Gisteravond toog ik dus naar de opgegeven verzamelplek en trof daar een groep van een man/vrouw of vijftien. Onderwerp van gesprek was vooral de deelname aan de marathon over 3,5 week. Dat had me aan het denken moeten zetten, en dat deed het ook. Ik begon me al licht ongemakkelijk te voelen.
Toen vervolgens de deelnemers werden ingedeeld in een 'snelle' en een 'hele snelle' groep, gingen mijn alarmbellen daadwerkelijk rinkelen. Dat gerinkel zwol nog aan toen het tempo werd genoemd waarmee deze zogenaamde beginnersgroep op pad zou gaan: tussen tien en twaalf kilometer per uur!
Even in perspectief: ik loop gemiddeld 9,7 km per uur.
Maar... ik wilde me natuurlijk niet direct laten kennen (hoewel ik op dat moment al écht geen zin meer had) en we gingen op pad - de instructrice, drie middelbare mannen, een jonge vrouw en ik.
Wat valt er verder nog te vertellen? Niet veel, want terwijl de rest van de groep er lekker op los kletste tijdens het lopen, merkte ik al snel dat ik daarvoor flink wat adem te kort kwam. Dat werd bevestigd door het tempo dat mijn horloge aangaf en dat zo'n 50 seconden hoger lag dan mijn gebruikelijke drafje.
Dat ging ik dus nooit volhouden, zeker niet tien(!) kilometer lang. Ik wilde mezelf niet opblazen, dus ik zon al op een geschikt moment om te kunnen afhaken, rechtsomkeert te maken en deze clinic weg te schrijven onder het hoofdstuk 'eens maar nooit meer'.
Dat moment diende zich gelukkig al snel aan - na een kilometer, toen er al sprake was van een kopgroep (de mannen) en een hekkensluiter (ik) kondigde onze instructrice aan we zo een paar keer gingen versnellen.
Ik zei snel gedag en liep op mijn eigen tempo terug naar mijn auto, een ervaring en een deuk in mijn ego rijker.
Het zal niet verbazen dat ik vandaag heel hard een 'boost' nodig had, reden om mijn lange rondje te lopen. Het was een sukkelrondje, in een, zelfs voor mijn doen, laag tempo. Maar uitlopen was voor mijn zelfvertrouwen nu vele malen belangrijker dan snelheid.
Afstand: 8,3 km
Tijd: 53:55
Geen opmerkingen:
Een reactie posten