Natuurlijk is het fijner om je in het open landschap te begeven als het zonnetje vrolijk (niet té fel!) schijnt en er hooguit een zacht briesje staat. Je hoeft minder hard te zwoegen, dat is zeker. Maar dat is niet alles. Om een of andere duistere reden is het gemakkelijker om je hardloopoutfit aan te trekken wanneer het buiten niet slechts 5 °C is, of als de regen niet met bakken naar beneden komt. Om maar niet te spreken van het donker - waarom is het toch zo veel prettiger om van de bank af te komen als er nog daglicht is?
Als je er goed over nadenkt, is het allemaal onzin, het zit allemaal tussen de oren. Regen is tenslotte alleen maar water, en daar smelt je over het algemeen toch niet van. Wind kan lastig zijn omdat je je ademhaling moet aanpassen, maar als je je route een beetje uitkient, kun je ervoor zorgen dat je op de terugweg windje mee hebt.
Lastiger zijn de elementen die zich in je eigen lichaam bevinden: last van je darmen, je blaas of je milt kunnen wat mij betreft meer in de weg zitten dan een beetje hemelwater of een windkracht 8. En als we het toch over de polder hebben: wat te denken van langs scheurende auto's die helemaal geen rekening lijken te houden met jouw kwetsbaarheid zo langs de weg?
Kortom, een beetje 'die-hard' laat zich niet ontmoedigen door de meteorologische omstandigheden van dit jaargetijde. Door het windje in de rug had ik zelfs het gevoel dat het vanzelf ging. En dat was na de nog na-ijlende effecten van mijn lange weekend Sevilla een aangename ervaring!
Afstand: 5,5 km
Tijd: 33:36
Geen opmerkingen:
Een reactie posten