Koploper

Het derde evenement van dit jaar zit alweer in de pocket - afgelopen zondag traden manlief en ik aan in Zandvoort, waar onder toch wel barre omstandigheden de Zandvoort Circuit Run werd gehouden.
Van tevoren had ik wel even getwijfeld of ik het wel aankon, met weinig meters in de benen 12 kilometer in de kou (een afstand die ik de laatste 2,5 maand niet meer had gelopen), met stevige wind en ook nog een stuk over het strand, iets wat ik nog niet eerder had gedaan.
Maar omdat je een gegeven paard nu eenmaal niet in de bek dient te kijken (we hadden onze beider startnummers cadeau gekregen), togen we die ochtend toch maar met de trein (ook gratis, op vertoon van het boekenweekgeschenk) in noordelijke richting voor ons goedkope dagje uit.

In de trein van Haarlem naar Zandvoort werd het al gezellig. De trein zat van voor tot achter vol met mensen die met hetzelfde doel naar de eindbestemming gingen. Logisch natuurlijk, want waarom zou je anders op een dag als deze, bij een temperatuur van rond het vriespunt (gevoelswaarde zo'n 10 graden lager) en met een snijdende oostenwind, kracht 6, richting het strand gaan? We hoorden en passant ook nog dat het de afgelopen twee edities van de Circuit Run zulk lekker weer was geweest dat er toen in korte broek kon worden gelopen. Tja.

Eenmaal op het station aangekomen, was het nog een koud en winderig stuk lopen naar het circuit. Daar dook iedereen zo snel mogelijk de grote tent in, om toch maar zo lang mogelijk beschut te blijven en nog een beetje warmte op te doen. Dus stonden we hutje bij mutje te wachten tot het moment dat er geen uitstel meer mogelijk was en we ons van onze meest stoere kant moesten laten zien.
Gelukkig verliep de start soepel - wij mochten, als deelnemer aan de business run, als tweede groep van start. Via de pits gingen we de baan op. Eega en ik hadden afgesproken dat wij op het circuit, de eerste 4 kilometer, samen zouden lopen. Dat betekende voor beiden een aanpassing in tempo. Ongemerkt ging ik steeds net ietsje harder dan me lief was, en net zo ongemerkt moest hij steeds net ietsje meer inhouden dan gemakkelijk voor hem was.
Met het strand in zich namen wij dan ook afscheid van elkaar, en zochten allebei ons eigen tempo weer op. Wonderwel vond ik het snel, dat tempo. Lekker in mijn eigen wereld liep ik een paar heerlijke kilometers over het smalle strookje harde zand dat nog restte voordat het echt hoogwater was. En net zo lekker, of misschien een heel klein beetje minder lekker, in mijn coconnetje vocht ik me tegen de wind in door het dorp terug naar de finish.

Op zo'n 100 meter voor de eindstreep bleek echter dat mijn eigen tempo toch niet alleen míjn tempo was geweest: er verscheen ineens een medeloopster naast me die me werkelijk vanuit haar tenen bedankte voor het fijne tempo dat ik had aangehouden. Ze beweerde zelfs dat ze zonder mij de 12 kilometer niet had kunnen uitlopen. Op de video's die onderweg gemaakt zijn, is te zien dat ze al die tijd vlak achter me heeft gelopen, zonder dat ik dat in de gaten had. Ik was blij verrast: als ze niets had gezegd, had ik nooit geweten dat ik aan het hazen was geweest en dat ik een ander had geholpen.
Even later was ik echter niet meer de haas, maar het haasje: ze snelde me voorbij en finishte 4 hele seconden eerder dan ik...


Afstand: 5 km
Tijd: 34:15

Afstand: 8 km
Tijd: 55:01

Afstand: 5 km
Tijd: 33:21

Afstand: 12 km
Tijd: 1:18:00

Afstand: 7 km
Tijd: 43:57

Ontaantastbaar

Via de social media volg ik meerdere accounts die betrekking hebben op hardlopen. En iedere keer als er een wedstrijd aanstaande is, valt mij op dat er zo veel mensen zijn die zich moeten afmelden, wegens blessure of ziekte. Steeds weer prijs ik mezelf gelukkig dat ik toch zo gezond ben dat mij dat in de afgelopen jaren niet een keer is overkomen.

Maar wat bleek: ik ben helemaal niet zo onaantastbaar als ik had gedacht. Ondanks al mijn gezonde eten en dito verstand als het om blessures gaat, kon het natuurlijk ook niet uitblijven. Statistisch gezien ben je allemaal gewoon een keer aan de beurt. En nu was het dus zover.

Nog maar een week geleden lag ik dus met koorts op bed. De griep, waarvan ik had gedacht dat ie, zoals de laatste jaren steeds het geval was, aan mij voorbij zou gaan, had mij stevig in zijn greep. En dat zal je net zien: aan het eind van mijn malaise stond er een loopevenement op mij te wachten, de CPC loop in Den Haag. Net nu ik nog maar onlangs in een training voor het eerst onder het uur had gelopen op de 10 kilometer, moest ik dus misschien wel verstek laten gaan! En verstek laten gaan bij een loopevenement betekent in mijn boek gewoon dat ik gefaald heb (waarin precies, dat weet ik mezelf ook nog steeds niet duidelijk te maken...).

Natuurlijk wilde ik niet zomaar opgeven, dus ik stelde het besluit om al dan niet te gaan rennen zo ver mogelijk uit. Ik deed verstandig, bleef in bed, at gezond, dronk voldoende en ziekte uit. Dat viel niet mee. Alsof het een test was, duurde deze griep langer dan de voor mij gebruikelijke drie dagen. En pas op de zesde dag kon ik dan ook eindelijk zeggen dat het voorbij was. Er restten mij toen nog slechts vier dagen tot de CPC.
Maar, ik bleef verstandig, googelde even wanneer ik weer mocht gaan lopen na koorts, en volgens dat advies besloot ik dus wél te gaan lopen, maar me vooral in te houden. Ik deed twee dagen vóór de CPC een  kort loopje om de ergste roest van me af te schudden en was na afloop: a. Blij dat ik het gedaan had en b. Blij dat het achter de rug was. Maar lopen zou ik!

En lopen deed ik. De weersomstandigheden waren verre van ideaal en een klein stemmetje vroeg mij of dat wel kon, met een bezweet, net hersteld lichaam in ijzige kou verkeren. Die vraag heb ik voor het gemak maar niet beantwoord en zo startte ik dus voor mijn 10 kilometer in een ijskoud Den Haag.

Wat ging het lekker! Ik werd aan alle kanten ingehaald (dat krijg je als je met een businessteam in het tweede startvak mag starten) maar dat deerde me niet. Ik kon lekker mijn eigen tempo lopen en hield het met gemak vol. De kou was geen moment een factor en de wind viel op het parcours gelukkig ook grotendeels weg. En zo kon het dus zijn dat ik - weliswaar niet met een PR - met een voor mij alleszins acceptabele eindtijd over de finish kwam. En ik voelde me na afloop... toch een béétje onaantastbaar.


Afstand: 10 km
Tijd: 59:45

Afstand: 10 km
Tijd: 1:07:04

Afstand: 4,5 km
Tijd: 31:49

Afstand: 10 km
Tijd: 1:04:02