Een olifant met tegenwind

Al eerder heb ik melding gemaakt van het gebrek aan natuurlijke aanleg tot hardlopen, dat mij af en toe parten speelt. Eerder deze week zag ik weer zo'n collega loper die daar zo te zien geen last van had, met zo'n jaloers makende, verende, lichte tred. Alsof hij op kussentjes liep, die hem bij elke stap een duwtje terug naar boven gaven.
Die mensen kan ik niet uitstaan. Ik ken ze niet, maar toch: het feit dat het ze zo gemakkelijk af gaat en mij niet, is voldoende reden om ze niet als vriend te willen hebben. Ik wil er niet steeds aan herinnerd worden dat ik bij het uitdelen van hardloopkwaliteiten achteraan in de rij ben beland.
Het lijkt mij heerlijk om je kilometers te vreten met een dergelijk groot gemak. Ik stel  me zo voor dat je bijna niet voelt dat je loopt, dat je er geen erg in hebt dat je beenspieren zich moeten inspannen en dat de rest van je lijf hard zijn best moet doen om de boel bij te benen. En dat het dan een fluitje van een cent moet zijn om je afstanden snel uit te breiden. Zo van: "Doet u mij maar een halve marathon deze week. Of weet u wat, maak er maar een hele van."
Ik heb het angstige vermoeden dat een dergelijk loopgemak aangeboren is. En dat, als ik het had meegekregen toen ik ter wereld kwam, dat gemak zich allang had moeten openbaren. En dat, nu dat niet het geval is, er voor mij niets anders opzit dan mij al vechtend door de kilometers heen te worstelen.
Natuurlijk, het is niet alleen maar kommer en kwel als ik loop, anders was ik er een jaar geleden al mee gestopt. Vooral het gevoel na afloop is voor mij nog altijd genoeg beloning - meestal heb ik direct ook weer zin om mijn volgende rondje al de volgende dag te lopen. Zo erg is het dus allemaal niet.
Toch zou ik er wel wat voor over hebben om, al was het maar voor één keer, zo'n 10 kilometer lang als het ware te zweven. In plaats van me als een olifant in de spreekwoordelijke porseleinkast te voelen. Vandaag compleet met tegenwind nog wel.



Afstand: 6,4 km
Tijd: 39:54