Natuurlijk, het is geweldig wonen in de polder, en het is er ook heerlijk lopen, zeker. Maar altijd maar die windkracht 5 of meer is soms een beetje te veel van het goede. Zoals nu dus.
Ik moet erbij zeggen dat ik verre van fit was toen ik afgelopen week in mijn heuveltraining een viaduct had opgenomen dat ik vier keer zou lopen, althans dat was het plan. Ik had eerder in de week al een training geschrapt, voor het eerst sinds ik met dit schema ben begonnen, dus ik kon nu niet met een excuus aankomen - ik lag immers niet met 40 graden koorts in bed, dus ik móest. Van wie? Van mezelf.
Direct de eerste kilometer was het al duidelijk: de wind was weer stevig, stond pal op kop en zou dat ook nog staan op het punt waar ik, omgeven door niets dan kale akkers, het viaduct over zou gaan. Dat punt lag drie kilometer van mijn startpunt en al die tijd er naartoe heb ik zo lopen vechten en worstelen met de wind, en misschien nog meer met mezelf, dat het viaduct uiteindelijk - oh, verrassing! - een peulenschil bleek te zijn. Toch ben ik laf geweest, of misschien was het verstandig, en heb ik het viaduct na de tweede beklimming snel achter me gelaten. Ik kon het niet opbrengen om opnieuw onbeschut tegen de wind in te moeten lopen. Als de wiedeweerga (dat kon omdat ik nu windje mee had) ben ik teruggekeerd naar huis, uiteindelijk toch met het aantal voorgenomen kilometers op zak.
Gisteren was het tijd voor een grensverleggende duurloop: ik ging voor het eerst de grens van twaalf kilometer passeren. Maar dan toch zonder gevecht met de wind, daar was ik mentaal niet klaar voor.
En dus heb ik me heel prinsesselijk met de auto af laten zetten op een dijkje twaalf kilometer van huis, vanwaar ik uitsluitend wind mee had. Het was een verademing. Een slimme meid...
Afstand: 6,3 km
Tijd: 40:37
Afstand: 12,7 km
Tijd: 1:20:04
Geen opmerkingen:
Een reactie posten