Wat de - overigens heel valide - redenen ook zijn, mij heeft het nooit getrokken. Ik vind het namelijk heerlijk om in mijn eentje op pad te gaan, volledig zelf te bepalen wanneer ik vertrek, hoe hard ik loop en welk rondje het wordt. Bovendien ben ik graag in exclusief gezelschap met mijn eigen gedachten tijdens het lopen, daar wil ik geen vijfde wiel aan de wagen bij hebben.
Dus, als iemand mij voorstelt om samen te gaan lopen, wimpel ik dat vriendelijk doch beslist af. Ook als 'niet praten onderweg' part of the deal is.
Ik verbaasde mezelf dus door een paar weken terug wél in te stemmen met een verzoek in die richting. Nu moet ik zeggen dat de omstandigheden ook wel speciaal waren: ik zou een weekend in een appartement in Sevilla zitten, samen met vijf Amerikaanse meiden die ik nog niet eerder had ontmoet, maar waarmee ik een passie deel - we kwamen samen in Sevilla voor de finale van de Davis Cup (tennis, voor wie daarvan niet op de hoogte is). En laat nu een van hen net als ik ook wel graag een rondje langs de rivier willen lopen! Nieuwsgierig naar deze voor mij nieuwe ervaring zei ik dan ook ja.
Dus gingen bij ons beiden de loopschoenen in de koffer en afgelopen zaterdag werden we het eens over de tijd: zondagochtend om 9 uur (vanwege het drukke wedstrijdschema bleef er niet veel anders over...).
Op de afgesproken tijd stond ik klaar om te gaan ervaren hoe het is, lopen met iemand anders. Wat bleek? Mijn loopmaatje had zoveel moeite om uit bed te komen dat het voor mij uiteindelijk toch nog een solo rondje werd. Het was heerlijk, zo in de ochtendzon, samen met mijn eigen gedachten.
Afstand: 4 km
Tijd: 25:51
Geen opmerkingen:
Een reactie posten