Terugblikken en vooruitzien

Wisent Wintertrail 31 december

Op de drempel van 2016 vind ik nog net even tijd om terug te blikken op het sportjaar 2016 en een inkijkje te geven in mijn plannen voor het komende jaar.
Het was het jaar van mijn eerste marathon, mijn eerste 1/8 triathlon, mijn langste trailafstand (20 km). Maar ook van mijn hardloopdip en een periode waarin ik me verre van fit voelde.

Lommeltrail - 19 november

Na de Landgoed Twente duo-marathon van 15 oktober liep ik in november nog twee trails (de
Lommeltrail 15 km en een 10 km loop over de Kalmthoutse Heide, alletwee net over de grens in België). Beiden deden me weer beseffen hoe fijn het is om in de natuur hard te lopen.
Ook ging ik op weg naar de start van de Alphense Bergentrail, waar ik mijn trailafstand zou uitbreiden naar 25 km. Maar ik zou daar nooit starten omdat ik me verre van fit voelde en bij wijze van uitzondering, écht, maar dan ook écht geen zin had. Het voelde als een overwinning dat ik vrede kon hebben met deze beslissing, zeker nadat ik als alternatief zelf een klein stukje ging trailen in het Mastbos.

Bruggenloop Rotterdam 11 december

December begon met de inmiddels traditionele Bruggenloop Rotterdam, een week later gevolgd door Serious Swim 010, waar ik voor Serious Request 1 km (40 baantjes) zwom.
De Bruggenloop was gezellig, en ik liep ook nog eens een acceptabele tijd. Maar ik merkte ook dat ik de drukte van dergelijke grote evenementen toch steeds minder kan hebben en dat ik, het mag inmiddels duidelijk zijn, vaker verlang naar de trails.

5 Kerstelfjes in De Kaapse Bossen

Gelukkig was daar op 21 december dan ook een virtuele run in de bossen bij Doorn. Met vier andere te gekke meiden hadden we het grootste plezier bij onze 12 km in kerstoutfit.
Het was zo'n dag met een gouden randje dat mijn voornemen alleen maar versterkte. Het voornemen om het komende jaar nóg vaker de natuur op te zoeken voor mijn loopjes. Georganiseerd of op eigen houtje.

Dat brengt mij bij mijn plannen voor 2017. Voorop staat op dit moment de Marathon van Rotterdam op 9 april. Vandaag startte mijn Sportrusten trainingsschema dat mij in 100 dagen klaar moet stomen voor mijn tweede marathon. Ik heb er zin in en merk dat ik er fitter aan begin dan de vorige keer. Dag 1 heb ik opgevuld met, hoe kan het ook anders, een trailrun (de Wisent Wintertrail). Ook in de resterende 99 dagen zitten nog twee trails opgenomen (de Meerdaalwoudtrail op 29 januari  en de Ooievaarstrail op 19 maart).

Daarna hoop ik snel genoeg fit te zijn om op 7 mei 22 km te gaan trailen bij de Koning van Spanje trail in Limburg. Wat hopelijk de opmaat gaat zijn voor de 25 km bij de Veluwezoomtrail in juni. Uiteindelijk is dan het plan om in het najaar richting de 30 km te gaan. En nog meer uiteindelijk... dat houd ik nog even voor mezelf. Genoeg om naar toe te werken voor nu, lijkt me.

Het oorspronkelijke idee van nog een triathlon heb ik voorlopig laten varen. Laat mij maar lekker lopen in 2017! Op naar vooral veel fijne kilometers!

Landgoed Twente Marathon - 15 oktober 2015

Al jaren wilde ik deze loop doen: de Landgoed Twente Marathon. Niet in mijn eentje, maar samen met mijn wederhelft. Deze loop kent namelijk de mogelijkheid om de hele afstand met zijn tweeën af te leggen, waarbij je om de beurt fietst en loopt. Wanneer en hoe vaak je wisselt, bepaal je volledig zelf. Daarbij loop je in een schitterende omgeving en alsof dat nog niet genoeg is, zijn er onderweg allemaal stopplaatsen met proeverijen.

Dit jaar was het eindelijk zover. Het was enorme mazzel dat het gelukt was, want de inschrijving voor duo's zat binnen een kwartier vol. De belangstelling is natuurlijk niet voor niets zo groot, dus ik keek er al 8 maanden naar uit (inderdaad: vanaf het moment van inschrijving).
Een dag van tevoren gingen wij op weg naar het Twentse land. Met veel oponthoud (van de ene file in de andere) kwamen we aan in Delden, bij een prachtige B&B op een half uur van De Lutte, waar de start en finish zouden zijn.

De dag zelf was het fris. Geen zon te bekennen bovendien en ook nog eens kans op regen. Dat maakte het lastig te bepalen welke kleding het meest geschikt was. Voor het lopen was het niet zo moeilijk, maar wat moest je in godsnaam over je loopkleding aantrekken als het jouw beurt was om een stuk te fietsen? Omdat wij een mountainbike bij ons hadden, konden wij niet heel veel in fietstassen proppen (zoals sommige anderen deden), maar moest alles in 1 rugzak passen, die we om beurten droegen tijdens onze fietsgedeeltes.

Nadat het besluit was gevallen (jackje en INKnBURN pants voor op de fiets), keken we naar de start van de eerste groep, begeleid door de band Musk (wie kent ze niet?) die het Landgoed Twente lied ten gehore bracht. Daarna was het een half uur wachten voordat wij op pad mochten.
Omdat mijn echtgenoot het eerste stuk zou lopen, begon ik dus op de fiets. En direct ontdekte ik dat mijn kledingkeuze niet de juiste was. Koud!! Mijn jasje was te dun en omdat ik meefietste met mijn eega, was mijn tempo te laag om mij warm te kunnen fietsen.
Dus kwam ik na 5,4 km nog net niet verkleumd aan bij de eerste stop, waar gelukkig een pompoensoep op het menu stond. Het kleine bekertje was niet warm genoeg om mij op temperatuur te brengen, maar lekker was het wel.

Gelukkig mocht ik nu gaan lopen. Lange broek en jackje uit en gaan! Even inkomen, maar het was gemakkelijker dan de overgang bij de triathlon, dus het ging al snel best lekker.
Na een kilometer liep ik achter een grote groep met dezelfde gele shirtjes. Omdat het tempo wel lekker was, bleef ik daar even achter hangen. Ineens draaide de achterste loopster zich om, zag mijn outfit en riep: "Hé, dat pakje ken ik! Jij hebt op facebook gereageerd bij Jeroen Tibbe (sportfotograaf, aanwezig bij deze marathon, red.)!" Altijd grappig als mensen je herkennen aan de kleding die je draagt.

De volgende post moest er geplast worden. En niet alleen door mij. De rij was lang, de toiletten verre van talrijk (2 stuks), maar niemand had haast. De hapjes sloeg ik over (wit stokbrood met een salade, dus geen geschikt loopvoer voor mij). Omdat manlief en ik de wissels zouden laten samenvallen met de posten, werd er weer geruild van vervoersmiddel - hij de benenwagen, ik de fiets. Ik was volop aan het genieten, het landschap was echt adembenemend mooi.
De sfeer was tegelijkertijd super relaxed. Iedereen deed duidelijk mee voor de lol (er was ook geen tijdregistratie) en nergens waren mensen aan het haasten.

