Omdat ik nog maar een beginnend trailer ben, koos ik beide keren voor de kortste afstand: respectievelijk 14 en 7 kilometer. Maar na die 21 kilometer kan ik voorzichtig zeggen dat ik er een nieuwe tak van sport bij heb gevonden.
Want wat is het lopen in de natuur ontzettend leuk!
De Veluwezoom was pittig, dat zeker. Steile heuvels, die ik voornamelijk wandelend op ben gegaan en warm, benauwd weer maakten dat ik het de volgende dag wel voelde dat ik had gelopen. Maar de prachtige omgeving, gecombineerd met de afwisselende manier van inspannen voelden aan alsof hier een verslaving in de maak was. Het heuvel-af lopen was helemaal het einde - in volle vaart haalde ik mensen in die mij even daarvoor naar boven nog voorbij waren gesneld.
Na de finish stond manlief mij op te wachten - hij was ruim 10 minuten vóór mij binnen - met zijn alcoholvrije bier al in zijn handen. Ook voor hem was het de eerste trail. We keken elkaar met brede grijnzen aan: dit wilden we allebei wel vaker doen! De volgende Veluwezoomtrail staat dan ook al in onze agenda's genoteerd!
Slechts 13 dagen later mocht dus ik alweer in de herhaling in Oosterhout. Deze trail werd voor het eerst georganiseerd en dat had zijn charmes. Eén van die charmes was de aanduiding van de route. In het bos hingen op één punt zoveel linten in even zoveel verschillende richtingen dat vrijwel alle lopers op dit punt zoekende waren. En soms de verkeerde kant op gingen.
Wat erin resulteerde dat de gelopen afstanden nogal verschilden (het schijnt dat de deelnemers aan de 14 kilometer tussen de 11 en de 16 kilometer hebben gelopen). Ik kwam uiteindelijk keurig uit op de 7 kilometer waarvoor ik mij had ingeschreven. Opnieuw met heel veel plezier terugkijkend op het heuvel-op en heuvel-af rennen, tussen de bomen en over zandverstuivingen.
Het laat zich raden dat ik het niet laat bij deze twee trails dit jaar. Zowel man als ik hebben ons alweer ingeschreven voor de volgende: de Duinentrail in Schoorl, op 1 november. En ik ben zelfs nog aan het kijken naar een trail in België, waarover mogelijk later dus meer.
Waarom het trailen zo leuk is? Omdat het appelleert aan vroeger, toen je als kind vrij en zonder zorgen buiten speelde. Omdat je kunt genieten van de natuur terwijl je een sportieve prestatie aan het leveren bent. Omdat tijd geen rol speelt, maar de ervaring bovenaan staat. Omdat het meer ontspannen loopt dan een asfaltweg. Omdat de sfeer bij trailruns meer ontspannen is dan bij de meeste wegwedstrijden. Omdat... en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Natuurlijk, mijn ervaring strekt zich niet verder uit dan twee trails die ik met mooi zomers weer heb gelopen. Het zal ongetwijfeld anders zijn als de kou, of erger nog: de regen en wind, zich aandienen als ik loop te ploeteren op een zware, modderige heuvel. Toch durf ik het nu al wel hardop te zeggen: life is better on the trails! (en ja, dat shirt heb ik inmiddels ook besteld...).
