Dat blije gevoel heeft echter ook alles te maken met een aantal hele plezierige berichten die ik de afgelopen week heb gekregen.
Schreef ik vorige keer nog dat ik van de sportarts groen licht had gekregen voor de 20 kilometer van Parijs, nog geen week later belde hij mij om te vertellen dat de cardioloog toch mijn afwijkende hartritme nader wilde onderzoeken. De uitkomst van dat onderzoek zou consequenties kunnen hebben voor Parijs. Voor de zekerheid mocht ik in de tussentijd alleen rustige duurlopen doen.
Tja, wat doe je dan? De eerste paar keer dat ik ging lopen, voelde ik van alles. Ik verwachtte soms bijna dat mijn hart het ter plekke zou begeven en dat ik al hardlopend ten onder zou gaan. Tegelijkertijd was ik eigenwijs genoeg om wel te blijven hardlopen. Zelf had ik namelijk het sterke vermoeden dat die onrustige hartslag die ik al een paar weken voelde, het gevolg was van een stevige verdoving bij de tandarts.En dat het blijkbaar verontrustende hartritme daarmee te maken had.Mijn lijf reageert nu eenmaal nogal sterk op rotzooi die het binnenkrijgt.
Dat vermoeden werd bevestigd toen die onrust in mijn borst steeds minder werd en uiteindelijk helemaal verdween.
Natuurlijk heb ik me afgevraagd of die halve marathon door een heuvelachtig natuurgebied misschien niet te zwaar zou zijn, maar omdat mijn onderbuikgevoel (dat zelden tegen mij liegt) zei dat het goed zat, ben ik zonder aarzelingen naar Driebergen afgereisd en heb tijdens die 21,1 km geen moment gedacht dat ik de eindstreep niet zou halen. Sterker nog: ik was nog meer overtuigd van mijn gelijk toen ik die hele zware heuvel in het parcours voor de tweede keer had overwonnen.
Op 12 maart moest ik dan eindelijk voor een echo naar het ziekenhuis, om een aantal dagen later de uitslag te horen van de cardioloog. Hij begon met de inleiding dat ik een sportieve vrouw was die marathons liep. Ook al was dat een beetje bezijden de waarheid, ik ging er wel rechter van zitten. En ja hoor, daar was het verlossende woord: ik mankeerde niks. Ook mijn hartfilmpje gaf nu geen afwijkingen meer. Ik mocht dus naar Parijs!!
Thuisgekomen hebben manlief en ik ons direct ingeschreven, en de medische certificaten opgestuurd. Ook het appartement is inmiddels geregeld, dus het aftellen kan nu echt gaan beginnen: over ruim een half jaar staan wij in onze loopoutfit aan de voet van de Eifeltoren!
En als ik het dan toch over outfit heb, vormt dat een mooi bruggetje naar het tweede goede nieuws van de afgelopen week: ik ben sinds zaterdag een van de 10 ambassadeurs in Nederland en België voor INKnBURN.
Ook daar ben ik super blij mee. Het betekent dat ik mijn enthousiasme voor deze mooie en fijne kleding mag proberen over te brengen op anderen. En als je die kleuren en prints ziet op de foto hierboven, kun je toch ook niet anders dan vrolijk worden?
Over 13 dagen sta ik dan ook als een blij mens aan de start van mijn volgende wedstrijd: De Halve van de Haar. Ik loop daar de kwart marathon. In mijn INKnBURN outfit, natuurlijk.