Het was zo grappig om te merken dat ik absoluut niet aan de tijd dacht. Tien minuten in de rij voor een dixi? Geen enkel probleem, anders dan dat de afkoeling toesloeg. Maar omdat ik daarna zelf aan de beurt was om te gaan lopen, was ook dat probleem snel de wereld uit.
Niet op alle plekken kon ik de hapjes proberen. Boterkoek was ook geen optie voor mij en de wijn sloeg ik ook over. Maar er bleef nog genoeg lekkers over.

Op een heel ontspannen manier bereikten wij na ruim 5 uur de finish. Wat een geweldige manier om een marathon afstand af te leggen!

Dagje buitenspelen

Nog steeds ben ik aan het worstelen met mijn nachtrust (hoewel ik voorzichtige hoop heb dat het lek nu boven is), dus veel energie heb ik niet. Toch blijf ik lopen - ondanks mijn lage energieniveau is het namelijk noodzakelijk om te blijven sporten, lekker in de buitenlucht bezig te zijn. Al was het maar omdat het alternatief (op de bank blijven hangen) nog schadelijker is.

Vanwege het te verwachten heilzame effect op lichaam en geest wilde ik het deze week een keer anders aanpakken. En dus had ik besloten om een avontuur aan te gaan. Nou ja, avontuur... Ik zou een bestaande trail route gaan lopen, een deel van de UHT op de Utrechtse Heuvelrug. Omdat het de eerste keer zou zijn dat ik dit in mijn eentje zou doen in een voor mij volledig onbekend gebied, vond ik het in elk geval best een beetje spannend. Avontuur, dus.

Met de trein toog ik naar Driebergen-Zeist, waar het beginpunt van deze trail ligt. Hoewel ik er de hele week al veel zin in had gehad en ik die nacht zowaar ietsje beter had geslapen, had ik toch even een motivatiedipje. Het weer was, in tegenstelling tot de dagen ervoor, somber en grijs en het betreffende station blinkt ook niet uit in gezelligheid. Bovendien moest ik heel nodig plassen terwijl beide toiletten in de stationshal defect bleken te zijn.

Mijn houvast!

Maar goed, ik was niet voor niets helemaal hierheen gekomen, dus het station uit en op zoek naar het
fietspad aan de overkant. Dat was snel gevonden. Ik kwam terecht in een park waar ik mijn tight en bovenshirt uitdeed en een dikke boom zocht die als openlucht w.c. kon dienen. Het was fris, met korte mouwen en blote benen, maar ik wist dat ik het tijdens het lopen al snel warm genoeg zou hebben. Na het legen van mijn blaas (oh, opluchting!) zette ik mijn Suunto aan en begon het lijntje te volgen dat in mijn schermpje verscheen. Zonder dit navigatiehorloge zou ik er überhaupt niet aan begonnen zijn - ik zou hopeloos verdwalen omdat ik als polderloper nu eenmaal niet gewend ben om in een bos te lopen.

Het eerste deel van de route was geasfalteerd, daar was ik op voorbereid.

Gelukkig kwam ik al snel op een bospad en kon het echte trailen beginnen. De route was met behulp van mijn Suunto gemakkelijk te volgen en bracht mij binnen een paar kilometer bij een mooie zandverstuiving. Daar was goed te merken dat mijn conditie te wensen overlaat en ik moest helaas overgaan op een wandeltempo. Dat maakte mij niet uit, een tijd had ik toch niet voor ogen.

Na ruim 4 kilometer ging ik onder de snelweg door en na opnieuw een stukje door het bos kwam ik uit bij een weiland. Het pad ging daar dwars doorheen, heuvel op, om uit te komen op een ruiterpad.
Het was rustig, slechts af en toe kwam ik een wandelaar tegen. Andere hardlopers lieten zich vandaag niet zien.

In mijn achterhoofd had ik een afstand in gedachten gehad van tussen de 15 en 20 kilometer, met een voorkeur voor de laatstgenoemde. Maar ik merkte al wel dat die 20 nog te hoog gegrepen was. Mijn plan was dus om tot een kilometer of 12 te lopen en dan een stukje terug te lopen tot het punt waar ik 'af kon slaan' richting het station van Maarn.

Op 11,6 kilometer vond ik het wel best. Ik laste weer een drinkstop in en begon aan de laatste paar kilometer die me terug zouden voeren naar de doorgaande weg, vanaf waar het nog ruim 2 kilometer lopen was naar het station.

Het ging nog best lekker dat laatste stuk. Ik kon nog enigszins tempo maken en ik genoot van het groen en de prachtige herfstkleuren die al zichtbaar werden. Af en toe een modderig stukje en veel boomwortels, dus het was opletten geblazen. Met nog een klein stukje te gaan, zat ik op 15 kilometer en ik besloot er nog een kilometer aan vast te plakken voordat ik het voor gezien zou houden.

Op dat moment liep ik op een mooi breed pad, bezaaid met bladeren. Hier had ik op de heenweg ook gelopen en ik liep recht op de weg af. Mooi, ik was er bijn...... BAM!!!

Voordat ik wist wat me overkwam, lag ik plat op mijn gezicht. Geen idee waar ik over gestruikeld was, waarschijnlijk een heel goed verstopte wortel. Het is me nog nooit eerder overkomen tijdens het lopen, maar deze val was direct een hele harde. Au, mijn knieën! Direct ging de Landgoed Twente Marathon door mijn hoofd: dit zou toch niet de reden worden dat ik daar niet aan mee kon doen over twee weken?

Maar goed, ik stond op en alles deed het nog min of meer. Wel ontzettend veel pijn in mijn knieën en

Schoongemaakt, maar nog steeds
geen schoonheidsprijs verdiend

ik zat onder de aarde, van gezicht tot mijn benen. Mijn horloge zette ik uit - die laatste kilometer ging nu niet meer gelopen worden. Met wat water spoelde ik alles enigszins schoon en wandelend toog ik naar het station.

Toch een blij ei

Natuurlijk zag ik de trein nét voor mijn neus vertrekken, waardoor ik een half uur moest wachten op de volgende. Dat gaf mij wel tijd om mij even om te kleden, althans om een droog shirt aan te trekken. Omdat station Maarn geen voorzieningen heeft, moest dat gebeuren in het wachthokje. De jongen die daar eveneens zat te wachten zal vast raar opgekeken hebben toen er ineens iemand in een sportbeha op het bankje naast hem zat, maar dat kon mij niet schelen.

Ik had het koud (geen zin gehad om extra gewicht mee te zeulen in de vorm van een jasje), maar voelde me uitstekend! Het was heerlijk buitenspelen geweest, ondanks het abrupte en pijnlijke einde. Het positieve effect van deze loop houdt nu al een paar dagen aan, reden voor mij om dergelijke uitstapjes vaker te plannen. Dus ben ik alweer op zoek naar een mooie route voor de volgende buitenspeeldag. Die knieën, dat komt wel goed. Dik, pijnlijk, blauw, geschaafd en stijf, maar dat is van voorbijgaande aard. Wat blijft, is het gevoel dat het lopen in de bossen mij gaf.
En ooit... loop ik deze UHT helemaal uit, van Driebergen naar Rhenen. Want 30 kilometer buitenspelen, wie wil dat nu niet?

Leontien en van Dam tot Dam - 11 en 18 september 2016

Het zal de oplettende lezer niet zijn ontgaan: de laatste weken, zelfs maanden ben ik niet in optimale conditie. Maar terwijl ik hard hard bezig ben om te werken aan een oplossing, wil dat natuurlijk niet zeggen dat ik stil blijf zitten. Al was het alleen maar omdat stilzitten me niet dichterbij die oplossing brengt, integendeel.

