Waaaah!!

Een lichte paniek maakte zich vanmorgen van mij meester toen ik op twitter de aankondiging voorbij zag komen dat mijn allereerste officiële 10km loop al over een maand plaatsvindt. *slik*
Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds niet toegekomen aan het lopen van 10 kilometer aan één stuk. Een snelle rekensom leert dat ik per week nog 'even'een kleine kilometer moet toevoegen aan mijn trainingsrondjes. Deze week staat er dan ook een 7,5 kilometer op het programma. Overmorgen. Vandaag was de dag van het korte rondje.
Mijn immer sprekende horloge vroeg mij vanmiddag of ik 'ready for a run' was. Hij maakte er een single choice vraag van, met een nogal dwingende keuze uit maar één antwoord: 'OK'. Als beloning kreeg ik de belofte dat het 'going to be fun' was, dat dan weer wel. Het kwam eigenlijk wel goed uit, want ik zou wel moeten. Dan kon ik er maar beter een beetje lol in hebben.
Mijn korte rondje ging goed. Of het 'fun' was? Ja, wel een beetje. Toch kreeg ik tijdens het lopen mijn eigen vraag maar niet uit mijn hoofd - kan mijn conditie de volgende stap al aan? Deze vraag is vooral retorisch van aard, ben ik bang. En of het lollig gaat worden, valt nog te bezien. Ik heb het gevoel dat er grote stappen gezet moeten gaan worden. En dat die niet vanzelf zullen gaan.
Er is dus echt wel werk aan de winkel, maar ik heb een stok achter de deur. Verzuim ik namelijk om de volledige afstand al een keer te lopen, dan kom ik op de Coolsingel straks over de streep als manlief afgelopen zondag na zijn halve marathon bij de CPC: zwoegend en met een vertrokken gezicht waarop weinig tot geen plezier meer was terug te vinden (sorry lief, maar ik kan het niet mooier maken dan het was...). Hij was de afgelopen weken niet verder gekomen dan zo'n 15 kilometer als langste trainingsafstand, en dat was dus te zien. Ik wil toch vooral op die finishfoto staan met een gezicht waarvan iedereen kan aflezen dat ik geen kind had aan die 10 kilometer. Zoals ik al zei: werk aan de winkel.


Afstand: 3,2 km
Tijd: 19:35