Het is een gegeven: als je verder wilt komen, met wat dan ook, zul je stappen moeten zetten die je steeds een andere grens over brengen. En als het om hardlopen gaat, ben ik met die stappen zelfs serieuzer bezig dan ik bijvoorbeeld altijd met mijn loopbaan heb gedaan. Nog steeds heb ik twijfels over wat ik wil worden als ik later groot ben, maar met hardlopen weet ik precies wat ik de komende jaren wil bereiken en wanneer: alle stappen leiden naar één doel: 20 kilometer lopen in Parijs, oktober 2014, samen met mijn lief. De weg erheen is opgedeeld in deelprojecten - zo ben ik al bezig met een grove planning voor het komende jaar en heb ik me alweer ingeschreven voor mijn eerste loop van 2013.
Met nog vijf weken te gaan nadert mijn huidige deelproject inmiddels zijn einde. Over twee weken moet ik in staat zijn de afstand van 15 kilometer te lopen zodat ik in Nijmegen vol vertrouwen aan de start kom te staan. Nadat ik vorige week mijn vertrouwde afstand van 10 kilometer (oh, hoe blasé) met groot gemak liep, was het dit weekend tijd om te ontdekken wat zich aan de andere kant van de 13 kilometergrens bevindt.
Het was een kwelling, laat ik maar met de deur in huis vallen. De eerste kilometers voelde het nog redelijk, maar vanaf kilometer zeven slopen de ongemakken er in. De wind begon me dwars te zitten (altijd maar weer die wind...), maar dat was niet het ergste. Langzamerhand dienden zich allemaal pijntjes en ongemakken aan: mijn knie, hoewel flink ingetaped, liet zich voelen. Ik had zelfs pijn aan de kant van mijn knie die zich normaal rustig houdt. Een pees van mijn rechterbeen ging zich erin mengen, even later volgde zijn evenbeeld aan de linkerkant. Mijn benen waren pijnlijk stijf en ik had het idee dat ik me maar even hoefde te verstappen en ik zou struikelen over mijn eigen voeten. Mijn heupen werkten evenmin mee, ook daar zat het niet lekker en allerminst soepel.
Ik had natuurlijk heel verstandig naar mijn lichaam kunnen luisteren en kunnen stoppen om de kortste weg naar huis te wandelen, maar ik koos ervoor net te doen alsof ik doof was.
Om een bijna anderhalf uur lang verhaal kort te maken: ik vocht mij naar die nieuwe grens. Thuis aangekomen ontdekte ik direct wat er achter schuil ging - ik werd misselijk, kon geen spier meer bewegen en voelde me de rest van de dag alsof ik de Mount Everest had beklommen. Het plan om in februari een 18 kilometerloop te gaan doen, heb ik terstond laten varen.
Afstand: 4,5 km
Tijd: 27:56
Afstand: 4 km
Tijd: 27:08
Afstand: 13,5 km
Tijd: 1:27:54
Geen opmerkingen:
Een reactie posten