Met Pascale en Pascale
voor de start

Dus, misschien een beetje stijfkoppig, had ik mij op een voor mijn doen laat moment nog ingeschreven voor de Leontien Ladiesrun. Een 10 km wedstrijd, lekker dicht bij huis. Bij de inschrijving kon ik kiezen voor de recreatieloop of de wedstrijdloop. Nu ben ik niet de snelste, maar aangezien vermeld werd dat je de wedstrijd wel kon lopen als je binnen het uur de 10 km kon volbrengen, durfde ik het wel aan.

Op de bewuste zondag stond ik behoorlijk vooraan in het startvak. Tweede rij, zelfs. Dat was leuk omdat ik Leontien (van Moorsel) zo van heel dichtbij kon zien op het moment dat ze werd geïnterviewd. Dat was oppassen geblazen omdat ik nu tussen de allersnelste loopsters stond en dus geneigd zou zijn om te snel te starten. Dat laatste gebeurde natuurlijk ook. Na de eerste kilometer stond er 5:24 op mijn horloge - véél te snel! Dat zou ik nooit volhouden, al helemaal niet omdat de zon was doorgekomen en het behoorlijk warm was.

Ik weet niet hoe anderen dat doen, maar mij lukt het niet om een te snelle start te repareren. Na 4 kilometer deed ik een poging door even een wandel- en drinkpauze in te lassen, maar al snel nadat ik het hardlopen hervat had, zat mijn hartslag al weer véél te hoog. Met als uiteindelijk resultaat dat ik binnen de voor mij korte afstand van 10 kilometer vier wandelpauzes had gehad. Gelukkig lukte het me om nog ruim binnen het uur te finishen, maar een schoonheidsprijs verdiende deze loop niet.
De rest van de zondag had ik nodig om bij te komen.

De daaropvolgende loop, een week later, stond al langer in mijn agenda. Maanden geleden had Mandy mij gevraagd of ik met haar de Dam tot Damloop wilde lopen, voor de Nederlandse Cystic Fibrosis Stichting. Mandy's dochter heeft CF en hoewel ik na mijn vorige Damloop had geroepen dat ik hem nooit meer hoefde te lopen, hoefde ik uiteraard niet lang na te denken over haar vraag: ik schreef me in en probeerde het minimale sponsorbedrag bij elkaar te krijgen. Dat lukte, dus dat was extra motivatie. Zelfs op een moment dat het allemaal niet vanzelf gaat. Of misschien juist op een moment dat het allemaal niet vanzelf gaat.

Mandy en ik in onze eigen
INKnBURN hemdjes

In de week voorafgaand aan de Damloop had ik wel een voorbehoud gemaakt: als ik me echt slecht zou voelen, zou manlief voor mij invallen en 'mijn' 10 Engelse mijl lopen. Het scheelde niet veel - op zaterdag voelde ik me zo beroerd en moe dat ik amper mijn stoel uit kwam. Maar wonder boven wonder voelde ik met op zondagochtend in staat om te lopen, al zou het dan niet snel gaan.

Na een relaxte reis met de Intercity Direct naar Amsterdam (1e klas, ik wilde geen stress en gedoe
met overvolle coupés), stond Mandy al op mij te wachten bij de kledinginname. Vervolgens gingen we naar het verzamelpunt waar een groepsfoto werd gemaakt van alle lopers in het Run4Air shirt. Omdat het voor mij te warm was om in een shirt met mouwen te lopen, had ik van tevoren gevraagd of het een probleem zou zijn als ik in een hemdje zou lopen. Dat was het gelukkig niet.
Na de foto liepen we naar het startvak en voor we het wisten, kwamen we in beweging en was onze Damloop begonnen.

Met de Ladiesrun van een week eerder nog in het achterhoofd, startte ik inderdaad volgens plan op een keurig tempo. Bij het ingaan van de IJtunnel (al binnen 1 kilometer) liet ik me lekker gaan, maar eenmaal in de (lange en vooral warme) tunnel hield ik me gedeisd, ook al omdat ik daar drie jaar geleden al door mijn reserves heen raakte en dat niet nog een keer wilde laten gebeuren. Ook dat plan slaagde, waardoor ik weer iets geruster was in een goede loop.

Rond 12 km is te zien dat ik er niet
zoveel lol meer in had

Eigenlijk ging het wel aardig. Wat zeg ik: eigenlijk ging het best goed. Ik bleef goed drinken en omdat het toch weer behoorlijk warm was, bleef ik mezelf ook steeds koelen met bekertjes water of een natte spons in mijn nek.
Voor mijn gevoel was ik sneller bij de 10 kilometer dan drie jaar geleden, dus dat viel niet tegen.

Maar vanaf dat moment kreeg ik het zwaar. Nog niet eens zozeer vanwege het saaiste deel van de route dat nu voor mij lag. Ook niet vanwege de warmte. Nee, ik kreeg last van alle prikkels om mij heen. Alsof al die duizenden lopers al niet voldoende waren om mij te overprikkelen, werd de muziek langs de kant mij teveel. De ene beat was nog niet weggeëbd, of er kwam alweer een andere beat overheen. Steeds sneller volgden die punten met muziek elkaar op en ik werd er langzaamaan horendol van. Ik kreeg er een soort paniekaanvallen van en wilde nog maar één ding: zo snel mogelijk naar die eindstreep.

Trots op onze medaille!

In de grafiek bij mijn uitslag is dat terug te zien: waar de gemiddelde loper steeds langzamer ging lopen, gaat de lijn in mijn grafiek omhoog om aan te geven dat mijn tempo alleen maar toenam.
Met nog een laatste tempoversnelling op het eind, stond er uiteindelijk 1:41:10 op de klok. Een verbetering van mijn vorige Damloop tijd met ruim 1,5 minuut.

Na de finish kwamen Mandy en ik elkaar op de afgesproken plek bij de kledinguitgifte weer tegen.

We hadden het allebei zwaar gehad, maar waren toch heel blij dat we het gedaan hadden. Zo gaat dat nu eenmaal.

Zeker, ik heb een leuke en gezellige dag gehad. En ik ben heel blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen aan een heel goed doel. Ook ben ik trots dat ik het voor elkaar heb gekregen om op een redelijk vlotte manier 16,1 kilometer te lopen.
Maar nu weet ik het wel echt zeker: de Dam tot Damloop laat ik voortaan aan mij voorbij gaan...

De volgende uitdaging is de Landgoed Twente (duo)marathon. Daarvoor heb ik nog een paar weken waarin ik rustig mijn loopjes kan doen zonder mijzelf te veel te belasten. Geen tempotrainingen dus. Het wordt vooral een gezellige loop, met onderweg 10 stops waar lekkere hapjes en drankjes worden geserveerd. En dat is nu net het soort loop dat ik op dit moment nodig heb.

See you next year? Het was een belevenis,
but I don't think so Damloop... 

Wisenttrail - 4 september 2016

De pictogrammen in mijn weer-app lieten er geen misverstand over bestaan: het zou uitgerekend zondag, de dag van de Wisenttrail, nat worden. Heel erg nat. En ook was er grote kans op onweer. 

Nu zijn er omstandigheden waarbij ik liever buiten loop, maar omdat mijn ervaring is dat het meestal (oké, bij de Afsluitdijk Open ging die vlieger niet helemaal op) beter weer wordt dan voorspeld is, heb ik me er maar niet druk over gemaakt. 

