Een slimme meid

'What doesn't kill you makes you stronger'. Dat is me ongeveer met de paplepel ingegoten. Daar komt dus de overtuiging vandaan dat je altijd maar door gaat, tot je er letterlijk bij neervalt.
Toch heb ik in de loop der jaren ondervonden dat het soms beter is om naar  je lichaam te luisteren en even een stapje terug te doen. Zo is het voor mij beter om mijn sportinspanningen goed te doseren, omdat mijn lijf het anders gewoon een tijdje laat afweten.
En aangezien ik op sportgebied naast hardlopen ook nog wel eens op een tennisbaan sta, ben ik sowieso al genoodzaakt mij als een slimme meid te gedragen en af en toe een dagje over te slaan. Daarbij komen soms nog andere ongemakken die ervoor zorgen dat ik mijn twee keer per week hardlopen niet haal.
Afgelopen week had ik twee dagen achter elkaar getennist, vervolgens een spiertje in mijn lies verrekt en als klap op de vuurpijl had ik last van een migraine aanval die twee dagen duurde.
Ik kwam dus op een moment dat zelfs mijn horloge, dat redelijk zelfdenkend blijkt te zijn, zich afvroeg of er nog iets van lopen kwam: 'time to run?' stond er op het scherm toen ik het vanmiddag tevoorschijn haalde. Het was dan ook al zes dagen geleden dat ik mijn hardloopschoenen had aangehad.
Het lopen ging lekker, pijntjes en andere ongemakken lieten zich niet zien/voelen.
En behalve ikzelf, was ook mijn horloge blij dat het er vandaag weer van kwam - hij sloot mijn loop af met een virtuele high five.


Afstand: 5,3 km
Tijd: 32:09

Girls with toys

Nog geen uur nadat ik verslag deed van mijn vorige rondje, kwam mijn wederhelft thuis met een kadootje. Voor mij. Een eigen hardloophorloge. Een tijd geleden had hij mij beloofd er een voor me te kopen op het moment dat ik me zou inschrijven voor een 10km loop, vandaar.
Natuurlijk kon ik niet wachten tot ik het horloge kon gaan inwijden, dus ik stond gisteren bijna te trappelen om te gaan rennen.
En nee, dit is geen advertentie. Evenmin ontvang ik sponsorgelden van Nike om hun product te promoten, maar wat een leuk speeltje is de Nike+ GPS watch! Onderweg is de informatie grofweg hetzelfde als op het geleende horloge waarmee ik tot nu toe liep, maar de lol begint pas goed als je hem aansluit op de computer (hoewel het ook plezierig was om 'Great first run!' op het display te zien verschijnen toen ik na mijn rondje op het stopknopje drukte). Je kunt jezelf doelen stellen, coachingsprogramma's instellen en mooie grafische weergaven van de loop terugzien.
En ja, ik houd van gadgets, dus is dit koren op mijn molen.
Wel moet ik terugdenken aan de vraag die mij vorige maand gesteld werd toen ik aan de start stond van een loop in het Kralingse Bos: "Ga je er ook sneller van lopen?" Bijna had ik de neiging om te zeggen van wel, maar ik moest toen toch eerlijk bekennen dat het voor mijn snelheid geen ene fluit uitmaakt of ik zo'n high tech dingetje draag of gewoon een goedkoop Hema horloge. Dus is het waarschijnlijk gewoon toeval dat ik, ondanks een flinke tegenwind onderweg, een snellere 8 km heb gelopen dan de vorige keer. Toch?


