Sportrusten 3½ - De Vooravond

Ineens is het zover: dan hoef je nog maar één nachtje te slapen voor de grote dag. Alle trainingen zitten er op. De tas staat ingepakt, de instructies voor het support team zijn gegeven en het startnummer is opgehaald.

Aan de voorbereidingen zal het niet liggen. Ik heb in de afgelopen 99 dagen ruim 480 kilometer hardgelopen en van de 55 trainingen heb ik er slechts eentje over hoeven slaan. Ik liep 2 wedstrijden (Delftse Houtloop en de 10 km bij de CPC) en 1 PR en ik deed ook nog mee aan 2 trailruns. de Meerdaalwoudtrail en de Ooievaarstrail.
Ik heb zelfs een paar intervaltrainingen gedaan, het moet niet gekker worden.
Met het slapen is het in de afgelopen vijf weken gelukkig ietsje beter gegaan. Ik voel me nu dan ook wat fitter dan de vorige keer dat ik op deze plaats van mij liet horen.

Al met al kan ik wel zeggen dat ik er klaar voor ben. Meer nog dan vorig
jaar heb ik het gevoel dat ik het aan kan. Ik ben ook niet zenuwachtig, hooguit kriebelt het af en toe. Het feit dat ik al een keer heb ervaren wat het is om dat 'pleuris eind' te lopen, scheelt ook. Al zal Rotterdam totaal anders zijn dan Leiden: ander parcours, meer publiek en zeker meer lopers. Als het gaat om de drukte, vraag ik me wel af of ik daar onderweg niet enorm last van ga krijgen. Ik herinner me een Dam tot Damloop waarbij ik een paniekaanval kreeg vanwege alle prikkels die ik kreeg van de massa mensen langs de kant. Maar goed, toen zat ik beduidend minder goed in mijn vel en 'Rotterdam' wil ik al zó lang lopen, dat ik verwacht dat het mee zal vallen. Al kijk ik stiekem wel een beetje uit naar de paar rustige stukken, zoals het Kralingse Bos. Ik kijk ook enorm uit naar alle bekenden die ik - hopelijk - langs de kant ga zien staan, dan wel als loper ga tegenkomen. Het voordeel van in je eigen stad lopen.

In de voorbereiding heb ik veel gehad aan de facebookgroep van Rotterdam Marathon deelnemers. Hoe fijn was het om ervaringen uit te wisselen, dingen te kunnen relativeren en contact te hebben met andere Sportrusters. Ik kijk er naar uit om een aantal van die mensen morgen in het echt te ontmoeten.

Wat ga ik anders doen dan vorig jaar? Althans, wat ga ik anders proberen te doen dan vorig jaar?
Ik ga van tevoren de rust pakken, zodat mijn hartslag niet vóór het zingen van Lee al tot grote hoogte stijgt. Ik heb op mijn iPod rustgevende muziek gezet, die ik in het startvak ga beluisteren. Even afsluiten van de hectiek.
Vervolgens, als ik dan eindelijk (40 minuten nadat Lee zijn laatste noten ten gehore heeft gebracht - ik ben ingedeeld in het laatste startvak) van start mag, hoop ik dat ik het voor elkaar krijg om langzamer te starten dan de rest. Zodat ik mezelf niet in het begin al opblaas en nog over heb voor de vele kilometers die nog gaan komen. Dit wordt de grootste uitdaging morgen.

Ook op mijn vocht- en voedselinname onderweg ga ik beter letten. Meer drinken en deze keer wél een gelletje nemen als ik bij 30 kilometer ben. Wat dat drinken betreft: ik ga deze keer wél mijn van tevoren klaargemaakte flesjes sportdrank meenemen en ze niet op het aanrecht laten staan...

En dan een cliché van de bovenste plank: ik ga zoveel mogelijk genieten en alles gewoon over me heen laten komen.

Is er dan niets waar ik tegenop zie? Jawel, ik kan niet goed tegen warmte, dus ik zit er zeker niet op te wachten dat het ineens 20 graden lijkt te worden. Het is zelfs de vraag of ik wel onder de door mij zo belangrijke grens van 5 uur ga finishen in deze omstandigheden.
Maar wat kan ik er tegen doen? Niets, nada, noppes. Ik zal er mee moeten dealen, net als al die andere duizenden lopers, van wie er maar een klein deel echt blij zal zijn met dit weer.

Ik ga het zien en ondergaan. Morgenavond weet ik het: zal ik dan kunnen zeggen dat ik marathons heb gelopen?