Tot nu toe, inderdaad. En zoals dat vaker gaat, is er een cliché dat van toepassing is: het ongeluk zat deze keer in een bijzonder klein hoekje. Een hoekje dat niet groter is dan het topje van mijn middelste teen.
Vorige week was eindelijk het Grote Moment aangebroken waarop ik mijzelf ging testen - ik zou voor het eerst een loop doen van 15 hele kilometers. Ik voelde me goed, het weer zat mee en ik had een fijne route uitgestippeld, een lang, bijna recht stuk naar huis (ik had me wederom met de auto laten afzetten). Ik werd nog even uitgezwaaid langs de polderweg waar mijn training begon en daar ging ik.
Ik liep heerlijk ontspannen, genoot van iedere kilometer die ik achter me liet, en voelde dat ik voldoende in de tank had zitten om de volle afstand zonder problemen af te leggen. Mijn tempo heb ik onderweg niet gecheckt, maar ik voelde dat het goed zat - niet te snel en al helemaal niet te langzaam. Een droomrepetitie voor het echte werk, zou je kunnen zeggen.
Maar ik had buiten de waard gerekend. Of beter gezegd, buiten mijn middelste teen. Op de een of andere manier kon die teen deze dag niet goed overweg met mijn schoen. Wat nog niet eerder was gebeurd, gebeurde nu: schoen en teen zaten elkaar danig in de weg, en ze maakten mij deelgenoot van hun onmin rond de elfde kilometer. Hier was sprake van een blaar in wording. Het ging van ongemakkelijk naar lastig, van lastig naar pijnlijk. Maar, hoewel ik niet van het mannelijk geslacht ben, is enige eigenwijsheid mij niet vreemd en ik besloot gewoon door te gaan. Het lukte.
Eenmaal thuis bekeek ik de schade: een prachtige bloedblaar sierde de bewuste teen. En wat erger was: het deed in rust nog steeds pijn. Zoveel, dat ik twee dagen later toch maar besloot naar de huisarts te gaan; ik kon er niet goed mee lopen, laat staan hardlopen.
Het oordeel was niet schokkend, maar wel duidelijk: een week niet sporten, anders zou ik de schade groter maken en dat zou weer gevolgen kunnen hebben voor mijn deelname in Nijmegen.
Ergo: al mijn sportactiviteiten belandden in de ijskast. Mijn teen is nu verkleurd naar donkerrood en de pijn is voor een groot deel verdwenen. Die week rust moet dus voldoende zijn.
Wat mij nu vooral bezighoudt is de vraag hoe het kan dat ik uitgerekend nu deze blessure krijg, terwijl ik al bijna 700 kilometers blaarvrij heb afgelegd. Komend weekend staat er daarom opnieuw een 15 kilometer op het programma. Kijken of mijn teen en schoen zich dan beter verhouden. Anders zal ik een van beiden op 18 november thuis moeten laten. En aangezien ik (nog) niet klaar ben voor barefoot running...
Afstand: 5,2 km
Tijd: 34:48
Afstand: 15 km
Tijd: 1:34:55
Geen opmerkingen:
Een reactie posten