Afstand: 8 km
Tijd: 50:44

Als een trein

Lopers zijn er in verschillende soorten en maten. Dat is niet alleen terug te zien in hun uiterlijk, maar net zo zeer in de opbouw waarmee ze hun rondjes lopen.
Een van de onderscheidende kenmerken in die opbouw is een positieve of negatieve split.
Een positieve wát?
Tja, ik heb het ook niet zelf bedacht, maar het komt erop neer dat een negatieve split eigenlijk positief is, want in dat geval loop je de tweede helft van je rondje in een sneller tempo dan het eerste. Wat een positieve split is, laat zich wel raden.
Nu ik loop met een - geleend, dankjewel manlief - hardloophorloge, kan ik na afloop op de computer precies zien hoe mijn ronde is opgebouwd, dus ook wat voor split ik heb.
Eerlijk gezegd, kan ik er nog niet veel chocola van maken, omdat er nog niet heel veel regelmaat in mijn opbouw te vinden is. Het hangt heel erg af van de vorm van het moment, en die wisselt bij mij helaas nog al eens.
Ik heb echter het vermoeden dat ik een dieseltje ben, dat langzaam op gang komt, en dat, naarmate de afstand vordert, soepeler en ook wat sneller gaat lopen. Goed, nog niet zo snel als een TGV, maar als ik dan toch aan het vergelijken ben, als een Sprinter.
Vandaag zag ik dit patroon ook in mijn grafiek terug: ik had een duidelijk negatieve split. Marginaal, maar desalniettemin: duidelijk.
Op mijn ronde van vanmiddag was ik dus een diesel, maar wel een die volgens het TGV schema aankwam op het eindstation - ik heb een van mijn snelste 5 kilometers gelopen!


Afstand: 5,01 km
Tijd: 30:08

Onbekend maakt bemind

Lopen is lopen, zou je zeggen. Dat schijnt niet waar te zijn: lopers wordt geadviseerd hun trainingsroute regelmatig af te wisselen. Aangezien ik zelf behoorlijk van afwisseling houd, is dat niet tegen dovemansoren gezegd.
Natuurlijk is het fijn om een route te kennen als je broekzak. Je weet precies wanneer die ene bocht komt, waarna je nog maar een klein stukje hoeft tot het volgende ijkpunt, waarna je alweer bijna thuis bent. Als het een keer wat zwaarder gaat, weet je precies wanneer je op de helft bent, waarna je kunt gaan aftellen.
Tegelijkertijd is het nieuwe van een onbekende route een stimulans tijdens het lopen - heerlijk als je je kunt laten verrassen door wat er om de volgende bocht ligt, je kunt niet wachten om te zien wat het parcours verder nog voor je in petto heeft. Dat is ook een van de redenen dat een loopevenement in een onbekende omgeving zo leuk is.
Als ik op vakantie ga, stippel ik graag van tevoren een route uit via afstandmeten.nl. Ik bepaal hoe ver ik wil lopen en trek met mijn muis een leuk parcours. Denk ik, want ook al kun je de omgeving via Google Earth redelijk in kaart brengen, er daadwerkelijk lopen is altijd een compleet andere ervaring.
Afgelopen weekend zat ik in Noord-Brabant, midden in de herfstbossen. Ik liep er mijn rondje tussen de bomen, waar het zonlicht doorheen kwam, met af en toe een klein klimmetje, en ook nog een gedeelte onverhard. Dat was nog eens iets anders dan het asfalt in het open, vlakke polderlandschap van thuis!
Jammer genoeg was het zwaar - mijn longen deden hun piepende best, maar ik kwam toch adem te kort om een soepele tred te vinden. Ik had dus ietsje pietsje minder oog voor de prachtige omgeving dan ik had gewild. Overmorgen dan maar weer in de herkansing. Op een o zo bekende route van thuis.

Afstand: 4,7 km
Tijd: 30:53

Overslaan = falen (of toch niet?)