Op het moment dat wij vertrokken, even na 9 uur, was er geen vuiltje aan de blauwe lucht. Anders was het een uur later, toen wij Ugchelen naderden, waar de startlocatie zich bevond. Het kwam met bakken uit de hemel en ik had te doen met de lopers van de 53 kilometer, die op dat moment gingen starten. Voordat wij de auto echter goed en wel parkeerden, was de lucht weer opgeklaard en scheen de zon. En baalde ik dat ik op het laatste moment toch mijn sportbril uit de tas had gehaald. 

Zoals bijna altijd bij een trailrun was het gezellig en gemoedelijk in het start- en finish gebied. Dat we onze startnummers moesten ophalen in een kerkje kon daarnaast niet anders dan een goed voorteken zijn. We hadden ruim de tijd om de 32 kilometer van start te zien gaan en drie kwartier later was het onze beurt voor de kortste afstand: 16 kilometer. 

Direct vanaf het begin voelde ik dat het een zware dobber ging worden. Het was benauwd warm, en dan ben ik nooit op mijn best. Tel daarbij op dat mijn horloge de route niet wilde pakken, en je kunt je misschien voorstellen dat ik een onrustig begin van deze trail had. 

Manlief en ik hadden afgesproken dat hij met mij mee zou lopen, dus hij kon me onderweg van mentale steun voorzien. Dat bleek ik af en toe echt nodig te hebben - ik heb nog nooit een loop gedaan waarbij ik zoveel heb moeten wandelen tussendoor als nu. 

Maar... tegelijkertijd dringt zich de gedachte op dat ik toch beter af ben als ik alleen loop. Als ik terugdenk aan alle loopjes die ik met iemand anders heb gelopen, kan ik alleen maar concluderen dat die stuk voor stuk niet lekker gingen. Er waren altijd ook andere omstandigheden die daaraan bijdroegen, maar zeker als het zwaar is, vind ik het blijkbaar fijn om in mijn eigen cocon te kruipen en daar te kunnen blijven tot ik de eindstreep ben gepasseerd. En die cocon blijft op slot als er iemand met me meeloopt. Overigens is er natuurlijk nog steeds geen garantie dat het niet zwaar is als ik alleen loop... 

De route was overigens geweldig. We liepen over prachtige heide, door glooiend bos en op smalle paadjes (single tracks) langs afgrondjes. De eerder gevallen regen had ervoor gezorgd dat de zanderige stukken niet al te mul waren, dus wat dat betreft kon het bijna niet beter. 

Maar doordat zo liep te ploeteren, leek het een bijna onoverbrugbare afstand tot de finish. Op een gegeven moment verzuchtte ik dan ook dat ik het zelfs in mijn marathon niet zo zwaar had gehad. 

Het was dus lastig om in mijn ritme te komen dan wel te blijven. Er werd dus een flinke aanslag gepleegd op mijn spieren. Ik wist al dat ik de volgende dag spierpijn zou hebben. Rond de 12 kilometer had mijn linkerkuit er een beetje genoeg van en zei "knap". Althans, zo voelde het. Mijn wederhelft wilde dat ik bij de EHBO langs ging, maar ik beloofde hem dat ik rustig aan zou doen als dat nodig was. Na een stukje wandelen en een beetje rekken kon ik weer verder. Dit herhaalde zich nog een paar keer (knap, wandelen, rekken en weer lopen), tot mijn kuit zich vanaf de laatste kilometer tot de finish rustig hield. Na een paar kronkelige paadjes, waarop het geluid van de speaker al was te horen, kwamen we weer aan op het punt waar we ruim 2 uur eerder waren gestart. 

Hèhè, het zat erop. 

Na het nuttigen van twee overheerlijke sinaasappelpartjes, een stukje banaan en een handjevol chips, was daar echter alweer het voldane gevoel van een uitgelopen trail. Zeker wil ik deze trail volgend jaar nog een keer lopen! Dan hoop ik revanche te kunnen nemen voor het gevoel dat het deze keer allemaal niet lekker liep. 

Mijn kuit heeft niet meer van zich laten horen. Mijn bovenbenen wel. Die zijn nu, twee dagen later, nog altijd enorm stijf. De trap afkomen is dan ook nog steeds een uitdaging en ik heb nog niet kunnen hardlopen. Ook verder ben ik er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen: mede door het alcoholvrije biertje na afloop (waar achteraf heel veel suiker in bleek te zitten) en een ietwat verkeerde maaltijd (ook met veel suiker) in een restaurant later die dag hebben ervoor gezorgd dat deze zondag er behoorlijk heeft ingehakt. 

Gaat het mij lukken om a.s. zondag een snelle 10 kilometer te lopen? Ik heb geen idee. Op dit moment voel ik me verre van fit. Maar feit is dat ik aan de start zal staan bij de Leontien Ladiesrun en dat ik mij in een overmoedige bui zelfs heb ingeschreven voor de wedstrijdloop. Tel daarbij op dat ik een dag van tevoren 12 uur moet werken en je hebt nu niet bepaald een recept voor een succesverhaal. 

Wordt vervolgd dus. 

Twee trails, een zwemwedstrijd, een triathlon en een beetje freewheelen

Na de marathon van Leiden op 22 mei heb ik niet stilgezeten, al zou je dat uit mijn blogfrequentie misschien niet kunnen opmaken. Daarom maar even een update.

Natuurlijk had ik tijd nodig om bij te komen. De eerste dagen na Leiden kón ik niet eens iets doen, omdat hevige spierpijn mij het normaal wandelen al verhinderde. Maar aangezien stilzitten ook niet echt mijn ding is, trok ik een week later alweer mijn hardloopschoenen aan voor een rustig herstelrondje.
Een schema had ik ineens niet meer, dus het stond mij volkomen vrij om te doen waar ik zin in had. En ik besloot dat ik wel zou zien hoe dat uit zou pakken. Het enige waar ik echt, maar dan ook slechts enigszins, voor 'moest' trainen, was de 1/8 triathlon op 16 juli.

Oh ja, ik had mij eerder in het jaar ook nog ingeschreven voor de Veluwezoomtrail. Heel ambitieus was ik destijds gegaan voor de 25 km, maar toen de marathon er 'tussendoor' kwam, besloot ik dat de 18 km ver genoeg was, een maand nadat ik 42 km en een beetje had gelopen.
Volgens mijn fysio hoefde ik me over mijn duurvermogen echter geen zorgen te maken, dus met een beetje onderhoud zou ik die trail wel aankunnen.

Een stukje zwemmen...
Voordat het zover was, kwam er echter nóg iets op mijn pad: via OV-miles (een spaarprogramma van de RET) kon ik een startbewijs krijgen voor de eerste editie van Like2Swim, in de Rotterdamse Entrepothaven. Ik schreef me in, kocht een goedkoop wetsuit en trok wekelijks mijn baantjes in het plaatselijke zwembad (dat deed ik toch al vanwege eerder genoemde triathlon). De drie borstcrawltrainingen die ik intussen bij Madelon Baans had gevolgd, kwamen nu ook goed van pas.

Zo kon het gebeuren dat ik op 12 juni vanaf een ponton het water in de haven in sprong om
vervolgens 500m te zwemmen. De temperatuur van het water was aangenaam en de sfeer was super! Het was dan ook genieten van begin tot eind, en ik bleek nog best in staat om een redelijke tijd te zwemmen. Ter plekke besloot ik om volgend jaar de 1000m te gaan doen!

