Stijf(kop)

Aan mijn spieren merk ik al een paar weken dat ik eigenlijk te veel vraag van mijn lijf. Het alsmaar toenemende aantal kilometers, gecombineerd met de verhoogde luchtvochtigheid dat nu eenmaal bij dit seizoen hoort, doet zich in alle hevigheid gelden. Tel daarbij op dat ik op nieuwe schoenen loop die mijn knieklachten doen verminderen, maar waaraan ik nog niet helemaal gewend ben, en je hebt het plaatje compleet.

Het resultaat is stijfheid, zeg maar gewoon: spierpijn. De op een na laatste training heb ik, zoals dat heet, 'op karakter' uitgelopen, maar zodra ik stopte met hardlopen gingen mijn bovenbenen op slot en moet ik er uit gezien hebben als een dronkenman die na een nacht doorzakken uit de kroeg komt. En wat erger is: die spieren doen niet alleen maar pijn als ik loop of net gelopen heb, maar eigenlijk 24 uur per dag. Ik slaap gewoon slecht omdat er geen houding te vinden is waarin ik mijn pijnlijke heupspieren niet voel.

Natúúrlijk, ik zou het even wat rustiger aan kunnen doen, en een normaal denkend mens zou daar misschien niet lang over na hoeven denken, maar ja, het schema...
Nee, er is niemand die mij dwingt om in een x-aantal weken dit halve marathonschema te kunnen volbrengen, behalve ik zelf. En daar zit hem nu juist de kneep. Niet omdat ik zo nodig die 21-en-een-beetje kilometer in februari al op mijn palmares wil hebben bijgeschreven. Wél omdat ik in mijn huidige schema precies uitkom op een 18 kilometerloop op het moment dat die afstand ook bij de Midwintermarathon wordt gelopen. En wat zich eenmaal in mijn hoofd heeft vastgezet, komt er niet zo gemakkelijk meer uit - ik kan het eigenlijk niet verkroppen als ik naar Apeldoorn afreis om daar 'maar' acht kilometer te lopen. Wat best raar is als je bedenkt dat ik me oorspronkelijk juist voor die afstand heb ingeschreven en me daar ook echt op had verheugd.

Dus trek ik nu alles uit de kast om die stijfheid de baas te worden: ik heb mijn oude schoenen weer uit de kast gehaald en wissel die af met de nieuwe. Ik ben naarstig op zoek gegaan naar oefeningen die ik kan doen om mijn onderontwikkelde spieren te versterken en ik let extra goed op mijn voeding. Hardop zeg ik dat ik me er niet op vast pin, op die 18 kilometer. Maar in mijn hoofd weet ik dat ik alleen ga buigen als het écht niet anders kan.
Stijf van leden én van geest, dus.


Afstand: 8 km 
Tijd: 52:21

Afstand: 8 km
Tijd: 53:31

Afstand: 12 km
Tijd: 1:20:42

Afstand: 8 km 
Tijd: 48:52

Afstand: 8 km
Tijd: 53:47

Afstand: 12 km
Tijd: 1:25:42

Afstand: 8 km
Tijd: 52:35

Slakkengang

Hoewel ik pas het afgelopen voorjaar voor het eerst een 10 kilometer heb gelopen en nog maar net mijn Zevenheuvelenavontuur achter de rug heb, vond ik het toch alweer tijd voor een nieuwe uitdaging.

Dus heb ik, na wat heen-en-weer-geargumenteer met mezelf, toch maar het onzalige plan opgevat om het komend jaar een halve marathon aan mijn erelijst toe te gaan voegen. En dat moest dan ook maar meteen.

Om goed beslagen ten ijs te komen, wendde ik mij tot het wereldwijde web om daar een schema vandaan te plukken. Niet zomaar een standaard huis- tuin- en keukenschema, zoals ik gebruikte voor mijn 15 kilometer, maar een dat rekening houdt met een aantal variabelen zoals leeftijd, gelopen tijden e.d.

En dat heb ik gevonden!

Dit schema heeft alles waar ik blij van word: verschillende fases in de trainingsopbouw, aangegeven door verschillende kleuren, herinneringen voor trainingen per email, een voorspelde eindtijd aan de hand van mijn snelste 10 kilometer tijd, de mogelijkheid om je gelopen tijden en afstanden in het schema op te nemen, noem het maar op.

Alleen… toen ik de gemiddelde tempo’s zag die ik de komende weken zou moeten aanhouden schoten mijn wenkbrauwen spontaan in een frons. Ik keek nog een keer goed of ik het allemaal wel goed had ingevuld, maar het klopte. Ik had écht gekozen voor een gemiddeld zwaar schema, mijn leeftijd was juist en de geschatte uiteindelijke eindtijd voor de halve marathon leek mij heel reëel.

Ter verduidelijking: in de eerste week moet ik starten met de ‘voorbereidende training’ en dat doe ik blijkbaar door in een uitzonderlijk traag tempo te lopen. Dat tempo heeft de naam ‘joggen’ gekregen.

Nu behoor ik niet tot de snelste lopers - sterker nog, als er sprake is van startvakken, start ik steevast in het laatste vak - maar een tempo van 8:26 per kilometer, twee hele minuten boven mijn normaal gemiddelde tempo, leek zelfs mij ondoenlijk.

Maar goed, onder het mom van ‘wie is hier nu de expert’ (niet ik) besloot ik het gewoon maar te gaan proberen. 

Ik heb er nu twee trainingen 'joggen' op zitten en ik kan alleen maar bevestigen dat mijn aanname klopt – het ís ondoenlijk. Voor mij dan in elk geval.

Je zou zeggen dat langzaam lopen minder moeite kost, maar dat blijkt een misvatting. Zelfs met de grootst mogelijke moeite kreeg ik mezelf niet in het gewenste tempo.

Op momenten dat ik dacht nu toch echt bijna stil te staan, gaf mijn horloge aan dat ik me toch nog voortbewoog met een pace van 6:35. Na nog veel harder mijn best doen, lukte het me uiteindelijk om uit te komen op 7:17, maar dat hield ik niet langer dan een kilometer vol.

Toch ben ik heel tevreden met deze slakkengang. Het is net of ik nu al voel dat er een stevig fundament gebouwd gaat worden door het op deze gefaseerde manier aan te pakken. Bovendien leek het onderweg of ik door het langzamere lopen meer in een soort trance kwam. Geholpen door het prachtige winterzonnetje en de mooie polder vergezichten, had ik nog meer tijd dan anders om te genieten van mijn omgeving.

De volgende training mocht ik trouwens alweer een tandje bijzetten: er stond een heus ‘comfortabel’ tempo op het programma. Nog altijd bijna een minuut trager dan wat ik gewoon ben, maar het betekende dat ik me minder hoef in te houden. Nou ja, uiteindelijk kwam ik uit op hetzelfde tempo als bij joggen...

Nu kijk ik uit naar volgende week – dan begint de fase ‘sneller lopen’. Dan mag ik mijn gewone tempo gaan aanhouden. Van slakkengang naar schildpadgang. 

Afstand: 5,5 km

Tijd: 38:11

Afstand: 8 km

Tijd: 56:31

Afstand: 8 km

Tijd: 55:22