Wat schema's betreft, ben ik altijd nogal dogmatisch: als ik eenmaal weet wat ik wanneer 'moet' doen, vind ik ook dat ik daaraan vast moet houden. Ik ben vrij streng voor mezelf als het gaat om accepteren dat je ook van een schema kunt afwijken.
Zo ook met hardlopen. Jazeker, ik heb het gehad over smoesjes om niet te lopen, en ik gebruik ze ook. Maar dat wil niet zeggen dat ik me er dan ook prettig bij voel. Integendeel.
Als het een keer voorkomt dat ik mijn voorgenomen rondje van die dag niet heb gelopen, kan ik het mezelf maar moeilijk vergeven, wat voor reden ik daar ook voor heb. Het voelt alsof ik gefaald heb, zo simpel is het. Ik heb mezelf een opdracht gegeven en die heb ik niet volbracht. En een strenge juf in mijn hoofd (zo een met een strakke knot en een stevige bril) blijft er maar op hameren dat ik iets níet heb gedaan.
Zo ook gisteren. Ik had mezelf voorgenomen een korte ronde te lopen en had er al bij het opstaan zin in. Maar die zin zakte steeds verder weg toen ik me in de loop van de dag steeds minder goed ging voelen: grieperige verschijnselen, en een enorme last van mijn longen. Tel daarbij nog de voortdurende regen op, en objectief gezien was het voor mij best verstandig om mijn rondje uit te stellen naar een dag later. Objectief gezien. Maar om redenen hierboven genoemd, had ik het nodig dat iemand anders bevestigde dat ik inderdaad maar beter een dag kon wachten. En toen die bevestiging kwam, lukte het me toch nog steeds maar moeilijk mijn 'zwakte' (want zó voelt het) te aanvaarden en over te gaan tot de orde van de dag.
Natuurlijk is dit onzin. Ik ben gemotiveerd genoeg om het hardlopen vol te houden en zal heus niet stoppen bij een keer overslaan. Die strenge dame in mij heeft er dan ook niets te zoeken.
En toch... Nadat ik vandaag alsnog het rondje had gelopen (fitter dan gisteren en bij een prachtig herfstzonnetje) was ik vooral opgelucht: ik had de juf weer stil gekregen.


Afstand: 4,4 km
Tijd: 28:16

Doelloze rondjes

Gewoon een rondje rennen is voor mij welbeschouwd eigenlijk een onzinnige bezigheid. Ik houd er normaal gesproken niet van om gewoon maar onderweg te zijn en niet ergens aan te komen. En dat is toch wel wat je doet als je hardloopt. Er zijn ongetwijfeld mensen zat die er genoeg aan hebben, maar ik, die voor een klein stukje op de fiets al iets bedenk dat zin geeft aan mijn tochtje, heb iets nodig om voor te lopen.
Dat 'iets' heb ik gevonden in de officiële lopen waar ik aan meedoe. Het geeft mij een doel om naartoe te werken. Ik kan er voor mijn gevoel niet onderuit en ik wil al helemaal niet afgaan. Dus train ik om daar een beetje behoorlijk voor de dag te komen. In eerste instantie om de afstand helemaal uit te lopen, maar stiekem ook wel voor een redelijke - en als het meezit steeds beter wordende - tijd.
Nu ik mij heb voorgenomen om van die al meerdere malen gelopen 5 kilometer 10 te maken, staan mijn rondjes in het teken van het afleggen van steeds langere afstanden.
Gisteren ontving ik, als deelnemer aan de 5km loop van dit jaar, van de ABN AMRO Marathon Rotterdam een uitnodiging om mij in te schrijven voor de editie van 2012.
Geen betere stok achter de deur dan een voldongen feit, dus heb ik direct de daad bij het woord gevoegd met als gevolg dat men mij verwacht op zondag 15 april.
Grappig genoeg werkt dat direct door in mijn motivatie bij het hardlopen nu. Dus besloot ik vandaag te kijken hoever ik zou komen, zonder onderweg te letten op tijd, tempo en afstand. En met de Coolsingel voor ogen schudde ik met groot gemak zomaar 8 kilometer uit de mouw.

