Mijn doel van de afgelopen maanden was het toewerken naar wat voor mij het leukste loopevenement van het jaar is: de marathon van Rotterdam.
Dit jaar mocht ik als helft van een business team ook de helft van het marathonparcours lopen. Dat was bij voorbaat al een feestje.
Al mijn inspanningen waren er in de eerste maanden van dit jaar dan ook op gericht om dat doel op zo soepel mogelijke wijze te bereiken. Is dat gelukt?
Het jaar begon net zo moeizaam als het vorige jaar was geëindigd: met de aanhoudende zoektocht naar vorm en motivatie. Maar met de hoeveelheid zon nam ook mijn zin in hardlopen evenredig toe, dus dat is weer goedgekomen. Mijn vorm schommelde nog wel wat. Ik liep begin februari een hele fijne 18,5 km in Apeldoorn, een week later gevolgd door een stormachtige, natte, maar ook weer fijne 10 km in Schoorl. Gevolgd door een lekkere, zonnige 10 km bij de CPC.
Mijn trainingslopen verliepen wat moeizamer: snelle 8 kilometers, afgewisseld door zware 5 kilometers, en lange duurlopen met het predicaat 'oké'. Mijn vertrouwen in de goede afloop was wel goed, dus dat was mijn houvast.
Na een loodzware 20 kilometer loop, twee weken vóór de marathon, kon ik alleen maar hopen dat een slechte generale de voorbode zou zijn van een goede première, dus ik hield moed.
En toen was de grote dag daar. Mijn outfit lag al zeker een week klaar, en eindelijk mocht ik hem aantrekken. Aangekomen in het centrum van Rotterdam voelde ik direct weer de fantastische sfeer die er op die derde zondag in april steevast heerst en met heel veel zin stapte ik het startvak in.
Omdat ik vanuit de gemeente Rotterdam deelnam, mocht ik vlak achter de echt snelle lopers starten, en ik had dan ook goed zicht op Lee in zijn hoogwerker terwijl hij de meute traditiegetrouw toezong.
Het schot viel, en de horde zette zich direct in beweging. Natuurlijk werd ik direct aan alle kanten ingehaald, maar toch liep ik een voor mezelf stevig tempo. Sneller dan ik mij had voorgenomen.
Dat tempo bleef, en het bleef goed voelen, dus ik besloot het maar aan te houden en te zien waar het schip zou stranden.
Dat was rond 14 kilometer. Tot die tijd vloog ik over het parcours, genietend van het heerlijke weer, het lopen langs al die bekende plekken in Rotterdam-Zuid en van de enthousiaste mensen langs de route.
Maar vanaf 14 kilometer moest ik vechten. Ik wist dat ik het zou halen, maar op dat moment bedacht ik wel dat je wel gek moet zijn om 42 kilometer te gaan hardlopen. Die 21 was al zo ver! Iedere sluimerende ambitie die ik tot dat moment had om verder te gaan dan de halve marathon werd bij iedere stap verder in de kiem gesmoord.
Toch bleef het een feestje, ook in die laatste zware kilometer die nog even omhoog ging.Het zat het er voor mij op en manlief nam het van mij over tot de finish.
De tijd op mijn horloge verraste mij op bijzonder aangename wijze: ik had ruim zes minuten van mijn vorige tijd af gelopen! Dat gegeven deed mij al een groot deel van de pijn vergeten.
De pijn verdween nog verder naar de achtergrond naarmate die middag verstreek. Ik ging op weg naar het 40 kilometer punt om mijn wederhelft aan te moedigen in 'onze' laatste kilometers en nam een half uur later van hem mijn medaille in ontvangst.
Weg was het gevoel dat het zwaar was geweest, de euforie overheerste. Zelfs de volgende dag, toen mijn spieren luidruchtig protesteerden toen ze onderhanden werden genomen op de massagetafel. Zelfs de dag daarna, toen ik nog steeds met moeite de trap op en af kwam.
Het feestje was van dien aard dat mijn kleine plannetje om ooit, misschien, wellicht, zo mogelijk, onder voorbehoud, die hele te lopen, tóch steeds vastere vormen aan begint te nemen.
Hoe vast? Er begint zich een termijn in mijn hoofd vast te zetten. Over twee jaar... (?)
Afstand: 21,1 km
Tijd: 2:08:35
