Prioriteiten

Soms komt het er gewoon niet van, hardlopen. Dat was de afgelopen week dus het geval. Niet dat ik van plan was om mijn hardloopschoenen volledig links te laten liggen, maar het liep nu eenmaal zo.

Afgelopen week was namelijk de week dat ik andere bezigheden buitenshuis had - het ABNAMRO tennistoernooi vond plaats. En het toeval wilde dat ik kaarten had gekregen voor meer dan de helft van de wedstrijden. Iedereen die mij kent, weet dat ik geen nee kan zeggen tegen (gratis) live tennis, dus ik zat vier van de zeven dagen in Ahoy, Rotterdam.
En ja, ik kan ook rekenen, dus ik weet ook dat er nog drie dagen overbleven waarop ik mijn rondje had kunnen maken. Er zijn echter hele goede redenen aan te voeren waarom ik dat dan toch niet heb gedaan.

Allereerst is het onvoorstelbaar hoeveel energie het kost om simpelweg te kíjken naar tennis, en niet alleen omdat ik een aantal avonden laat thuis was.
Daarbij had ik ook nog andere verplichtingen én ik wilde mijn gezin niet helemáál verwaarlozen. Dus, hoewel ik mij stellig had voorgenomen om minstens twee keer toch een rondje te doen, al was het maar vijf kilometer, heb ik volledig verstek laten gaan.

Voelde ik mij  niet een beetje schuldig? Mwah, een beetje wel. Maar aan dat schuldgevoel kwam op maandagochtend een einde toen ik een advies voorbij zag komen dat was gepubliceerd door een toonaangevend loopblad: als ik mijn hardloopschoenen een week lang niet zou aanraken, zou ik daarna weer helemaal opgeladen en fit zijn om volop kilometers te maken!

Vol goede moed ging ik gisterochtend dan ook op pad. Op het programma stond een ronde van 7 kilometer. En met het genoemde advies in mijn achterhoofd was ik er helemaal klaar voor.
Mentaal dan, zo bleek al snel - het fysieke gedeelte bleef behoorlijk achter. Aan het prachtige winterweer met dito zonnetje lag het niet, maar wat was het zwaar. Iedere meter deed zich voelen, mijn benen waren stijf en geen moment had ik het écht naar mijn zin. Op karakter, zoals dat heet, heb ik braaf mijn 7000 meters (want zo voelde het) volbracht, maar het beloofde genot was dus uitgebleven.

Bij thuiskomst heb ik het advies er nog maar eens bij gezocht; had ik het wel goed gelezen? Tja, en toen begreep ik het: 36 uur lang zitten op een hard stoeltje naast de tennisbaan is natuurlijk niet de goede crosstraining!


Afstand: 5 km
Tijd: 37:08

Afstand: 8 km
Tijd: 49:40

Afstand: 7 km
Tijd: 46:36

Waterdicht

Afgelopen weekend was het zover: mijn eerste loopevenement van dit jaar. Deze keer trad ik aan in Apeldoorn, waar ik, samen met een kleine 4000 anderen, deelnam aan de 8 kilometerloop.
Omdat de naam van het evenement 'Midwintermarathon' is, had  ik sinds mijn inschrijving, maanden geleden, steeds gehoopt op een prachtig wit decor. Die hoop werd nog eens stevig gevoed door de organisatie, die kwistig met foto's van de vorige, winterse editie strooide om dat beeld te versterken.

Tot twee weken geleden was mijn hoop nog alleszins gerechtvaardigd. Ik heb op deze plek verslag gedaan van mijn trainingsrondjes onder winterse omstandigheden. Steeds hield ik de langere-termijn-weerberichten in de gaten, en hoewel er geregeld regen werd voorspeld voor de bewuste dag, kon ik nog tot vorige week volhouden dat in Nederland niets zo veranderlijk is als het weer.
Toen vorig weekend de dooi intrad en de vooruitzichten maar steeds hetzelfde bleven zeggen, moest ik mijn verwachtingen wel bijstellen. Regen zou het worden.

En regen werd het. Niet voor de lopers die binnen waren voordat de 8 kilometerloop van start ging. Zij zijn nog gestart met zon. Had ik nu toch beter kunnen deelnemen aan de 18,5 kilometer?
Hoe het ook zij, ons viel regen ten deel. Vanaf een kwartier voor de start begon het te spetteren. En omdat het niet prettig is van start te gaan als je al nat bent geworden tijdens het wachten in het startvak, doen veel lopers een laagje over hun kleding.

Dat laagje kan bestaan uit een foliedeken, een wegwerp poncho of een tot poncho omgeknutselde plastic zak. Ik heb gelukkig tegenwoordig standaard een poncho bij me (ik heb er thuis een stuk of tien op voorraad  liggen), dus ik hoefde me over de nattigheid vooraf geen zorgen te maken. Op het moment dat mijn startvak in beweging kwam en ik de startstreep naderde, kon ik mijn poncho uitdoen en in een afvalbak langs de kant deponeren. Zoals alle anderen met zo'n extra laagje deden. Toch?

Mis. Onderweg haalde ik een aantal lopers in die hun plastic beschermlaagje hadden omgehouden. Zij liepen al ritselend en knisperend met hun zweterige extra velletje de hele afstand uit. Een enkeling had zijn vuilniszak zelfs nog extra stevig verankerd door her en der tape te bevestigen.
Ik kan me niet voorstellen dat het prettig is, want droog blijf je er niet bij. Weliswaar dringt de regen niet door tot je lijf, maar wat datzelfde lijf aan vocht produceert, kan geen kant op. Gevalletje broeikas, dus.

Zelf heb ik in die regen - die overigens meer een soort miezer was en daarmee heerlijk verfrissend en een verademing - misschien wel mijn lekkerste loop ooit gelopen. Ik danste bijna over het parcours en voelde me licht en soepel. Ik genoot van iedere meter.
Na afloop constateerde ik, niet geheel verrassend, dat ik over de laatste vijf kilometer een PR had gelopen. Dat gevoel krijg je natuurlijk nooit in een plastic hoesje!


Afstand: 5 km
Tijd: 32:17

Afstand: 8 km
Tijd: 49:20