Een prachtige trail en toch geen zin
Zes dagen na het zwem uitstapje mocht ik dus gaan buitenspelen in een prachtige omgeving - de Veluwezoom. Maar... ik had geen zin. En die zin kwam ook niet. Niet toen we aankwamen en het weer begon op te klaren. Ook niet toen ik onverwacht een aantal min of meer bekenden ontmoette, hoe gezellig dat ook was. En zelfs niet toen ik op pad ging en het schitterende bos indook. Elk van de 18 kilometers, die er in werkelijkheid bijna 20 waren, liep ik te worstelen met mezelf. Het lukt me maar niet om te genieten, terwijl toch echt alle elementen daarvoor aanwezig waren.

Met dank aan Babette voor de foto

Wat ook niet hielp, was dat ik maar niet kon ontkomen aan een groepje vrouwen van wie er eentje met nogal dragende stem non-stop aan het praten was, alsof ze bang was voor stilte.
Als ik de vrouwen inhaalde, kwamen ze mij even later voorbij. Als ik me liet inhalen, stonden zij even later stil. En dus hoorde ik alle gespreksonderwerpen voorbij komen, van de hond, tot vriendin zus-en-zo. Mijn toch al op de proef gestelde gemoed werd er niet beter door.

Maar... zoals aan alles, kwam er ook aan deze trail een eind. Na een venijnig heuveltje vlak voor de finish kon ik opgelucht een alcoholvrije Erdinger in ontvangst nemen. Die smaakte goed, als altijd.

Snel vergeten dus maar, deze trail? Nee, want op weg naar huis begon ik me toch voldaan te voelen dat ik hem had gelopen. En het lopen in de natuur bleek toch ook zijn werking niet te missen en ik werd zowaar weer een beetje blijer.

Waar zat het hem in, dat ik het geheel tegen mijn gewoonte in, niet naar mijn zin had gehad? Was het de uitwerking van de marathon, of was er iets anders aan de hand? Op dat moment had ik het antwoord nog niet en ik rommelde voort met mijn non-schema van een beetje lopen, een beetje fietsen en een beetje zwemmen.

Een fun-run en een wel fijne trail
Voordat ik mijn volgende officiële loop had, was daar nog de Blijdorp Run van de Rotterdam Running Crew. Omdat de runs eigenlijk altijd op woensdagavond zijn, ga ik er nooit heen. Woensdag is yoga avond, en dat wil ik niet graag missen. Maar voor een run om en door Diergaarde Blijdorp wilde ik natuurlijk wel een uitzondering maken. In alle gekte die er ontstond omdat er een beperkt aantal plaatsen was, wisten wij een felbegeerd bandje te bemachtigen en zo stonden wij op 6 juli op een volgepakt parkeerterrein om met bijna 6000 andere lopers op een prachtige zomeravond op deze unieke locatie te gaan lopen.
Hoewel de helft van de 6 km die wij deden buiten de dierentuin werd afgelegd, was het toch een bijzondere ervaring. Hoe vaak loop je nu aan de achterkant het Oceanium binnen om vervolgens in je hardloopkloffie onder de haaien door te lopen?

Drie dagen later mocht ik alweer aan de bak. Omdat manlief zich had ingeschreven voor de Oosterhoutse trail op 9 juli, had ik besloten om toch ook maar mee te doen, hoewel ik dat eerst niet van plan was geweest. Het zou de 7 km worden. Waarvan overigens kort van tevoren werd aangekondigd dat het 9 werd (uiteindelijk zou mijn horloge zelfs 9,3 km aangeven, maar welke kniesoor let daar nu op?).

Deze keer had ik iets meer zin, gelukkig. Voor de start nog een ontmoeting met mijn nieuwe collega INKnBURN ambassadeur Simone, en voor ik het wist, mocht ik op weg. Het parcours was beter uitgezet dan vorig jaar en het spoorzoeken bleef dan ook achterwege. Ik liep lekker en vlak voor de finish kon ik nog even aanzetten om te voorkomen dat mijn wederhelft, die een half uur eerder was gestart voor de 15 km, mij vlak voor de streep nog zou inhalen.
De feestvreugde werd nog verder verhoogd toen bleek dat ik met mijn - toch al mooie - startnummer nog een prijs had gewonnen: een buff rijker ging ik vervolgens na weer een alchoholvrij biertje naar huis.

En toch... het échte plezier in lopen beklijfde maar niet. Langzamerhand begon ik er echter achter te komen dat het niet de marathon was die me daarbij in de weg zat. Om een lang verhaal kort te maken, ik ontdekte dat mijn malaise werkgerelateerd was.
Serieuze zaak, want als je, terwijl sport je lust en je leven is, niet meer kunt genieten van je favoriete bezigheid, dan moet er iets gebeuren.

Geen triathlon - en dan toch weer wel
Vier dagen voor de Triathlon010 zat ik bij mijn orthomoleculaire arts, voor de halfjaarlijkse controle. Op haar vraag hoe het ging, barstte ik los. Dat ik nergens meer plezier in had, zelfs niet in sporten. Haar conclusie: ik zat tegen een burnout aan. Mijn bloedbeeld bevestigde dat.
In die toestand wordt roofbouw gepleegd op allerlei essentiële bouwstoffen/mineralen in je lichaam, dus die moesten worden aangevuld. Wat dat betekende voor (onder andere) het sporten? Ik moest heel erg naar mijn lijf luisteren en het niet te veel belasten. Simpel, toch?

Ik vertelde haar maar niet dat ik van plan was een aantal dagen later 550m te gaan zwemmen, 21 km te gaan fietsen en 5,5 km te gaan hardlopen. Achter elkaar, dat ook nog. Ik zou het gewoon rustig aandoen, dan kwam het wel goed. Twee dagen later zouden we voor een week op vakantie gaan, en ik vermoedde dat dat een grotere belasting zou zijn dan die hele triathlon.

De bewuste zaterdag kwam en ik laadde mijn fiets en alle andere zooi die nodig is bij een triathlon (en dat is véél meer dan bij een simpele hardloopwedstrijd) in de auto. Ik werd gereden, dus daar hoefde ik me niet druk om te maken. Maar onderweg merkte ik al dat het vuurtje niet brandde. Zonder al teveel enthousiasme haalde ik mijn startnummer en toebehoren op en keek vanuit de kantine naar de start van de voorgaande startwave (zie foto boven dit blog). Op dat moment hakte ik de knoop door: ik zou niet van start gaan; het voelde gewoon niet goed en ik moest naar de boodschap van mijn lijf luisteren.
Nog voordat mijn startwave aan de beurt was, zat ik alweer in de auto terug naar huis.

Twee dagen later begon onze vakantie. Niet geheel volgens plan was deze na twee dagen ook alweer afgelopen - het was zo'n tegenvaller dat we liever thuis zaten.
Toeval of niet: ik had mij maanden geleden in een opwelling ingeschreven voor nóg een triathlon, op 24 juli: de ITU Triathlon Championchips in Rotterdam. Vanwege het waanzinnig gave parcours in de stad. Omdat we later hadden besloten om die week op vakantie te gaan, had ik geprobeerd mijn startbewijs te verkopen. Dat leek tijdens onze mini-vakantie zelfs bijna te lukken, maar op het laatste moment kreeg de andere partij op eenvoudiger wijze een startplek.

Eerst mijn horloge aan zetten, dan pas gaan zwemmen...

Nu ik eerder terug was, besloot ik de optie open te houden om dan maar zelf mee te gaan doen. Een herkansing. Eentje die lukte! Ik had er echt zin in, dus vol vertrouwen ging ik alle transitiezones af en ging ik uiteindelijk het ponton op voor de start. Aan alles voelde ik dat het vandaag goed zou komen.