Afstand: 8 km
Tijd: 51:56

Van steunzolen en andere hulpmiddelen

Als je mijn leeftijd hebt bereikt, en laten we het erop houden dat de dertig ruimschoots achter mij ligt, is de kans groot dat je van stijve gewrichten en onwillige spieren aan elkaar hangt. Althans, bij mij is dat het geval. Wil ik een beetje lekker kunnen hardlopen, dan moet ik dus mijn voeten ondersteunen, insnoeren en corrigeren. En dus loop ik met op maat gemaakte zooltjes, die mijn afwijkingen redelijk opvangen.
Jammer genoeg heb ik de laatste tijd ondanks deze voorzorgsmaatregel toch last van pijn in mijn onderrug en heupen, reden om gisteren even langs de hardloopspeciaalzaak (is dat een woord?) te gaan voor advies.
De deskundig kijkende meneer in de winkel vond mijn schoenen 'helemaal niet slecht' maar constateerde desalniettemin dat ik scheef loop en dat de demping in mijn schoenen al wat aan de harde kant was. Hij wilde mij dan ook best schoenen uit zijn winkel laten passen die mijn schokken beter zouden opvangen (en ik maar denken dat ik loop als een hinde) en die mogelijk mijn scheve landing wat zouden corrigeren.
Vervolgens zag ik mijzelf tot drie keer toe terug op video, dat wil zeggen: mijn voeten. In slow motion. Die scheve landing, dat was wel duidelijk, dat zag ik als leek ook wel. Bij het derde paar - het duurste! - was inderdaad te zien dat de landing wat horizontaler uitviel. Eigenlijk is op zo'n moment de beslissing al genomen: ik nam de schoenen in de hoop dat ze ervoor zorgen dat mijn pijntjes verdwijnen.
Gelukkig kreeg ik nog 10% korting, maar evengoed stond ik niet veel later nog een flink bedrag armer en een paar schoenen rijker weer buiten.

Natuurlijk wilde ik niet te lang wachten met uitproberen, dus ik was gemotiveerd genoeg om vanmiddag een lekker rondje te gaan lopen.
De schoenen zitten heerlijk. Ik heb ook echt het gevoel dat ik wat minder hard neerkom op de verharde ondergrond waarop ik altijd loop.
Waarschijnlijk is 5,5 km te kort om echt goed te kunnen beoordelen wat deze schoenen voor mij kunnen doen. Dus doe ik maar net of ik die scheuten in mijn rechterheup vanaf de vierde kilometer niet heb gevoeld.


Afstand: 5,5 km
Tijd: 34:16

In de wolken

Het overkomt me een héél enkele keer: dan loop ik zo gemakkelijk dat ik het gevoel heb op een wolk te lopen. Dat zijn de zeldzame keren dat ik aan het eind van mijn rondje constateer dat er nog méér in zat.
Zo was het ook de eerste (en tot nu toe enige) 7 kilometer die ik aan een stuk heb gelopen, nu alweer bijna vier maanden geleden. Ik weet nog dat ik onderweg mezelf steeds voorhield langzaam te blijven lopen - het ging er vooral om het rondje vol te houden. Aan het eind bleek ik toen zelfs sneller te hebben gelopen dan op al mijn 5 kilometers tot dan toe.
Ik hield er helaas wel een voetblessure aan over, een kleine streep door de rekening. Dus moest ik eerst rusten en na een paar weken weer voorzichtig opbouwen.
Twee weken terug was ik al bijna weer bij mijn langste afstand, toen ik de Ladiesrun van de Damloop liep (6,4 kilometer), dus vandaag vond ik het wel weer tijd om me te wagen aan die magische 7.
Vol goede moed, maar zonder verwachtingen ging ik op pad. Ik begon rustig. Omdat het nog steeds warm was wilde ik mezelf niet al na 3 kilometer uitgewrongen tegenkomen.
Was het mijn positieve 'state of mind' die er voor zorgde dat ik de volle afstand aflegde? Hoe dan ook, het ging lekker en aan het eind merkte ik dat er nog íets meer in zat. Om precies te zijn 200 meter. Die heb ik dus ook nog maar even meegepikt.
Mijn wolk ben ik vanmiddag niet tegengekomen, of hij moest verpakt zijn geweest in het grijze asfalt waarop ik liep.


Afstand: 7,2 km
Tijd: 45:55