voldoende stukken sinaasappel, gedroogde abrikozen en vijgen, rozijnen en suikerklontjes. Ik nam een flesje water en een gedroogde vijg - heerlijk even brandstof bijtanken.
Na deze korte stop liepen we weer verder. Soms haalde ik mijn wederhelft weer bij en dan ging het gesprek verder. Ik kwam nooit adem te kort, mijn hartslag bleef keurig binnen de perken en ik bleef me maar fit voelen. Conditioneel gezien dan.
Mijn spieren daarentegen protesteerden luid, maar ik wilde er niet teveel aandacht aan schenken. Ze deden maar die spieren, ik liep hier lekker in Parijs te rennen en liet dat niet verpesten door een stel schreeuwlelijken.

Toen kwam het moment waarop ik me toch realiseerde dat ik een grens overging: het 10 kilometer punt. De laatste keer dat ik verder had gelopen, was eind mei geweest (een kleine 14 kilometer tijdens de estafetteloop Den Helder - Maastricht). En het was zelfs 8 maanden geleden dat ik voor het laatst een halve marathon had gelopen. Maar ook na het passeren van dit punt voelde ik me nog super fit.

Alleen die spieren... Gaandeweg begon ik ook mijn knie te voelen. Het was alsof het bouwwerk langzaam aan het kraken was, terwijl de motor nog vrolijk verder zoefde.
Ik bleek niet de enige te zijn die kampte met deze problemen: na ongeveer 12 kilometer, toen we het Bois de Boulogne uit waren en langs de Seine richting de Eiffeltoren liepen, haalde ik mijn man opnieuw in. Hij gaf aan dat hij last had gekregen van zijn hamstring en dat hij niet snel meer kon lopen. Ik ging hem dus voorbij - een nieuwe ervaring, omdat hij altijd sneller is dan ik.

Na de verzorgingspost op 15 kilometer wachtte ik hem op en ik zag al aan zijn gezicht dat het er niet beter op was geworden in de tussentijd. Maar op mijn vraag of hij de race wel kon uitlopen, was hij overduidelijk: dat ging ie gewoon doen. Ik moest maar vooruit gaan en op 19 kilometer op hem wachten. Als het te lang duurde, zou ik alleen verder gaan en hem pas na de finish weer treffen.

Door al die tussenstops in combinatie met die toch al stijve spieren, ging het lopen steeds iets stroever. Bovendien waren we veel tijd verloren doordat we een paar keer hadden stilgestaan.  De tijd die ik voor ogen had gehad, finishen onder de 2 uur, ging niet meer lukken. Jammer.
Misschien was het nog gelukt als ik in mijn eentje was doorgelopen, maar omdat mijn wederhelft hetzelfde voor mij zou hebben gedaan, zou ik een kilometer voor de finish ook op hem wachten.

De kilometers die volgden, werden wel wat zwaarder. Veel tunneltjes (au, mijn benen) en wat duurde het nog lang voordat we de Seine weer overgingen en we aan het laatste stuk terug naar de Eiffeltoren zouden beginnen. Het publiek ondertussen was onvermoeibaar enthousiast. Meerdere keren kreeg ik 'Allez Myra!' te horen, en zelfs een keer 'Quel bel t-shirt!'

Eindelijk, ter hoogte van het Louvre, gingen we de rivier weer over. De laatste kilometers waren aangebroken. Zoals afgesproken, stopte ik op 19 kilometer en na een korte tijd wachten haakte manlief weer aan en samen liepen we richting de finish.

Na afloop wisten we beiden niet hoe snel we moesten rekken: rug, benen, alle spieren werden even flink op lengte gebracht. Wat vervolgens overheerste, was een voldaan gevoel. We hadden allebei genoten, ondanks dat het niet vanzelf was gegaan. Wat een geweldige ervaring, die we voor geen goud hadden willen missen! Een ervaring waarop ik nog lang kan teren. Het smaakt echt naar méér.

En dat méér komt er ook. Over een half jaar zitten we, als alles goed gaat, in Berlijn voor onze volgende halve marathon.
Nu dus maar hopen dat we daar een beter bed zullen treffen...

Posbank Trail d.d. 4 oktober 2015

Bedenkelijk keek hij me aan, mijn fysiotherapeut. Zojuist had ik hem verteld dat ik een trail zou lopen als laatste duurloop voordat ik in Parijs 20 km zou gaan lopen.
Waarom niet? Het was tenslotte een afstand van slechts 7,5 km en in mijn sportrusten schema stond voor die dag een duurloop D2 gepland van 8 km. Waarom dan niet kiezen voor een mooie route in plaats van een overbekend rondje in de polder?

Omdat het niet de verstandigste invulling was, natuurlijk. Dat wist ik zelf heus ook wel. Hevige spierpijn lag immers op de loer, vooral omdat ik in mijn huidige schema nu niet echt op heuvels heb getraind (waarom zou ik, de Parijse heuvels zitten niet in het parcours van de 20 km). Het zou toch zuur zijn als ik een week voor 'de grote dag'  zware, verzuurde benen zou oplopen, waarvan ik nog dagenlang 'plezier' zou hebben.

