Te beginnen met mijn laatste wapenfeit: de halve marathon in Den Haag, vorige maand. Nog steeds kijk ik daar met veel plezier op terug. Ik heb er ontdekt dat het ook heel leuk kan zijn om mee te lopen bij de wat kleinere evenementen. Voor mij is dit een van de redenen geweest om mijn plannen te wijzigen voor mijn volgende halve.
Tot 21 september was ik vast van plan om maart volgend jaar de hoofdafstand te lopen bij de CPC. Door mijn ervaring in Den Haag, ben ik op zoek gegaan naar alternatieven. En ik denk een prima vervanging te hebben gevonden: de 3bergenLOOP. Lekker 21 kilometer rennen over de Utrechtse Heuvelrug. Ik kan nu al bijna niet wachten!
Maar ook op de kortere termijn heb ik nog doelen: eind oktober loop ik een 10 kilometer in Etten-Leur (ook wat kleinschaliger) en het laatste loopdoel voor 2014 is een dik PR lopen op de Bruggenloop in Rotterdam. Manlief gaat me bij dat laatste hazen. Dat wordt dus iets nieuws, ben benieuwd hoe dat gaat bevallen.
Natuurlijk heb ik tussen april en september ook de nodige kilometers gemaakt. Met uitzondering van een paar rustiger weken in de zomervakantie, ben ik trouw geweest aan mijn drie trainingen per week. Al die kilometers willen helaas niet zeggen dat het lopen steeds gemakkelijker gaat. Er hebben behoorlijk wat zware trainingen tussen gezeten. Ook de wedstrijden gingen niet allemaal even soepel. Terugkijkend naar de omstandigheden, blijkt dat vooral warm weer mij behoorlijk dwars kan zitten, zeker als dat vergezeld gaat van zon. En met warm bedoel ik dan eigenlijk al vanaf een graad of 19. De lagere temperaturen van de herfst zijn voor mij dan ook best welkom.
Tot slot ben ik een beetje aangestoken door het barefoot-virus. Al langer loop ik met het idee dat al die demping in die hardloopschoenen misschien juist niet de oplossing is voor al mijn pijntjes. Gevoed door het boek 'Born to Run' (overigens ook een aanrader voor niet-hardlopers) vraag ik me af of die pijntjes niet juist worden veroorzaakt door al die bescherming, ondersteuning en correctie. We zouden juist terug moeten naar de natuurlijke manier van lopen.
Nu lijkt het lopen op blote voeten mij niet heel aangenaam, maar gelukkig zijn er schoenen die het blotevoeteneffect nabootsen: de zogenaamde fivefingers.
Afgelopen weekend heb ik meegedaan aan een clinic om deze schoenen eens aan den lijve te ervaren.
Het ziet er niet charmant uit, maar het was zo'n prettig gevoel, dat ik serieus overweeg ook een paar van deze schoenen aan te schaffen. Groot nadeel is dat het lopen op deze schoenen zo'n aanpassing van je spieren en pezen vraagt, dat je het heel langzaam moet opbouwen.
Mijn stiekeme wens om mijn halve marathon in maart vrij en blij op
semi-blote voeten door het bos te lopen lijkt hiermee buiten handbereik.
Waarschijnlijk moet ik er op rekenen dat ik een jaar nodig heb. Dat vergt
behoorlijk wat geduld, wat niet altijd mijn sterkste kan is. Wordt hoe dan ook vervolgd.
Je ziet: dat ik niets heb geschreven, wil niet zeggen dat ik niets heb gedaan!
En als je me nu wil verontschuldigen, ik ben even een stukje rennen.
Op schoenen met demping én steunzolen.
Afstand: teveel om op te noemen
Tijd: idem dito