Ik zwom ruim 800m door de Rijnhaven, fietste ruim 20 km langs het water en over de bruggen en liep 5 km door het park bij de Euromast!

Blij ei op de fiets!

Ik was verre van snel, vooral omdat ik uiterst voorzichtig door de vele bochten fietste, maar haalde wel de finish. En, belangrijker: ik genoot van iedere meter, van iedere minuut. Na de eindstreep liep ik op een roze wolk. Wat een stoer gevoel om een triathlon te hebben gedaan! Het voelde zo veel beter dan die 1/16 die vorig jaar mijn debuut was. Volgend jaar hoop ik hier zeker weer aan de start te staan!

Wat dit betekent voor mijn algehele sportplezier? Het is nog te vroeg om dat te zeggen, maar dit kan me in elk geval niet meer worden afgenomen. Een schema heb ik nog steeds niet, ook al staat er vanaf september weer het nodige in de planning.
Op 4 september de Wisenttrail (16 km), op 18 september de Dam tot Damloop (10 EM), op 15 oktober de Landgoed Twentemarathon (als duo, dus ieder de helft lopen en de andere helft fietsen). Ik heb me zelfs laten verleiden tot een trail van 25 kilometer in november, dus er moet wel enige voorbereiding plaatsvinden.
Maar voor nu vind ik het best. Het komt zoals het komt, en dat is oké.

Finish!

Leiden Marathon - 22 mei 2016

Tja, waar begin je als het gaat om het schrijven over je eerste marathon? Bij het begin dan maar...

Ik was er klaar voor. Waarschijnlijk ben ik nog niet eerder zo relaxed geweest vóór een wedstrijd (al kreeg ik van mijn wederhelft wel te horen dat ik best druk was geweest de laatste dagen, maar dat kwam denk ik ook omdat ik me goed voelde). Alles onder controle en zaterdag al alles klaargelegd.

Niet heel goed geslapen, maar dat is geen nieuws aangezien ik vaker niet goed slaap dan wel. De wekker ging om 5:30 uur en ik stond direct naast mijn bed - ik had er zin in!
Alle laatste voorbereidingen gedaan (drankje klaargemaakt, smoothie en broodjes ei voor na afloop) en alles in de tas gedaan. Instructies voor mijn support team (man en kinderen) voor wat ik op welk punt dacht nodig te hebben en op tijd in de auto gestapt.

Om er in de buurt van Leiden achter te komen dat de 3 flesjes met zelfgemaakte sportdrank nog op het aanrecht stonden...
Paniek? Niet echt. Wel enorm balen, omdat ik verder alles zo goed had voorbereid. Omdat ik geen andere sportdranken kan hebben, zat er niets anders op dan maar te zien hoe het zou gaan. Het was nu eenmaal niet anders.

Op tijd stonden we in de tent waar de startnummers konden worden opgehaald. Te wachten op Ilona en Marije, de andere twee Stoere Vrouwen die met mij meegetraind hadden. Marije had ervoor gekozen om toch de halve te lopen (haar eerste) en Ilona stond net als ik op het punt te beginnen aan haar allereerste marathon. Voor alledrie dus best spannend, maar gespannen was ik nog steeds niet. Wel moest er natuurlijk nog een laatste keer geplast worden, maar dit is vaste prik voor elke wedstrijd.

Stoere Sportrustende Vrouwen

We gingen nog even met zijn drieën op de foto en toen was het alweer tijd om naar het startvak te gaan. Ilona en ik zouden starten vanuit hetzelfde vak, en al kletsend brachten wij - ook weer heel ontspannen - onze laatste minuten door. Voor ik er erg in had, was het startschot daar en we gingen van start.

Natuurlijk lukte het me niet om direct op een lage hartslag te lopen, zoals de bedoeling was, en waarop ik met het Sportrusten schema had getraind. In een wedstrijd ga je nu eenmaal al snel te hard. Bovendien was het broeierig warm en daar kan ik ook altijd slecht tegen.
Het was dus zaak rustig te blijven, tempo terug te nemen en op mijn ademhaling te letten.

Dat deed ik, maar het leidde niet tot een lagere hartslag. Enigszins gefrustreerd liep ik die eerste paar kilometer steeds op mijn horloge te kijken - ook niet bevorderlijk natuurlijk. Rond 8 km besloot ik toch maar even te stoppen om die sok, die bij mijn teen begon te irriteren, goed te doen. Blaren zou ik toch wel krijgen, maar ik had geen zin om daar vanaf zo'n vroeg punt in de wedstrijd al mee te moeten kampen. Na deze korte stop was mijn hartslag gezakt. Niet tot mijn lage marathon hartslag, maar tot de hoogste hartslag waarop ik getraind had (en die eigenlijk bedoeld was voor het allerlaatste deel van de marathon). Ik besloot dat het voldoende was als ik dit kon volhouden, zodat ik me op het lopen zelf kon focussen. Jammer dat ik zelfs op deze hartslag een stuk langzamer liep dan in mijn trainingen, maar ook dit was niet anders. Nu niet mezelf over de kop gaan lopen omdat ik zo nodig onder de 5 uur wil finishen!

Kort na het 11 km punt was de splitsing tussen de halve en de hele marathon. De meute sloeg linksaf en ik volgde het bord waarop met niet te missen letters '42 KM' stond. Slik, nu had in ineens een hele lege weg voor me, met slechts een enkele loper (ruim) voor me. Even schakelen, verstand op nul en verder gaan met waar ik mee bezig was.

Daar was alweer het 14 km punt, zoals iedere kilometer aangeduid met een bord. Ik gaf er in het voorbijgaan een tik op - dit was de maximale afstand geweest in mijn 100 trainingsdagen (die halve marathon in Berlijn even niet meegerekend). Nu hoefde ik dit stuk nog 'maar' twee keer te lopen!

Ik heb er 20 km op zitten!

Drie kilometer verder, ik liep inmiddels in open terrein, middenin het Groene Hart, begon het weer plotseling om te slaan. Dreigende wolken, een lekker briesje en een paar spetters regen luidden veel betere weersomstandigheden in, gelukkig! En nu was het ook nog maar een paar kilometer naar het punt waar mijn support team zou staan.

Brandstof aanvullen

Daar waren ze, en ik stopte even om mijn lege drinkflesje in te wisselen voor een vol exemplaar en een halve banaan in ontvangst te nemen. Even de mededeling dat ik dus langzamer liep dan ik verwacht had en verder ging ik.

Ik passeerde het halve marathon punt en bedacht dat ik nu verder ging lopen dan ik ooit had gedaan. Het schrok me niet af, integendeel, ik had er wel zin in. Alleen, het saaiste stuk van de route lag nu voor me. Een stuk langs de snelweg, gevolgd door een oninspirerend dorp waarvan ik de naam niet eens wil onthouden. Niets ten nadele overigens van het enthousiaste publiek dat daar aan het eind van het dorp stond. Dat gold trouwens voor de hele route: er stonden lange stukken geen mensen langs de kant, maar waar ze wel stonden waren ze bijna zonder uitzondering enthousiast. Nog nooit eerder ben ik zo vaak en uitgebreid aangemoedigd. Het scheelde natuurlijk wel dat ik achteraan liep, zonder medelopers, en dat ik dus alle aandacht kreeg, maar het was geweldig!

Ergens op dit stuk hoorde ik een vrijwilliger tegen een collega-vrijwilliger zeggen dat er nog 5 lopers aan kwamen. Vijf?! Al die tijd had ik niet achterom durven kijken, omdat ik bang was dat ik die fietser met dat bordje 'laatste loper' achter me zou krijgen. Niet dat het erg is om de laatste loper te zijn, maar ik laat die eer toch liever aan iemand anders (behalve misschien bij de marathon van Rotterdam, maar dat is een ander verhaal ;-)).
Ook dit gegeven besloot ik naast me neer te leggen.