Ik beloofde mijn fysio dat ik het rustig aan zou doen, en dat ik alle heuvels omhoog zou wandelen. Ik moest ook wel, als ik tenminste een beetje in de buurt wilde blijven van mijn D2 hartslag.

Zondagochtend vroeg vertrokken wij (manlief en ik) in zeer dichte mist naar het oosten des lands. De camping in Velp was het reisdoel, daar zou de Posbanktrail van start gaan.
Gelukkig werd het zicht beter naarmate wij dichter bij onze eindbestemming kwamen en toen we uit de auto stapten, scheen er een mooi, heiig herfstzonnetje door de bomen. Het decor was alvast prachtig!

Na het afhalen van de startnummers, het in de auto leggen van onze overtollige kleding en nog maar een keer plassen, liepen we het startvak in. Of nou ja, startvak... Een grasveld waar aan een kant de start- en de finishboog ineen was neergezet, met een paar hekken aan weerszijden. Niemand durfde/wilde vooraan gaan staan, wat een verschil met de meeste andere (weg)wedstrijden.
Na een paar laatste instructies over lintjes en pijlen die we moesten volgen ("direct na de start gaan jullie rechtsaf") werden we 'weggeschoten'. Geen startschot, gewoon de mededeling dat we van start gingen.

Nog geen 50 meter verder opeens een hoop geschreeuw: "Naar rechts! Naar rechts!". Het bleek dat de meute en masse toch rechtdoor was gelopen (en ik liep daar natuurlijk ook gewoon achteraan). Hilariteit alom dus.

Meteen kwam er en een stevige klim. Ik besloot dat het verstandiger was om deze heuvel al te gaan wandelen, vooral omdat mijn spieren nog niet helemaal waren opgewarmd. Ik had het advies van manlief in mijn hoofd: "Denk aan Parijs!", dus ik was een keer verstandig.

Eenmaal boven begon het genieten pas echt. Wat was het heerlijk om met dit prachtige weer in zo'n mooie omgeving te kunnen lopen!
Natuurlijk ging mijn hartslag wel sneller omhoog dan ik wilde, dus ik deed mijn best om rustig te blijven ademhalen. Daardoor kwam ik uiteindelijk slechts iets boven de bedoelde hartslag uit.

De klimmetjes en afdalingen wisselden elkaar af - de stevigste heuvels bleef ik wandelend omhoog gaan, om daarna in volle vaart de afdaling in te gaan. Wat is het toch heerlijk als je een beetje durft; dan kun je je lekker omlaag laten storten. Vaak haal ik tijdens een afdaling mensen in die me heuvel-op even daarvoor voorbij zijn gekomen.

Omdat 7,5 km (volgens mijn horloge was het uiteindelijk 7,77) niet zo ver is, was de finish al snel in zicht. Hoewel... ik zag nog niks, maar mijn horloge en de speaker in de verte zeiden mij dat de eindstreep niet lang meer op zich zou laten wachten.

Een kilometer voor ik daar aankwam, werd ik nog ingehaald door een uiterst soepel lopend heerschap. Natuurlijk, dat was de nr. 1 van de 15 km al, die een kwartier voor ons was vertrokken!
Voor ik het wist, was hij alweer uit het zicht verdwenen.

Het laatste stuk tot de finish ging alleen maar omlaag. Fors omlaag. Maar als ik dacht dat ik mijn afdaalkwaliteiten nu ten volle kon benutten en dus met twee vingers in de neus naar beneden kon, had ik het mis.
De helling lag namelijk bezaaid met boomwortels. Daardoor was het onmogelijk om als een lichtvoetige gazelle richting de eindstreep te dartelen.

Plotseling hoorde ik achter me hoe een briesend paard mij naderde. In volle vaart kwam ie me voorbij. Het was alleen geen paard, maar de nr. 2 van de 15 km, die geen enkele moeite bleek te hebben met deze heuvel, inclusief al die wortels. Hoewel het geluid dat hij produceerde, anders deed vermoeden.

Ik vond het een stuk lastiger.
Even zag ik voor me hoe ik achter zo'n wortel zou blijven haken en voorover zou storten. Blessure als gevolg, waardoor ik Parijs wel op mijn buik kon schrijven. Dus hield ik enigszins in. Het zal er niet echt elegant uit hebben gezien, maar ik kwam tenminste heelhuids onderaan de helling.

De finish was direct om de hoek en mijn laatste duurloop voor 11 oktober zat erop. Zonder brokken. Zelfs de spierpijn, die ik toch had mogen verwachten in de dagen die volgden, bleef uit. Mijn fysio kan dus trots op me zijn - ik heb nog nooit zo verstandig gelopen.

Next stop: Parijs!
En die Posbank Trail? Die wil ik volgend jaar wel weer lopen!

