Ik zie in het verlengde hiervan een eigenschap die ik ook altijd hanteer en die mij verder helpt bij het verleggen van mijn grenzen: het afronden. Afronden van mijn afstand bijvoorbeeld. Voordat ik aan mijn training begin, weet ik altijd al hoe lang mijn rondje deze keer gaat zijn. Dat is onder andere afhankelijk van een soort provisorisch schema dat ik hanteer: een keer per week een korte afstand, de andere keer (als ik aan een tweede keer toe kom, natuurlijk) een steeds langer wordende route. Ik moet tenslotte uitkomen bij die 10 kilometer!
Maar ook mijn conditie verschilt nogal eens van dag tot dag, dus daar heb ik ook rekening mee te houden.
Hoe dan ook, als ik met deze criteria in het achterhoofd op een bepaald aantal kilometers ben uitgekomen, is er maar weinig dat mij ervan kan weerhouden om die afstand af te leggen. Sterker nog, ik doe er het liefst nog een paar honderd meter bovenop. Naar boven afronden, dus. Zo wordt 5 kilometer al snel 5,5 en stop ik bij 9,2 kilometer als ik er 9 wilde lopen. Al moet ik de laatste loodjes op mijn tandvlees volbrengen, ik geef daar niet snel in toe.
Het geeft mij het gevoel dat ik beter ben dan ik dacht en dat geeft mij weer positieve energie richting het volgende rondje.
Ook vandaag, toen ik mij had voorgenomen om een korte 4 kilometer te lopen, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om de finish niet een stukje verder te leggen, ook al kostte het moeite.
Het enige dat ik niet naar boven heb afgerond, is de tijd. Al is het maar met een paar tienden. Want een ongeflatteerde tijd is nu juist níet wat ik nodig heb ter motivatie.
Afstand: 4,5 km
Tijd: 27:25
Geen opmerkingen:
Een reactie posten