Hardlopend het bruggetje op!

Geen idee wat ik hier gebaarde...

Intussen was ik al 3,5 uur aan het lopen en nog steeds ging het goed. Natuurlijk was het pittig, maar ik kon het nog makkelijk volhouden en mijn hartslag bleef nu constant. Ook het verval in mijn tempo was beperkt, dus ik kon tevreden zijn.

Rond 31 km stond mijn support team weer op mij te wachten. Opnieuw even gestopt voor een update en de nodige bevoorrading. Op naar het laatste stuk, dat nog 'maar' 11 km lang was.

Ik begon al last te krijgen van mijn bovenbenen, dus ik wilde niet meer gaan wandelen omdat ik bang was dat ik daarna niet meer in beweging zou komen. Dus ik sloeg het water bij de eerstvolgende verzorgingspost af - ik had zelf nog drinken bij me, dus nodig had ik het niet.
Na de verzorgingspost (ik zat inmiddels op bijna 32 km) kwam het dorp Oud Ade. Dit dorp verdient een aparte vermelding omdat de ontvangst er hartverwarmend was. Ik werd binnengehaald alsof ik een snelle Keniaanse was. Het thema van dit dorp was 'Hemel op Aarde' en ik werd verwelkomd door dansende nonnen en ik kreeg een hand van 'meneer pastoor' voordat ik onder een hemelse boog ging. Aan het einde van het dorp stond mij nog een koor engelen op te wachten die mij aanmoedigden met een luid gescandeerd 'Myra, Myra!' en dat nog te horen was nadat ik het dorp alweer uit was. Wow!!

Alsof de hemelse ontvangst mij vleugels had gegeven, begon ik mensen in te halen. Niet dat ik zo snel was geworden, maar in deze fase begonnen mijn voorliggers vaker te wandelen. Mijn benen leken nu op slot te staan en waren behoorlijk pijnlijk, maar ik wilde niet wandelen.
Tussen 32 en 38 km heb ik uiteindelijk zeker nog 6 mensen ingehaald.

Dat ik het ging halen, stond voor mij allang vast, maar de laatste 8 kilometers leken bijna langer te duren dan alle voorliggende kilometers bij elkaar. Als die benen maar wat beter wilden meewerken! Eindelijk, kort na 38 km kwam de route van de marathon samen met die van de 10 km, die om 14:30 uur was gestart. Ik liep ineens weer in de massa. Grappig dat veel mensen aan het wandelen waren terwijl ze er zo'n 7 kilometer op hadden zitten. Ze moesten eens weten hoeveel ik al in de benen had zitten. Au, die benen! Wat konden 3 kilometers nog lang zijn. Ik had dit stuk vorig jaar gelopen tijdens de 10 km en dacht steeds dat ik nu toch echt wel vlak bij die finish was. Maar steeds kwam er nog een bocht, en nóg een. Ik probeerde nu toch ook even te wandelen, maar dat kostte me meer moeite dan hardlopen, dus daar kwam ik snel van terug.

Big smile dankzij Astrid

Gelukkig wist ik dat er ongeveer 600 meter voor de finish nog een supporter langs de kant stond - collega Astrid had van tevoren laten weten waar ze te vinden zou zijn en die boost had ik nog wel even nodig. Ik ging een poortje door en hoorde mijn naam roepen. Daar stond een oud-collega waarvan ik niet wist dat ze zou komen. En 30 meter verder stond Astrid mij luid aan te moedigen. Ik kreeg hier zo'n energie van dat ik breed lachend op de foto sta die een fotograaf vlak daarna van mij maakte.

Nu was het echt nog maar een klein stukje. Met mijn blik gericht op de finish boog hoorde ik ineens wéér mijn naam. Huh? Ik keek om en zag manlief staan; het was hem gelukt om op tijd in de buurt van de finish te komen! Trots en blij zwaaide ik naar hem en luttele tellen later passeerde ik dan die eindstreep. Natuurlijk kon ik mijn tranen niet bedwingen: ik had zojuist een marathon gelopen!! Wat een geweldig gevoel was dat. Temidden van de 10 km lopers moest ik zoeken naar de mevrouw die als enige nog medailles met een geel lint om haar arm had hangen - het blauwe lint hoorde bij de 10 km.

Trots als een pauw liep ik met mijn medaille om naar de plek waar ik afgesproken had met mijn

Een heuse trofee! 

gezin. Op het moment dat ik naar ze toe liep, kwamen de emoties pas goed los (te zien op de foto bovenaan dit blog) en toen ik ook nog eens een cadeautje in handen gedrukt kreeg, barstte ik in snikken uit, ondertussen roepend "het is dus echt waar dat je na een marathon gaat huilen!".

Het is niet te beschrijven hoe overweldigend het is om een marathon te hebben volbracht. Niet alleen vanwege het feit dat het een behoorlijke inspanning is en iets magisch heeft, maar ook omdat iedereen zo ontzettend met je meeleeft. Na afloop kreeg ik lieve berichtjes en telefoontjes van iedereen en dat maakt deze ervaring nóg specialer.

Mijn eindtijd was 5:20:47. Niets om me voor te schamen, maar ik moet heel eerlijk bekennen dat ik wel een klein beetje baalde dat ik niet onder de 5 uur ben gebleven. Dat zou namelijk op basis van mijn trainingen ruimschoots mogelijk moeten zijn. Waarschijnlijk hebben de warmte in het begin en mijn zere benen mij genekt. Die zere benen zijn waarschijnlijk het gevolg van toch dat gelletje tew weinig (ik had er 3 moeten nemen, maar heb het na 2 voor gezien gehouden).

Maar hé, ik heb een marathon gelopen! Ik, die vroeger een hekel aan sport had in het algemeen en aan hardlopen in het bijzonder. Ik, die 6 jaar geleden dacht dat ze niet verder kon en hoefde te komen dan 5 kilometer. Die dacht dat haar lijf het niet aan zou kunnen. Mijn spierpijn de volgende dagen was enorm. Een aantal van mijn tenen zo kapot dat ik er niet niet normaal mee kon lopen.
Maar dat weerhoudt mij niet van het plannen van de volgende marathon: nog terwijl ik onderweg was, wist ik het zeker: Rotterdam 2017, here I come!!

Wings for Life World Run - 8 mei 2016

Het was niet de optimale wedstrijd om te lopen, twee weken vóór de marathon: de Wings for Life World Run in Breda. Reden: ik zou het tempo en de afstand niet helemaal zelf in de hand hebben. Tijdens deze run (wereldwijd in 34 landen op precies hetzelfde tijdstip gehouden) loop je namelijk totdat de finishlijn (in de vorm van de Catcher Car, in Nederland gereden door Max Verstappen) jou inhaalt. Als ik 14 kilometer wilde lopen, zoals in mijn schema stond voor die dag, zou ik een tempo van 6:08 minuten/kilometer moeten lopen. Dat is veel sneller dan ik op marathon hartslag kan lopen. Maar als het me zou lukken de juiste hartslag aan te houden, zou ik uitkomen op een afstand van 'slechts' 10 kilometer.

In de weken voor 8 mei had ik nog geen beslissing kunnen nemen wat ik zou doen. Zou het tempo worden, of hartslag? In de laatste paar dagen hoefde ik daar echter niet langer over na te denken - het zou tropisch warm worden die dag, dus alle schema's moesten overboord en ik mocht waarschijnlijk blij zijn als ik tot 8 kilometer zou komen.