Parijs: obstacle run 2.0?

Nog een week, dan is het zover: dan sta ik eindelijk aan de start bij de 20 kilometer van Parijs! Een hardloopdroom die na 3 jaar eindelijk uit gaat komen. Als alles goed gaat, tenminste...

Aan mijn trainingen ligt het niet. Vandaag 93 dagen geleden begon ik aan het 100 dagen Sportrusten schema voor een halve marathon. Dat betekende 4 trainingen per week, lopen op hartslag, duurlopen van maximaal 10 kilometer en dagelijks ademhalingsoefeningen doen. Op de site van stoerevrouwensporten.nl kun je lezen hoe mij dat is bevallen, maar ik kan alvast verklappen dat het me tot nu toe geen windeieren heeft gelegd. Ik heb mijn PR op de 10 kilometer al 2 keer verbeterd en ik kan met groter gemak sneller lopen dan voorheen. Vandaag mijn laatste duurloop gedaan, in de vorm van een trailrun van 7,5 km bij de Posbank Trail. Los van het risico op stevige spierpijn door de steile klimmetjes, ging dat lekker. De rest van de week staan er alleen nog 2 loopjes van 12 minuten op het programma. Volgende week volgt dan de proef op de som.

Gaande de rit heb ik wel last gehad van een aantal fysieke ongemakken. Die waren al eerder aanwezig, maar een aantal maanden geleden ben ik maar weer eens gaan zoeken naar een goede behandeling. Ik heb meerdere dry needling sessies achter de rug (au!) en sinds afgelopen week kan ik voorzichtig zeggen dat er verbetering is opgetreden. Maar het betekent wel dat ik voorlopig dagelijks meerdere keren rek- en versterkende oefeningen moet doen voor bilspier en achillespees. Als het goed is, zijn de pijntjes straks in Parijs in elk geval hanteerbaar. Sinds afgelopen week heb ik de ergste belemmeringen achter me gelaten. Net op tijd dus.

Maar de grootste hindernissen moesten toen nog komen. Het begon met een mail van Thalys, afgelopen woensdagavond (net toen ik helemaal zen thuiskwam van een yogales, dus dat effect was direct teniet gedaan) dat er op 9 oktober geen enkele trein rijdt tussen Nederland en Parijs. Stakingen in België...
Natuurlijk was 9 oktober de dag dat wij met de Thalys zouden reizen. In allerijl hebben we dus nagedacht over de beste oplossing en dezelfde avond hadden we onze treintickets kunnen overboeken naar een dag eerder. Zonder extra kosten, dus hulde aan NS  International. Leuk, zou je denken, een dag eerder naar Parijs. Maar nee, ik was er danig door van slag omdat ik die donderdag thuis nog van alles van plan was en ik nu mijn plannen moest aanpassen. En daar hou ik niet van, zo op het laatste moment. Maar goed, deze hobbel was tenminste genomen, en nu kunnen we onze startnummers ook nog lekker vroeg ophalen op vrijdagochtend, dus er zat toch een voordeel aan het hele gebeuren.

Omdat we echter ook die eerste nacht ergens willen overnachten, hebben we gekeken of ons appartement nog beschikbaar was. Grote vreugde toen dat inderdaad het geval bleek te zijn. De volgende middag was het geregeld en hadden wij onze overnachting ook geregeld. Dat viel dus alles mee en ik kon weer rustig slapen.

Dacht ik. Want gisteravond was daar ineens een e-mail van de eigenares van ons appartement: of wij onze boeking niet konden aanpassen, want het appartement was reeds verhuurd voor die extra nacht.
Ik zal iedereen de details van de mailwisseling die volgde besparen, maar het komt erop neer dat er aan onze kant een hoop ongenoegen zat, die uiteindelijk leidde tot een niet heel bevredigende oplossing. Gezien de korte termijn hebben we echter geen andere keus dan te accepteren wat er nu ligt: er is een hotelovernachting voor ons geregeld en wij hebben korting gekregen op de prijs. Maar zelf mijn eten bereiden is nu die eerste avond en ochtend niet mogelijk, en dat is voor mij van groot belang. Ik kan nu eenmaal niet ongestraft buiten de deur eten.

De obstakels die ik nu ervaar, zijn dus vooral mentaal. Het kost mij enige moeite om keer op keer te moeten omschakelen - de trip gaat er nu anders uitzien dan de trip waarop ik mij het afgelopen half jaar heb verheugd. Maar ik weiger tegelijkertijd om dit gedoe in de weg te laten staan van het uiteindelijke doel waarop ik het afgelopen half jaar alles heb gericht: het op een prettige en ontspannen manier die 20 kilometer door Parijs lopen. Ik heb alleen nog even nodig om zover te komen dat ik mij er weer volledig op kan verheugen. Gelukkig mag ik nog twee keer - heel kort - lopen en staat er nog een yogales op het programma de komende dagen. Nu maar hopen dat die zen toestand deze week niet meer wordt doorbroken!