Sportrusten 3½ - Twijfel met een grote T

Een maand na mijn vorige update, en er is wel het een en ander veranderd. Niet ten goede, helaas.

Niet meer dan een paar dagen na de zo goed gelopen Meerdaalwoudtrail eind januari is de ellende begonnen. Schreef ik toen nog dat het beter ging met mijn nachtrust, inmiddels is het beeld weer in no time 180 graden gedraaid. Ik slaap slechter dan ooit en lig iedere nacht wakker.

Oorzaak? De overgang. Opvliegers halen en houden mij uit mijn slaap. Daarnaast ben ik uitgeblust en zelfs bij tijd en wijle depressief. Onrust heeft bezit genomen van mijn lijf en mijn hoofd.
Wie zei dat het leven bij 40 begint, heeft er niet bij verteld dat het net na je 50e alweer bergafwaarts kan gaan.

En wat betekent dat nu voor het hardlopen (want daarover gaat dit blog tenslotte)? Gek genoeg niet zoveel als ik zou verwachten. In eerste instantie dan. Want mijn trainingen gingen boven verwachting goed. Mijn tempo begon omhoog te kruipen bij dezelfde lage marathon hartslag. Progressie dus.

PR in Delft!

Twee weken geleden liep ik, geheel volgens mijn Sportrusten schema, een 10 kilometer voluit. Dat deed ik bij de Delftse Houtloop en dat/ik liep zó lekker en goed, dat er aan de finish een PR uitrolde. Omdat ik meer dan een minuut sneller was dan mijn vorige snelste tijd, betekende dit ook dat mijn schema werd aangepast en dat ik voortaan op iets (1 beat per minuut) hogere hartslag mijn trainingen kon gaan doen.

Maar de boog kon uiteraard niet voortdurend gespannen blijven, en ik merk nu dan ook dat het steeds moeizamer wordt. In mijn dagelijks functioneren, en dus ook bij het hardlopen. Hoewel er nog steeds trainingen tussen zitten die verrassend goed verlopen, kosten de duurlopen mij meer en meer moeite en kruipt het tempo weer in de tegenovergestelde richting, omhoog dus. Zeer tegen mijn zin, omdat ik toch als doel heb om deze marathon wél onder de 5 uur te lopen.

Best een eind, 42,195 km!

Nu laat ik het er nooit zomaar bij zitten, dus via mijn orthomoleculair arts heb ik sinds twee weken progesteroncrème die ik dagelijks trouw smeer. Maar effect, ho maar. Nu ben ik, zoals de kop van dit blog al suggereert, in de fase gekomen dat de twijfel zijn intrede heeft gedaan.

De eerste gedachte die door mijn hoofd schiet als ik weer op een onmogelijk nachtelijk uur naar het
raam lig te staren, is "gaat het mij wel lukken om straks 5 uur lang hard te lopen?". Waarbij de twijfel niet alleen (maar wel hoofdzakelijk) betrekking heeft op het fysieke gedeelte. Want ik vraag me ook af of ik het wel trek om al die prikkels te verwerken. Zo veel lopers om mij heen, publiek langs de hele route. Nee, die gedachten zijn evenmin bevorderlijk voor mijn nachtrust, vertel mij wat. Maar de uit-knop heb ik nog niet kunnen vinden.

Al piekerend en twijfelend sla ik me op dit moment door mijn trainingsschema heen. Dat klinkt misschien zwaarder dan het is. Maar met uitzondering van die ene training toen mijn voet dwars lag, heb ik alle trainingen volbracht. Het lopen heeft namelijk ook een heilzame werking: het zorgt ervoor dat die onrust uit hoofd en lijf - zij het tijdelijk - weer even wordt verdreven. Daar heb ik dan wel de nodige kilometers voor nodig, dus de langere duurlopen werken daarvoor het best. En na afloop ben ik nog steeds iedere keer blij dat ik ben gegaan. Om vervolgens bij de terugkerende onrust weer mijn Hoka's te willen aantrekken voor nóg een rondje. Maar dat doe ik niet, omdat dit het principe van het Sportrusten zou dwarsbomen: voldoende tijd voor herstel nemen.

Hoe snel kan ik volgende week lopen?

De zoektocht naar de juiste remedie zet ik in de tussentijd onverminderd voort. Ik ben nu mijn voeding nog eens extra goed onder de loep aan het nemen. Verder blijf ik vooralsnog vasthouden aan mijn doel - als dat weg zou vallen, zou ik datgene kwijtraken waar ik in deze moeilijke periode nog enige houvast aan heb. Volgende week ga ik dan ook nog maar een keer (laatste keer in dit schema) proberen een hele snelle 10 kilometer te lopen, bij de CPC in Den Haag. Ik heb geen verwachting, weet dat ik mijn PR niet nogmaals ga verbeteren. Maar wat zou ik al blij zijn als ik fris aan de start zou staan.

Het is niet veel, vijf weken. Zo kort duurt het nog voordat het 9 april is. Als de tank zo leeg blijft, wordt het een mission impossible. Maar ik heb nog steeds de hoop dat er in die korte tijd weer een kentering kan optreden. Mij krijgen ze er niet zo heel snel onder, die hormonen. Luctor et emergo, zullen we maar zeggen.