Ruim voor de start had ik afgesproken met Mandy, met wie ik samen zou lopen. Omkleden konden we nog in een koel stadskantoor, maar het duurde niet lang of we moesten er aan geloven: de hitte in.
Na een fotomoment met een aantal instagramlopers liepen we naar de startvakken.

Wat was het al warm! Dat bleek ook op het moment dat ik mijn horloge aanzette, 10 minuten voor de start. Mijn hartslag was enorm hoog. Natuurlijk zou het me in deze omstandigheden nooit lukken om op marathon hartslag te lopen. Alle doelen werden ter plekke losgelaten en Mandy en ik spraken af dat we wel zouden zien hoe ver we zouden komen.

Het startschot klonk en de massa zette zich in beweging. Al heel snel was duidelijk dat het zwaar zou zijn. Dat was het eigenlijk al vanaf de eerste meters. Op dat moment was het 26 graden en mijn lichaam was duidelijk (nog) niet gewend aan deze temperaturen. Mandy en ik kwamen er na afloop achter dat we allebei hetzelfde dachten: diep van binnen waren we het liefst omgekeerd.

Uiteraard gingen we toch door. We probeerden zoveel mogelijk in de schaduw te lopen en iedere sproeier die door het publiek richting de lopers werd gehouden, probeerden we te pakken.
Het hielp. Vanaf de drankpost op 5 kilometer, waar we al wandelend ons bekertje water dronken, ging het ineens wat makkelijker. We raakten een klein beetje gewend aan de hitte en spraken de wens uit om tot 8 kilometer te komen.

We gingen de bebouwde kom uit en liepen aan de rand van het Mastbos. Al snel was daar het bordje dat het 8 kilometerpunt markeerde en Max was nog in geen velden of wegen te bekennen. Het halen van de 10 kilometer werd steeds realistischer. Met nog een paar honderd meter te gaan tot het 10 kilometer punt wilde ik nog een beker water halen bij een meneer die langs de kant stond. Dat duurde langer dan ik had verwacht en gewild, en achteraf was het natuurlijk ook niet nodig geweest - een paar honderd meter verder stonden genoeg bekers met water.

Maar goed, na dit oponthoud liepen we gestaag verder, waarna we al snel een hoop lawaai achter ons hoorden. We zagen nog niets, maar het was duidelijk dat de Catcher Car niet lang meer op zich zou laten wachten.
We werden gesommeerd om rechts te gaan lopen (als je aan de andere kant gepasseerd wordt, wordt je tijd niet geregistreerd) en ja hoor, daar was Max. We hadden nét de 10 kilometer niet gehaald: 9,83 km stond er op de teller.

Na even te hebben uitgepuft in de schaduw, liepen we naar de bussen die ons terug zouden brengen naar de start.
Het was ongelooflijk zwaar geweest, maar tegelijkertijd ontzettend gaaf om te doen. We waren er al snel over uit: dit gaan we volgend jaar weer doen!

Hoewel het dus op bijna geen enkele manier een geslaagde marathon training te noemen was, ben ik blij dat ik het heb gedaan.

En nu... is het aftellen geblazen naar 22 mei - zoals het er nu naar uitziet, met aanmerkelijk lagere temperaturen. Gelukkig!

Kwart Marathon Rotterdam - 10 april 2016

Precies een week na de halve marathon van Berlijn stond ik alweer aan de start van de volgende wedstrijd: de kwart marathon van Rotterdam.
Rotterdam is een vast gegeven voor mij sinds ik ben gaan hardlopen en een halve marathon kon mij dan ook niet tegenhouden toen de inschrijving werd geopend. Dat ik er inderdaad vroeg bij was, bewees mijn startnummer: ik had nummer 360 toebedeeld gekregen.

Hoewel ik me de voorafgaande week niet bijster goed had gevoeld vanwege het feit dat Berlijn niet echt goed was verlopen, werd mijn zin in deze kwart marathon daar helemaal niet door beïnvloed. Rotterdam is zo'n bekend terrein, en altijd zó gezellig, dat Berlijn er in die zin helemaal niet toe deed.

Wonder boven wonder sliep ik die nacht ervoor uitstekend. Meestal lukt dat niet voor een wedstrijd, niet vanwege wedstrijdzenuwen (die heb ik eigenlijk nooit), maar omdat ik altijd bang ben dat ik te laat kom, dingen vergeet mee te nemen, niet op tijd kan plassen...
Uitgerust stond ik zondagochtend dus naast mijn bed. Het weer was perfect, dus dat verhoogde de feestvreugde, en zelfs de file voor de P+R bracht me niet van mijn stuk.

Ik mocht starten in het eerste startvak, daar was ik blij mee. Dat betekende dat ik redelijk tempo zou kunnen maken. Redelijk, want het parcours kent aardig wat smalle stukken waarin het aardig kan opstropen. Op deze dag had ik mijn 10 kilometer 'voluit' gepland, dus ik hoefde niet op mijn hartslag te letten, ik mocht gewoon gáán.
Dat deed ik dan maar. Het eerste gedeelte ging ik gewoon mee met het tempo van de meute en dat voelde lekker. Maar al snel merkte ik dat ik sneller wilde, en sneller kon. Dus dat deed ik. Ik haalde steeds meer mensen in en het bleef maar lekker gaan.

Echt alles klopte, mijn techniek was goed, mijn pasfrequentie idem dito. Ik liep ontspannen, en mijn benen leken vanzelf te gaan. Het weer was bijna perfect: geen wind en 12 graden (was nét een tikkie te warm, maar dat mocht de pret geenszins drukken).
Na 6 kilometer stond de drankpost en daar nam ik heel verstandig een beker water aan, die ik deels over mijn nek goot, en deels opdronk. Daarbij wandelde ik een stukje, omdat het mij echt niet lukt om uit een bekertje te drinken tijdens het hardlopen.

En verder ging het. Ik pakte het tempo weer net zo gemakkelijk op. Voordat ik het wist, was ik bij de Kubuswoningen en kon ik de Coolsingel al ruiken. Heel even leek het erop dat ik de 10 kilometer onder de 55 minuten zou lopen, maar daarvoor duurden die meters toch nét iets te lang. Maar: wel een PR neergezet en mijn tijd met 8 seconden verbeterd.
Toen de bocht om en wat duurt het dan toch altijd weer lang voor je onder die finishboog door bent. Kort voor ik daar was, werd ik geheel onverwacht aangesproken door een medeloper, die mij zei dat ik goed bezig was. Dat vond ik zelf ook en ik bedankte hem (later kwam ik erachter dat wij elkaar 'kennen' via social media, hoe grappig is dat toch altijd - ik had hem dus niet herkend (oeps!) en hij mij wel).

Uiteindelijk kwam ik over de streep in 59:22. Ook een PR op de kwart marathon dus! Blij nam ik mijn medaille in ontvangst en blij stond ik even later langs de kant om bekenden aan te moedigen die 4 keer zo ver aan het lopen waren als ik zojuist had gedaan. Raar om te bedenken dat ik 6 weken later ook aan dat enorme eind bezig ben. En ontzettend spannend!

Had mijn vertrouwen richting de marathon na Berlijn een deuk opgelopen, dat vertrouwen was nu wel weer terug. Zie je wel, ik kan het!
Nog 40 dagen, dan weten we of die aanname klopt...

Het laatste stukje - nog steeds blij